Rozdział 40

Zmiażdżenie głowy Węża

Wizja 14 — Objawienie 20:1-10

Treść: Wtrącenie Szatana do otchłani, Tysiącletnie Panowanie, ostateczne wypróbowanie ludzkości oraz zgładzenie Szatana

Czas spełnienia: Od końca wielkiego ucisku do zniszczenia Szatana

1. Jak dalece spełniło się już pierwsze proroctwo biblijne?

CZY przypominasz sobie pierwsze proroctwo biblijne? Jehowa Bóg powiedział do węża: „Ustanowię (...) nieprzyjaźń między tobą a niewiastą i między nasieniem twoim a jej nasieniem. On rozgniecie ci głowę, a ty mu rozgnieciesz piętę” (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 3:15, NW). Zbliża się ostateczne urzeczywistnienie tego proroctwa. Prześledziliśmy już dzieje wojny Szatana z niebiańską organizacją Jehowy, przyrównaną do niewiasty (Objawienie 12:1, 9). Ziemskie nasienie Węża, obejmujące religię, politykę i wielką finansjerę, wszczęło na ziemi okrutne prześladowania nasienia niewiasty — Jezusa Chrystusa oraz 144 000 jego namaszczonych naśladowców (Jana 8:37, 44; Galacjan 3:16, 29). Szatan zgotował Jezusowi męczeńską śmierć. Ale okazała się ona niejako zranieniem w piętę, bo na trzeci dzień Bóg wskrzesił swego wiernego Syna (Dzieje 10:38-40).

2. Jak skończy Wąż i co się stanie z jego ziemskim nasieniem?

² Co się stanie z Wężem i jego nasieniem? Około roku 56 n.e. apostoł Paweł napisał długi list do chrześcijan w Rzymie. Pod koniec dodał im otuchy słowami: „A Bóg pokoju rychło zetrze szatana pod stopami waszymi” (Rzymian 16:20). Nie chodzi tu o jakieś niegroźne zgniecenie. Szatan ma być starty! Paweł użył w tym miejscu greckiego słowa syn·triʹbo, które znaczy: rozgnieść na miazgę, rozdeptać, zetrzeć w proch. Jeśli chodzi o ziemskie nasienie Węża, to w dniu Pańskim doznaje ono prawdziwych męczarni, które osiągną punkt kulminacyjny podczas wielkiego ucisku, gdy Babilon Wielki oraz systemy polityczne tego świata zostaną całkowicie zmiażdżone, a wraz z nimi ich poplecznicy ze sfer handlowych i wojskowych (Objawienie, rozdziały 18 i 19). W ten sposób Jehowa zakończy nieprzyjaźń między jednym a drugim nasieniem. Nasienie niewiasty Bożej odniesie tryumf nad ziemskim nasieniem Węża, które przestanie istnieć.

Wtrącenie Szatana do otchłani

3. Co w myśl słów Jana ma się stać z Szatanem?

³ Jaki los czeka więc Szatana i jego demony? Jan opowiada: „I ujrzałem anioła zstępującego z nieba z kluczem od otchłani i wielkim łańcuchem w swej ręce. I schwytał smoka, pradawnego węża, którym jest Diabeł i Szatan, i związał go na tysiąc lat. I wrzucił go do otchłani, i zamknął ją, i nad nim opieczętował, żeby już nie wprowadzał w błąd narodów, aż się skończy tysiąc lat. Potem ma być wypuszczony na krótki czas” (Objawienie 20:1-3).

4. Kto jest aniołem mającym klucz od otchłani i skąd o tym wiemy?

⁴ Co to za anioł? Musi być niesłychanie potężny, skoro potrafi się rozprawić z arcywrogiem Jehowy. Ma „klucz od otchłani i wielki łańcuch”. Czy to nie przypomina pewnej wcześniejszej wizji? Tak jest, „aniołem otchłani” został przecież nazwany król szarańczy! (Objawienie 9:11). A zatem ponownie obserwujemy tu w działaniu wyniesionego do chwały Jezusa Chrystusa, Naczelnego Obrońcę czci Jehowy. Archanioł ten, który wyrzucił Szatana z nieba, a potem osądził Babilon Wielki i unicestwił w Armagedonie ‛królów ziemi i ich wojska’, na pewno nie wyręczy się aniołem niższej rangi w wykonaniu tak chlubnego zadania, jak wtrącenie Szatana do otchłani (Objawienie 12:7-9; 18:1, 2; 19:11-21).

5. Co anioł otchłani robi z Szatanem Diabłem i dlaczego?

⁵ Kiedy wielkiego smoka barwy ognistej zrzucono z nieba, nazwano go „pradawnym wężem”, „Diabłem i Szatanem, który wprowadza w błąd całą zamieszkaną ziemię” (Objawienie 12:3, 9). Teraz, gdy jest schwytany i ma być zamknięty w otchłani, ponownie użyto jego pełnego imienia: „Smok, pradawny wąż, którym jest Diabeł i Szatan”. Ten osławiony pożeracz, zwodziciel, oszczerca i przeciwnik zostaje spętany łańcuchem i wtrącony „do otchłani”, którą się nad nim starannie zamyka i pieczętuje, „żeby już nie wprowadzał w błąd narodów”. Szatan trafia do otchłani na tysiąc lat, w czasie których nie będzie miał żadnego wpływu na ludzkość, jak nie ma go więzień siedzący w głębokim lochu. Anioł otchłani uniemożliwia Szatanowi jakikolwiek kontakt z Królestwem sprawiedliwości. Jakaż to ulga dla rodzaju ludzkiego!

6. (a) Co świadczy o tym, że również demony trafią do otchłani? (b) Co może się teraz rozpocząć i dlaczego?

⁶ A co z demonami? One również są ‛zachowane na sąd’ (2 Piotra 2:4). Szatan jest nazywany „Belzebubem, władcą demonów” (Łukasza 11:15, 18; Mateusza 10:25). Czy ze względu na długotrwałą współpracę z Szatanem nie powinna ich dosięgnąć taka sama kara? Demony już od dawien dawna boją się otchłani; kiedyś przy spotkaniu z Jezusem „prosiły go, aby im nie nakazywał odejść w otchłań” (Łukasza 8:31). Kiedy jednak zostanie do niej wtrącony Szatan, na pewno trafią tam również jego aniołowie (porównaj Izajasza 24:21, 22). Po uwięzieniu Szatana i demonów będzie się mogło rozpocząć Tysiącletnie Panowanie Jezusa Chrystusa.

7. (a) W jakim stanie będą się znajdować w otchłani Szatan oraz jego demony i skąd o tym wiemy? (b) Czy otchłań i Hades to jedno i to samo? (Zobacz przypis).

⁷ Czy Szatan i jego demony zachowają w otchłani aktywność? Przypomnijmy sobie szkarłatną bestię o siedmiu głowach, która „była, lecz jej nie ma, a jednak właśnie ma wystąpić z otchłani” (Objawienie 17:8). Gdy się tam znajdowała, ‛nie było jej’. Przestała funkcjonować, zastygła w bezruchu, stała się niejako martwa. Podobną myśl wyraził apostoł Paweł, gdy powiedział o Jezusie: „Kto zstąpi do otchłani? To znaczy, aby Chrystusa wywieść z martwych w górę” (Rzymian 10:7). Podczas pobytu w tej otchłani Jezus był martwy.a Wobec tego rozsądny jest wniosek, że przez tysiącletni okres uwięzienia w otchłani Szatan i jego demony znajdą się w stanie zupełnej nieaktywności przypominającej śmierć. Jakaż to pomyślna nowina dla miłujących sprawiedliwość!

Sędziowie na tysiąc lat

8, 9. Co Jan mówi o tych, którzy zasiadają na tronach, i kim oni są?

⁸ Po upływie tysiąca lat Szatan zostanie na krótko wypuszczony z otchłani. Dlaczego? Zanim Jan odpowie na to pytanie, zwraca uwagę na początek tego okresu. Czytamy: „I ujrzałem trony, i byli ci, którzy na nich zasiedli, i dano im władzę sądzenia” (Objawienie 20:4a). Kim są ci, którzy zasiadają na tronach i panują w niebiosach razem z wyniesionym do chwały Jezusem?

⁹ Są to ‛święci’, którzy według relacji Daniela panują w Królestwie wespół z kimś „podobnym do Syna Człowieczego” (Daniela 7:13, 14, 18). Przedstawiono ich też jako 24 starszych zasiadających na tronach niebiańskich w obecności samego Jehowy (Objawienie 4:4). Znajduje się wśród nich 12 apostołów, którym Jezus obiecał: „Przy odtworzeniu, gdy Syn człowieczy zasiądzie na swym chwalebnym tronie, wy, którzy poszliście w moje ślady, sami także będziecie zasiadać na dwunastu tronach, sądząc dwanaście plemion Izraela” (Mateusza 19:28, NW). Do grona tego należy także Paweł oraz trwający w wierności chrześcijanie z Koryntu (1 Koryntian 4:8; 6:2, 3). Obejmuje ono również tych członków zboru w Laodycei, którzy odnieśli zwycięstwo (Objawienie 3:21).

10. (a) Jak Jan opisuje teraz 144 000 królów? (b) Kto według wcześniejszej wypowiedzi Jana należy do królewskiego grona 144 000?

¹⁰ Dla namaszczonych zwycięzców, którzy „zostali kupieni spośród ludzkości jako pierwociny dla Boga i dla Baranka”, przygotowano 144 000 tronów (Objawienie 14:1, 4). Jan donosi dalej: „Tak, ujrzałem dusze straconych toporem za świadectwo, które składali o Jezusie, i za mówienie o Bogu, i tych, którzy nie oddali czci ani bestii, ani jej wizerunkowi i którzy nie przyjęli znamienia na swe czoło ani na swą rękę” (Objawienie 20:4b). Wśród owych królów są zatem namaszczeni duchem męczennicy chrześcijańscy, którzy przedtem, po otwarciu piątej pieczęci, pytali Jehowę, jak długo jeszcze będzie się wstrzymywał z pomszczeniem ich krwi. Dano im wówczas białe szaty i kazano jeszcze trochę poczekać. Teraz jednak zostali pomszczeni — Babilon Wielki uległ spustoszeniu, narody poginęły z ręki Króla królów i Pana panów, a Szatan trafił do otchłani (Objawienie 6:9-11; 17:16; 19:15, 16).

11. (a) Jak należy rozumieć wyrażenie „straceni toporem”? (b) Dlaczego można powiedzieć, że wszyscy należący do 144 000 umierają śmiercią ofiarną?

¹¹ Czy każdy ze 144 000 królów i sędziów został literalnie ‛stracony toporem’? Najprawdopodobniej spotkało to stosunkowo niewielu. Niemniej słowa te bez wątpienia odnoszą się do tych namaszczonych chrześcijan, którzy giną taką czy inną śmiercią męczeńskąb (Mateusza 10:22, 28). Z pewnością Szatan chętnie kazałby ściąć toporem wszystkich namaszczonych duchem braci Jezusa, jednak nie każdy z nich umiera jako męczennik. Wielu kończy życie wskutek choroby lub sędziwego wieku. Ale i oni należą do grupy, którą teraz widzi Jan. Śmierć każdego z jej członków ma w pewnym sensie charakter ofiarny (Rzymian 6:3-5). Poza tym żaden z nich nie należał do tego świata. Dlatego świat nienawidził ich wszystkich i uważał za martwych (Jana 15:19; 1 Koryntian 4:13). Nikt z tego grona nie oddawał czci bestii ani jej posągowi i w chwili śmierci nie nosił znamienia bestii. Wszyscy oni umarli jako zwycięzcy (1 Jana 5:4; Objawienie 2:7; 3:12; 12:11).

12. Co Jan mówi o 144 000 królów i kiedy oni ‛ożywają’?

¹² A teraz ci zwycięzcy znowu żyją! Jan oznajmia: „I ożyli, i królowali z Chrystusem przez tysiąc lat” (Objawienie 20:4c). Czy to znaczy, że owi sędziowie zostaną wskrzeszeni dopiero po zniszczeniu narodów i wtrąceniu do otchłani Szatana z jego demonami? Nie. Większość z nich już żyje, bo przecież w Armagedonie stoczyli u boku Jezusa wojnę z narodami (Objawienie 2:26, 27; 19:14). Paweł wskazuje, że wskrzeszanie ich rozpoczęło się wkrótce po inauguracji obecności Jezusa w roku 1914 i że niektórzy dostępują zmartwychwstania wcześniej niż inni (1 Koryntian 15:51-54; 1 Tesaloniczan 4:15-17). A zatem ich ‛ożywanie’ rozciąga się na pewien okres, w którym poszczególne osoby otrzymują dar nieśmiertelnego życia w niebie (2 Tesaloniczan 1:7; 2 Piotra 3:11-14).

13. (a) Jak należy rozumieć tysiąc lat panowania 144 000 i dlaczego? (b) Jak Papiasz z Hierapolis zapatrywał się na ten okres tysiąca lat? (Zobacz przypis).

