NASA a satelity szpiegowskie

Zdobywanie wiedzy naukowej to nie jedyny powód badania kosmosu. Inną siłą napędową jest chęć osiągnięcia przewagi militarnej nad potencjalnym wrogiem. Przez całe lata zarówno dawny ZSRR, jak i USA wykorzystywały programy kosmiczne do poszerzenia potencjału szpiegowskiego. W książce Journey Into Space (Podróż w przestrzeń kosmiczną) Bruce Murray mówi: „Orbita wokółziemska od początku była areną, na której przeprowadzano rozpoznanie i inne działania wojskowe i na której rozgrywało się nader poważne, strategiczne współzawodnictwo między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Radzieckim”.

W książce Prescription for Disaster (Przepis na katastrofę) Joseph J. Trento donosi, iż „w roku 1971 CIA i lotnictwo wojskowe [USA] zaczęły projektować serię satelitów szpiegowskich nazywanych Keyhole [„dziurka od klucza”] lub KH. Pierwszy Keyhole został wystrzelony 19 grudnia 1976 roku”. Te satelity wykonujące zdjęcia fotograficzne mogły przebywać na orbicie przez dwa lata i przesyłać na Ziemię informacje w postaci cyfrowej. Jaka była ich skuteczność? Trento pisze dalej: „Miały tak dużą zdolność rozdzielczą, iż umożliwiały wyraźne odczytanie numerów na tablicach rejestracyjnych zaparkowanych samochodów. Ponadto satelitów tych używano do fotografowania radzieckich statków kosmicznych na orbicie oraz bombowców strategicznych podczas lotu”.

5) Satelita tuż przed startem