Premiera „Fotodramy” odbyła się 11 stycznia 1914 roku w Nowym Jorku.

Większość materiału filmowego oraz wiele szklanych przezroczy pochodziło z komercyjnych wytwórni. Profesjonalni artyści z Filadelfii, Nowego Jorku, Paryża i Londynu ręcznie kolorowali przezrocza oraz filmy, klatka po klatce. Sporą część tej pracy wykonały też zespoły ochotników w pracowni artystycznej w Betel, które często przygotowywały zamienniki pękniętych przezroczy. Oprócz zakupionych scen filmowych bracia nagrali też własny materiał w pobliskim mieście Yonkers. W roli Abrahama, Izaaka i anioła, który powstrzymał Abrahama od złożenia w ofierze syna, wystąpili członkowie rodziny Betel (Rodz. 22:9-12).

Współpracownik brata Russella powiedział prasie, że ten środek przekazu pomoże „zainteresować Pismem Świętym niezliczone tysiące ludzi, więcej niż cokolwiek, czego na rzecz krzewienia religii dokonano do tej pory”. Czy taka nowatorska metoda docierania do osób głodnych duchowo zyskała uznanie kleru? Wręcz przeciwnie, duchowni chrześcijaństwa jako ogół potępili „Fotodramę”, a niektórzy posuwali się nawet do przebiegłych lub zuchwałych działań mających uniemożliwić jej projekcję. Na przykład w pewnym miejscu na polecenie grupy duchownych odcięto prąd elektryczny.

Tak czy inaczej widzowie tłumnie przybywali do teatrów na bezpłatne pokazy „Fotodramy”. W Stanach Zjednoczonych dzień w dzień wyświetlano ją nawet w 80 miastach. Wielu zdumionych widzów po raz pierwszy w życiu oglądało „mówiący” film. Dzięki technice fotografii poklatkowej mogli obserwować, jak pisklę wykluwa się z jaja oraz jak wspaniale rozwija się kwiat. Dostępne wtedy dane naukowe podkreślały zachwycającą mądrość Jehowy. Jak wspomnieliśmy na wstępie, jeden z widzów, obejrzawszy brata Russella zapowiadającego „Fotodramę”, uznał, że postać na ekranie „bardziej przypomina brata Russella niż sam brat Russell”.