¹³ Ich działalność w charakterze królów i sędziów ma trwać tysiąc lat. Czy chodzi tu o literalne tysiąclecie, czy też należy je pojmować symbolicznie, jako bliżej nie określony, długi okres? Słowo „tysiące” może oznaczać jakąś wielką, nie ustaloną liczbę — tak jest na przykład w Księdze 1 Samuela 21:12 (BT). Ale w tym miejscu wyraz „tysiąc” trzeba rozumieć dosłownie, ponieważ w greckim tekście Objawienia 20:5-7 trzykrotnie występuje on z rodzajnikiem określonym. Paweł nazywa ów czas sądu „dniem”, pisząc: „[Bóg] wyznaczył dzień, w którym będzie sądził świat sprawiedliwie” (Dzieje 17:31). A skoro Piotr mówi, że u Jehowy jeden dzień to jak tysiąc lat, jest rzeczą słuszną, by ten Dzień Sądu trwał tysiąc literalnych latc (2 Piotra 3:8).

Pozostali z umarłych

14. (a) Co Jan wtrąca na temat „pozostałych z umarłych”? (b) Jak słowa apostoła Pawła pomagają zrozumieć określenie „ożyli”?

¹⁴ Kogo jednak ci królowie będą sądzić, jeśli — jak dopowiada tu apostoł Jan — „(pozostali z umarłych nie ożyli, aż się skończyło tysiąc lat)”? (Objawienie 20:5a). Również w tym wypadku słowo „ożyli” należy rozpatrywać w świetle kontekstu, bo zależnie od okoliczności może ono mieć różne znaczenie. Na przykład Paweł powiedział o namaszczonych współchrześcijanach: „I was [Bóg] ożywił, którzyście byli umarli w upadkach i w grzechach” (Efezjan 2:1, Bg). Namaszczeni duchem chrześcijanie faktycznie zostali ‛ożywieni’ już w I wieku przez uznanie ich za sprawiedliwych na podstawie wiary w ofiarę Jezusa (Rzymian 3:23, 24).

15. (a) Za kogo Jehowa uznawał swych przedchrześcijańskich świadków? (b) Jak ‛ożyją’ drugie owce i kiedy faktycznie posiądą ziemię?

¹⁵ Również przedchrześcijańscy świadkowie na rzecz Jehowy zostali uznani za sprawiedliwych — jako przyjaciele Boga; a o Abrahamie, Izaaku i Jakubie powiedziano, że są „żywi”, chociaż w gruncie rzeczy byli martwi (Mateusza 22:31, 32; Jakuba 2:21, 23). Jednakże zarówno ci słudzy Boży, jak i inni zmartwychwstali, a także wielka rzesza wiernych ludzi, którzy jako drugie owce przeżyją Armagedon, oraz dzieci zrodzone przez nich w nowym świecie — wszyscy oni będą jeszcze musieli zostać doprowadzeni do ludzkiej doskonałości. Dokona tego podczas tysiącletniego Dnia Sądu Chrystus oraz jego współkrólowie i współkapłani, opierając się na Jezusowej ofierze okupu. Zanim ów Dzień dobiegnie końca, „pozostali z umarłych” także ‛ożyją’ w tym sensie, że dostąpią człowieczej doskonałości. Jak się dowiemy, będą jeszcze musieli zostać poddani ostatecznemu wypróbowaniu, lecz już jako ludzie doskonali. Gdy przejdą tę próbę, Bóg uzna ich za godnych życia wiecznego, za sprawiedliwych w najpełniejszym tego słowa znaczeniu. Przekonają się o prawdziwości obietnicy: „Sprawiedliwi posiądą ziemię i zamieszkają w niej na wieki” (Psalm 37:29). Jakże cudowna przyszłość czeka posłusznych ludzi!

Pierwsze zmartwychwstanie

16. Jak Jan określa zmartwychwstanie, którego dostępują panujący z Chrystusem jako królowie, i dlaczego tak je nazywa?

¹⁶ Wracając myślą do tych, którzy ‛ożyli i królowali z Chrystusem przez tysiąc lat’, Jan pisze: „To jest pierwsze zmartwychwstanie” (Objawienie 20:5b). Pod jakim względem pierwsze? Jest ono „pierwszym zmartwychwstaniem”, jeśli chodzi o czas, ponieważ dostępujący go są „pierwocinami dla Boga i dla Baranka” (Objawienie 14:4). Jest ono też pierwsze co do rangi, bo mający w nim udział stają się współwładcami Jezusa w jego niebiańskim Królestwie i sądzą pozostałą część ludzkości. Na koniec jest ono pierwsze z uwagi na swój charakter. Z Biblii wynika, że wskrzeszeni podczas pierwszego zmartwychwstania są poza Jezusem Chrystusem jedynymi stworzeniami, które otrzymują nieśmiertelność (1 Koryntian 15:53; 1 Tymoteusza 6:16).

17. (a) W jaki sposób Jan opisuje cudowne widoki otwierające się przed namaszczonymi chrześcijanami? (b) Czym jest „druga śmierć” i dlaczego „nie ma władzy” nad zwycięskim gronem 144 000?

¹⁷ Cóż za cudowne perspektywy otwierają się przed tymi pomazańcami! Jan słusznie pisze: „Szczęśliwy i święty jest każdy, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu; nad tymi druga śmierć nie ma władzy” (Objawienie 20:6a). Jezus obiecał chrześcijanom w Smyrnie, że zwycięzcom dostępującym „pierwszego zmartwychwstania” nie będzie już zagrażać „druga śmierć”, która oznacza unicestwienie, zagładę bez nadziei na zmartwychwstanie (Objawienie 2:11; 20:14). Druga śmierć „nie ma władzy” nad tymi zwycięzcami, ponieważ przyoblekli się w nieskażoność i nieśmiertelność (1 Koryntian 15:53).

18. Co Jan mówi teraz o nowych władcach ziemi i czego oni dokonają?

¹⁸ Jakże będą się oni różnić od ziemskich królów z czasów panowania Szatana! Ci ostatni dzierżyli władzę co najwyżej 50—60 lat, a najczęściej zaledwie kilka — kilkanaście lat. Wielu z nich ciemiężyło ludzkość. A czy narody mogły odnieść jakiś trwały pożytek z panowania coraz to innych władców, stale zmieniających swą politykę? Tymczasem Jan tak mówi o nowych władcach ziemi: „Lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i będą z nim królować przez tysiąc lat” (Objawienie 20:6b). Razem z Jezusem będą przez tysiąc lat stanowić jedyny rząd. Usługując jako kapłani, spożytkują wartość doskonałej człowieczej ofiary Jezusa, by podnieść posłuszną ludzkość do stanu doskonałości duchowej, moralnej i cielesnej. Ich służba w charakterze królów zaowocuje utworzeniem ogólnoziemskiego społeczeństwa ludzi odzwierciedlających sprawiedliwość i świętość Jehowy. Jako sędziowie urzędujący przez tysiąc lat, będą wespół z Jezusem życzliwie pomagać pokornym ludziom w osiągnięciu życia wiecznego (Jana 3:16).

Ostateczne wypróbowanie

19. W jakim stanie znajdzie się ziemia i ludzkość pod koniec Tysiącletniego Panowania i co wtedy zrobi Jezus?

¹⁹ Pod koniec Tysiącletniego Panowania cała ziemia będzie przypominać pierwotny Eden. Stanie się prawdziwym rajem. Doskonała ludzkość nie będzie już potrzebować arcykapłana, który by się wstawiał za nią przed Bogiem, gdyż po grzechu Adama zniknie wszelki ślad, a ostatni wróg — śmierć — zostanie unicestwiony. Królestwo Chrystusa urzeczywistni zamierzenie Boże, by cały świat podlegał jednemu rządowi. A wtedy Jezus „przekaże królestwo swemu Bogu i Ojcu” (1 Koryntian 15:22-26, NW; Rzymian 15:12).

20. Co w myśl słów Jana stanie się w czasie ostatecznej próby?

²⁰ Nadeszła pora ostatecznego wypróbowania. Czy w przeciwieństwie do pierwszych ludzi, żyjących w Edenie, ludzkość doprowadzona do stanu doskonałości zachowa niezachwianą prawość? Oto relacja Jana o przyszłym biegu wydarzeń: „A gdy tylko się skończy tysiąc lat, Szatan zostanie wypuszczony ze swego więzienia i wyjdzie, by wprowadzać w błąd narody na czterech narożnikach ziemi, Goga i Magoga, aby je zgromadzić na wojnę. Liczba ich jak piasek morza. I wystąpili na szerokość ziemi, i okrążyli obóz świętych i miasto umiłowane” (Objawienie 20:7-9a).

21. Jak się powiodą Szatanowi jego ostatnie wysiłki i dlaczego nie powinniśmy być zaskoczeni, że niektórzy pójdą za nim nawet po Tysiącletnim Panowaniu?

²¹ Jaki skutek odniosą ostatnie zabiegi Szatana? Wprowadzi on w błąd „narody na czterech narożnikach ziemi, Goga i Magoga”, i powiedzie je na „wojnę”. Czy to możliwe, żeby po tysiącu lat radosnego i budującego życia pod teokratycznymi rządami ktoś stanął po stronie Szatana? Nie zapominajmy, że zdołał on zwieść doskonałych ludzi, Adama i Ewę, gdy rozkoszowali się życiem w rajskim Edenie. Udało mu się też sprowadzić na złą drogę niebiańskich aniołów, którzy byli świadkami złych następstw pierwszego buntu (2 Piotra 2:4; Judy 6). Nie powinniśmy się zatem dziwić, że nawet po tysiącleciu zachwycającego panowania Królestwa Bożego niektórzy doskonali ludzie dadzą się namówić do pójścia za Szatanem.

22. (a) Na co wskazuje wyrażenie „narody na czterech narożnikach ziemi”? (b) Dlaczego buntowników nazwano „Gogiem i Magogiem”?

²² Biblia nazywa tych buntowników „narodami na czterech narożnikach ziemi”. Nie znaczy to, iż ludzkość znowu będzie podzielona na niezależne i odrębne państwa. Dano tu po prostu do zrozumienia, że buntownicy odłączą się od sprawiedliwych, lojalnych sług Jehowy i będą przejawiać równie nikczemnego ducha jak dzisiejsze narody. Podobnie jak Gog z Magog, wspomniany w proroctwie Ezechiela, ‛obmyślą złośliwy plan’ w celu obalenia teokratycznej władzy na ziemi (Ezechiela 38:3, 10-12, Bp). Dlatego nazwano ich „Gogiem i Magogiem”.

23. O czym świadczy fakt, że liczba buntowników jest „jak piasek morza”?

²³ Liczba tych, którzy się przyłączą do buntu Szatana, będzie „jak piasek morza”. Ile wyniesie? Nie została wyznaczona z góry (porównaj Jozuego 11:4; Sędziów 7:12). Ostateczna liczebność buntowników zależy od tego, jak poszczególne jednostki zareagują na matactwa Szatana. Niewątpliwie jednak będzie ich dość dużo, skoro poczują się na tyle silni, żeby się pokusić o zdobycie „obozu świętych i miasta umiłowanego”.

24. (a) Czym jest „miasto umiłowane” i jak może być okrążone? (b) Co wyobraża „obóz świętych”?

²⁴ „Miasto umiłowane” jest zapewne tym samym miastem, o którym wyniesiony do chwały Jezus Chrystus wspomniał swym naśladowcom w Objawieniu 3:12, mówiąc o nim: „miasto Boga mojego, nowe Jeruzalem, które zstępuje z nieba od Boga mojego”. Skoro wyobraża ono organizację niebiańską, to w jaki sposób te ziemskie hordy mogą je ‛okrążyć’? Przez otoczenie „obozu świętych”. Obóz rozbija się poza miastem, toteż „obóz świętych” musi przedstawiać ludzi, którzy na ziemi — a więc poza obrębem niebiańskiego Nowego Jeruzalem — lojalnie popierają rząd Jehowy. Kiedy buntownicy pod wodzą Szatana ich zaatakują, Pan Jezus uzna to za napaść na niego samego (Mateusza 25:40, 45). „Narody” będą próbowały obrócić wniwecz wszystkie osiągnięcia niebiańskiego Nowego Jeruzalem, które przeobraziło ziemię w raj. Ich atak na „obóz świętych” będzie równoznaczny ze szturmem na „miasto umiłowane”.

Jezioro ognia i siarki

25. Jak Jan opisuje wynik ataku buntowników na „obóz świętych” i co to będzie oznaczać dla Szatana?

²⁵ Czy Szatanowi powiodą się te ostatnie wysiłki? Na pewno nie — podobnie jak nie uda się atak, który Gog z Magog ma za naszych czasów przypuścić na Izrael duchowy (Ezechiela 38:18-23). Jan sugestywnie opisuje koniec buntowników: „Ale z nieba zstąpił ogień i ich pożarł. A Diabeł, który ich wprowadzał w błąd, został wrzucony do jeziora ognia i siarki, gdzie już się znaleźli zarówno bestia, jak i fałszywy prorok” (Objawienie 20:9b-10a). Szatana, pradawnego Węża, czeka tym razem coś gorszego niż otchłań — zostanie faktycznie wymazany z listy żyjących, starty na proch, unicestwiony jakby w ogniu.

