Rozdział 14

Majestat niebiańskiego tronu Jehowy

Wizja 2 — Objawienie 4:1 do 5:14

Treść: Przejmujące lękiem wydarzenia przed sędziowskim tronem Bożym

Czas spełnienia: Wizja ta dotyczy okresu od roku 1914 do końca Millennium, a nawet jeszcze później, kiedy to wszystkie stworzenia w niebie i na ziemi będą wysławiać Jehowę (Objawienie 5:13)

1. Dlaczego powinniśmy być żywo zainteresowani wizjami opisanymi przez Jana?

JAN zaczyna relacjonować następne zachwycające wizje. Pozostaje pod wpływem natchnienia i w dalszym ciągu znajduje się w dniu Pańskim. A zatem wszystko, co opisuje, ma dla nas głębokie znaczenie, ponieważ żyjemy już w owym dniu. Wizjami tymi Jehowa uchyla zasłonę niewidzialności zakrywającą niebiańskie realia i pozwala nam ocenić według Jego kryteriów wyroki, które wykona na ziemi. Ponadto za pomocą tych objawień pomaga nam zrozumieć, jakie miejsce zajmujemy w Jego zamierzeniu, bez względu na to, czy żywimy nadzieję niebiańską, czy ziemską. Każdy z nas powinien więc wciąż pilnie zważać na słowa Jana: „Szczęśliwy ten, kto czyta na głos, oraz ci, którzy słuchają słów tego proroctwa i zachowują, co w nim napisano” (Objawienie 1:3).

2. Co teraz przeżywa Jan?

² Apostoł widzi teraz coś, co swą wspaniałością daleko przewyższa wszelkie sceny utrwalone w XX wieku na wideokasetach. Oto jego słowa: „Potem ujrzałem, a oto w niebie otwarte drzwi; i pierwszy głos, który usłyszałem, jakby głos trąby, mówiąc ze mną rzekł: ‚Wstąp tu, a pokażę ci, co ma się stać’” (Objawienie 4:1). Jan dotarł w wizji przed osobę samego Jehowy, do niewidzialnych niebios, górujących nad literalnym kosmosem badanym przez astronautów, a nawet nad galaktykami tworzącymi materialny wszechświat. Zaproszono go, by niejako wszedł przez otwarte drzwi i sycił oczy zachwycającym widokiem najwyższych, duchowych niebios, gdzie na tronie zasiada sam Jehowa (Psalm 11:4; Izajasza 66:1). Jakiż to niezrównany przywilej!

3. Z czym się kojarzy głos ‛jakby trąby’ i kto niewątpliwie musi być jego Źródłem?

³ Biblia nie wyjawia, do kogo należał „pierwszy głos”. Przypomina on naglący dźwięk trąby, podobnie jak słyszany wcześniej potężny głos Jezusa (Objawienie 1:10, 11). Przywodzi na myśl donośny głos rogu, zwiastujący obecność Jehowy na górze Synaj (2 Mojżeszowa 19:18-20). Dostojną Osobistością wypowiadającą powyższe wezwanie jest niewątpliwie sam Jehowa (Objawienie 1:1). Otworzył On drzwi, aby Jan mógł wstąpić w wizji do najświętszego miejsca w całej bezkresnej dziedzinie podlegającej Jego zwierzchnictwu.

Olśniewająca obecność Jehowy

4. Jakie znaczenie ma wizja Jana dla: (a) chrześcijańskich pomazańców? (b) osób spodziewających się żyć wiecznie na ziemi?

⁴ Co więc widzi Jan? Posłuchajmy, jak opisuje to wspaniałe przeżycie: „Potem natychmiast znalazłem się w mocy ducha: i oto w niebie był ustawiony tron, a na tronie ktoś zasiada” (Objawienie 4:2). Czynna moc Boża w mgnieniu oka przenosi Jana w duchu przed tron Jehowy. Cóż za niezwykłe przeżycie! Jan ogląda zachwycający blask niebios, w których dla niego i dla innych chrześcijańskich pomazańców zarezerwowano „dziedzictwo niezniszczalne, nieskazitelne i nieprzemijające” (1 Piotra 1:3-5, Wp; Filipian 3:20). Jego wizja ma doniosłe znaczenie również dla osób spodziewających się żyć wiecznie na ziemi. Pomaga im uzmysłowić sobie, jak majestatyczna jest obecność Jehowy i jaką chwałą odznacza się niebiańska struktura władzy, służącej Mu za narzędzie do osądzania narodów oraz do panowania nad mieszkańcami ziemi. Jehowa rzeczywiście jest Bogiem niezrównanej organizacji!

5. Jaką rzeczywistość ukazaną Janowi symbolizowało wieko arki przymierza?

⁵ Wiele szczegółów oglądanych przez Jana w niebie przypomina różne elementy przybytku zbudowanego na pustyni około 1600 lat wcześniej. Miało to być dla Izraelitów sanktuarium prawdziwego wielbienia. W Miejscu Najświętszym znajdowała się arka przymierza i właśnie sponad jej wieka, wykonanego z litego złota, przemawiał sam Jehowa (2 Mojżeszowa 25:17-22; Hebrajczyków 9:5). Tak więc pokrywa arki przedstawiała Jego tron. Jan widzi teraz rzeczywistość wyobrażoną przez ten symbol: Wszechwładnego Pana Jehowę zasiadającego w świetności i chwale na wyniosłym, niebiańskim tronie!

