Inne manuskrypty papirusowe powstały mniej więcej do IV wieku n.e., odtąd bowiem zaczęto sporządzać rękopisy na trwalszym materiale — welinie, czyli dobrej jakości pergaminie, wytwarzanym ze skór cielęcych, owczych lub kozich.

15. (a) Posługując się tabelą ze strony 314, opisz pergaminowe manuskrypty Septuaginty. (b) Jak powołano się na nie w przypisach do Przekładu Nowego Świata?

¹⁵ Istnieją setki pergaminowych manuskryptów Septuaginty. Niektóre z nich, sporządzone między IV a IX wiekiem n.e., mają doniosłe znaczenie, zawierają bowiem obszerne fragmenty Pism Hebrajskich. Określa się je mianem rękopisów majuskułowych lub uncjalnych, ponieważ w całości są spisane wielkimi, oddzielnymi wersalikami. Pozostałe nazywa się minuskułowymi, gdyż napisano je mniejszym pismem przy użyciu małych liter. Manuskrypty minuskułowe cieszyły się wielką popularnością od IX stulecia aż do wprowadzenia druku. Cenne kodeksy uncjalne z IV i V wieku — watykański, synajski i aleksandryjski — zawierają tekst greckiej Septuaginty z pewnymi niewielkimi odchyleniami.