26. Dlaczego „jezioro ognia i siarki” nie może być literalnym miejscem męki?

²⁶ Wspomnieliśmy już, że „jezioro ognia i siarki” nie może być literalnym miejscem męki (Objawienie 19:20). Gdyby Szatan miał tam po wieczne czasy znosić straszliwe katusze, to Jehowa musiałby pozostawić go przy życiu, a przecież życie jest darem, nie karą. Grzech karany jest śmiercią, a według Biblii umarli nie czują bólu (Rzymian 6:23; Kaznodziei 9:5, 10). Ponadto nieco dalej czytamy, że do tego samego jeziora ognia i siarki trafia nawet śmierć i Hades. Z całą pewnością ani śmierć, ani Hades nie może odczuwać bólu (Objawienie 20:14).

27. Jak los Sodomy i Gomory pomaga zrozumieć, czym jest jezioro ognia i siarki?

²⁷ Wszystko to potwierdza słuszność poglądu, że jezioro ognia i siarki jest symbolem. Ponadto wzmianka o ogniu i siarce przywodzi na myśl los starożytnej Sodomy i Gomory, które Bóg zniszczył za skandaliczną niegodziwość. Gdy nadszedł czas, „Jahwe spuścił na Sodomę i Gomorę deszcz siarki i ognia od Jahwe z nieba” (Rodzaju 19:24, BT). To, co je spotkało, nazwano „karą ognia wiecznego” (Judy 7). Te dwa miasta nie cierpią jednak wiecznych mąk. Przeciwnie, wraz ze swymi zdeprawowanymi mieszkańcami zostały obrócone wniwecz, unicestwione na zawsze. Dzisiaj nie istnieją i nikt nie potrafi dokładnie wskazać, gdzie leżały.

28. Co oznacza jezioro ognia i siarki oraz czym się różni od śmierci, Hadesu i otchłani?

²⁸ Powyższe wyjaśnienia harmonizują ze słowami samej Biblii: „To oznacza drugą śmierć: jezioro ognia” (Objawienie 20:14). Niewątpliwie jezioro to jest tożsame z Gehenną, o której mówił Jezus, a więc stanowi miejsce nieodwracalnej zagłady niegodziwych, nie zaś miejsce wiecznych męczarni (Mateusza 10:28). Oznacza całkowite, doszczętne unicestwienie, bez widoków na zmartwychwstanie. Chociaż bowiem czytamy o kluczach śmierci, Hadesu i otchłani, nie znajdziemy jednak żadnej wzmianki o kluczu otwierającym jezioro ognia i siarki (Objawienie 1:18; 20:1). Nigdy nie uwolni ono tych, których w nim uwięziono (porównaj Marka 9:43-47).

Wieczne katusze dniem i nocą

29, 30. Co Jan mówi o Diable, bestii oraz fałszywym proroku i jak to rozumieć?

²⁹ Mówiąc o Diable, bestii i fałszywym proroku, Jan oznajmia: „Będą dręczeni katuszami dzień i noc na wieki wieków” (Objawienie 20:10b). Co to może znaczyć? Jak już wspomniano, nielogiczne byłoby twierdzenie, iż symbole, takie jak bestia i fałszywy prorok czy śmierć i Hades, mogą zaznawać literalnych męczarni. Nie ma więc powodu, aby przypuszczać, że Szatan będzie cierpieć przez całe wieki. Po prostu zostanie unicestwiony.

³⁰ Greckie słowo ba·sa·niʹzo, przetłumaczone tu na ‛dręczyć katuszami’, znaczy przede wszystkim „trzeć [metal] o kamień probierczy”. Dopiero w dalszej kolejności podano znaczenie „badać na torturach” (Słownik grecko-polski pod redakcją Z. Abramowiczówny). W świetle kontekstu użycie tego greckiego wyrazu dowodzi, że los Szatana będzie po wszystkie czasy kamieniem probierczym w kwestii słuszności i prawowitości panowania Jehowy. Owa kwestia sporna co do zwierzchnictwa zostanie rozstrzygnięta raz na zawsze. Już żadne wyzwanie rzucone suwerennemu panowaniu Jehowy nie będzie musiało być poddawane długotrwałej próbie w celu wykazania jego fałszywości (porównaj Psalm 92:2, 16).

31. Jak dwa greckie wyrazy pokrewne słowu oddanemu przez ‛dręczyć katuszami’ pomagają zrozumieć, jaką karę poniesie Szatan?

³¹ Poza tym pokrewne słowo ba·sa·ni·stesʹ („oprawca, kat”) jest używane w Biblii w znaczeniu „dozorca więzienny” (Mateusza 18:34, Kingdom Interlinear Translation). Wobec tego Szatan będzie uwięziony w jeziorze ognia na zawsze — nigdy go nie opuści. Dodajmy jeszcze, że w greckiej Septuagincie, dobrze znanej Janowi, występuje inne pokrewne słowo, baʹsa·nos, łączone z upokorzeniem prowadzącym do śmierci (Ezechiela 32:24, 30). Pomaga to zrozumieć, iż karą wymierzoną Szatanowi jest upokarzająca, wiecznotrwała śmierć w jeziorze ognia i siarki. Razem z nim przepadną jego dzieła (1 Jana 3:8).

32. Jaka kara spotka demony i skąd o tym wiemy?

³² Również w tym wersecie nie ma wzmianki o demonach. Czy po upływie tysiąca lat zostaną wypuszczone z Szatanem, a potem wespół z nim poniosą karę wieczystej śmierci? Dowody przemawiają za słusznością takiego wniosku. W przypowieści o owcach i kozłach Jezus oświadczył, że kozły odejdą „w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom” (Mateusza 25:41, BT). Wyrażenie „ogień wieczny” zapewne odnosi się do jeziora ognia i siarki, do którego ma być wtrącony Szatan. Aniołowie Diabła zostali wraz z nim wyrzuceni z nieba. Nie ulega wątpliwości, że na początku Tysiącletniego Panowania razem znajdą się w otchłani. A zatem razem ulegną też zagładzie w jeziorze ognia i siarki (Mateusza 8:29).

33. Jaki ostatni szczegół z Księgi Rodzaju 3:15 spełni się w tym czasie i na co teraz kieruje uwagę Jana duch Jehowy?

³³ W ten sposób spełni się ostatni szczegół proroctwa z Księgi Rodzaju 3:15. Po wrzuceniu do jeziora ognia Szatan stanie się martwy jak wąż, któremu zmiażdżono głowę żelaznym obcasem. Zniknie na zawsze, a z nim jego demony. W dalszej części Księgi Objawienia nie ma już o nich żadnej wzmianki. Po proroczym opisie ich unicestwienia duch Jehowy kieruje uwagę na sprawy, które niezmiernie interesują osoby żywiące nadzieję ziemską: Co dadzą ludzkości niebiańskie rządy „Króla królów” i tych, „którzy są z nim powołani i wybrani, i wierni”? (Objawienie 17:14). Odpowiadając na to pytanie, Jan jeszcze raz przenosi nas na początek Tysiącletniego Panowania.

[Przypisy]

Rozdział 41

Radosne rezultaty Bożego Dnia Sądu

Wizja 15 — Objawienie 20:11 do 21:8

Treść: Powszechne zmartwychwstanie, Dzień Sądu oraz błogosławieństwa nowych niebios i nowej ziemi

Czas spełnienia: Tysiącletnie Panowanie

1. (a) Co utraciła ludzkość, gdy Adam i Ewa zgrzeszyli? (b) Jakie zamierzenie Boże się nie zmieniło i skąd o tym wiemy?

LUDZIE zostali stworzeni do życia wiecznego. Gdyby Adam i Ewa przestrzegali przykazań Bożych, nigdy by nie umarli (1 Mojżeszowa 1:28; 2:8, 16, 17; Kaznodziei 3:10, 11). Niestety, grzech przyprawił o utratę doskonałości i życia zarówno ich oboje, jak i całe ich potomstwo, toteż nad ludzkością zaczął panować bezlitosny wróg — śmierć (Rzymian 5:12, 14; 1 Koryntian 15:26). Mimo to Bóg nie zmienił swego zamierzenia, w myśl którego doskonali ludzie mają żyć wiecznie na rajskiej ziemi. Powodowany ogromną miłością do rodzaju ludzkiego, posłał na ziemię swojego jednorodzonego Syna, Jezusa, który oddał swe doskonałe człowiecze życie na okup za „wielu” potomków Adama (Mateusza 20:28; Jana 3:16). Jezus może teraz skorzystać z prawomocnej wartości swej ofiary, by przywrócić wierzącym ludziom możliwość rozkoszowania się doskonałym życiem w ziemskim raju (1 Piotra 3:18; 1 Jana 2:2). Ludzkość ma naprawdę wspaniałe powody do tego, żeby ‛weselić się i radować’! (Izajasza 25:8, 9).

2. O czym donosi Jan w Objawieniu 20:11 i co oznacza „wielki biały tron”?

² Z chwilą uwięzienia Szatana w otchłani rozpoczyna się chwalebne Tysiącletnie Panowanie Jezusa. W tym właśnie „dniu” Bóg „będzie sądził świat sprawiedliwie przez męża, którego ustanowił” (Dzieje 17:31; 2 Piotra 3:8). Jan oznajmia: „I ujrzałem wielki biały tron i zasiadającego na nim. Sprzed niego uciekły ziemia i niebo i już nie znaleziono dla nich miejsca” (Objawienie 20:11). Co przedstawia ten „wielki biały tron”? Nic innego, jak tylko tron sędziowski „Boga, sędziego wszystkich” (Hebrajczyków 12:23). Przystępuje On do sądzenia ludzkości, żeby orzec, kto skorzysta z Jezusowej ofiary okupu (Marka 10:45).

3. (a) Na co wskazuje fakt, że tron Boży jest „wielki” oraz „biały”? (b) Kto w Dniu Sądu będzie się zajmował sądzeniem i na jakiej podstawie będą wydawane orzeczenia?

³ Tron Boży jest „wielki”, co podkreśla majestat Jehowy jako Pana Wszechwładnego, a także „biały”, co kieruje uwagę na Jego nieskazitelną sprawiedliwość. Jest On najwyższym Sędzią ludzkości (Psalm 19:8-12; Izajasza 33:22; 51:5, 8). Jednakże sądzenie powierzył Jezusowi Chrystusowi: „Ojciec nikogo nie sądzi, lecz wszelki sąd przekazał Synowi” (Jana 5:22). Z Jezusem współdziała grono 144 000, któremu ‛dano władzę sądzenia przez tysiąc lat’ (Objawienie 20:4). Niemniej o losie poszczególnych ludzi rozstrzygać będą w Dniu Sądu normy prawne ustalone przez Jehowę.

4. Co to znaczy, że „uciekły ziemia i niebo”?

⁴ A w jakim sensie „uciekły ziemia i niebo”? Chodzi o to samo niebo, które się odsunęło jak zwój po otworzeniu szóstej pieczęci, czyli o człowiecze rządy „zachowane (...) dla ognia i utrzymane na dzień sądu i zagłady bezbożnych ludzi” (Objawienie 6:14; 2 Piotra 3:7). Ziemia wyobraża zorganizowany system rzeczy podległy tym rządom (Objawienie 8:7). Niebo i ziemia uciekną w chwili zagłady bestii, królów ziemi i ich wojsk oraz tych, którzy przyjęli znamię bestii i oddają cześć jej wizerunkowi (Objawienie 19:19-21). Po wykonaniu wyroku na szatańskim systemie, czyli ziemi i niebie, Wielki Sędzia ogłasza inny Dzień Sądu.

Tysiącletni Dzień Sądu

5. Nad kim odbędzie się sąd, gdy ucieknie stara ziemia i stare niebo?

⁵ Nad kim jeszcze ma się odbyć sąd po ucieczce starej ziemi i starego nieba? Nie nad namaszczonym ostatkiem grona 144 000, bo on już został osądzony i opieczętowany. Jeśli jego członkowie będą jeszcze żyć na ziemi po Armagedonie, zapewne wkrótce potem umrą i dzięki zmartwychwstaniu otrzymają nagrodę niebiańską (1 Piotra 4:17; Objawienie 7:2-4). Jednakże miliony ludzi należących do wielkiej rzeszy właśnie wyszły z wielkiego ucisku i są wyraźnie widoczne „przed tronem”. Dzięki swej wierze w przelaną krew Jezusa zostali już poczytani za sprawiedliwych, godnych ocalenia, ale ich sąd potrwa tysiąc lat, podczas których Jezus będzie ich prowadzić do „źródeł wód życia”. Po osiągnięciu ludzkiej doskonałości i przejściu próby zostaną uznani za sprawiedliwych w pełnym tego słowa znaczeniu (Objawienie 7:9, 10, 14, 17). Podobnemu osądzeniu muszą być poddane dzieci, które przeżyją wielki ucisk lub urodzą się członkom wielkiej rzeszy w okresie Millennium (porównaj 1 Mojżeszową 1:28; 9:7; 1 Koryntian 7:14).