6. Jak apostoł opisał Jehowę i dlaczego jest to stosowne?

⁶ W przeciwieństwie do dawniejszych proroków, zaszczyconych wizją tronu Jehowy, Jan nie opisuje szczegółowo wyglądu Świętego, który zasiada na tym monarszym miejscu (Ezechiela 1:26, 27; Daniela 7:9, 10). Opowiada jednak, jakie skojarzenia budzi w nim Jego widok: „A zasiadający jest z wyglądu podobny do kamienia jaspisu i do drogocennego kamienia czerwonego, a wokoło tronu jest tęcza podobna z wyglądu do szmaragdu” (Objawienie 4:3). Cóż za niezrównany majestat! Jan widzi tchnące spokojem, olśniewające piękno — coś, co przypomina skrzące się klejnoty. Jakże to harmonizuje ze słowami ucznia Jakuba, który nazwał Jehowę „Ojcem świateł niebiańskich”! (Jakuba 1:17, NW). Krótko po napisaniu Księgi Objawienia apostoł Jan oświadczył: „Bóg jest światłością, a nie ma w nim żadnej ciemności” (1 Jana 1:5). Jehowa rzeczywiście jest najchwalebniejszą Osobistością!

7. O czym świadczy tęcza okalająca tron Jehowy?

⁷ Zwróćmy uwagę, że Jan widzi wokół tronu szmaragdowozieloną tęczę. Użyty przez niego grecki odpowiednik słowa tęcza (irʹis) sugeruje, iż ma ona kształt pełnego koła. Pierwsza biblijna wzmianka o tęczy sięga czasów Noego. Po opadnięciu wód potopu Jehowa sprawił, że na niebie pojawił się wielobarwny łuk, a następnie tak wyjaśnił jego znaczenie: „Łuk mój kładę na obłoku, aby był znakiem przymierza między mną a ziemią. Wspomnę na przymierze moje, które jest między mną a wami i wszelką istotą żyjącą we wszelkim ciele i już nigdy nie będzie wód potopu, które by zniszczyły wszelkie ciało” (1 Mojżeszowa 9:13, 15). Co więc miała uzmysłowić Janowi ta niebiańska wizja? Widok tęczy niewątpliwie przypomniał mu o konieczności zachowywania pokojowych stosunków z Jehową. Więzią taką cieszy się również nowożytna klasa Jana. Ponadto wizja ta miała mu ukazać niezmącony spokój towarzyszący obecności Jehowy — spokój, który stanie się udziałem wszystkich posłusznych stworzeń ludzkich, gdy Jehowa rozpostrze swój namiot nad społeczeństwem nowej ziemi (Psalm 119:165; Filipian 4:7; Objawienie 21:1-4).

Kim jest 24 starszych

8. Kogo Jan widzi wokół tronu i kogo te postacie wyobrażają?

⁸ Jan wiedział, że usługiwanie w starożytnym przybytku powierzono kapłanom, mógł więc być zaskoczony, gdy zobaczył to, co teraz opisuje: „A wokoło tronu są dwadzieścia cztery trony i na tych tronach ujrzałem zasiadających dwudziestu czterech starszych ubranych w białe szaty wierzchnie, a na ich głowach złote korony” (Objawienie 4:4). Zamiast kapłanów ujrzał 24 starszych, którzy zasiadali na tronach i mieli korony niczym królowie. Kim są ci starsi? Są to namaszczeni duchem członkowie zboru chrześcijańskiego, wskrzeszeni z martwych i zajmujący niebiańskie stanowiska obiecane im przez Jehowę. Skąd o tym wiemy?

9, 10. Skąd wiadomo, że 24 starszych przedstawia zbór pomazańców w chwale niebiańskiej?

⁹ Przede wszystkim świadczy o tym fakt, iż noszą korony. Jak czytamy w Biblii, pomazańcy otrzymują ‛niezniszczalną koronę’ oraz bezkresne, nieśmiertelne życie (1 Koryntian 9:25, NW; 15:53, 54). Ponieważ jednak 24 starszych zasiada na tronach, złote korony symbolizują w tym kontekście władzę królewską (porównaj Objawienie 6:2; 14:14). Okoliczność ta potwierdza wniosek, że owi starsi wyobrażają namaszczonych duchem naśladowców Jezusa, zajmujących swe niebiańskie stanowiska — przecież Chrystus zawarł z nimi przymierze, na mocy którego mieli zasiąść na tronach w jego Królestwie (Łukasza 22:28-30). Oprócz Jezusa i tych 24 starszych o nikim innym — nawet o aniołach — nie czytamy, by sprawował władzę w niebie przed obliczem Jehowy.

¹⁰ Harmonizuje to z obietnicą, którą Jezus dał zborowi w Laodycei: „Temu, kto zwycięży, dam zasiąść ze mną na moim tronie” (Objawienie 3:21). Ale zadanie powierzone w niebie owym 24 starszym nie ogranicza się do sprawowania rządów. We wstępnych słowach Księgi Objawienia apostoł Jan napisał o Jezusie: „Uczynił nas królestwem, kapłanami dla swego Boga i Ojca” (Objawienie 1:5, 6). Są to więc zarówno królowie, jak i kapłani. „Będą kapłanami Boga i Chrystusa i będą z nim królować przez tysiąc lat” (Objawienie 20:6).

