1, 2. (a) Jakie instrukcje od Jehowy usłyszał Ezechiel? (b) Na jakie pytania poszukamy odpowiedzi?

EZECHIEL ogląda wizję, która może przypominać mu to, co zdarzyło się niemal 900 lat wcześniej, w czasach Mojżesza i Jozuego. Wtedy Jehowa w rozmowie z Mojżeszem wyznaczył granice Ziemi Obiecanej, a potem przekazał Jozuemu, w jaki sposób ziemia ta powinna być rozdzielona między poszczególne plemiona Izraela (Liczb 34:1-15; Joz. 13:7; 22:4, 9). Teraz, w roku 593 p.n.e., Jehowa nakazuje Ezechielowi i pozostałym wygnańcom ponownie dokonać podziału! (Ezech. 45:1; 47:14; 48:29).

² Co ta wizja oznaczała dla Ezechiela oraz jego rodaków na wygnaniu? Dlaczego jest pokrzepiająca dla sług Jehowy w dzisiejszych czasach? Czy w przyszłości będzie miała większe spełnienie?

Cztery obietnice z ostatniej wizji

3, 4. (a) Jakie cztery obietnice zawiera ostatnia wizja dana Ezechielowi? (b) Jaką obietnicę omówimy w tym rozdziale?

³ Ostatnia wizja dana Ezechielowi zajmuje aż dziewięć rozdziałów jego księgi (Ezech. 40:1 do 48:35). Zawiera cztery pokrzepiające obietnice od Jehowy dotyczące odrodzenia narodu izraelskiego. Jakie? Pierwsza: w świątyni Bożej zostanie przywrócone czyste wielbienie. Druga: odrodzonemu narodowi będą przewodzić wierni kapłani i pasterze. Trzecia: każdy, kto wróci do kraju, otrzyma dziedzictwo w postaci ziemi. Czwarta: Jehowa będzie ze swoim ludem — znowu będzie pośród niego przebywał.

⁴ W rozdziałach 13 i 14 tej książki przeanalizowaliśmy, jak spełniły się dwie pierwsze obietnice — dotyczące odrodzenia czystego wielbienia oraz ustanowienia wiernych pasterzy. W tym rozdziale omówimy trzecią obietnicę, związaną z podziałem ziemi. A w następnym przyjrzymy się zapewnieniu, że Jehowa będzie obecny pośród swojego ludu (Ezech. 47:13-21; 48:1-7, 23-29).

‛Ziemia ta przypadnie wam jako dziedzictwo’

5, 6. (a) Jaka ziemia miała zostać przydzielona Izraelitom jako dziedzictwo? (Zobacz ilustrację tytułową). (b) Jaki był cel tej wizji?

⁵ Odczytaj Ezechiela 47:14. W wizji Jehowa skierował uwagę Ezechiela na ziemię, która miała wkrótce przypominać „ogród Eden” (Ezech. 36:35). Potem powiedział: „Ziemię tę dacie jako dziedzictwo 12 plemionom Izraela” (Ezech. 47:13). „Ziemią” tą było terytorium Izraela, na które mieli powrócić wygnańcy. Następnie, jak zapisano w Księdze Ezechiela 47:15-21, Jehowa przeszedł do szczegółowego opisu jej zewnętrznych granic.

⁶ Jaki był cel tej wizji? Opis precyzyjnie wytyczonych granic upewniał Ezechiela oraz innych wygnańców, że ich ukochany kraj się odrodzi. Wyobraź sobie, jak ten szczegółowy, obrazowy opis musiał podnieść wygnańców na duchu! Czy starożytny lud Boży rzeczywiście otrzymał ziemię jako dziedzictwo? Tak.

7. (a) Co wydarzyło się w roku 537 p.n.e. i jaką sytuację to przypomina? (b) Na jakie pytanie najpierw odpowiemy?