6. (a) Jaki ogromny tłum widzi Jan i kim są „wielcy i mali”? (b) Jak będzie się zapewne odbywać wskrzeszanie niezliczonych milionów ludzi zachowanych w pamięci u Boga?

⁶ Jan widzi jednak tłum znacznie liczniejszy od wielkiej rzeszy ocalonych. W jego skład wejdą całe miliardy! „I ujrzałem umarłych, wielkich i małych, stojących przed tronem, i otwarto zwoje” (Objawienie 20:12a). „Wielcy i mali” to bardziej lub mniej wpływowi ludzie, którzy żyli na ziemi w ciągu minionych 6000 lat. W ewangelii spisanej przez apostoła Jana wkrótce po Księdze Objawienia Jezus mówi o Ojcu: „Dał mu [Jezusowi] władzę sądzenia, bo jest Synem Człowieczym. Nie dziwcie się temu, gdyż nadchodzi godzina, kiedy wszyscy w grobach [„grobowcach pamięci”, NW] usłyszą głos jego; i wyjdą” (Jana 5:27-29). Cóż za oszałamiający zamiar! Oznacza odwrócenie tego, z czym ludzie musieli się godzić w ciągu całych dziejów: umierania i grzebania zmarłych. Owe niezliczone miliony zachowanych w pamięci Bożej zapewne będą zmartwychwstawać stopniowo, aby dość mała w porównaniu z nimi „wielka rzesza” potrafiła się uporać z ewentualnymi problemami, jako że niektórzy ze wskrzeszonych mogą początkowo skłaniać się do poprzedniego stylu życia, z jego cielesnymi słabościami i upodobaniami.

Kto będzie wskrzeszony i sądzony?

7, 8. (a) Jaki zwój otworzono i co się potem dzieje? (b) Kto nie zostanie wskrzeszony?

⁷ Jan dodaje: „Otwarto też inny zwój; jest to zwój życia. I umarli byli sądzeni z tego, co napisano w zwojach, według swych uczynków. I wydało morze umarłych, którzy się w nim znajdowali, i śmierć, i Hades wydały umarłych, którzy się w nich znajdowali, i byli sądzeni każdy z osobna według swych uczynków” (Objawienie 20:12b, 13). Cóż za zdumiewające wydarzenie! Pewną rolę odgrywają w nim ‛morze, śmierć i Hades’, przy czym warto zaznaczyć, że terminy te nie wykluczają siebie wzajemnie.a Kiedy Jonasz przebywał w brzuchu ryby, a tym samym w środku morza, mówił, że jest w Szeolu, czyli Hadesie (Jonasza 2:3, BT). Kto wpadł w szpony śmierci Adamowej, ten prawdopodobnie znajduje się również w Hadesie. Te prorocze słowa można uznać za solenne zapewnienie, że nikt nie zostanie przeoczony.

⁸ Pewna nieokreślona liczebnie grupa ludzi nie zostanie jednak wskrzeszona. Obejmuje ona zatwardziałych faryzeuszy i uczonych w Piśmie, którzy odrzucili Jezusa i apostołów. Poza tym do grona tego należy „człowiek bezprawia”, działający w dziedzinie religii, oraz ci namaszczeni chrześcijanie, którzy „odpadli” (2 Tesaloniczan 2:3, NW; Hebrajczyków 6:4-6; Mateusza 23:29-33). Jezus mówił również, że przy końcu świata ludzie wyobrażeni przez kozły pójdą „w ogień wieczny przeznaczony dla diabła i jego sług”, to znaczy „zostaną (...) skazani na zagładę” (Mateusza 25:41, 46, Wp). Dla takich nie ma zmartwychwstania.

9. Jak apostoł Paweł wskazuje, że niektórzy zmartwychwstali będą szczególnie uprzywilejowani, i kto się zalicza do tego grona?

⁹ Niektórym zmartwychwstałym będą natomiast okazane specjalne względy. Wskazał na to apostoł Paweł, mówiąc: „Mam też w Bogu nadzieję, (...) że nastąpi zmartwychwstanie sprawiedliwych i niesprawiedliwych” (Dzieje 24:15, BT). Grono „sprawiedliwych” wskrzeszonych na ziemi będzie obejmować wiernych mężczyzn i kobiety z dawnych czasów — Abrahama, Rachab i wielu innych — których uznano za sprawiedliwych jako przyjaciół Boga (Jakuba 2:21, 23, 25). Do tej samej grupy należeć będą sprawiedliwi spośród nowożytnych drugich owiec, którzy pozostali wierni Jehowie aż do śmierci. Wszyscy ci ludzie zachowujący prawość będą zapewne wskrzeszeni we wczesnej fazie Tysiącletniego Panowania Jezusa (Joba 14:13-15; 27:5; Daniela 12:13; Hebrajczyków 11:35, 39, 40). Wielu takich sprawiedliwych niewątpliwie otrzyma po zmartwychwstaniu szczególne przywileje związane z nadzorowaniem ogromnego dzieła odbudowy raju (Psalm 45:17; porównaj Izajasza 32:1, 16-18; 61:5; 65:21-23).

10. Kim są „niesprawiedliwi”, którzy mają być wskrzeszeni?

¹⁰ Kim wobec tego są „niesprawiedliwi” wspomniani w Dziejach Apostolskich 24:15? Grupa ta obejmuje ogromne mnóstwo ludzi zmarłych w ciągu wieków, zwłaszcza tych, którzy żyli w „czasach niewiedzy” (Dzieje 17:30). Ze względu na miejsce lub czas urodzenia nie mieli przedtem sposobności nauczenia się posłuszeństwa wobec woli Jehowy. Inni być może słyszeli orędzie wybawienia, ale nie wzięli go sobie do serca lub zmarli, zanim zdążyli oddać się Bogu i ochrzcić. Jeżeli chcieliby skorzystać z możliwości uzyskania życia wiecznego, to po zmartwychwstaniu będą musieli dokonać dalszych zmian w sposobie myślenia i postępowania.

Zwój życia

11. (a) Czym jest „zwój życia” i czyje imiona zostały do niego wpisane? (b) Dlaczego zwój życia będzie otworzony podczas Tysiącletniego Panowania?

¹¹ Jan mówi też o „zwoju życia”. Jest to wykaz ludzi, którzy mają widoki na otrzymanie od Jehowy życia wiecznego. Wpisano do niego imiona namaszczonych braci Jezusa, członków wielkiej rzeszy oraz dawnych mężów wiary, takich jak Mojżesz (2 Mojżeszowa 32:32, 33; Daniela 12:1; Objawienie 3:5). Dotąd jednak w zwoju życia nie ma ani jednego imienia „niesprawiedliwych”, którzy dostąpili zmartwychwstania. Dlatego podczas Tysiącletniego Panowania zostanie on otworzony, żeby można było doń wpisać imiona innych ludzi spełniających określone wymagania. Ci, których imiona nie znajdą się w zwoju, inaczej mówiąc: księdze życia, zostaną ‛wrzuceni do jeziora ognia’ (Objawienie 20:15; porównaj Hebrajczyków 3:19).

12. Od czego będzie zależeć wpisanie czyjegoś imienia do otwartego zwoju życia i jaki przykład dał Sędzia wyznaczony przez Jehowę?

¹² Co będzie wówczas decydować o wpisaniu imienia danej osoby do otwartego zwoju życia? Zasadniczo to samo, co za czasów Adama i Ewy: posłuszeństwo wobec Jehowy. Apostoł Jan napisał do umiłowanych współchrześcijan: „Świat przemija wraz z pożądliwością swoją; ale kto pełni wolę Bożą, trwa na wieki” (1 Jana 2:4-7, 17, kursywa nasza). Wzór posłuszeństwa dał nam Sędzia, którego wyznaczył Jehowa: „Chociaż [Jezus] był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał, a osiągnąwszy pełnię doskonałości, stał się dla wszystkich, którzy mu są posłuszni, sprawcą zbawienia wiecznego” (Hebrajczyków 5:8, 9).

Otwarcie innych zwojów

13. W jaki sposób wskrzeszeni z martwych mają dowieść posłuszeństwa i jakich zasad muszą przestrzegać?

¹³ Jak zmartwychwstali mają dowieść posłuszeństwa? Sam Jezus wskazał na dwa wielkie przykazania. „Pierwsze (...) jest to: Słuchaj, Izraelu! Pan [Jehowa, NW], Bóg nasz, Pan jeden jest. Będziesz tedy miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej, i z całej siły swojej. A drugie jest to: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego” (Marka 12:29-31). Muszą się też trzymać niezmiennych zasad Jehowy i wyrzec się kradzieży, kłamstwa, zabijania oraz niemoralności (1 Tymoteusza 1:8-11; Objawienie 21:8).

14. Jakie jeszcze zwoje zostały otwarte i co zawierają?

¹⁴ Jan wspomniał jednak o jeszcze innych zwojach, które zostaną otwarte podczas Tysiącletniego Panowania (Objawienie 20:12). Co to za zwoje? Zdarzało się już, że Jehowa udzielał konkretnych wytycznych dotyczących określonych sytuacji. Na przykład za czasów Mojżesza dostarczył cały zbiór szczegółowych praw, od których przestrzegania zależało życie Izraelitów (5 Mojżeszowa 4:40; 32:45-47). W I wieku podał nowe wskazówki, które miały pomóc wiernym ludziom kierować się zasadami Jehowy w warunkach chrześcijańskiego systemu rzeczy (Mateusza 28:19, 20; Jana 13:34; 15:9, 10). Teraz Jan pisze, że umarli mają być „sądzeni z tego, co napisano w zwojach, według swych uczynków”. Najwyraźniej więc przez otwarcie tych zwojów zostaną podane do wiadomości szczegółowe wymagania Jehowy obowiązujące ludzkość w tysiącleciu. Stosując się do postanowień i przepisów zawartych w tych zwojach, posłuszni ludzie będą mogli przedłużyć swe dni i w końcu osiągnąć życie wieczne.

15. Jaka kampania wychowawcza będzie potrzebna w okresie zmartwychwstania i najprawdopodobniej jak będzie przebiegać wskrzeszanie?

¹⁵ Jakże rozległą kampanię wychowania teokratycznego trzeba będzie wtedy przedsięwziąć! W roku 1992 Świadkowie Jehowy prowadzili na całym świecie przeciętnie ponad 4 200 000 domowych studiów biblijnych. Tymczasem w okresie wskrzeszania z pewnością będą się odbywać niezliczone miliony studiów na podstawie Biblii oraz nowych zwojów. Wszyscy słudzy Boży będą musieli wytężać siły jako nauczyciele. W miarę robienia postępów zmartwychwstali niewątpliwie zechcą się włączyć do tego ogromnego programu edukacyjnego. Wskrzeszanie będzie najprawdopodobniej następować w taki sposób, żeby żyjący mogli z radością witać i pouczać dawniejszych członków rodziny i znajomych, którzy z kolei będą witać i pouczać innych (porównaj 1 Koryntian 15:19-28, 58). Ponad cztery miliony świadków na rzecz Jehowy, uczestniczących dziś w rozgłaszaniu prawdy, dobrze się przygotowują do przywilejów, jakich spodziewają się dostąpić w okresie wskrzeszania (Izajasza 50:4; 54:13).

16. (a) Czyje imiona nie będą wpisane do zwoju, czyli księgi życia? (b) Dla kogo zmartwychwstanie okaże się „zmartwychwstaniem życia”?

¹⁶ Mówiąc o zmartwychwstaniu ziemskim, Jezus zaznaczył, że ‛ci, którzy czynili to, co dobre, wyjdą na zmartwychwstanie życia, a ci, którzy praktykowali to, co podłe, na zmartwychwstanie sądu’. „Życie” i „sąd” ukazano tu jako coś przeciwstawnego, z czego wynika, że zmartwychwstali, którzy po otrzymaniu pouczeń z natchnionych Pism i zwojów będą „popełniali czyny nikczemne”, zostaną uznani za niegodnych życia. Ich imiona nie będą wpisane do zwoju, czyli do księgi życia (Jana 5:29, NW). Może to spotkać każdego, kto przedtem był wierny, ale podczas Tysiącletniego Panowania z jakiegoś powodu się zmienił. Imię można ze zwoju wymazać (2 Mojżeszowa 32:32, 33). Natomiast imiona ludzi posłusznie przestrzegających tego, co napisano w zwojach, pozostaną w zwoju życia i będą oni dalej żyć. Zmartwychwstanie okaże się dla nich „zmartwychwstaniem życia”.

Koniec śmierci i Hadesu

17. (a) Jakie zdumiewające wydarzenie opisuje Jan? (b) Kiedy będzie opróżniony Hades? (c) Kiedy śmierć Adamowa zostanie ‛wrzucona do jeziora ognia’?

