Zwróćmy uwagę, jak zareagował Izajasz, gdy usłyszał serafów opiewających świętość Jehowy. „Powiedziałem: ‚Biada mi! Bo jestem wprost zmuszony do milczenia, gdyż jestem człowiekiem o nieczystych wargach i mieszkam pośród ludu o wargach nieczystych; bo oczy moje ujrzały Króla, Jehowę Zastępów!’” (Izajasza 6:5). Nieskończona świętość Jehowy przypomniała Izajaszowi, jaki jest grzeszny i niedoskonały. Początkowo był tym zdruzgotany. Ale Jehowa nie pozostawił go w takim stanie.

¹⁸ Proroka natychmiast pocieszył jeden z serafów. W jaki sposób? Zbliżył się do ołtarza, wziął stamtąd węgielek i dotknął nim warg Izajasza. Może się to wydawać bardziej bolesne niż pokrzepiające. Pamiętajmy jednak, że była to pełna symboli wizja. Izajasz, wierny Żyd, doskonale wiedział o codziennym składaniu na ołtarzu świątynnym ofiar przebłagalnych za grzechy. Seraf więc życzliwie przypomniał mu, że choć ma „nieczyste wargi”, czyli jest niedoskonały, w oczach Bożych może stać się czysty.a Jehowa gotów był uznać niedoskonałego, grzesznego człowieka za świętego — przynajmniej w pewnej mierze (Izajasza 6:6, 7).