11. Dlaczego liczba starszych słusznie wynosi 24 i jakie jest jej znaczenie?

¹¹ Na co wskazuje fakt, iż Jan zobaczył wokół tronu akurat 24 starszych? Pod niejednym względem wyobrażali ich wierni kapłani w starożytnym Izraelu. Apostoł Piotr napisał do namaszczonych chrześcijan: „Jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym” (1 Piotra 2:9). Rzecz ciekawa, kapłani żydowscy byli niegdyś podzieleni na 24 grupy. Każda miała wyznaczone w roku tygodnie świętej służby dla Jehowy, dzięki czemu pełniono ją nieprzerwanie (1 Kronik 24:5-19). Słusznie więc w danej Janowi wizji niebiańskiego kapłaństwa ukazano 24 starszych, grono to bowiem usługuje Jehowie ciągle, bezustannie. Po skompletowaniu będzie się ono składać z 24 grup, każda po 6000 zwycięzców, gdyż w Księdze Objawienia 14:1-4 podano, że ‛kupiono spośród ludzkości’ 144 000 osób (24 x 6000), które staną na niebiańskiej górze Syjon obok Baranka, Jezusa Chrystusa. Ponieważ liczba 12 wyobraża zrównoważony Boski porządek organizacyjny, liczba dwa razy większa — 24 — jeszcze bardziej uwypukla ten porządek.

Błyskawice, głosy i gromy

12. Co teraz widzi i słyszy Jan i z czym się nam kojarzą „błyskawice i głosy, i gromy”?

¹² Co teraz widzi i słyszy Jan? „A z tronu wychodzą błyskawice i głosy, i gromy” (Objawienie 4:5a). Jakże przypomina to inne budzące lęk okoliczności, w których Jehowa zamanifestował swą niebiańską moc! Rozważmy na przykład, co się wydarzyło, gdy „zstąpił” na górę Synaj. Mojżesz napisał: „Trzeciego dnia, z nastaniem poranku, pojawiły się grzmoty i błyskawice, i gęsty obłok nad górą, i doniosły głos trąby (...). A głos trąby wzmagał się coraz bardziej. Mojżesz przemawiał, a Bóg odpowiadał mu głosem” (2 Mojżeszowa 19:16-19).

13. Co wyobrażają błyskawice wychodzące z tronu Jehowy?

¹³ W dniu Pańskim Jehowa objawia swą obecność i moc w majestatyczny sposób. Nie czyni tego za pomocą literalnych błyskawic, gdyż Jan ogląda znaki, czyli symbole. Co więc wyobrażają błyskawice? Pamiętajmy, że mogą one oświetlać, ale mogą także zabijać. Toteż błyskawice wychodzące z tronu Jehowy trafnie przedstawiają błyski duchowego światła, którego On stale udziela swemu ludowi, a także — co ważniejsze — Jego ogniste orzeczenia sędziowskie (porównaj Psalm 18:15; 144:5, 6; Mateusza 4:14-17; 24:27).

14. Jak w naszych czasach rozległy się głosy?

¹⁴ A co można powiedzieć o głosach? Kiedy Jehowa zstąpił na Synaj, Mojżesz usłyszał głos (2 Mojżeszowa 19:19). Objawienie także zawiera liczne nakazy i uroczyste oświadczenia wypowiedziane przez głosy z nieba (Objawienie 4:1; 10:4, 8; 11:12; 12:10; 14:13; 16:1, 17; 18:4; 19:5; 21:3). Również w dobie obecnej Jehowa kieruje do swego ludu różne nakazy i oświadczenia, by udzielić mu jaśniejszego zrozumienia proroctw i zasad biblijnych. Takie oświecające informacje często wyjawiano podczas zgromadzeń międzynarodowych, a potem obwieszczano po całym świecie. Apostoł Paweł napisał o wiernych głosicielach dobrej nowiny: „Ależ tak: Po całej ziemi rozległ się ich głos, a słowa ich dotarły aż do krańców ziemi” (Rzymian 10:18).

15. Jakie gromy dochodzą od tronu w obecnym okresie dnia Pańskiego?

¹⁵ Po błyskawicy zazwyczaj słychać łoskot gromu. Dawid nazwał literalne grzmoty „głosem Jahwe” (Psalm 29:3, 4, BT). W Biblii czytamy, że Jehowa „zagrzmiał”, gdy walczył z nieprzyjaciółmi Dawida (2 Samuela 22:14; Psalm 18:14). Elihu powiedział Hiobowi, iż Jehowa wydaje głos przypominający grom, czyniąc „wielkie rzeczy, których nie rozumiemy” (Joba [Hioba] 37:4, 5). W tej części dnia Pańskiego Bóg „zagrzmiał”, ostrzegając przed wielkimi czynami, których dokona przeciw swym wrogom. Pochodzące od Niego symboliczne gromy rozchodziły się echem po całej ziemi. Szczęśliwy, kto zwraca uwagę na te gromkie orędzia i robi mądry użytek ze swego języka, by nadać im większy rozgłos! (Izajasza 50:4, 5; 61:1, 2).