⁷ W 537 roku p.n.e., czyli 56 lat po tym, jak Ezechiel otrzymał omawianą wizję, tysiące wygnańców zaczęło wracać do ziemi izraelskiej i się w niej osiedlać. Te niezwykłe wydarzenia sprzed wieków przypominają to, co wydarzyło się w naszych czasach. W pewnym sensie dzisiejsi słudzy Jehowy też otrzymali przydział ziemi. Jehowa pozwolił im wejść do duchowego kraju i wziąć go w posiadanie. Dlatego odrodzenie Ziemi Obiecanej w starożytności może nas wiele nauczyć, jeśli chodzi o wielbienie Boga w duchowym kraju. Ale zanim omówimy te myśli, odpowiedzmy na pytanie: Na jakiej podstawie wyciągamy wniosek, że w dzisiejszych czasach istnieje duchowy kraj?

8. (a) Jakim narodem Jehowa zastąpił naród izraelski? (b) Czym jest raj duchowy? (c) Kiedy raj duchowy zaczął istnieć i kto się w nim znalazł?

⁸ We wcześniejszej wizji danej Ezechielowi Jehowa wskazał, że proroctwa o odrodzeniu Izraela będą miały większe spełnienie po tym, jak Jego „sługa Dawid”, Jezus Chrystus, zacznie panować jako Król (Ezech. 37:24). To wydarzenie nastąpiło w roku 1914 n.e. Już dużo wcześniej naród izraelski został zastąpiony Izraelem duchowym, składającym się z chrześcijan namaszczonych duchem (odczytaj Mateusza 21:43; 1 Piotra 2:9). Ale Jehowa nie tylko zastąpił naród izraelski narodem duchowym. Zrobił coś jeszcze — fizyczne terytorium zastąpił duchową krainą, czyli rajem duchowym (Izaj. 66:8). Jak mogliśmy się dowiedzieć z 17 rozdziału tej książki, chodzi o bezpieczne duchowe środowisko, obszar działalności, w którym ostatek pomazańców oddaje cześć Jehowie od roku 1919 (zobacz ramkę 9B: „Dlaczego rok 1919?”). Z upływem czasu w tym duchowym kraju zaczęły się również osiedlać „drugie owce”, czyli osoby, które mają nadzieję na życie wieczne na ziemi (Jana 10:16). Chociaż raj ten ciągle się rozwija i rozszerza, jego błogosławieństwa będzie można w pełni odczuć dopiero po Armagedonie.

Precyzyjny i sprawiedliwy podział

9. Jakie szczegółowe instrukcje dotyczące podziału ziemi dał Jehowa?

⁹ Odczytaj Ezechiela 48:1, 28. Po wyznaczeniu zewnętrznych granic ziemi Jehowa szczegółowo opisał, jak należy ją podzielić. Nakazał precyzyjnie i sprawiedliwie wytyczyć 12 obszarów od północy na południe, począwszy od plemienia Dana na północnym skraju Ziemi Obiecanej aż do terytorium plemienia Gada przy południowej granicy. Każdy z tych 12 obszarów był poziomym pasem ziemi rozciągającym się od zewnętrznej granicy Izraela na wschodzie aż do zachodniej granicy przebiegającej wzdłuż Morza Wielkiego, czyli Śródziemnego (Ezech. 47:20).

10. O czym ta część wizji upewniała wygnańców?

¹⁰ O czym ta część wizji upewniała wygnańców? Przekazany Ezechielowi szczegółowy opis przydzielania ziemi z pewnością uświadamiał im, że będzie to dobrze zorganizowane. Co więcej, dokładny podział ziemi między wszystkie plemiona wskazywał, że każdy, kto wróci z niewoli, będzie miał zagwarantowane dziedzictwo w odrodzonym kraju. Nikt nie pozostanie bez ziemi ani domu.

11. Jakie wnioski możemy wyciągnąć z opisu podziału ziemi? (Zobacz ramkę „Podział ziemi”).

¹¹ Jakie pokrzepiające wnioski my możemy wyciągnąć z tej wizji? W odrodzonej Ziemi Obiecanej było miejsce nie tylko dla kapłanów, Lewitów i naczelników ludu, ale też dla Izraelitów należących do wszystkich 12 plemion (Ezech. 45:4, 5, 7, 8). Również obecnie w raju duchowym jest miejsce nie tylko dla ostatka pomazańców oraz tych członków „wielkiej rzeszy”, którzy przewodzą ludowi Bożemu, ale też dla pozostałej jej części (Obj. 7:9)a. Niezależnie od tego, czym się zajmujemy w organizacji Jehowy, mamy zapewnione miejsce w raju duchowym i wykonujemy w nim wartościową pracę. To bardzo nas pokrzepia!

