Plemiona arabskie. Z czasem w Arabii osiedliło się wiele rodów powstałych po potopie i wymienionych w 10 rozdz. Rodzaju. W gałęzi semickiej Joktan został ojcem założycieli 13 różnych plemion arabskich; trzej potomkowie Arama — Uc, Geter i Masz — najwyraźniej mieszkali na pn. Półwyspu Arabskiego oraz na Pustyni Syryjskiej (Rdz 10:23, 26-29). Koczowniczy Ismaelici wędrowali po terenach ciągnących się od półwyspu Synaj przez pn. Arabię aż po Asyrię (Rdz 25:13-18). Midianici zamieszkiwali głównie pn.-zach. część Półwyspu Arabskiego, nieco na wsch. od zatoki Akaba (Rdz 25:4). Potomkowie Ezawa osiedli w górzystym Edomie, na pd. wsch. od Morza Martwego (Rdz 36:8, 9, 40-43). A jeśli chodzi o Chamitów, to niektórzy potomkowie Kusza, m.in. Chawila, Sabta, Rama ze swymi synami, Szebą i Dedanem, oraz Sabtecha, prawdopodobnie zajmowali głównie pd. część Półwyspu Arabskiego (Rdz 10:7).

Starożytne inskrypcje asyryjskie i babilońskie zawierają wzmianki o różnych plemionach arabskich. Salmanasar III wspomina o „Gindibuʼ z Arabii”. Inskrypcje Tiglat-Pilesera III donoszą o arabskich królowych Zabibie i Samsi. W kronikach Sargona II występuje „Samsi, królowa Arabii, (oraz) Itʼamar z Sabejczyków”. W innych dokumentach sporządzonych pismem klinowym pojawiają się Sabejczycy, Nabatejczycy, Kedaryci, Idibailici, Masaici i Temaici (por. Rdz 25:3, 13-15).

Szereg plemion arabskich tworzyli Semici, potomkowie Sema poprzez Joktana; inne należały do ludów chamickich, pochodzących od Kusza, syna Chama (Rdz 10:6, 7, 26-30). W Arabii zamieszkali też niektórzy potomkowie Abrahama zrodzeni przez Hagar i Keturę; np. synowie Ismaela „obozowali od Chawili koło Szur, rozciągającego się naprzeciw Egiptu, aż po Asyrię” (Rdz 25:1-4, 12-18). Do Arabów w ogólnym znaczeniu tego słowa byli też zaliczani potomkowie Ezawa, którzy osiedlili się w górzystym regionie Seir (Rdz 36:1-43).