Lampy ogniste i morze szklane

16. Co wyobraża „siedem lamp ognistych”?

¹⁶ Co jeszcze zobaczył Jan? Posłuchajmy: „A przed tronem płonie siedem lamp ognistych i one oznaczają siedem duchów Bożych. A przed tronem jest jak gdyby morze szklane podobne do kryształu” (Objawienie 4:5b, 6a). Jan sam wyjaśnia, iż owych siedem lamp wyobraża „siedem duchów Bożych”. Liczba siedem symbolizuje zupełność Bożą, toteż siedem lamp niewątpliwie przedstawia pełnię oświecającej mocy ducha świętego. Jakże wdzięczna jest dzisiejsza klasa Jana, że powierzono jej to światło i zlecono udostępnianie go głodnym duchowo mieszkańcom ziemi! I jakże się cieszymy, że co rok wypromieniowuje to światło ponad 390 milionów egzemplarzy Strażnicy w przeszło stu językach! (Psalm 43:3).

17. Symbolem czego jest „morze szklane podobne do kryształu”?

¹⁷ Jan widzi też „morze szklane podobne do kryształu”. Co ono symbolizuje w odniesieniu do ludzi zaproszonych na niebiański dwór Jehowy? Paweł napisał, że Jezus uświęcił zbór, „oczyściwszy go kąpielą wodną przez Słowo” (Efezjan 5:26). Przed śmiercią Jezus rzekł do swych uczniów: „Wy już jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was” (Jana 15:3, BT). A zatem szklane morze przypominające kryształ przedstawia oczyszczające, spisane Słowo Boże. Królewscy kapłani muszą zostać nim dokładnie oczyszczeni, zanim stawią się przed obliczem Jehowy.

Spójrz — „czworo żywych stworzeń”!

18. Co Jan widzi pośrodku i wokół tronu?

¹⁸ Apostoł Jan dostrzega teraz coś innego. Oto jego opis: „A pośrodku tronu i wokół tronu jest czworo żywych stworzeń, pełnych oczu z przodu i z tyłu” (Objawienie 4:6b).

19. Kogo wyobrażają cztery żywe stworzenia i skąd o tym wiemy?

¹⁹ Kogo wyobrażają te stworzenia? Pomoże nam to zrozumieć wizja dana innemu prorokowi, Ezechielowi. Ujrzał on Jehowę na tronie stanowiącym część niebiańskiego rydwanu, któremu towarzyszyły żywe stworzenia podobne do opisanych przez Jana (Ezechiela 1:5-11, 22-28). Później znowu zobaczył ów tron i rydwan, a wokół niego — żywe stworzenia. Tym razem jednak nazwał je cherubami (Ezechiela 10:9-15). Cztery postacie z wizji Jana przedstawiają więc licznych cherubów Jehowy — stworzenia zajmujące wysokie stanowiska w Jego duchowej organizacji. Ich obecność tak blisko Jehowy zapewne nie dziwiła Jana, gdyż nad wiekiem arki przymierza, symbolizującym tron Boga, umieszczono w starożytnym przybytku dwa cheruby ze złota. Spomiędzy nich głos Jehowy przekazywał polecenia narodowi izraelskiemu (2 Mojżeszowa 25:22; Psalm 80:2).

20. Dlaczego można powiedzieć, że czworo żywych stworzeń jest „pośrodku” i „wokół” tronu?

²⁰ Czworo żywych stworzeń stoi „pośrodku tronu i wokół tronu”. Co to właściwie znaczy? Być może są one tak rozmieszczone wokół tronu, że każde stoi pośrodku jednego boku. Dlatego w angielskim przekładzie Today’s English Version tak sparafrazowano omawiane sformułowanie: „Otaczały tron z każdej strony”. Ale wyrażenie użyte w oryginale greckim może też oznaczać, iż czworo żywych stworzeń znajduje się w centralnym punkcie niebios — tam, gdzie jest tron. W tłumaczeniu dokonanym przez Seweryna Kowalskiego fragment ten brzmi następująco: „W pośrodku, przed tronem i wokół tronu”. Istotne jest to, że cherubowie znajdowali się bardzo blisko tronu Bożego, podobnie jak postacie, które Ezechiel widział u każdego rogu rydwanu wyobrażającego organizację Jehowy (Ezechiela 1:15-22). Wszystko to harmonizuje ze słowami Psalmu 99:1: „Jahwe króluje (...); zasiada na cherubach” (BT).

21, 22. (a) Jak apostoł opisuje czworo żywych stworzeń? (b) Co symbolizuje wygląd każdego z nich?

²¹ Jan ciągnie dalej: „A pierwsze żywe stworzenie jest podobne do lwa, a drugie żywe stworzenie jest podobne do młodego byka, a trzecie żywe stworzenie ma oblicze jakby człowieka, a czwarte żywe stworzenie jest podobne do lecącego orła” (Objawienie 4:7). Dlaczego te cztery żywe stworzenia tak się od siebie różnią? Najwidoczniej każde przedstawia inny przymiot Boży. Pierwsze stworzenie ma wygląd lwa. Zwierzę to stanowi w Biblii symbol odwagi, zwłaszcza w zabieganiu o sprawiedliwość (2 Samuela 17:10; Przypowieści 28:1). Trafnie więc wyobraża sprawiedliwość połączoną z odwagą (5 Mojżeszowa 32:4; Psalm 89:15). Drugie stworzenie przypomina młodego byka. Z jaką cechą kojarzy ci się byk? Izraelici cenili to zwierzę ze względu na jego siłę (Przypowieści 14:4; zobacz też Joba 39:9-11). Młody byk symbolizuje moc, dynamiczną energię, której dostarcza Jehowa (Psalm 62:12; Izajasza 40:26).