¹⁷ Następnie Jan opisuje coś doprawdy cudownego: „A śmierć i Hades wrzucono do jeziora ognia. To oznacza drugą śmierć: jezioro ognia. A kogokolwiek nie znaleziono zapisanego w księdze życia, tego wrzucono do jeziora ognia” (Objawienie 20:14, 15). Z końcem tysiącletniego Dnia Sądu „śmierć i Hades” zostaną całkowicie usunięte. Dlaczego dopiero po upływie tysiąca lat? Hades, powszechny grób ludzkości, opróżni się po wskrzeszeniu ostatniego z zachowanych w pamięci u Boga. Dopóki jednak jacyś ludzie będą skażeni odziedziczonym grzechem, dopóty nie zostaną uwolnieni od śmierci Adamowej. Zarówno wszyscy wskrzeszeni na ziemi, jak i członkowie wielkiej rzeszy ocalonej z Armagedonu będą musieli podporządkowywać się temu, co napisano w zwojach, aż dzięki zastosowaniu wartości Jezusowej ofiary okupu zostaną całkowicie usunięte choroby, starość i inne odziedziczone ułomności. Wtedy śmierć Adamowa będzie wraz z Hadesem ‛wrzucona do jeziora ognia’. Znikną raz na zawsze!

18. (a) Jak apostoł Paweł opisuje wspaniałe rezultaty królewskiego panowania Jezusa? (b) Co Jezus czyni z ludzkością doprowadzoną do stanu doskonałości? (c) Co jeszcze następuje z końcem tysiąclecia?

¹⁸ W ten sposób zostanie zrealizowany program nakreślony przez apostoła Pawła w jego liście do Koryntian: „[Jezus] musi królować, dopóki Bóg nie położy wszystkich nieprzyjaciół pod jego stopy. Jako ostatni nieprzyjaciel ma zostać obrócona wniwecz śmierć [Adamowa]”. I co potem? „A gdy już wszystko zostanie mu podporządkowane, wtedy również sam Syn podporządkuje się temu, który mu wszystko podporządkował”. Innymi słowy, Jezus „przekaże królestwo swemu Bogu i Ojcu” (1 Koryntian 15:24-28, NW). Kiedy Jezus mocą swej ofiary okupu zwycięży śmierć Adamową, przekaże swemu Ojcu, Jehowie, rodzinę człowieczą doprowadzoną do stanu doskonałości. Najwyraźniej właśnie wtedy, z końcem tysiąca lat, zostanie wypuszczony Szatan i nastąpi ostateczne wypróbowanie, rozstrzygające o tym, czyje imiona pozostaną na stałe w zwoju życia. ‛Staraj się usilnie’, żeby znalazło się w nim także twoje imię! (Łukasza 13:24, Bp; Objawienie 20:5).

[Przypis]

Rozdział 42

Nowe niebo i nowa ziemia

1. Co opisuje Jan, gdy anioł znowu przenosi go do początków Tysiącletniego Panowania?

ANIOŁ ponownie przenosi Jana do początków Tysiącletniego Panowania, odsłaniając przed nim dalszy ciąg tej wspaniałej wizji. Co opisuje apostoł? „I ujrzałem nowe niebo i nową ziemię; bo poprzednie niebo i poprzednia ziemia przeminęły i morza już nie ma” (Objawienie 21:1). Jakże zachwycająca panorama!

2. (a) Jak proroctwo Izajasza o nowych niebiosach i nowej ziemi spełniło się w 537 roku p.n.e. na Żydach powracających do ojczyzny? (b) Skąd wiadomo, że nastąpi ponowne urzeczywistnienie proroctwa Izajasza, i jak się spełni ta obietnica?

² Setki lat wcześniej Jehowa rzekł do Izajasza: „Albowiem oto Ja stwarzam nowe niebiosa i nową ziemię; nie będzie się wspominać dawniejszych dziejów ani na myśl one nie przyjdą” (Izajasza 65:17, BT; 66:22). Proroctwo to spełniło się po raz pierwszy w roku 537 p.n.e., gdy wierni Żydzi powrócili do Jeruzalem po 70-letnim pobycie na wygnaniu w Babilonie. W tym okresie odrodzenia stanowili „nową ziemię” — oczyszczone społeczeństwo podlegające nowemu systemowi rządzenia, czyli „nowym niebiosom”. Ale apostoł Piotr wskazał na ponowne spełnienie tego proroctwa, oznajmiając: „Ale my oczekujemy, według obietnicy nowych niebios i nowej ziemi, w których mieszka sprawiedliwość” (2 Piotra 3:13). Jan ujawnia teraz, iż obietnica ta urzeczywistni się podczas dnia Pańskiego. Przeminie wtedy „poprzednie niebo i poprzednia ziemia”, to znaczy zorganizowany diabelski system rzeczy wraz ze strukturami władzy pozostającymi pod wpływem Szatana i jego demonów. Zniknie też wzburzone „morze” niegodziwej, zbuntowanej ludzkości. Ich miejsce zajmie „nowe niebo i nowa ziemia” — nowe społeczeństwo ziemskie, podległe nowemu rządowi, Królestwu Bożemu (porównaj Objawienie 20:11).

3. (a) Co opisuje Jan i czym jest Nowe Jeruzalem? (b) W jakim znaczeniu Nowe Jeruzalem ‛zstępuje z nieba’?

³ Jan pisze dalej: „Ujrzałem też miasto święte, Nowe Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga i przygotowane jako oblubienica przyozdobiona dla swego małżonka” (Objawienie 21:2). Nowe Jeruzalem jest oblubienicą Chrystusa, składającą się z namaszczonych chrześcijan, którzy dochowali wierności aż do śmierci i dostąpili zmartwychwstania, aby się stać współkrólami i współkapłanami wyniesionego do chwały Jezusa (Objawienie 3:12; 20:6). Jak ziemskie Jeruzalem było siedzibą rządu starożytnego Izraela, tak wspaniałe Nowe Jeruzalem oraz jego Oblubieniec stanowią rząd nowego systemu rzeczy. To właśnie jest nowe niebo. ‛Oblubienica zstępuje z nieba’ nie w sposób literalny, lecz w tym sensie, że poświęca swą uwagę ziemi. Ta oblubienica Baranka ma być jego lojalną pomocnicą w sprawowaniu sprawiedliwych rządów nad całą ludzkością. Jakież to dobrodziejstwo dla nowej ziemi!

4. Jaką obietnicę, podobną do złożonej nowo utworzonemu narodowi izraelskiemu, daje Bóg?

⁴ W dalszej części swej relacji Jan pisze: „Wtedy usłyszałem donośny głos od tronu, mówiący: ‚Oto namiot Boga jest z ludźmi i On będzie przebywać z nimi, a oni będą jego ludami. I będzie z nimi sam Bóg’” (Objawienie 21:3). Zawierając przymierze Prawa z nowo utworzonym podówczas narodem izraelskim, Jehowa obiecał: „Umieszczę też przybytek mój wśród was i dusza moja nie obrzydzi was sobie. Będę się przechadzał wśród was i będę waszym Bogiem, a wy będziecie moim ludem” (3 Mojżeszowa 26:11, 12). Teraz Jehowa składa wiernym ludziom podobną obietnicę. Podczas tysiącletniego Dnia Sądu staną się dla Niego szczególnym ludem.

5. (a) W jaki sposób Bóg będzie przebywać z ludźmi podczas Tysiącletniego Panowania? (b) Jak będzie przebywał wśród nich po Tysiącletnim Panowaniu?

⁵ Podczas Tysiącletniego Panowania Jehowa będzie tymczasowo „przebywać” wśród ludzi przez swego królewskiego przedstawiciela i Syna, Jezusa Chrystusa. Jednakże z końcem tego okresu, gdy Jezus przekaże Królestwo swemu Ojcu, nie będzie już potrzebny żaden królewski przedstawiciel czy rzecznik. Jehowa już zawsze będzie bezpośrednio przebywać w sensie duchowym ze ‛swymi ludami’ (porównaj Jana 4:23, 24). Cóż za wzniosły przywilej dla odrodzonej ludzkości!

6, 7. (a) Jakie wspaniałe obietnice ujawnia Jan i kto będzie się rozkoszować tymi błogosławieństwami? (b) Jak Izajasz opisuje zarówno raj duchowy, jak i literalny?

⁶ Jan oznajmia dalej: „I otrze z ich oczu wszelką łzę, i śmierci już nie będzie ani żałoby, ani krzyku, ani bólu już nie będzie. To, co poprzednie, przeminęło” (Objawienie 21:4). Jeszcze raz przypomniano nam wcześniejsze natchnione obietnice. Również Izajasz wyczekiwał czasów, kiedy już nie będzie śmierci ani żałoby, a smutek ustąpi miejsca okrzykom radości (Izajasza 25:8; 35:10; 51:11; 65:19). Jan potwierdza, że te obietnice w cudowny sposób spełnią się podczas tysiącletniego Dnia Sądu. Najpierw dostąpią błogosławieństw członkowie wielkiej rzeszy. „Baranek, który jest pośrodku tronu”, dalej będzie ich pasł i „poprowadzi ich do źródeł wód życia. A Bóg otrze z ich oczu wszelką łzę” (Objawienie 7:9, 17). Ale na koniec wszyscy, którzy zostaną wskrzeszeni i okażą wiarę w postanowienia Jehowy, będą wraz z wielką rzeszą rozkoszować się duchowym i literalnym rajem.

⁷ „Wtedy otworzą się oczy ślepych”, mówi Izajasz, „otworzą się też uszy głuchych. Wtedy chromy będzie skakał jak jeleń i radośnie odezwie się język niemych” (Izajasza 35:5, 6). Prócz tego „gdy pobudują domy, zamieszkają w nich, gdy zasadzą winnice, będą spożywać ich plony. Nie będą budować tak, aby ktoś inny mieszkał, nie będą sadzić tak, aby ktoś inny korzystał z plonów, lecz jaki jest wiek drzewa, taki będzie wiek mojego ludu, i co zapracowały ich ręce, to będą spożywać moi wybrani” (Izajasza 65:21, 22). Nie zostaną więc wykorzenieni z ziemi.

8. Co sam Jehowa mówi o wiarogodności tych wspaniałych obietnic?

⁸ Jakże wspaniałe widoki roztaczają się przed naszymi oczyma duchowymi, gdy rozmyślamy o tych obietnicach! Pod życzliwym panowaniem niebios czekają wiernych ludzi cudowne błogosławieństwa. Czy takie obietnice nie są zbyt piękne, aby mogły być prawdziwe? Czy nie są to jedynie marzenia starego człowieka zesłanego na wyspę Patmos? Odpowiada na to sam Jehowa: „I Zasiadający na tronie rzekł: ‚Oto czynię wszystko nowe’. Mówi też: ‚Napisz, ponieważ słowa te są wierne i prawdziwe’. I rzekł do mnie: ‚Stało się! Ja jestem Alfa i Omega, początek i koniec’” (Objawienie 21:5, 6a).

9. Dlaczego urzeczywistnienie się tych przyszłych dobrodziejstw jest absolutnie pewne?

⁹ Można powiedzieć, że Jehowa niejako własnoręcznie podpisał wiernym ludziom gwarancję bądź tytuł własności tych przyszłych błogosławieństw. Któż ważyłby się podawać w wątpliwość słowo takiego Poręczyciela? Te obietnice Jehowy są tak pewne, że mówi o nich, jakby się już spełniły: „Stało się!” Jehowa to przecież „Alfa i Omega (...) Ten, który jest i który był, i który przychodzi, Wszechmocny” (Objawienie 1:8). On sam oświadcza: „Ja jestem pierwszy i Ja jestem ostatni, a oprócz mnie nie ma Boga” (Izajasza 44:6). Wobec tego potrafi pobudzać do wypowiadania natchnionych proroctw i spełniać je w najdrobniejszych szczegółach. Jakże to krzepi wiarę! A Jehowa przyrzeka: „Oto czynię wszystko nowe”. Toteż zamiast się zastanawiać, czy owe cuda się ziszczą, powinniśmy raczej zadać sobie pytanie: „Co ja osobiście mam zrobić, żeby zaznać tych dobrodziejstw?”

„Woda” dla spragnionych

10. Jakiej „wody” dostarcza Jehowa i co ona oznacza?

¹⁰ Sam Jehowa oświadcza: „Każdemu spragnionemu dam darmo ze źródła wody życia” (Objawienie 21:6b). Aby zaspokoić to pragnienie, trzeba być świadomym swych potrzeb duchowych i chętnie przyjmować „wodę” dostarczaną przez Jehowę (Izajasza 55:1; Mateusza 5:3). Co to za „woda”? Na pytanie to odpowiedział Jezus, gdy dawał świadectwo pewnej kobiecie przy studni w Samarii. Oznajmił: „Kto (...) napije się tej wody, którą ja mu dam, nigdy już nie zazna pragnienia. Ale woda, którą ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody tryskającej ku życiu wiecznemu”. To „źródło wody życia” wypływa za pośrednictwem Chrystusa od Boga, bo to On dostarcza środków umożliwiających przywrócenie rodzajowi ludzkiemu doskonałego życia. Powinniśmy wzorem Samarytanki żywić gorące pragnienie czerpania z głębin tego źródła! I tak jak ona powinniśmy być gotowi odłożyć na bok sprawy świeckie, aby przekazywać drugim dobrą nowinę (Jana 4:14, 15, 28, 29, Wolniewicz).

