„Dzięki duchowi Jehowy byliśmy nieustraszeni”

W roku 1927 członkowie ludu Jehowy zostali zachęceni do tego, by co niedziela poświęcać trochę czasu na świadczenie grupowe. Natychmiast pojawiły się przeszkody prawne. W samych USA przez kilka lat rosła liczba aresztowań: w roku 1933 było ich 268, w roku 1934 — 340, w roku 1935 — 478, a w 1936 — aż 1149. O co oskarżano Świadków? Wymyślano różne zarzuty, jak handel bez zezwolenia, zakłócanie spokoju bądź naruszanie prawa do odpoczynku niedzielnego.

Toteż na początku lat trzydziestych odpowiedzieli na atak, przechodząc do ofensywy. W jaki sposób? Podjęli specjalne akcje głoszenia, które nazywano kampaniami dywizjonowymi. Tysiące ochotników w całych USA zorganizowano w „dywizjony”. Kiedy w jakimś mieście aresztowano Świadków za głoszenie od domu do domu, szybko przybywała grupa ochotników z innych okolic i przystępowała do „oblężenia”, dając tamtejszym mieszkańcom gruntowne świadectwo.e

Te kampanie dywizjonowe ogromnie się przyczyniły do umocnienia miejscowych Świadków. W każdym „dywizjonie” byli wykwalifikowani bracia, których przeszkolono w prowadzeniu rozmów z władzami. Bracia mieszkający w takich niespokojnych okolicach — czasem były to małe miasteczka — czerpali mnóstwo otuchy ze świadomości, że nie są osamotnieni w głoszeniu wieści o Królestwie Bożym.

Udział w kampaniach dywizjonowych w latach trzydziestych wymagał niemałej odwagi. W okresie wielkiego kryzysu gospodarczego brakowało pracy. Jednakże Nicholas Kovalak jun., który jakieś 40 lat był nadzorcą podróżującym, wspomina: „Po nadejściu wezwania, by opracować taki niespokojny teren, ‚kierownik służby’ zwoływał ochotników. Proszono, by się nie zgłaszał nikt, kto się boi utracić pracę. (...) Cieszyliśmy się jednak, że zawsze było 100 procent chętnych!” John Dulchinos, nadzorca w Springfield w stanie Massachusetts, powiedział: „To były naprawdę pasjonujące lata i zachowaliśmy o nich cenne wspomnienia. Dzięki duchowi Jehowy byliśmy nieustraszeni”.