²² Trzecie żywe stworzenie, o twarzy przypominającej ludzką, przedstawia miłość, która ma swe źródło w Bogu, gdyż na ziemi tylko człowiek został uczyniony na obraz Boży i wyposażony w ten niezrównany przymiot (1 Mojżeszowa 1:26-28; Mateusza 22:36-40; 1 Jana 4:8, 16). Nie ulega wątpliwości, że cherubowie odznaczają się tą cechą, pełnią bowiem służbę wokół tronu Jehowy. A co można powiedzieć o czwartym żywym stworzeniu? Z wyglądu jest podobne do lecącego orła. Sam Jehowa zwraca uwagę na znakomity wzrok tego ptaka, mówiąc: „Jego oczy widzą daleko” (Joba 39:29, BT). Orzeł słusznie więc symbolizuje dalekowzroczną mądrość. Jej Źródłem jest Jehowa. Cherubowie przejawiają ten przymiot, posłusznie stosując się do Jego poleceń (Przypowieści 2:6; Jakuba 3:17).

Wysławianie Jehowy

23. Co wyobraża fakt, iż każde z czworga żywych stworzeń jest „pełne oczu”, oraz to, że mają po trzy pary skrzydeł?

²³ W dalszej części swej relacji Jan pisze: „A co do czworga żywych stworzeń, każde z nich ma po sześć skrzydeł; wokoło i od spodu są pełne oczu. I nie mając odpoczynku dniem ani nocą, mówią: ‚Święty, święty, święty jest Jehowa Bóg, Wszechmocny, który był i który jest, i który przychodzi’” (Objawienie 4:8). Mnogość oczu wskazuje, że cztery żywe stworzenia mają znakomity, dalekosiężny wzrok. Korzystają z niego bez najmniejszej przerwy, gdyż nie odczuwają potrzeby snu. Wzorują się na Tym, o którym napisano: „Albowiem oczy Jahwe obiegają całą ziemię, by wspierać tych, którzy mają wobec Niego serce szczere” (2 Kronik 16:9, BT). Mając tyle oczu, cherubowie widzą wszystko. Nic nie uchodzi ich uwagi. Są więc dobrze wyposażeni do służenia Bogu podczas sprawowania sądu. Na Jego temat czytamy: „Oczy Pana są na każdym miejscu i śledzą złych i dobrych” (Przypowieści 15:3). A dzięki posiadaniu trzech par skrzydeł (liczba 3 oznacza w Biblii położenie na coś nacisku) cherubowie potrafią się poruszać z szybkością błyskawicy, by obwieszczać i wykonywać wyroki Jehowy.

24. Jak cherubowie wysławiają Jehowę i na co to wskazuje?

²⁴ Posłuchajmy! Jakże melodyjnie brzmi porywająca pieśń, którą cherubowie sławią Jehowę: „Święty, święty, święty jest Jehowa Bóg, Wszechmocny, który był i który jest, i który przychodzi”. Również w tym wypadku trzykrotne powtórzenie służy położeniu nacisku. Cherubowie zdecydowanie potwierdzają świętość Jehowy Boga — jej Źródła i niedościgłego Wzorca. Jest On także „Królem wieczności” oraz „Alfą i Omegą, pierwszym i ostatnim, początkiem i końcem” (1 Tymoteusza 1:17, NW; Objawienie 22:13). Cherubowie bez chwili wytchnienia oznajmiają całemu stworzeniu niezrównane przymioty Jehowy.

25. Jak czworo żywych stworzeń i 24 starszych jednoczy się w wielbieniu Jehowy?

²⁵ Niebiosa niebios rozbrzmiewają więc pieśniami ku chwale Jehowy! Apostoł Jan kontynuuje swoją relację: „A ilekroć żywe stworzenia oddadzą chwałę i szacunek, i dziękczynienie Zasiadającemu na tronie, Temu, który żyje na wieki wieków, dwudziestu czterech starszych upada przed Zasiadającym na tronie i oddaje cześć Żyjącemu na wieki wieków i rzuca przed tron swoje korony, mówiąc: ‚Godzien jesteś, Jehowo, Boże nasz, przyjąć chwałę i szacunek, i moc, ponieważ tyś stworzył wszystko i z twojej woli wszystko zaistniało i zostało stworzone’” (Objawienie 4:9-11). Jest to jeden z najwznioślejszych hołdów złożonych w Biblii naszemu Bogu i Panu Wszechwładnemu — Jehowie!

26. Dlaczego 24 starszych zrzuca przed Jehową swoje korony?

²⁶ Grono 24 starszych przejawia takie samo usposobienie, jakim się odznacza Jezus, więc nic dziwnego, że zrzucają oni przed Bogiem swe korony. Obca jest im wszelka myśl o wywyższaniu się w Jego obecności. Podobnie jak to zawsze czyni Jezus, pokornie uznają, iż jedynym celem powierzenia im władzy królewskiej jest przysparzanie Jehowie szacunku i chwały (Filipian 2:5, 6, 9-11). Ulegle okazują swą niższość i wyznają, że ich panowanie jest podporządkowane zwierzchnictwu Jehowy. Toteż z całego serca wespół z cherubami i resztą wiernych stworzeń oddają cześć i chwałę Bogu, który wszystko powołał do istnienia (Psalm 150:1-6).