Zwyciężający

11. Jaką obietnicę składa Jehowa i do kogo przede wszystkim się ona odnosi?

¹¹ Kto pije tę orzeźwiającą „wodę”, musi też zwyciężać, gdyż Jehowa mówi dalej: „Każdy zwyciężający odziedziczy to wszystko i ja będę jego Bogiem, a on będzie moim synem” (Objawienie 21:7). Słowa te są podobne do obietnic zawartych w orędziach do siedmiu zborów, toteż zapewne odnoszą się przede wszystkim do namaszczonych uczniów (Objawienie 2:7, 11, 17, 26-28; 3:5, 12, 21). Duchowi bracia Chrystusa przez całe wieki z utęsknieniem wyglądali przywileju wejścia w skład Nowego Jeruzalem. Jeżeli zwyciężą, tak jak zwyciężył Jezus, to ich nadzieje się urzeczywistnią (Jana 16:33).

12. Jak przyrzeczenie Jehowy z Objawienia 21:7 spełni się na wielkiej rzeszy?

¹² Spełnienia tej obietnicy oczekuje także wielka rzesza ze wszystkich narodów. Należący do niej również muszą zwyciężać, dopóki jako lojalni słudzy Boży nie wyjdą z wielkiego ucisku. Wtedy obejmą w posiadanie swe ziemskie dziedzictwo, ‛Królestwo przygotowane dla nich od założenia świata’ (Mateusza 25:34). Zarówno te, jak i wszystkie inne ziemskie owce Pana, które po upływie tysiąca lat pomyślnie przejdą ostatnią próbę, są nazwane „świętymi” (Objawienie 20:9). Wejdą do wszechświatowej organizacji swego Stwórcy, Jehowy Boga, z którym będzie ich łączyć święta, synowska więź (Izajasza 66:22; Jana 20:31; Rzymian 8:21).

13, 14. Jakich praktyk musimy zdecydowanie unikać, jeżeli chcemy być dziedzicami wspaniałych obietnic Bożych? Dlaczego?

¹³ Wobec tak cudownych widoków na przyszłość jest rzeczą nader ważną, żeby Świadkowie Jehowy nie skalali swej świętości brudami szatańskiego świata. Musimy być silni i niezachwiani, by Szatan nigdy nie doprowadził nas do upadku, przez co znaleźlibyśmy się w towarzystwie osób, które sam Jehowa tak opisuje: „Ale co do tchórzów i tych bez wiary, i obrzydliwych w swej plugawości, i morderców, i rozpustników, i praktykujących spirytyzm, i bałwochwalców, i wszystkich kłamców — ich dział będzie w jeziorze płonącym ogniem i siarką. To oznacza drugą śmierć” (Objawienie 21:8). Kto więc chce być dziedzicem obiecanych dobrodziejstw, musi stronić od praktyk kalających ten stary system rzeczy. Musi zwyciężać, zachowując wierność mimo wszelkich nacisków i pokus (Rzymian 8:35-39).

¹⁴ Chociaż chrześcijaństwo twierdzi, że jest oblubienicą Chrystusa, to uprawia odrażające praktyki opisane tu przez Jana. Dlatego razem z resztą Babilonu Wielkiego odchodzi w wieczną zagładę (Objawienie 18:8, 21). Ten sam los czeka każdego z pomazańców bądź członków wielkiej rzeszy, kto dopuszcza się takich występków lub zaczyna do nich zachęcać. Jeżeli w nich trwa, nie odziedziczy obiecanych błogosławieństw. A kto by próbował wprowadzać takie praktyki wśród społeczeństwa nowej ziemi, będzie niezwłocznie zniszczony i odejdzie w drugą śmierć, nie mając nadziei na zmartwychwstanie (Izajasza 65:20).

15. Kto się wyróżnia wśród zwycięzców i jaka wizja doprowadza Objawienie do wspaniałego finału?

¹⁵ Najwybitniejszymi zwycięzcami są Baranek, Jezus Chrystus, i jego oblubienica, czyli grono 144 000 tworzących Nowe Jeruzalem. Jakże słusznie więc Objawienie osiąga wspaniały finał w końcowym, niezrównanym opisie Nowego Jeruzalem! Jan przystępuje teraz do relacjonowania tej ostatniej wizji.

[Ilustracje na stronie 302]

W społeczeństwie nowej ziemi wszyscy będą mieć ciekawą pracę i miłe towarzystwo

Rozdział 43

Olśniewające miasto

Wizja 16 — Objawienie 21:9 do 22:5

Treść: Opis Nowego Jeruzalem

Czas spełnienia: Po wielkim ucisku i wtrąceniu Szatana do otchłani

1, 2. (a) Dokąd anioł zabiera Jana, żeby mu pokazać Nowe Jeruzalem, i na jaki kontrast zwrócono naszą uwagę? (b) Dlaczego można powiedzieć, że jest to wspaniały finał Objawienia?

NIECO wcześniej pewien anioł zabrał Jana na pustynię, by mu pokazać Babilon Wielki. Teraz inny z tej samej grupy aniołów prowadzi apostoła na wyniosłą górę. Jakże odmienny widok ukazuje się jego oczom! Zamiast nieczystej, niemoralnej metropolii, przypominającej babilońską nierządnicę, widzi Nowe Jeruzalem — czyste, duchowe, święte miasto, zstępujące wprost z nieba (Objawienie 17:1, 5).

² Nawet ziemskie Jeruzalem nigdy nie jaśniało taką chwałą. Jan opowiada: „I przyszedł jeden z siedmiu aniołów, którzy mieli siedem czasz napełnionych siedmioma plagami ostatnimi, i odezwał się do mnie, mówiąc: ‚Chodź tutaj, a pokażę ci oblubienicę, małżonkę Baranka’. Przeniósł mnie więc w mocy ducha na wielką i wyniosłą górę i pokazał mi święte miasto Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga i mające chwałę Boga” (Objawienie 21:9-11a). Z tej potężnej góry Jan ogląda w całej okazałości owo przepiękne miasto. Na nie właśnie czekali z utęsknieniem mężowie wiary, odkąd tylko ludzkość popadła w niewolę grzechu i śmierci. Nareszcie się pojawiło! (Rzymian 8:19; 1 Koryntian 15:22, 23; Hebrajczyków 11:39, 40). To imponujące miasto duchowe składa się ze 144 000 osób lojalnie zachowujących prawość, olśniewa świętością i odzwierciedla chwałę samego Jehowy. Oto wspaniały finał Objawienia!

3. Jak Jan opisuje piękno Nowego Jeruzalem?

³ Nowe Jeruzalem jest zachwycająco piękne: „Blask jego był podobny do najdrogocenniejszego kamienia, jakby krystalicznie lśniącego kamienia jaspisu. Miało mur wielki i wyniosły i miało dwanaście bram, a przy bramach dwunastu aniołów, i były wypisane imiona, które są imionami dwunastu plemion synów Izraela. Od wschodu były trzy bramy i od północy trzy bramy, i od południa trzy bramy, i od zachodu trzy bramy. Mur miasta miał też dwanaście kamieni fundamentowych, a na nich dwanaście imion dwunastu apostołów Baranka” (Objawienie 21:11b-14). Całkiem słusznie pierwszym wrażeniem zanotowanym przez Jana jest olśniewająca jasność. Nowe Jeruzalem, promieniejące niczym młoda oblubienica, stanowi odpowiednią towarzyszkę dla Chrystusa. Lśni wspaniałym blaskiem, jak przystało na dzieło stwórcze „Ojca świateł niebiańskich” (Jakuba 1:17, NW).

4. Co świadczy o tym, że Nowe Jeruzalem nie jest cielesnym narodem izraelskim?

⁴ Na 12 bramach tego symbolicznego miasta wypisane są imiona 12 plemion izraelskich. A zatem składa się ono ze 144 000 opieczętowanych, pochodzących „z każdego plemienia synów Izraela” (Objawienie 7:4-8). Harmonizuje z tym fakt, że na kamieniach fundamentowych widnieją imiona 12 apostołów Baranka. Nowe Jeruzalem nie jest więc cielesnym narodem izraelskim, wywodzącym się od 12 synów Jakuba. To Izrael duchowy, zbudowany na fundamencie „apostołów i proroków” (Efezjan 2:20).

5. Na co wskazuje „mur wielki i wyniosły” Nowego Jeruzalem oraz postawienie przy każdym wejściu anioła?

⁵ Symboliczne miasto ma potężny mur. W dawnych czasach miasta otaczano murami dla ochrony przed nieprzyjaciółmi. „Mur wielki i wyniosły” Nowego Jeruzalem dowodzi, że jest ono bezpieczne pod względem duchowym. Żaden wróg sprawiedliwości, nikt nieczysty ani nieuczciwy przenigdy nie zdoła się tam dostać (Objawienie 21:27). Ale dla tych, którym na to zezwolono, wstęp do tego przepięknego miasta jest niczym wstęp do raju (Objawienie 2:7). Po wypędzeniu Adama z pierwotnego raju Bóg postawił przed Edenem cherubów, żeby nie wpuścić do niego nieczystych ludzi (1 Mojżeszowa 3:24). Również przy każdym wejściu do świętego miasta Jeruzalem postawiono aniołów, zapewniających mu bezpieczeństwo duchowe. W dniach ostatnich aniołowie istotnie strzegą przed babilońskim skażeniem zbór namaszczonych chrześcijan, którzy się staną Nowym Jeruzalem (Mateusza 13:41).

Mierzenie miasta

6. (a) Jak Jan opisuje mierzenie miasta i o czym świadczy ta czynność? (b) Jak można wytłumaczyć to, że pomiarów dokonano „według miary człowieczej, a zarazem anielskiej”? (Zobacz przypis).

⁶ W dalszej części swego sprawozdania Jan pisze: „A ten, który mówił ze mną, trzymał jako miarę złotą trzcinę, żeby zmierzyć miasto i jego bramy, i jego mur. A miasto układa się w czworobok i jego długość jest tak wielka, jak jego szerokość. I zmierzył miasto trzciną: dwanaście tysięcy stadiów; jego długość i szerokość, i wysokość są równe. Zmierzył też jego mur: sto czterdzieści cztery łokcie, według miary człowieczej, a zarazem anielskiej” (Objawienie 21:15-17). Zmierzenie sanktuarium świątyni było rękojmią spełnienia związanych z nim zamysłów Jehowy (Objawienie 11:1). A zmierzenie Nowego Jeruzalem przez anioła świadczy o niezmienności postanowień Jehowy dotyczących tego chwalebnego miasta.a

7. Co jest godnego uwagi w wymiarach miasta?

⁷ Cóż to za niezwykłe miasto! Ma kształt doskonałego sześcianu, którego obwód podstawy wynosi 12 000 stadiów (około 2220 kilometrów), i jest otoczone murem wysokim na 144 łokcie, czyli 64 metry. Żadne literalne miasto nie mogłoby mieć takich rozmiarów. Zajmowałoby powierzchnię mniej więcej 14 razy większą niż dzisiejszy Izrael i wznosiłoby się na wysokość ponad 550 kilometrów, sięgając przestrzeni kosmicznej. Objawienie zostało podane w znakach. Co wobec tego mówią nam te rozmiary o niebiańskim Nowym Jeruzalem?

8. Na co wskazuje: (a) mur wysoki na 144 łokcie? (b) wymiar 12 000 stadiów? (c) kształt miasta, ukazanego jako doskonały sześcian?

⁸ Mur wysoki na 144 łokcie przypomina, że miasto składa się ze 144 000 zaadoptowanych duchem synów Bożych. Liczba 12, pojawiająca się w wymiarach miasta (jego obwód wynosi 12 000 stadiów, przy czym długość, szerokość i wysokość są jednakowe) występuje w proroctwach biblijnych jako symbol zorganizowania. Wobec tego Nowe Jeruzalem jest wspaniale zaprojektowaną strukturą organizacyjną, służącą urzeczywistnieniu wieczystego zamierzenia Bożego. Nowe Jeruzalem wraz z Królem Jezusem Chrystusem stanowi królewską organizację Jehowy. Warto też zwrócić uwagę, że miasto ma kształt doskonałego sześcianu. Takiego samego kształtu było Miejsce Najświętsze świątyni Salomona, zawierające symboliczne wyobrażenie obecności Jehowy (1 Królewska 6:19, 20). Jakże słusznie więc Nowe Jeruzalem, rozświetlone chwałą samego Jehowy, ukazano jako doskonały, ogromny sześcian! Wszystkie jego wymiary pozostają w doskonałej równowadze. To miasto nie ma żadnych nieregularności ani wad (Objawienie 21:22).

Drogocenne materiały budowlane

9. Jak Jan opisuje materiały, z których zbudowano to miasto?

⁹ Jan tak kontynuuje swój opis: „A budowa jego muru była z jaspisu, miasto zaś było z czystego złota podobnego do czystego szkła. Fundamenty muru miasta były przyozdobione wszelkiego rodzaju drogocennymi kamieniami: pierwszy fundament to jaspis, drugi szafir, trzeci chalcedon, czwarty szmaragd, piąty sardonyks, szósty sard, siódmy chryzolit, ósmy beryl, dziewiąty topaz, dziesiąty chryzopraz, jedenasty hiacynt, dwunasty ametyst. Ponadto dwanaście bram to dwanaście pereł; każda z bram była z jednej perły. A szeroka ulica miasta to czyste złoto jak przezroczyste szkło” (Objawienie 21:18-21).

