Przez jakiś czas — zwłaszcza za panowania Dawida i Salomona — między Tyrem a Izraelem panowały pokojowe stosunki. Z drewna cedrowego przysłanego przez Chirama, króla Tyru, biegli rzemieślnicy tyryjscy zbudowali Dawidowi pałac królewski (2Sm 5:11; 1Kn 14:1). Tyryjczycy zaopatrzyli też Dawida w cedr wykorzystany potem do budowy świątyni (1Kn 22:1-4).

Po śmierci Dawida król Chiram z Tyru dostarczał Salomonowi materiałów do wznoszenia świątyni oraz budynków państwowych, a także wysyłał do pomocy swoich ludzi (1Kl 5:1-10; 7:1-8; 2Kn 2:3-14). Przy budowie świątyni pracował zdolny rzemieślnik, syn Izraelitki i Tyryjczyka biegłego w obróbce miedzi (1Kl 7:13, 14; 2Kn 2:13, 14). Jako zapłatę Tyryjczycy otrzymywali pszenicę, jęczmień, oliwę i wino (1Kl 5:11, 12; 2Kn 2:15). Prócz tego Salomon dał królowi Tyru 20 miast, choć ten nie był z nich zbyt zadowolony (1Kl 9:10-13).

Z czasem Tyr stał się jedną z największych potęg morskich starożytności, a jego żeglarze i flota handlowa złożona z „okrętów Tarszisz” słynęli z podróży do dalekich krain. Salomon i król Tyru organizowali wspólne wyprawy morskie i sprowadzali drogocenne towary, m.in. złoto z Ofiru (1Kl 9:26-28; 10:11, 22; 2Kn 9:21).

Wszelkie kontakty między Izraelem a Tyryjczykami miały charakter czysto handlowy i nic nie wskazuje na to, by ci ostatni jako naród interesowali się oddawaniem czci Jehowie. Pochodzili od Kanaana, ich religia stanowiła odmianę kultu Baala, a najważniejszymi bóstwami byli Melkart i Asztarte. Etbaal, król Sydończyków (a więc również Tyru), wydał swą córkę Jezebel za Achaba, władcę północnego królestwa Izraela. Zyskała ona złą sławę zaciekłymi próbami wykorzenienia wielbienia Jehowy (1Kl 16:29, 31; 18:4, 13, 19).

Kiedy jednak Izraelici wrócili z niewoli babilońskiej, mieszkańcy Tyru byli w stanie dostarczać im drewno cedrowe z Libanu na budowę drugiej świątyni i wznowili handel z odbudowaną Jerozolimą (Ezd 3:7; Neh 13:16).