27, 28. (a) Jak na każdego z nas powinien wpłynąć sporządzony przez Jana opis tej wizji? (b) Jakie pytania nasuwają się w związku z tym, co dalej widzi i słyszy apostoł Jan?

²⁷ Kogo nie poruszyłby do głębi opis tej wizji Jana? Jest doprawdy wspaniała, zachwycająca! Jakaż wobec tego musi być rzeczywistość? Majestat Jehowy pobudza każdą głęboko wdzięczną osobę do wysławiania Go razem z czterema żywymi stworzeniami i 24 starszymi — zarówno w modlitwach, jak i przez publiczne wyznawanie Jego imienia. Chrześcijanie poczytują sobie za przywilej, iż mogą być dziś świadkami tego Boga (Izajasza 43:10). Nie zapominajmy, że wizja dana Janowi odnosi się do dnia Pańskiego, w którym teraz żyjemy. „Siedem duchów” zawsze stoi do dyspozycji, by nam zapewniać kierownictwo i dodawać sił (Galacjan 5:16-18). Mamy też dostęp do Słowa Bożego, które pomaga nam zachować świętość w służeniu świętemu Bogu (1 Piotra 1:14-16). Niewątpliwie czujemy się szczęśliwi, gdy odczytujemy na głos słowa tego proroctwa (Objawienie 1:3). Jakże nas pobudzają do wiernego trwania przy Jehowie i niedopuszczenia do tego, by świat odciągnął nas od gorliwego śpiewania pieśni ku Jego chwale! (1 Jana 2:15-17).

²⁸ Dotąd Jan opisywał, co zobaczył, gdy został zaproszony do wejścia przez otwarte drzwi znajdujące się w niebie. Najbardziej niezwykły był widok Jehowy, który w całym dostojeństwie swego majestatu zasiada na niebiańskim tronie. Otacza Go najpotężniejsza ze wszystkich organizacji, niezrównana pod względem chwały i lojalności. Trwa posiedzenie Boskiego Trybunału (Daniela 7:9, 10, 18). W tej scenerii ma się wydarzyć coś nadzwyczajnego. O jakie zdarzenie chodzi i jaki to ma związek z nami? Uważnie obserwujmy dalszy rozwój wypadków.

[Całostronicowa ilustracja na stronie 75]

[Całostronicowa ilustracja na stronie 78]

Rozdział 15

„Kto jest godzien otworzyć zwój?”

1. Co Jan widzi teraz w wizji?

MAJESTATYCZNA! IMPONUJĄCA! Właśnie tak można by określić zachwycającą wizję tronu Jehowy, ustawionego nad morzem szklanym wśród lamp ognistych, cherubów i 24 starszych. A co Jan widzi teraz? Kieruje uwagę na centralny punkt tej niebiańskiej sceny, mówiąc: „A w prawicy Zasiadającego na tronie ujrzałem zwój zapisany wewnątrz i na odwrocie, mocno opieczętowany siedmioma pieczęciami. I ujrzałem silnego anioła obwieszczającego donośnym głosem: ‚Kto jest godzien otworzyć zwój i zerwać jego pieczęcie?’ Ale ani w niebie, ani na ziemi, ani pod ziemią nie było nikogo, kto by mógł otworzyć ten zwój lub do niego zajrzeć. I ja bardzo się rozpłakałem, ponieważ nie znalazł się nikt godzien tego, żeby otworzyć zwój lub do niego zajrzeć” (Objawienie 5:1-4).

2, 3. (a) Dlaczego Jan bardzo pragnie, żeby ktoś okazał się godzien otworzyć zwój, ale jak wyglądają szanse znalezienia kogoś takiego? (b) Czego cierpliwie wyczekiwał w naszych czasach namaszczony lud Boży?

² Sam Jehowa, Pan Wszechwładny całego stworzenia, trzyma w wyciągniętej ręce zwój. Zapisano go po obu stronach, więc na pewno jest pełen doniosłych informacji. Budzi to naszą ciekawość. Co takiego może zawierać? Jak pamiętamy, Jehowa zaprosił Jana: „Wstąp tu, a pokażę ci, co ma się stać” (Objawienie 4:1). Drżąc z przejęcia, oczekujemy na wyjawienie treści tego zwoju. Niestety, jest ciasno zwinięty i opieczętowany siedmioma pieczęciami!

³ Czy silny anioł znajdzie kogoś, kto byłby godzien otworzyć ów zwój? Jak podaje Kingdom Interlinear Translation (Międzywierszowy przekład Królestwa), leży on „na prawicy” Jehowy. Wynikałoby z tego, że Bóg trzyma go w wyciągniętej, otwartej dłoni. Tymczasem wygląda na to, że nikt w niebie ani na ziemi nie jest godzien go stamtąd wziąć i otworzyć. Na ten wspaniały zaszczyt nie zasługuje również nikt pod ziemią — żaden z nieżyjących już wiernych sług Jehowy. Nic więc dziwnego, że Jan jest wyraźnie przygnębiony. Przecież może się okazać, iż nie zostanie mu wyjawione, „co ma się stać”! W dobie obecnej namaszczony lud Boży także oczekiwał z utęsknieniem, żeby Jehowa zesłał swe światło prawdy na Księgę Objawienia. Miał to czynić stopniowo w czasie wyznaczonym na spełnienie się tego proroctwa i w ten sposób prowadzić swój lud drogą „wspaniałego wybawienia” (Psalm 43:3, 5, NW).