10. O czym świadczy wybudowanie miasta z jaspisu, złota i „wszelkiego rodzaju drogocennych kamieni”?

¹⁰ Opisywane miasto ma iście olśniewającą konstrukcję. Zamiast zwykłych ziemskich materiałów budowlanych, takich jak glina czy kamień, wymieniono tu jaspis, czyste złoto oraz „wszelkiego rodzaju drogocenne kamienie”. Jakże trafnie obrazują one niebiański budulec! Nic nie dorówna mu wspaniałością. Złoty kruszec często wyobraża w Biblii coś dobrego i cennego, dlatego starożytna arka przymierza była pokryta szczerym złotem (2 Mojżeszowa 25:11; Przypowieści 25:11; Izajasza 60:6, 17). Tymczasem teraz całe Nowe Jeruzalem, nawet jego szeroka ulica, jest zbudowane z „czystego złota jak przezroczyste szkło”, toteż piękno i wartość tego miasta przerasta naszą wyobraźnię.

11. Co stanowi rękojmię, że wchodzący w skład Nowego Jeruzalem będą jaśnieć najwspanialszą czystością duchową?

¹¹ Żaden ludzki wytapiacz nie zdołałby uzyskać tak czystego złota. Jednakże Jehowa jest pod tym względem niedoścignionym Mistrzem. Zasiada, „aby wytapiać i czyścić srebro”, i uszlachetnia poszczególnych wiernych członków Izraela duchowego, „jak złoto i srebro”, usuwając wszystko, co ich zanieczyszcza. W końcowym rezultacie Nowe Jeruzalem utworzą tylko ci, którzy naprawdę zostali uszlachetnieni i oczyszczeni; w ten sposób Jehowa buduje to miasto z żywych materiałów budowlanych, jaśniejących najszlachetniejszą czystością duchową (Malachiasza 3:3, 4).

12. Co oznacza okoliczność, że: (a) fundamenty miasta zdobi 12 drogocennych kamieni? (b) bramy miejskie są perłami?

¹² Nawet fundamenty tego miasta są piękne, ponieważ zdobi je 12 drogocennych kamieni. Przywodzi to na myśl starożytnego arcykapłana żydowskiego, który w dni świąteczne przywdziewał efod ozdobiony 12 klejnotami, nieco przypominającymi wyliczone w tym miejscu (2 Mojżeszowa 28:15-21). To na pewno nie przypadek. Przeciwnie, okoliczność ta uwypukla kapłańską funkcję Nowego Jeruzalem, którego „lampą” jest Jezus — wielki Arcykapłan (Objawienie 20:6; 21:23; Hebrajczyków 8:1). Prócz tego przez Nowe Jeruzalem będą spływać na ludzkość dobrodziejstwa arcykapłańskiej służby Jezusa (Objawienie 22:1, 2). Dwanaście bram miejskich, z których każda jest perłą niespotykanej urody, przywodzi na pamięć przypowieść Jezusa przyrównującą Królestwo do bezcennej perły. Wszyscy wstępujący przez te bramy okazali niekłamane docenianie dla wartości duchowych (Mateusza 13:45, 46; porównaj Joba 28:12, 17, 18).

Miasto światła

13. Co Jan mówi teraz o Nowym Jeruzalem i dlaczego w tym mieście nie jest potrzebna literalna świątynia?

¹³ Za czasów Salomona nad Jeruzalem górowała świątynia, którą wybudowano na najwyższym wzniesieniu miasta, leżącym w jego północnej części — na górze Moria. A jak to wygląda w Nowym Jeruzalem? Jan oznajmia: „I nie widziałem w nim świątyni, bo jego świątynią jest Jehowa Bóg Wszechmocny, a także Baranek. I miasto nie potrzebuje słońca ani księżyca, aby mu świeciły, bo chwała Boża je rozświetliła, a jego lampą — Baranek” (Objawienie 21:22, 23). Faktycznie nie trzeba tu budować literalnej świątyni. Starożytna świątynia żydowska była tylko pierwowzorem, a jego urzeczywistnienie stanowi wielka świątynia duchowa, powołana do istnienia w 29 roku n.e., gdy Jehowa namaścił Jezusa na Arcykapłana (Mateusza 3:16, 17; Hebrajczyków 9:11, 12, 23, 24). Gdzie jest świątynia, tam istnieje też klasa kapłanów, składających Jehowie ofiary za lud. Tymczasem w Nowym Jeruzalem kapłanami są wszyscy, którzy je tworzą (Objawienie 20:6). A wielka ofiara, doskonałe życie ludzkie Jezusa, została złożona raz na zawsze (Hebrajczyków 9:27, 28). Co więcej, każdy mieszkaniec tego miasta ma osobisty dostęp do Jehowy.

14. (a) Dlaczego Nowemu Jeruzalem nie potrzeba światła słońca ani księżyca? (b) Co przepowiedziano o wszechświatowej organizacji Jehowy w proroctwie Izajasza i jaki to ma związek z Nowym Jeruzalem?

¹⁴ Kiedy na górze Synaj chwała Jehowy przeszła przed Mojżeszem, jego twarz tak jaśniała, że musiał ją zakrywać przed innymi Izraelitami (2 Mojżeszowa 34:4-7, 29, 30, 33). Czy potrafimy więc sobie wyobrazić blask miasta stale oświetlanego chwałą Jehowy? W takim mieście nie mogłaby zapaść noc. Nie potrzebowałoby ono literalnego słońca ani księżyca. Przez całą wieczność samo rozsiewałoby światło (porównaj 1 Tymoteusza 6:16). Właśnie w takim promiennym blasku jest skąpane Nowe Jeruzalem. Oblubienica ta oraz jej królewski Oblubieniec staną się stolicą wszechświatowej organizacji Jehowy — ‛Jeruzalem górnego’, czyli Jego „niewiasty” — o której Izajasz prorokował: „Już słońca mieć nie będziesz w dzień jako światła ani jasność księżyca nie zaświeci tobie, lecz Jahwe będzie ci wieczną światłością i Bóg twój — twoją ozdobą. Twe słońce nie zajdzie już więcej i księżyc twój się nie zaćmi, bo Jahwe będzie ci światłością wieczną i skończą się dni twej żałoby” (Izajasza 60:1, 19, 20, BT; Galacjan 4:26, Bp).

Światło dla narodów

15. Które słowa z Objawienia dotyczące Nowego Jeruzalem przypominają proroctwo Izajasza?

¹⁵ W tym samym proroctwie zapowiedziano również: „I pójdą narody do twojej światłości, a królowie do blasku, który jaśnieje nad tobą” (Izajasza 60:3). Z Objawienia wynika, że słowa te dotyczą też Nowego Jeruzalem: „I narody będą chodzić dzięki jego światłu, a królowie ziemi będą do niego wnosić swą chwałę. I za dnia jego bramy w ogóle nie będą zamknięte, bo nocy tam nie będzie. I wniosą do niego chwałę i szacunek narodów” (Objawienie 21:24-26).

16. Jakie „narody” będą chodzić w świetle Nowego Jeruzalem?

¹⁶ Co to za „narody” chodzą w świetle Nowego Jeruzalem? To ludzie, którzy niegdyś należeli do narodów niegodziwego świata, lecz przychylnie zareagowali na światło rozsiewane przez owo chwalebne miasto niebiańskie. Wyróżnia się wśród nich wielka rzesza, która już wyszła „ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków”, by wspólnie z klasą Jana dniem i nocą oddawać cześć Bogu (Objawienie 7:9, 15). Gdy Nowe Jeruzalem zstąpi z nieba, a Jezus użyje kluczy śmierci i Hadesu i wskrzesi zmarłych, do wielkiej rzeszy dołączą dalsze miliony ludzi pochodzących z dawnych „narodów” i umiłują Jehowę oraz Jego Syna, będącego przyrównanym do Baranka Małżonkiem Nowego Jeruzalem (Objawienie 1:18).

17. Kim są „królowie ziemi”, którzy ‛wnoszą swą chwałę’ do Nowego Jeruzalem?

¹⁷ Kim wobec tego są „królowie ziemi”, którzy ‛wnoszą do niego swą chwałę’? Nie chodzi tu o literalnych ziemskich królów, ponieważ jako grupa będą oni walczyć przeciw Królestwu Bożemu i zostaną unicestwieni w Armagedonie (Objawienie 16:14, 16; 19:17, 18). Czy tymi królami są może wysoko postawione osoby z narodów, przyłączające się do wielkiej rzeszy, bądź też wskrzeszeni władcy, którzy w nowym świecie podporządkują się Królestwu Bożemu? (Mateusza 12:42). W żadnym razie, gdyż chwała tych królów zwykle była związana z tym światem i dawno przeminęła. A zatem „królami ziemi” wnoszącymi swą chwałę do Nowego Jeruzalem są zapewne 144 000 tych, których ‛kupiono z każdego plemienia i języka, i ludu, i narodu’, by królowali wraz z Barankiem, Jezusem Chrystusem (Objawienie 5:9, 10; 22:5). Bóg obdarzył ich chwałą, a oni wnoszą ją do tego miasta, przez co przydają mu blasku.

18. (a) Kto nie wejdzie do Nowego Jeruzalem? (b) Jedynie komu będzie wolno przekroczyć bramy tego miasta?

¹⁸ Jan pisze dalej: „Ale w żaden sposób nie wejdzie do niego nic, co nie jest święte, ani nikt, kto trwa w obrzydliwości i kłamstwie, tylko ci, którzy są zapisani w Barankowym zwoju życia” (Objawienie 21:27). Nic skalanego systemem rzeczy podległym Szatanowi nie może wejść w skład Nowego Jeruzalem. Chociaż jego bramy są stale otwarte, nie przekroczy ich „nikt, kto trwa w obrzydliwości i kłamstwie”. W mieście tym nie będzie odstępców ani żadnych popleczników Babilonu Wielkiego. Wszelkie próby sprofanowania tego miasta przez zdeprawowanie jego przyszłych członków, przebywających jeszcze na ziemi, spełzną na niczym (Mateusza 13:41-43). Do Nowego Jeruzalem wejdą w ostatecznym rozrachunku tylko „zapisani w Barankowym zwoju życia”, czyli grono 144 000b (Objawienie 13:8; Daniela 12:3).

Rzeka wody życia

19. (a) Jak według opisu Jana Nowe Jeruzalem umożliwia ludzkości dostąpienie błogosławieństw? (b) Kiedy zaczęła płynąć „rzeka wody życia” i skąd o tym wiemy?

¹⁹ Olśniewające Nowe Jeruzalem zleje na ludzkość wspaniałe błogosławieństwa. Właśnie o nich dowiaduje się teraz Jan: „I pokazał mi rzekę wody życia, czystą jak kryształ, wypływającą od tronu Boga i Baranka przez środek szerokiej ulicy miasta” (Objawienie 22:1, 2a). Kiedy pojawiła się ta „rzeka”? Ponieważ wypływa „od tronu Boga i Baranka”, mogło się to stać dopiero po rozpoczęciu się dnia Pańskiego w roku 1914. Właśnie wtedy nastąpiło wydarzenie zwiastowane dęciem w siódmą trąbę i wspaniałym obwieszczeniem: „Teraz nastało wybawienie i moc, i królestwo naszego Boga, i władza jego Chrystusa” (Objawienie 11:15; 12:10). W czasie końca duch i oblubienica zapraszają odpowiednio usposobionych ludzi, by za darmo czerpali wodę życia. Woda ze wspomnianej rzeki będzie dostępna aż do końca obecnego systemu rzeczy, a także później, w nowym świecie, gdy Nowe Jeruzalem ‛zstąpi z nieba od Boga’ (Objawienie 21:2).

20. Co dowodzi, że pewna miara wody życia jest dostępna już dzisiaj?

²⁰ Nie po raz pierwszy ludziom jest udostępniana woda życia. Będąc na ziemi, Jezus mówił o wodzie umożliwiającej uzyskanie życia wiecznego (Jana 4:10-14; 7:37, 38). Poza tym Jan niedługo usłyszy serdeczne zaproszenie: „Duch i oblubienica bezustannie mówią: ‚Przyjdź!’ I każdy, kto słyszy, niech powie: ‚Przyjdź!’ I każdy, kto jest spragniony, niech przyjdzie; każdy, kto chce, niech bierze wodę życia darmo” (Objawienie 22:17). Zaproszenie to rozlega się już dzisiaj, a zatem ta woda jest w pewnej mierze dostępna nawet teraz. Niemniej w nowym świecie będzie wypływać z tronu Bożego i toczyć się przez Nowe Jeruzalem jak prawdziwa rzeka.

