BIBLIOTEKA INTERNETOWA Strażnicy
BIBLIOTEKA INTERNETOWA
Strażnicy
polski
  • BIBLIA
  • PUBLIKACJE
  • ZEBRANIA
  • Dopomaganie drugim w oddawaniu czci Bogu
    Strażnica — 1989 | 15 marca
    • A jakie kroki należy poczynić, jeśli poważnymi uchybieniami lub grzechami obciąża się nie ochrzczony głosiciel?

      12. (a) Dlaczego nie ochrzczonym głosicielom, którzy się dopuścili grzechu, również udziela się miłosiernej pomocy? (b) Jak zasadę wyłuszczoną w Łukasza 12:48 odniesiono do odpowiedzialności za złe czyny?

      12 Juda usilnie zachęcał do miłosiernego potraktowania namaszczonych chrześcijan, których zaczęły dręczyć wątpliwości albo którzy się dopuścili grzechów cielesnych, oczywiście pod warunkiem przejawienia skruchy (Judy 22, 23; zob. też 2 Koryntian 7:10). Czyż więc nie byłoby tym stosowniejsze okazanie miłosierdzia nie ochrzczonej osobie, która zbłądziła, ale teraz daje dowody skruchy? (Dzieje Apostolskie 3:19). Z całą pewnością, gdyż jej usposobienie duchowe nie jest jeszcze tak ugruntowane jak u kogoś, kto już został ochrzczony, i ograniczone jest jej doświadczenie w prowadzeniu chrześcijańskiego trybu życia. Człowiek taki mógł nawet nie zdążyć poznać poglądu Bożego na niektóre sprawy. Nie odbył ze starszymi serii rozmów biblijnych poprzedzających chrzest, ani nie ma za sobą doniosłego aktu, jakim jest zanurzenie w wodzie. Ponadto — zgodnie ze słowami Jezusa — „od każdego, komu wiele dano, wiele się będzie żądać” (Łukasza 12:48). A zatem więcej się oczekuje od osób ochrzczonych, które z uwagi na głębszą wiedzę i liczniejsze błogosławieństwa dźwigają także cięższe brzemię odpowiedzialności (Jakuba 4:17; Łukasza 15:1-7; 1 Koryntian 13:11).

      13. Jak starsi starają się pomóc nie ochrzczonemu głosicielowi, który by zbłądził?

      13 Zgodnie z cytowaną radą Pawła bracia posiadający kwalifikacje duchowe pragną pomóc każdemu nie ochrzczonemu głosicielowi, który by nieopatrznie postawił fałszywy krok (por. Galatów 6:1). Starsi mogą wyznaczyć dwóch ze swego grona (na przykład tych, którzy na początku rozmawiali z daną osobą), by spróbowali naprowadzić błądzącego na właściwą drogę, jeśli zechce skorzystać z takiej pomocy. Nie zabiorą się do tego z myślą o strofowaniu go z całą surowością, lecz w celu skorygowania go w sposób nacechowany łagodnością i miłosierdziem (Psalm 130:3). W większości wypadków biblijne napomnienia i praktyczne sugestie wystarczą do wzbudzenia szczerej skruchy i uporządkowania całej sprawy.

      14, 15. (a) Jak można postąpić, gdy winowajca okazuje szczerą skruchę? (b) Jakie krótkie wyjaśnienie można niekiedy podać?

      14 Obaj starsi udzielą wskazówek dostosowanych do sytuacji nie ochrzczonego grzesznika. W niektórych wypadkach mogą postanowić, że przez jakiś czas nie będzie brał udziału w teokratycznej szkole służby kaznodziejskiej lub nie będzie się go dopuszczać do zabierania głosu na zebraniach. Mogą mu także powiedzieć, że dopóki nie uczyni wyraźniejszych postępów duchowych, nie powinien uczestniczyć ze zborem w publicznej służbie kaznodziejskiej. Gdy się zmieni, powiedzą mu, że znowu może podjąć służbę polową. Jeżeli występek nie nabrał rozgłosu ani nie stanowi zagrożenia dla czystości trzody Bożej, to nie zachodzi potrzeba ostrzegania zboru jakimś komunikatem.

      15 A jak postąpić, gdy wyznaczeni nadzorcy stwierdzą, że dana osoba jest przejęta szczerą skruchą, ale przewinienie stało się szeroko znane? Albo co zrobić, jeśli sprawa nabierze rozgłosu po pewnym czasie? W obu wypadkach obaj starsi powiadomią o sytuacji zborowy komitet służby, który ogłosi krótki komunikat następującej treści: „Rozpatrzono sprawę tego a tego (tej a tej) i uznano, że może w dalszym ciągu współpracować ze zborem jako nie ochrzczony głosiciel”. Jak we wszystkich tego typu sprawach, grono starszych zadecyduje, czy byłoby wskazane wygłoszenie później przemówienia biblijnego zawierającego rady dotyczące zaistniałych okoliczności.