Ten, który jest godzien

4. (a) Kto okazał się godzien otworzyć zwój i zdjąć z niego pieczęcie? (b) Jaką nagrodę i jaki przywilej otrzymali członkowie klasy Jana oraz ich towarzysze?

⁴ Na szczęście jest ktoś, kto może otworzyć ów zwój! Jan pisze: „Ale jeden ze starszych mówi do mnie: ‚Przestań płakać. Oto zwyciężył Lew, który jest z plemienia Judy, korzeń Dawida, aby otworzyć zwój i jego siedem pieczęci’” (Objawienie 5:5). A zatem otrzyj łzy, Janie! W naszych czasach członkowie klasy Jana oraz ich lojalni towarzysze przez dziesiątki lat znosili ciężkie próby, cierpliwie czekając na oświecenie duchowe. Jakąż nagrodą jest dla nas zrozumienie tej wizji oraz przywilej udziału w jej spełnieniu przez zapoznawanie drugich z zawartym w niej orędziem!

5. (a) Jakie proroctwo dotyczyło Judy i gdzie sprawowali władzę jego potomkowie? (b) Kim jest Szilo?

⁵ Wspomniano tu o „Lwie, który jest z plemienia Judy”. Jan dobrze zna proroctwo Jakuba, przodka Żydów, który o swym czwartym synu powiedział: „Juda to młody lew. Od łupu, mój synu, będziesz powstawał. Skłonił się, wyciągnął się jak lew, i — jak lwa — któż waży się go ruszyć? Nie przeniesie się berło od Judy ani buława spomiędzy jego stóp, aż nadejdzie Szilo; a temu należeć się będzie posłuch u ludów” (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 49:9, 10, NW). Z rodu Judy pochodzili królowie ludu Jehowy. Począwszy od Dawida, wszyscy władcy panujący w Jeruzalem aż do czasu zniszczenia tego miasta przez Babilończyków byli potomkami Judy. Ale żaden z nich nie okazał się przepowiedzianym przez Jakuba „Szilo”. Owo imię znaczy „ten, którego to [prawo] jest”, i proroczo wskazuje na Jezusa, do niego bowiem już nieodwołalnie należy Królestwo Dawidowe (Ezechiela 21:30-32; Łukasza 1:32, 33; Objawienie 19:16).

6. W jakim sensie Jezus był „gałązką” Jessego oraz „korzeniem Dawida”?

⁶ Jan szybko rozpoznaje, do kogo się odnosi wyrażenie „korzeń Dawida”. Obiecany Mesjasz jest proroczo nazywany „gałązką z pnia Jessego” (ojca króla Dawida), „pędem” oraz „korzeniem Jessego, który stać będzie jako znak dla narodów” (Izajasza 11:1, 10, Bl). Jezus był gałązką Jessego, gdyż pochodził z królewskiego rodu jego syna, Dawida. A jako korzeń Jessego, odrodził dynastię Dawida i utwierdził ją na zawsze (2 Samuela 7:16).

7. Dlaczego Jezus jest godzien wziąć zwój z ręki Zasiadającego na tronie?

⁷ Doskonały człowiek Jezus dał niedościgły wzór zachowywania prawości w służbie dla Jehowy wśród najcięższych prób. Udzielił pełnej odpowiedzi na wyzwanie rzucone przez Szatana (Przypowieści 27:11). Dlatego w noc poprzedzającą jego śmierć ofiarną mógł powiedzieć: „Odniosłem zwycięstwo nad światem!” (Jana 16:33, Wp). W rezultacie Jehowa powierzył wskrzeszonemu Jezusowi „całą władzę w niebie i na ziemi”. Spośród wszystkich sług Bożych tylko on ma prawo przyjąć ów zwój, a potem obwieścić zapisane w nim doniosłe orędzie (Mateusza 28:18, Wp).

8. (a) Jakie fakty dotyczące Królestwa poświadczają, że Jezus jest godzien wziąć zwój? (b) Dlaczego jest rzeczą słuszną, by właśnie jeden z 24 starszych wyjawił Janowi, kto zasługuje na przywilej otwarcia zwoju?

⁸ Jest rzeczą ze wszech miar stosowną, by właśnie Jezus odpieczętował zwój. Od roku 1914 zasiada na tronie jako Władca mesjańskiego Królestwa Bożego, a zwój zawiera mnóstwo informacji na temat owego rządu i jego poczynań. Będąc na ziemi, Jezus wiernie świadczył na rzecz prawdy o Królestwie (Jana 18:36, 37). Uczył swych naśladowców modlić się o jego przyjście (Mateusza 6:9, 10). Na początku ery chrześcijańskiej zainicjował działalność rozgłaszania dobrej nowiny o Królestwie Bożym i przepowiedział, iż w czasie końca osiągnie ona punkt kulminacyjny (Mateusza 4:23; Marka 13:10). Informację, że to Jezus otworzy pieczęcie, objawił Janowi jeden z 24 starszych, co także jest nader stosowne. Dlaczego? Ponieważ zasiadają oni na tronach i noszą korony jako współdziedzice Chrystusa w jego Królestwie (Rzymian 8:17; Objawienie 4:4).