21. Czego symbolem jest „rzeka wody życia” i jak pomaga nam to zrozumieć wizja Ezechiela?

²¹ Czym jest ta „rzeka wody życia”? Literalna woda to substancja życiodajna. Bez jedzenia człowiek może przeżyć kilka tygodni, ale bez wody umrze mniej więcej w ciągu tygodnia. Prócz tego woda oczyszcza i jest niezbędna dla zdrowia. Tak więc woda życia musi wyobrażać coś koniecznie potrzebnego ludziom do zachowania życia i zdrowia. Również prorok Ezechiel ujrzał tę „rzekę wody życia”; w jego wizji wypływała ona ze świątyni w Jeruzalem i wpadała do Morza Martwego. Wtedy nastąpił niesłychany cud: Martwe, nasycone solami wody tego zbiornika zamieniły się w wody słodkie, rojące się od ryb! (Ezechiela 47:1-12). Rzeka oglądana w tym widzeniu przywraca życie czemuś, co przedtem było martwe; słuszny jest więc wniosek, iż rzeka wody życia obrazuje postanowienia Boże zmierzające do przywrócenia „martwej” ludzkości doskonałego życia za pośrednictwem Jezusa Chrystusa. Rzeka ta jest „czysta jak kryształ”, co wskazuje na czystość i świętość wszystkich przedsięwzięć Bożych. W niczym nie przypomina ona krwawych, śmiercionośnych „wód” chrześcijaństwa (Objawienie 8:10, 11).

22. (a) Skąd wypływa ta rzeka i dlaczego to jest stosowne? (b) Z czym się wiąże woda życia i co jeszcze wyobraża ta symboliczna rzeka?

²² Rzeka wypływa „od tronu Boga i Baranka”. Jest to zupełnie stosowne, ponieważ życiodajne postanowienia Boże są oparte na ofierze okupu dostarczonej przez Jehowę, który „tak (...) umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (Jana 3:16, BT). Woda życia ma również związek ze Słowem Bożym, o którym Biblia mówi jako o wodzie (Efezjan 5:26). Jednakże rzeka wody życia to nie tylko prawdy biblijne, lecz również wszelkie inne środki przedsięwzięte przez Jehowę na podstawie ofiary Jezusa w celu uwolnienia posłusznych ludzi od grzechu i śmierci i obdarowania ich życiem wiecznym (Jana 1:29; 1 Jana 2:1, 2).

23. (a) Dlaczego jest to słuszne, iż rzeka wody życia płynie środkiem szerokiej ulicy Nowego Jeruzalem? (b) Jaka obietnica Boża dana Abrahamowi znajdzie spełnienie, gdy obficie popłynie woda życia?

²³ W okresie Tysiącletniego Panowania dobrodziejstwa okupu będą w całej pełni udostępniane ludziom przez kapłańskie usługiwanie Jezusa oraz 144 000 jego podkapłanów. Słusznie więc rzeka wody życia płynie środkiem szerokiej ulicy Nowego Jeruzalem. Składa się ono z Izraela duchowego, który wraz z Jezusem stanowi prawdziwe nasienie Abrahama (Galacjan 3:16, 29). Kiedy więc woda życia popłynie obficie środkiem szerokiej ulicy symbolicznego miasta, „wszystkie narody ziemi” będą miały wyborną sposobność zjednania sobie błogosławieństwa za pośrednictwem nasienia Abrahamowego. Obietnica Jehowy dana Abrahamowi spełni się w całej rozciągłości (1 Mojżeszowa 22:17, 18, Bg).

Drzewa życia

24. Co widzi teraz Jan na obu brzegach rzeki wody życia i co to wyobraża?

²⁴ W wizji Ezechiela wody utworzyły potok, a na obu jego brzegach prorok ujrzał wszelkiego rodzaju drzewa owocowe (Ezechiela 47:12). A co zobaczył Jan? Czytamy: „A po tej i po tamtej stronie rzeki były drzewa życia wydające dwanaście zbiorów owocu, rodzące swe owoce każdego miesiąca. A liście drzew służyły do leczenia narodów” (Objawienie 22:2b). Również te „drzewa życia” zapewne wyobrażają część środków przedsięwziętych przez Jehowę w celu obdarzenia posłusznych ludzi życiem wiecznym.

25. Jak Jehowa szczodrze zaopatruje posłusznych ludzi w ogólnoziemskim raju?

²⁵ Jakże hojnie Jehowa zaopatruje słuchających Go ludzi! Mogą nie tylko pić tę orzeźwiającą wodę, lecz także zrywać z owych drzew najrozmaitsze krzepiące owoce. Gdybyż to nasi prarodzice zadowolili się podobnymi ‛przyjemnymi’ owocami w rajskim Edenie! (1 Mojżeszowa 2:9). Teraz jednak cała ziemia jest rajem, a Jehowa umożliwia „leczenie narodów” nawet za pomocą liści owych symbolicznych drzew.c Dzięki ich kojącemu działaniu, któremu nie dorównują żadne dzisiejsze leki ziołowe ani jakiekolwiek inne, ludzie okazujący wiarę zostaną wyniesieni do doskonałości — zarówno pod względem duchowym, jak i cielesnym.

26. Co jeszcze mogą wyobrażać drzewa życia i dlaczego?

²⁶ Drzewa te, którym rzeka zapewnia obfitość wody, mogą też wyobrażać grono 144 000, tworzących małżonkę Baranka. Dopóki są na ziemi, oni również piją wodę postanowienia Bożego co do udzielenia życia przez Jezusa Chrystusa. Co ciekawe, ci zrodzeni z ducha bracia Jezusa są proroczo nazwani „drzewami sprawiedliwości” (Izajasza 61:1-3, Bg; Objawienie 21:6). Wydali już mnóstwo owoców duchowych ku chwale Jehowy (Mateusza 21:43). A podczas Tysiącletniego Panowania wezmą udział w udostępnianiu dobrodziejstw ofiary okupu, służących do ‛uleczenia narodów’ z grzechu i śmierci (porównaj 1 Jana 1:7).

Nocy już nie będzie

27. O jakich dalszych błogosławieństwach dla zaszczyconych wstępem do Nowego Jeruzalem wspomina Jan i dlaczego powiedziano, że „nie będzie tam żadnego przekleństwa”?

²⁷ Wstęp do Nowego Jeruzalem to niewątpliwie najwspanialszy ze wszystkich przywilejów. Pomyślmy tylko: Osoby, które niegdyś były skromnymi, niedoskonałymi ludźmi, dołączą w niebie do Jezusa i wejdą w skład tak chwalebnego grona! (Jana 14:2). Pewne wyobrażenie o udostępnianych im błogosławieństwach dają nam dalsze słowa Jana: „I już nie będzie tam żadnego przekleństwa. Ale będzie w mieście tron Boga i Baranka, a jego niewolnicy będą dla niego pełnić świętą służbę; i będą widzieć jego oblicze, a na ich czołach będzie jego imię” (Objawienie 22:3, 4). Kiedy kapłani izraelscy popadli w zepsucie, dosięgło ich przekleństwo Jehowy (Malachiasza 2:2). Jezus zapowiedział, że niewierny „dom” Jeruzalem opustoszeje (Mateusza 23:37-39). Jednakże w Nowym Jeruzalem „już nie będzie (...) żadnego przekleństwa” (porównaj Zachariasza 14:11). Wszyscy jego mieszkańcy zostali na ziemi sprawdzeni w ogniu prób, więc po odniesieniu zwycięstwa ‛przyobleką nieskażoność i nieśmiertelność’. Jehowa wie, że nigdy nie zawiodą, tak jak wiedział, iż może polegać na Jezusie (1 Koryntian 15:53, 57). Ponadto będzie tam „tron Boga i Baranka”, co po wsze czasy ugruntuje pozycję tego miasta.

28. Dlaczego wchodzący w skład Nowego Jeruzalem mają wypisane na czołach imię Boga i jakie zachwycające perspektywy odsłaniają się przed nimi?

²⁸ Wszyscy przyszli członkowie owego niebiańskiego miasta są tak samo jak Jan „niewolnikami” Bożymi. Dlatego na czołach mają wyraźnie wypisane imię Boga, jako ich Posiadacza (Objawienie 1:1; 3:12). Pełnienie dla Niego świętej służby w charakterze cząstki Nowego Jeruzalem będą sobie poczytywać za niezrównany przywilej. Przebywając na ziemi, Jezus dał tym przyszłym władcom zachwycającą obietnicę: „Szczęśliwi, którzy są czystego serca, bo zobaczą Boga” (Mateusza 5:8, Wp). Jakże uszczęśliwi tych niewolników możliwość oglądania samego Jehowy i oddawania Mu czci!

29. Dlaczego Jan mówi, że w niebiańskim Nowym Jeruzalem ‛nie będzie już nocy’?

²⁹ Jan pisze dalej: „Ponadto nocy już nie będzie, i nie potrzebują światła lampy ani nie mają światła słonecznego, ponieważ Jehowa Bóg będzie ich oświetlał” (Objawienie 22:5a). W starożytnym Jeruzalem, tak jak w każdym mieście na ziemi, zdawano się za dnia na słońce, a nocą na księżyc i sztuczne światła. Ale w niebiańskim Nowym Jeruzalem takie oświetlenie będzie niepotrzebne, ponieważ to miasto rozjaśni sam Jehowa. Słowo „noc” bywa też używane w znaczeniu przenośnym, jako symbol niesprzyjających okoliczności albo odłączenia od Jehowy (Micheasza 3:6; Jana 9:4; Rzymian 13:11, 12). Noc taka nigdy nie zapadnie tam, gdzie jaśnieje chwalebna, promienna obecność wszechmocnego Boga.

30. Jak Jan kończy opis tej wspaniałej wizji i o czym zapewnia nas Objawienie?

³⁰ Na zakończenie owej imponującej wizji Jan pisze o tych niewolnikach Boga: „I będą królować na wieki wieków” (Objawienie 22:5b). Kiedy się skończy tysiąc lat, Jezus przedstawi swemu Ojcu doprowadzoną do stanu doskonałości ludzkość, która skorzysta już w całej pełni z dobrodziejstw okupu (1 Koryntian 15:25-28). Nie wiemy, jakie późniejsze zadania ma Jehowa dla Jezusa i 144 000. Objawienie zapewnia jednak, że po wieczne czasy będą sprawować zaszczytną świętą służbę dla Jehowy.

Uszczęśliwiający finał Objawienia

31. (a) Czego znamiennym finałem jest wizja Nowego Jeruzalem? (b) Co zdziała Nowe Jeruzalem na rzecz innych wiernych ludzi?

³¹ Urzeczywistnienie tej wizji Nowego Jeruzalem, czyli oblubienicy Baranka, to uszczęśliwiający i nadzwyczaj stosowny finał, do którego zmierza Objawienie. Wszyscy chrześcijańscy współwyznawcy Jana, do których w I wieku skierowano pierwotnie tę księgę, spodziewali się, że uzyskają wstęp do tego miasta jako nieśmiertelni, duchowi współwładcy Jezusa Chrystusa. Tę samą nadzieję żywi ostatek namaszczonych chrześcijan, pozostający jeszcze na ziemi. Toteż wspaniały finał Objawienia nastąpi wtedy, gdy cała oblubienica zjednoczy się z Barankiem. Potem za pośrednictwem Nowego Jeruzalem będą udostępniane mieszkańcom naszego globu dobrodziejstwa Jezusowej ofiary okupu, aż w końcu wszyscy wierni ludzie uzyskają życie wieczne. W ten sposób oblubienica, Nowe Jeruzalem, stanowiąca lojalną pomocnicę królewskiego Oblubieńca, będzie mieć udział w budowaniu sprawiedliwej nowej ziemi, która już po wsze czasy będzie przysparzać chwały naszemu Wszechwładnemu Panu Jehowie (Mateusza 20:28; Jana 10:10, 16; Rzymian 16:27).

32, 33. Czego się dowiedzieliśmy z Objawienia i do czego powinno nas pobudzić serce?

³² Jakąż radość odczuwamy u kresu naszych rozważań na temat Księgi Objawienia! Dowiedzieliśmy się, jak spełzną na niczym końcowe wysiłki Szatana i jego nasienia oraz jak zostaną wykonane sprawiedliwe wyroki Jehowy. Babilon Wielki musi być raz na zawsze unicestwiony, a po nim odejdą w niebyt również pozostałe zepsute do cna części składowe świata podległego Szatanowi. On sam i jego demony zostaną wrzuceni do otchłani, a później zgładzeni. Nastanie okres zmartwychwstania i sądu, podczas którego Nowe Jeruzalem będzie razem z Chrystusem panować z nieba, po czym doprowadzona do stanu doskonałości ludzkość uzyska życie wieczne na rajskiej ziemi. Jakże sugestywnie opisano w Objawieniu wszystkie te wydarzenia! I jakże to nas umacnia w postanowieniu ogłaszania dziś na ziemi ‛tej wiecznej dobrej nowiny jako radosnej wieści każdemu narodowi i plemieniu, i językowi, i ludowi’! (Objawienie 14:6, 7). Czy wytężasz wszystkie siły w tej działalności?

³³ Z sercami przepełnionymi wdzięcznością poświęćmy teraz uwagę końcowym słowom Objawienia.

[Przypisy]