Tradycje chrześcijańskie. Jeśli za tradycje uznać wskazówki przekazane ustnie lub własnym przykładem, to taką stosowną tradycją, którą apostoł Paweł słusznie dzielił się ze zborami chrześcijańskimi, były informacje otrzymane bezpośrednio od Jezusa. Niektóre z nich dotyczyły obchodzenia Wieczerzy Pańskiej (1Ko 11:2, 23). Stosowną tradycję stanowiły też nauki i przykład apostołów. Dlatego Paweł, który pracował fizycznie, by nie obciążać finansowo braci (Dz 18:3; 20:34; 1Ko 9:15; 1Ts 2:9), mógł zachęcać chrześcijan w Tesalonice, żeby ‛odsuwali się od każdego brata postępującego nieporządnie, nie według tradycji [parádosin]’, którą im przekazano. Kto nie chciał pracować, nie naśladował dobrego przykładu (tradycji) apostołów (2Ts 3:6-11).

„Tradycje”, których musi się trzymać osoba pragnąca wielbić Boga w sposób czysty i nieskażony, z czasem stały się częścią natchnionego Pisma Świętego. Takich nakazów przekazanych przez Jezusa i apostołów, a niezbędnych do zastosowania w życiu, nie pozostawiono w formie ustnej, lecz dokładnie zapisano w Biblii, by przetrwały w niezmienionej postaci dla pożytku chrześcijan żyjących w późniejszych czasach (Jn 20:30, 31; Obj 22:18).

W ciągu stuleci wśród Żydów powstało wiele tradycji. Dotyczyły one stylu ubierania się oraz przeprowadzania różnych uroczystości, takich jak śluby czy pogrzeby (Jn 2:1, 2; 19:40). W I w. n.e. istniały również pewne zwyczaje związane z wielbieniem Boga, np. picie wina podczas posiłku paschalnego czy upamiętnianie ponownego poświęcenia świątyni (Łk 22:14-18; Jn 10:22). Jezus i jego apostołowie nie potępiali tych tradycji, choć wiedzieli, że nie były wymagane przez Prawo Mojżeszowe. Kiedy zaczęły powstawać synagogi, tradycją stało się wielbienie w nich Boga w sabat. Łukasz donosi, że Jezus chodził do synagogi „zgodnie (...) ze swym zwyczajem” (Łk 4:16).