Dwie istotne różnice — co dla nas oznaczają?

12, 13. Jak zgodnie z poleceniem Jehowy należało przydzielić ziemię plemionom?

¹² Niektóre polecenia Jehowy dotyczące podziału ziemi musiały zaskoczyć Ezechiela, ponieważ bardzo różniły się od tych, które otrzymał Mojżesz. Zwróćmy uwagę na dwie takie różnice. Jedna dotyczy ziemi, a druga jej mieszkańców.

¹³ Ziemia. Jehowa nakazał Mojżeszowi, żeby większym liczebnie plemionom dał więcej ziemi (Liczb 26:52-54). Natomiast w wizji, którą otrzymał Ezechiel, powiedział, że każde plemię ma dostać „po równo [„jak jego brat”, przypis]” (Ezech. 47:14). Oznacza to, że w każdym z 12 wydzielonych pasów ziemi odległość od północnej do południowej granicy była identyczna. Wszyscy Izraelici — bez względu na to, do jakiego plemienia należeli — mieli taki sam dostęp do dóbr naturalnych, które zapewniała dobrze nawodniona Ziemia Obiecana.

14. Pod jakim względem polecenie Jehowy dotyczące cudzoziemców różniło się od przepisów Prawa Mojżeszowego?

¹⁴ Mieszkańcy. Prawo Mojżeszowe chroniło obcokrajowców i pozwalało im brać udział w wielbieniu Jehowy, ale nie mieli oni przydziału ziemi (Kapł. 19:33, 34). Jednak teraz Jehowa nakazał coś więcej: „Osiadłemu cudzoziemcowi macie przydzielić dziedzictwo na terytorium tego plemienia, wśród którego zamieszkał”. Dając taki nakaz, Jehowa usunął sporą różnicę dzielącą „rodowitych Izraelitów” i „osiadłych cudzoziemców” (Ezech. 47:22, 23). Ezechiel zobaczył, że mieszkańcy odrodzonego kraju wielbią Boga w sposób zjednoczony i że panuje wśród nich równość (Kapł. 25:23).

15. Jaką niezmienną prawdę o Jehowie potwierdzają wskazówki dotyczące ziemi i jej mieszkańców?

¹⁵ Te dwa niezwykłe polecenia, które Ezechiel otrzymał w związku z ziemią i jej mieszkańcami, musiały bardzo pokrzepić wygnańców. Wiedzieli, że Jehowa da im równy przydział ziemi niezależnie od tego, czy byli rodowitymi Izraelitami, czy cudzoziemcami, którzy przyłączyli się do czystego wielbienia (Ezd. 8:20; Nehem. 3:26; 7:6, 25; Izaj. 56:3, 8). Te wskazówki potwierdziły też pocieszającą, niezmienną prawdę: dla Jehowy wszyscy Jego słudzy są równie cenni (odczytaj Aggeusza 2:7). Bez względu na to, czy mamy nadzieję niebiańską, czy ziemską, ta prawda również dla nas jest wyjątkowa.

16, 17. (a) Jaki pożytek odnosimy z omówienia szczegółów dotyczących przydzielonej ziemi i jej mieszkańców? (b) Co omówimy w następnym rozdziale?

¹⁶ Jakie korzyści odnosimy z omówienia szczegółów dotyczących przydzielonej ziemi i jej mieszkańców? Przypomina nam to, że w naszej międzynarodowej społeczności braterskiej powinna być zawsze wyraźnie widoczna równość i jedność. Jehowa nie jest stronniczy. Warto zadać sobie pytania: „Czy tak jak Jehowa jestem bezstronny? Czy każdego współwyznawcę traktuję z szacunkiem, bez względu na jego pochodzenie czy warunki życiowe?” (Rzym. 12:10). Cieszymy się, że nasz niebiański Ojciec, Jehowa, dał nam wszystkim równy dostęp do raju duchowego, gdzie z całej duszy pełnimy dla Niego świętą służbę i cieszymy się otrzymywanymi od Niego błogosławieństwami (Gal. 3:26-29; Obj. 7:9).

