Ale przecież musi gdzieś mieszkać i z czegoś żyć, a nie chce być dla nikogo ciężarem ani wywoływać wrażenia, że utrzymuje się z głoszenia słowa Bożego. Co więc zrobi?

² Paweł umie wytwarzać namioty. Zajęcie to nie należy do łatwych, ale apostoł jest gotowy żyć z pracy własnych rąk.

„Tak samo jak oni zajmował się wytwarzaniem namiotów” (Dzieje 18:1-4)

4, 5. (a) Gdzie mieszkał Paweł podczas pobytu w Koryncie i z czego się utrzymywał? (b) Kiedy Paweł mógł się nauczyć wyrabiania namiotów?

⁴ W jakiś czas po przybyciu do Koryntu Paweł spotkał gościnne małżeństwo — Żyda o imieniu Akwilas i jego żonę Pryscyllę (Pryskę). Osiedli oni w tym mieście, gdy cesarz Klaudiusz „rozkazał wszystkim Żydom opuścić Rzym” (Dzieje 18:1, 2). Akwilas i Pryscylla nie tylko przyjęli apostoła pod swój dach, ale też zaproponowali mu pracę. Sprawozdanie donosi: „Ponieważ tak samo jak oni zajmował się wytwarzaniem namiotów, zatrzymał się w ich domu i razem z nimi pracował” (Dzieje 18:3). Dom tego serdecznego małżeństwa służył Pawłowi za kwaterę przez cały jego pobyt w Koryncie. Być może więc właśnie u Akwilasa i Pryscylli apostoł napisał kilka listów, które weszły do kanonu biblijnegob.

⁵ Ale jak to się stało, że Paweł, kształcony „u stóp Gamaliela”, umiał wytwarzać namioty? (Dzieje 22:3). Żydzi w I wieku najwyraźniej byli zdania, że godzi się uczyć dziecko rzemiosła, nawet jeśli planowali zapewnić mu dodatkową edukację. Paweł pochodził z Tarsu w Cylicji — regionu słynącego z tkaniny zwanej cilicium, z której wykonywano namioty — niewątpliwie zatem wyuczył się tego fachu w młodym wieku. Z czym wiązało się wyrabianie namiotów? Prawdopodobnie trzeba było utkać odpowiednią tkaninę albo przyciąć i zszyć kawałki szorstkiego, sztywnego materiału. Tak czy inaczej, była to ciężka praca.

6, 7. (a) Jakie podejście do wyrabiania namiotów miał Paweł i co dowodzi, że Akwilas i Pryscylla podzielali jego pogląd? (b) Jak dziś chrześcijanie wzorują się na Pawle, Akwilasie i Pryscylli?

⁶ Paweł nie uważał wytwarzania namiotów za swoje życiowe powołanie. Pracował w tym zawodzie tylko po to, żeby zapewnić sobie utrzymanie i móc ‛bez żadnego wynagrodzenia przekazywać dobrą nowinę od Boga’ (2 Kor. 11:7). A Akwilas i Pryscylla? Jako chrześcijanie niewątpliwie mieli takie samo podejście do pracy zarobkowej. Co ciekawe, kiedy w 52 roku apostoł opuszczał Korynt, zamknęli warsztat i udali się razem z nim do Efezu, gdzie użyczali swojego domu na spotkania miejscowego zboru (1 Kor. 16:19). Później wrócili do Rzymu, a następnie ponownie przenieśli się do Efezu. To gorliwe małżeństwo na pierwszym miejscu w życiu stawiało sprawy Królestwa i chętnie usługiwało innym, czym zyskało sobie wdzięczność „wszystkich zborów braci z innych narodów” (Rzym. 16:3-5; 2 Tym. 4:19).

⁷ Dzisiejsi chrześcijanie biorą wzór z Pawła, Akwilasa i Pryscylli. Gorliwi kaznodzieje sami na siebie zarabiają, żeby „dla nikogo (...) nie stać się ciężarem” (1 Tes. 2:9). Co godne pochwały, wielu głosicieli pełnoczasowych zatrudnia się w niepełnym wymiarze godzin lub sezonowo, żeby móc utrzymać się w służbie, która jest dla nich najważniejsza.