      16, 17. (a) W jakich dwóch wypadkach może być uzasadnione podanie innego komunikatu? (b) Jaka ma być treść takiego ogłoszenia?

      16 Czasami nie ochrzczony głosiciel, który się dopuścił jakiegoś wykroczenia, nie zareaguje pozytywnie na okazaną mu serdeczną pomoc. Może się też zdarzyć, że osoba taka świadomie zrezygnuje z dalszego przygotowywania się do chrztu i powiadomi starszych, iż nie chce uchodzić za głosiciela. Co wtedy należy zrobić? W stosunku do nie ochrzczonych głosicieli nie podejmuje się decyzji o wykluczeniu, bo właściwie jeszcze nie zjednali sobie uznania Bożego. Usuwanie zatwardziałych grzeszników ze społeczności chrześcijańskiej dotyczy osób ‛nazywanych braćmi’, czyli już ochrzczonych (1 Koryntian 5:11). Czy to jednak znaczy, że się bagatelizuje popełniony występek? W żadnym wypadku!

      17 Starsi ponoszą odpowiedzialność za ‛pasienie powierzonej im trzody Bożej’ (1 Piotra 5:2). Jeżeli dwaj nadzorcy, którzy pośpieszyli z pomocą nie ochrzczonemu winowajcy, stwierdzą, że nie przejawia on skruchy i dlatego przestał się nadawać na głosiciela, powiedzą mu to jasno.c A jeśli osoba nie ochrzczona sama oświadczy starszym, że już nie chce być uważana za głosiciela, powinni uznać jej decyzję. W jednym i drugim wypadku zborowy komitet służby postąpi właściwie, gdy w odpowiednim czasie poda krótkie ogłoszenie, informując, że „ten a ten przestał być głosicielem dobrej nowiny”.

      18. (a) O czym powinni pamiętać chrześcijanie, którzy po usłyszeniu takiego komunikatu będą musieli sami zadecydować o sposobie traktowania danej osoby? (b) Czy jest konieczne całkowite unikanie nie ochrzczonych, którzy kiedyś czymś zawinili?

      18 Jak Świadkowie Jehowy będą się potem odnosić do takiego człowieka? Najpierw przychodził na zebrania jako „niewierzący”. Później zapragnął zostać głosicielem Królestwa Bożego i zdobył niezbędne kwalifikacje. Skończyło się to i człowiek ów znowu należy do świata. Biblia nie wymaga od nas, byśmy unikali prowadzenia z nim rozmów, gdyż nie został wykluczony z naszej społeczności.d Mimo to chrześcijanie będą się mieli na baczności w obcowaniu z takimi osobami świeckimi, które nie oddają czci Jehowie, podobnie jak Izraelici zachowywali ostrożność wobec nie obrzezanych osiedleńców innej narodowości. Przezorność pomoże ustrzec zbór przed wpływem choćby „odrobiny zakwasu”, czyli czynnika powodującego ferment (1 Koryntian 5:6). Jeżeli później ktoś taki wyrazi szczere pragnienie wznowienia studium biblijnego i starsi uznają to za uzasadnione, dana osoba może dzięki temu znowu doceni przywilej, jakim jest oddawanie czci Jehowie wespół z Jego ludem (Psalm 100).

      19. Jakiej dalszej pomocy mogą w niektórych wypadkach udzielić na osobności zamianowani nadzorcy?

      19 Gdyby starsi doszli do wniosku, że ta osoba stanowi szczególne zagrożenie dla trzody, mogą na osobności ostrzec współwyznawców narażonych na jej wpływ. Może tu na przykład chodzić o młodzieńca, który popadł w pijaństwo albo niemoralność. Pomimo ogłoszenia, iż przestał być nie ochrzczonym głosicielem, może on podejmować próby utrzymywania kontaktów towarzyskich z młodzieżą ze zboru. W tej sytuacji starsi powinni porozmawiać prywatnie z rodzicami zagrożonych młodocianych, a może też z nimi samymi (Hebrajczyków 12:15, 16; Dzieje Apostolskie 20:28-30). W rzadkich wypadkach, gdy dana osoba wywiera wyraźnie destrukcyjny wpływ albo stwarza zagrożenie swym porywczym zachowaniem, można jej powiedzieć, żeby nie przychodziła na zebrania, a wszelkie usiłowanie dostania się na miejsce spotkań traktowane będzie jako wtargnięcie bez zezwolenia.