1, 2. (a) W jakim specjalnym celu miała zostać oddzielona pewna część kraju? (Zobacz ilustrację na okładce książki). (b) O czym ta wizja upewnia wygnańców?

W OSTATNIEJ wizji Ezechiel słyszy, że pewna część kraju ma zostać wyodrębniona w specjalnym celu — nie jako dziedzictwo dla któregoś z plemion Izraela, ale jako dar dla Jehowy. Poznaje też szczegóły dotyczące niezwykłego miasta o intrygującej nazwie. Ta część wizji jest dla wygnańców bardzo ważnym zapewnieniem: kiedy powrócą do swojego ukochanego kraju, Jehowa będzie z nimi.

² Ezechiel zamieścił w swojej księdze wiele szczegółów związanych z tym darem. Omówmy je teraz, bo mają praktyczną wartość dla nas, prawdziwych czcicieli Jehowy.

„Święty dar razem z własnością miasta”

3. Jakie pięć terenów wydzielił Jehowa i jakiemu celowi służył każdy z nich? (Zobacz ramkę „Ziemia, którą wydzielicie jako dar”).

³ W specjalnie wydzielonej części kraju (teren A w ramce 21A) znajdował się obszar (B) o wymiarach: 25 000 łokci (około 13 kilometrów) z północy na południe oraz 25 000 łokci ze wschodu na zachód. Ten „cały dar” był podzielony na trzy poziome pasy. Górny pas został wyznaczony dla Lewitów, a środkowy dla kapłanów oraz na świątynię. Te dwa pasy były „świętym darem” (D). Trzeci, najwęższy pas, czyli „pozostały teren” (E), miał być „przeznaczony do powszechnego użytku” — miał służyć miastu (Ezech. 48:15, 20).

4. Czego uczymy się z opisu daru dla Jehowy?

⁴ Czego możemy się nauczyć z tego opisu daru dla Jehowy? Bóg wyznaczył najpierw część kraju na specjalny dar, a dopiero potem część dla plemion. Pokazał w ten sposób, że najważniejsze w kraju ma być miejsce związane z czystym wielbieniem (Ezech. 45:1). Bez wątpienia wygnańcy nauczyli się z tego, że wielbienie Jehowy powinno być w ich życiu najważniejsze. Obecnie my też traktujemy priorytetowo zajęcia teokratyczne, takie jak studiowanie Słowa Bożego, obecność na zebraniach czy udział w głoszeniu. Kiedy naśladujemy przykład Jehowy, jeśli chodzi o zachowywanie właściwej hierarchii wartości, to w swoim życiu koncentrujemy się na czystym wielbieniu.

„Miasto będzie pośrodku niego”

5, 6. (a) Do kogo należało miasto? (b) Czym to miasto nie może być i dlaczego?

⁵ Odczytaj Ezechiela 48:15. Co wyobraża „miasto” i otaczający je teren? (Ezech. 48:16-18). W wizji Jehowa powiedział Ezechielowi: „Przypadnie to całemu domowi Izraela” (Ezech. 45:6, 7). Miasto i przyległe tereny nie należały do „świętego daru”, który był ‛przeznaczony jako dar dla Jehowy’ (Ezech. 48:9). Biorąc pod uwagę to rozróżnienie, zastanówmy się, czego możemy się nauczyć z tego postanowienia.

⁶ Żeby wyciągnąć wnioski z opisu miasta, musimy najpierw ustalić, czym to miasto nie może być. Nie może symbolizować odbudowanej Jerozolimy, w której znajdowała się świątynia. Dlaczego? Ponieważ w mieście z wizji Ezechiela nie było świątyni. Poza tym miasto nie jest żadnym innym miastem w odbudowanym przez Izraelitów kraju. Dlaczego? Bo żadne miasto wybudowane przez repatriantów czy ich potomków nie miało opisanych w wizji elementów. I wreszcie, miasto to nie jest miastem niebiańskim. Dlaczego? Bo zostało wybudowane na ziemi przeznaczonej „do powszechnego [a nie świętego] użytku” — w odróżnieniu od budowli wznoszonych na terenach przeznaczonych wyłącznie do świętych celów (Ezech. 42:20).

