W roku 1996 amerykański Ośrodek Zwalczania Chorób podał, że od roku 1980 liczba samobójstw wśród mieszkańców USA mających 65 i więcej lat podskoczyła o 36 procent. Częściowo wpłynął na to przyrost ludności w podeszłym wieku, ale są jeszcze inne przyczyny. W roku 1996 realny wskaźnik samobójstw popełnionych przez osoby powyżej 65 roku życia wzrósł po raz pierwszy od 40 lat, i to o 9 procent. Wśród zgonów spowodowanych obrażeniami więcej sędziwych Amerykanów zmarło tylko w wyniku upadku lub w wypadkach samochodowych. Ale nawet te alarmujące dane mogą być niekompletne. „Jak się podejrzewa, w statystykach opartych na świadectwach zgonów liczba samobójstw jest znacznie zaniżona” — zauważono w pewnym specjalistycznym opracowaniu (A Handbook for the Study of Suicide). Dodano w nim, że według niektórych ocen prawdziwe dane są dwukrotnie wyższe.

Co z tego wynika? W USA, tak jak w wielu innych krajach, szerzy się utajona epidemia samobójstw ludzi w wieku emerytalnym. Doktor Herbert Hendin, znawca zagadnienia, mówi: „Chociaż w USA wskaźnik samobójstw stale i wyraźnie rośnie wśród starszych grup wiekowych, opinia publiczna poświęca mało uwagi temu problemowi”. Dlaczego? Zdaniem dra Hendina bierze się to między innymi stąd, że odsetek samobójstw osób w podeszłym wieku zawsze był wysoki, toteż „nie wywołał nagłej trwogi, jak to się stało w wypadku gwałtownego wzrostu samobójstw pośród młodzieży”.

„Osoby w podeszłym wieku nie tylko odbierają sobie życie znacznie częściej niż młodzi, ale również sam akt samobójczy ujawnia zasadnicze różnice pomiędzy obiema grupami” — zauważa dr Hendin w książce Suicide in America (Samobójstwa w Ameryce). „Zwłaszcza stosunek prób samobójczych do rzeczywistych samobójstw zmienia się bardzo wyraźnie u ludzi starszych. Wśród ogółu społeczeństwa wynosi on szacunkowo 10 do 1, wśród młodych (od 15 do 24 lat) 100 do 1, a wśród osób powyżej 55 roku życia — 1 do 1”.