      Pomaganie dzieciom w oddawaniu czci Bogu

      20. Jak chrześcijańscy rodzice mogą wspierać swe dzieci i z jakim skutkiem?

      20 Biblia nakłada na rodziców obowiązek pouczania dzieci o prawdzie Bożej (Powtórzonego Prawa 6:4-9; 31:12, 13). Właśnie dlatego Świadkowie Jehowy od dawna zachęcają rodziny chrześcijańskie do prowadzenia cotygodniowego studium biblijnego. Rodzice powinni zachęcać swe pociechy do robienia postępów z myślą o oddaniu się Bogu i chrzcie, gdyż w ten sposób zaskarbią sobie one uznanie Boże (Przysłów 4:1-7). W zborach widać wspaniałe rezultaty tych starań — setki tysięcy przykładnych młodocianych, którzy miłują Jehowę i pragną oddawać Mu cześć po wszystkie czasy.

      21-23. (a) Co przede wszystkim trzeba zrobić, gdy nieletni dopuści się jakichś wybryków? (b) Jaka jest w takich wypadkach rola starszych w zborze?

      21 Chrześcijańscy ojcowie i matki dźwigają główne brzemię odpowiedzialności za napominanie oraz karcenie swych dzieci, za ewentualne ustanawianie jakichś ograniczeń i wymierzanie w duchu miłości takich kar, jakie uznają za konieczne (Efezjan 6:4; Hebrajczyków 12:8, 9; Przysłów 3:11, 12; 22:15). Jeżeli jednak nieletnie dziecko uznawane w zborze za nie ochrzczonego głosiciela dopuści się poważnego wykroczenia, sprawą tą muszą się zająć starsi, którzy ‛czuwają nad duszami’ w podległej im trzodzie Bożej (Hebrajczyków 13:17).

      22 Ogólnie rzecz biorąc, należy działać w sposób przedstawiony już w niniejszym artykule. Do zbadania danej sprawy można wyznaczyć dwóch starszych. Postąpią słusznie, gdy najpierw porozmawiają z rodzicami (lub jednym z nich) na temat tego, co się wydarzyło, jaka jest postawa dziecka i jakie już poczyniono kroki w celu przywołania go do porządku (por. Powtórzonego Prawa 21:18-21). Jeżeli chrześcijańscy rodzice panują nad sytuacją, starsi mogą jedynie od czasu do czasu zajść do nich, by udzielić stosownych rad, wskazówek oraz serdecznych zachęt.

      23 Niekiedy jednak z rozmowy przeprowadzonej z rodzicami wynika, że najlepiej będzie urządzić w ich obecności spotkanie starszych z krnąbrnym podrostkiem. Mając w pamięci ograniczenia i skłonności młodzieży, nadzorcy spróbują pouczyć młodego, nie ochrzczonego głosiciela w duchu łagodności (2 Tymoteusza 2:22-26). W niektórych wypadkach może się okazać, że już nie spełnia wymagań stawianych głosicielom i że w związku z tym należy podać stosowne ogłoszenie.

      24. (a) Co rodzice słusznie powinni czynić, nawet gdy dziecko dopuściło się poważnego grzechu, i jak mogą się wywiązywać z tego zadania? (b) Jakie to ma zastosowanie w wypadku nieletniego, który został wykluczony?

      24 Co potem jeszcze mogą uczynić rodzice na rzecz swego błądzącego dziecka? W dalszym ciągu są za nie odpowiedzialni, nawet jeśli utraciło kwalifikacje wymagane od nie ochrzczonych głosicieli lub już po chrzcie zostało za coś wykluczone ze społeczności zborowej. W dalszym ciągu zapewniają mu żywność, odzienie i dach nad głową, i muszą je też dalej pouczać oraz karcić na podstawie Słowa Bożego (Przysłów 6:20-22; 29:17). Kochający rodzice mogą więc prowadzić z nim domowe studium biblijne, choćby było wykluczone.e Być może odniesie najwięcej korzyści i opamięta się, gdy studium to będzie prowadzone z nim samym. Ojciec i matka mogą też postanowić, że ma w dalszym ciągu uczestniczyć w studium całej rodziny. Wprawdzie zeszło na manowce, ale rodzice pragną, by wróciło do Jehowy, jak syn marnotrawny w przypowieści Jezusa (Łukasza 15:11-24).

  • Dopomaganie drugim w oddawaniu czci Bogu
    Strażnica — 1989 | 15 marca
    • c Jeżeli dana osoba się z tym nie zgadza, może poprosić (w ciągu siedmiu dni) o ponowne rozpatrzenie sprawy.

      d Poprzednio zrywano wszelkie kontakty z nie ochrzczonymi winowajcami, którzy nie okazali skruchy. Wprawdzie z powyższego uściślonego wyjaśnienia wynika, że nie jest to konieczne, niemniej jednak w dalszym ciągu należy uwzględniać radę z Listu 1 do Koryntian 15:33.

Publikacje w języku polskim (1960-2026)
Wyloguj
Zaloguj
  • polski
  • Udostępnij
  • Ustawienia
  • Copyright © 2025 Watch Tower Bible and Tract Society of Pennsylvania
  • Warunki użytkowania
  • Polityka prywatności
  • Ustawienia prywatności
  • JW.ORG
  • Zaloguj
Udostępnij