7. Jakiego rodzaju miasto zobaczył Ezechiel i co najpewniej ono symbolizuje? (Zobacz ilustrację tytułową).

⁷ Co w takim razie wyobraża miasto, które zobaczył Ezechiel? Pamiętajmy, że widział je w tej samej wizji, w której widział kraj (Ezech. 40:2; 45:1, 6). Słowo Boże wskazuje, że chodzi o kraj duchowy, więc miasto też musi być czymś duchowym. A z czym w ogóle kojarzy się słowo „miasto”? Daje obraz grupy ludzi mieszkających razem i tworzących zorganizowaną społeczność. Dlatego miasto, które ujrzał Ezechiel — utworzone na planie idealnego kwadratu — najpewniej symbolizuje dobrze zorganizowany ośrodek zarządzania.

8. Jaki obszar jest objęty zarządzaniem i dlaczego tak mówimy?

⁸ Jaki obszar jest objęty tym zarządzaniem? Z wizji wynika, że miasto funkcjonuje w obrębie kraju duchowego, co oznacza, że wspomniane zarządzanie funkcjonuje w obrębie obszaru działalności ludu Jehowy. A na co wskazuje fakt, że miasto jest wybudowane na ziemi przeznaczonej „do powszechnego użytku”, a nie świętej? Przypomina nam to, że miasto symbolizuje nie niebiańskie, ale ziemskie zarządzanie, które przynosi korzyści wszystkim osobom zamieszkującym raj duchowy.

9. (a) Kto obecnie zajmuje się ziemskim zarządzaniem? (b) Co Jezus zrobi podczas Tysiącletniego Panowania?

⁹ Kto się zajmuje ziemskim zarządzaniem? W wizji Ezechiela zarządca, który ma swoją siedzibę w mieście, został nazwany „naczelnikiem” (Ezech. 45:7). Chociaż jest nadzorcą ludu, nie należy ani do kapłanów, ani do Lewitów. Postać naczelnika nasuwa myśl o nadzorcach w dzisiejszych zborach, przede wszystkim tych, którzy nie są namaszczeni duchem. Ci troskliwi pasterze należący do „drugich owiec” są pokornymi ziemskimi sługami niebiańskiego rządu Chrystusa (Jana 10:16). Podczas nadchodzącego Tysiącletniego Panowania Jezus wybierze i ustanowi na całej ziemi „książąt”, czyli wykwalifikowanych starszych (Ps. 45:16). Pod kierownictwem niebiańskiego Królestwa zadbają oni o sprawy ludu Jehowy.

„Jest tam Jehowa”

10. Jaką nazwę nosi miasto i na co ona wskazuje?

¹⁰ Odczytaj Ezechiela 48:35. Miasto nosi nazwę „Jest tam Jehowa”. Nazwa ta wskazuje, że jest w nim dostrzegalna obecność Jehowy. Pokazując Ezechielowi to miasto leżące w centralnej części kraju, Bóg zapewnił wygnańców: „Znowu będę z wami!”. Musiało to być dla nich bardzo pokrzepiające!

11. Jakie wnioski możemy wyciągnąć z części proroctwa dotyczącej miasta i jego nazwy?

¹¹ Jakie wnioski wyciągamy z tej części proroctwa Ezechiela? Nazwa miasta ma nas zapewnić, że Jehowa już teraz jest i zawsze będzie ze swoimi wiernymi sługami na ziemi. Ta wymowna nazwa podkreśla ważną prawdę: wspomniane miasto istnieje nie po to, żeby po prostu dać władzę jakimś ludziom, ale żeby wprowadzać w życie podyktowane miłością, rozsądne zasady Jehowy. Na przykład Jehowa nie pozwala, żeby „podział ziemi” był dokonywany według ludzkich upodobań. Oczekuje od nadzorców, że będą szanowali przydziały zadań, które On sam daje swoim sługom, również tym ‛mało znaczącym’ (Prz. 19:17; Ezech. 46:18; 48:29).

12. (a) Który element miasta zasługuje na uwagę i na co wskazuje? (b) O czym przypomina nadzorcom w zborach ta część wizji?

¹² Na który element miasta „Jest tam Jehowa” warto jeszcze zwrócić uwagę? Starożytne miasta ze względów bezpieczeństwa miały jak najmniej bram, a to opisane przez Ezechiela miało ich po trzy z każdej strony, czyli aż 12! (Ezech. 48:30-34). Tak duża liczba wskazuje, że jego nadzorcy są przystępni i dostępni dla wszystkich sług Jehowy. Co więcej, liczba ta podkreśla, że miasto jest otwarte dla wszystkich 12 plemion, dla „całego domu Izraela” (Ezech. 45:6). Łatwy dostęp do miasta jest ważnym przypomnieniem dla nadzorców w zborach. Jehowa pragnie, żeby byli osobami przystępnymi, do których każdy, kto żyje w raju duchowym, może się łatwo zwrócić.

Słudzy Jehowy przychodzą, „żeby Mu oddać cześć”, i pracują dla miasta

13. Co Jehowa mówi o zadaniach różnych grup ludzi?

¹³ Powróćmy do czasów Ezechiela i dowiedzmy się, jakie jeszcze szczegóły zawiera wizja podziału ziemi. Jehowa wymienia grupy ludzi, które uczestniczą w różnych rodzajach służby. Kapłani — „pełniący służbę w sanktuarium” — mieli składać ofiary oraz ‛zbliżać się do Jehowy, żeby Mu usługiwać’. A Lewici — „pełniący służbę w świątyni” — mieli troszczyć się „o związaną z nią służbę, o wszystko, co należy w niej robić” (Ezech. 44:14-16; 45:4, 5). Oprócz tego pewna grupa miała pracować wokół miasta. O kogo chodzi?

14. O czym przypominają nam zadania osób pracujących wokół miasta?

¹⁴ Osoby pracujące wokół miasta pochodzą „ze wszystkich plemion Izraela”. Wykonują prace pomocnicze — uprawiają ziemię, z której płodów korzystają „osoby świadczące usługi dla miasta” (Ezech. 48:18, 19). Czy to postanowienie nie przypomina nam o pewnej możliwości, którą mamy dzisiaj? Wszyscy mieszkańcy raju duchowego mogą obecnie wspierać pomazańców oraz braci, którzy nam przewodzą, a należą do „wielkiej rzeszy” (Obj. 7:9, 10). Polega to przede wszystkim na chętnym wprowadzaniu w życie wskazówek wiernego niewolnika.

15, 16. (a) Jaki kolejny szczegół można znaleźć w wizji Ezechiela? (b) W jakie zajęcia możemy się dziś angażować?

¹⁵ Wizja Ezechiela zawiera jeszcze jeden szczegół, dzięki któremu możemy nauczyć się czegoś na temat naszej służby. Jaki? Jehowa wspomniał, że członkowie 12 plemion nielewickich będą aktywni w dwóch miejscach: na dziedzińcu świątyni oraz na pastwiskach należących do miasta. Co mieli tam robić? Na dziedziniec świątyni wszystkie plemiona miały przychodzić przed Jehowę, „żeby Mu oddać cześć” i złożyć ofiary (Ezech. 46:9, 24). Na obszarze wokół miasta Izraelici ze wszystkich plemion mieli uprawiać ziemię i w ten sposób wspierać miasto. Czego możemy się z tego nauczyć?

¹⁶ Obecnie członkowie wielkiej rzeszy mają możliwość angażować się w zajęcia podobne do tych z wizji Ezechiela. Wielbią Jehowę „w Jego świątyni”, składając ‛ofiary wysławiania’ (Hebr. 13:15; Obj. 7:9-15). Obejmuje to branie udziału w głoszeniu oraz dawanie wyrazu swojej wierze podczas zebrań. Słudzy Jehowy uważają takie bezpośrednie wielbienie Boga za swój najważniejszy obowiązek (1 Kron. 16:29). Oprócz tego wielu z nich może wspierać organizację Jehowy na mnóstwo różnych sposobów. Na przykład pomagają oni w budowaniu i konserwacji Sal Królestwa i obiektów Biur Oddziałów oraz uczestniczą w wielu innych przedsięwzięciach organizacji. Niektórzy wspierają takie przedsięwzięcia finansowo. Na różne sposoby uprawiają symboliczną ziemię i robią to „na chwałę Bożą” (1 Kor. 10:31). Gorliwie i radośnie angażują się w to dzieło, bo wiedzą, że również „takie ofiary sprawiają Bogu wielką przyjemność” (Hebr. 13:16). Czy w pełni korzystasz z tych możliwości?

„Oczekujemy nowego nieba i nowej ziemi”

17. (a) Jak wizja Ezechiela spełni się w przyszłości na większą skalę? (b) Kto odniesie korzyść z działalności symbolicznego miasta podczas Tysiącletniego Panowania?

¹⁷ Czy w przyszłości zobaczymy spełnienie się na większą skalę wizji Ezechiela, w której znajdujemy opis wyodrębnionej części kraju? Oczywiście. Pomyśl: Ezechiel widział, że pas ziemi — nazwany „świętym darem” — na którym było „sanktuarium Jehowy”, znajdował się pośrodku kraju (Ezech. 48:10). Upewnia nas to, że po Armagedonie, bez względu na to, gdzie będziemy mieszkać, Jehowa będzie z nami (Obj. 21:3). Podczas Tysiącletniego Panowania wyobrażona przez miasto grupa ludzi wyznaczonych do dbania o sprawy ludu Bożego zacznie sprawować nadzór nad całą ziemią. Zapewnią oni podyktowane miłością kierownictwo wszystkim, którzy utworzą „nową ziemię”, czyli nowe społeczeństwo (2 Piotra 3:13).

18. (a) Skąd możemy mieć pewność, że wyobrażona przez miasto grupa nadzorców będzie podporządkowana zwierzchnictwu Boga? (b) O czym upewnia nas nazwa miasta?

¹⁸ Skąd możemy mieć pewność, że wyobrażona przez miasto grupa nadzorców będzie podporządkowana zwierzchnictwu Boga? Taki wniosek wypływa ze Słowa Bożego, bo to ziemskie miasto z 12 bramami przypomina niebiańskie miasto z 12 bramami, czyli Nową Jerozolimę utworzoną ze 144 000 współwładców Chrystusa (Obj. 21:2, 12, 21-27). To wskazuje, że zarządzanie na ziemi będzie się odbywać w pełnej harmonii z decyzjami niebiańskiego Królestwa Bożego. Nazwa miasta — „Jest tam Jehowa” — upewnia nas, że czyste wielbienie rozkwitnie w raju na ziemi i będzie wieczne. Jaka wspaniała perspektywa!

Miejsce i wartościowa praca dla każdego

Każdy z powracających wygnańców miał otrzymać dziedzictwo w odrodzonej Ziemi Obiecanej. Podobnie dzisiaj w raju duchowym jest miejsce dla każdego sługi Jehowy. Bez względu na to, jakie zadania otrzymujemy w organizacji, wszyscy mamy zapewnione miejsce w naszym duchowym kraju i wykonujemy wartościową pracę. Dla Jehowy każdy Jego sługa jest tak samo cenny.

Sprawiedliwy podział

W wizji Ezechiela członkowie każdego plemienia mieli taki sam dostęp do dóbr naturalnych Ziemi Obiecanej. Podobnie dzisiaj każdy sługa Jehowy może w takiej samej mierze korzystać z błogosławieństw raju duchowego.

A. „Dar”

Jest to obszar przekazany na cele administracyjne.

EZECH. 48:8

B. „Cały dar”

Jest on przydzielony kapłanom, Lewitom i miastu (D i E). Oprócz tego poszczególne osoby ze wszystkich 12 plemion wchodzą na ten teren, żeby wielbić Jehowę oraz popierać decyzje administracyjne miasta.

EZECH. 48:20

C. „Ziemia naczelnika”

„Ziemia ta stanie się w Izraelu jego własnością”; „przypadnie naczelnikowi”.

EZECH. 45:7, 8; 48:21, 22

D. „Święty dar”

Ta ziemia została też nazwana „świętą częścią”. Górny pas to „przydział Lewitów”. Jest on „czymś świętym”. Środkowy jest „świętym darem dla kapłanów”. To „miejsce na ich domy i święte miejsce na sanktuarium”, czyli świątynię.

EZECH. 45:1-5; 48:9-14

E. „Pozostały teren”

„Przypadnie (...) całemu domowi Izraela” oraz „będzie przeznaczony do powszechnego użytku, przypadnie miastu i będzie służyć za teren mieszkalny i pastwiska”.

EZECH. 45:6; 48:15-19