‛Zabity Baranek’

9. Jaką postać zamiast lwa widzi Jan „pośrodku tronu” i jak ją opisał?

⁹ Jan spodziewa się teraz zobaczyć „Lwa, który jest z plemienia Judy”. Tymczasem ku jego zdumieniu ukazuje się całkowicie odmienna symboliczna postać: „A pośrodku tronu i czworga żywych stworzeń i pośród starszych ujrzałem stojącego baranka jak gdyby zabitego, mającego siedem rogów i siedmioro oczu, a te oczy oznaczają siedem duchów Bożych, które zostały posłane na całą ziemię” (Objawienie 5:6).

10. Kto jest tym „barankiem” i dlaczego określenie to jest stosowne?

¹⁰ W samym środku, a więc obok tronu, stoi jakiś baranek, otoczony przez czworo żywych stworzeń i 24 starszych! Apostoł Jan zapewne szybko rozpoznaje w owym baranku „Lwa, który jest z plemienia Judy”, i „korzeń Dawida”. Wie, iż ponad 60 lat wcześniej Jan Chrzciciel przedstawił Żydom Jezusa jako „Baranka Bożego, który gładzi grzech świata” (Jana 1:29). Przez cały czas swego pobytu na ziemi Jezus — niczym baranek bez skazy — nie uległ splamieniu światem i dlatego mógł złożyć swoje bezgrzeszne życie na ofiarę za ludzkość (1 Koryntian 5:7; Hebrajczyków 7:26).

11. Dlaczego przedstawianie Jezusa w postaci „baranka jak gdyby zabitego” nie uwłacza jego godności?

¹¹ Ale czy ukazanie go w postaci „baranka jak gdyby zabitego” nie uwłacza godności Jezusa wyniesionego do chwały niebiańskiej? W żadnym wypadku! Pozostał on wierny aż do śmierci, co stanowiło wielką porażkę Diabła, a wspaniały tryumf Jehowy Boga. Taki sposób przedstawienia Jezusa wymownie unaocznia jego zwycięstwo nad światem Szatana oraz przypomina o wielkiej miłości Jehowy i Jezusa do rodzaju ludzkiego (Jana 3:16; 15:13; porównaj Kolosan 2:15). Wskazuje, że jako obiecane Nasienie, Jezus jest ze wszech miar godzien tego, by otworzyć zwój (1 Mojżeszowa 3:15).

12. Co wyobraża siedem rogów Baranka?

¹² Co jeszcze powiększa nasze uznanie dla tego „baranka”? Ma siedem rogów. W Biblii rogi często symbolizują moc lub władzę, a liczba siedem wskazuje na zupełność (porównaj 1 Samuela 2:1, 10; Psalm 112:9, Bg; 148:14, Bg). A zatem siedem rogów Baranka wyobraża pełnię władzy, którą Jehowa powierzył Jezusowi. Ustanowił go „ponad wszelką zwierzchnością, władzą, mocą, panowaniem i ponad każdą istotą, jaka może być wymieniona nie tylko teraz, ale i w przyszłości” (Efezjan 1:20-23, Bp; 1 Piotra 3:22). Jezus sprawuje władzę zwłaszcza od roku 1914, kiedy Jehowa wyniósł go na tron w niebie (Psalm 2:6).

13. (a) Co symbolizuje siedmioro oczu Baranka? (b) Co teraz robi Baranek?

¹³ Ponadto Jezus jest napełniony duchem świętym, czytamy bowiem, że Baranek ma siedmioro oczu, które „oznaczają siedem duchów Bożych”. Za pośrednictwem Jezusa spływa do ziemskich sług Jehowy pełnia Jego czynnej mocy (Tytusa 3:6). Zapewne dzięki temu samemu duchowi Jezus widzi z nieba wszystko, co się dzieje na ziemi. Podobnie jak Ojciec, posiada doskonałe rozeznanie. Nic nie uchodzi jego uwagi (porównaj Psalm 11:4; Zachariasza 4:10). Nie ulega więc wątpliwości, że właśnie ten Syn — niezłomny w swej prawości zwycięzca świata, Lew z plemienia Judy i korzeń Dawida, ten, który oddał swe życie za ludzkość i który dzięki Jehowie Bogu dysponuje pełnią władzy, ducha świętego i rozeznania — jest naprawdę godzien wziąć zwój z ręki Najwyższego. Czy Jezus waha się przyjąć to zadanie we wzniosłej organizacji Jehowy? Skądże! Natychmiast „poszedł, i od razu wziął go [zwój] z prawicy Zasiadającego na tronie” (Objawienie 5:7). Co za wspaniały przykład niewymuszonego posłuszeństwa!

Pieśni pochwalne

14. (a) Jak się zachowało czworo żywych stworzeń i 24 starszych, gdy Jezus wziął zwój? (b) Jak przekazane Janowi informacje na temat 24 starszych potwierdzają tożsamość i pozycję tych postaci?

¹⁴ Jak na to zareagowały inne postacie znajdujące się przed tronem Jehowy? „A gdy wziął ten zwój, czworo żywych stworzeń i dwudziestu czterech starszych upadło przed Barankiem i każdy miał harfę oraz złote czasze pełne kadzidła, a kadzidło oznacza modlitwy świętych” (Objawienie 5:8). Wzorem czworga żywych stworzeń otaczających tron Boży również 24 starszych oddaje pokłon Jezusowi, uznając jego władzę. Ale tylko starsi mają harfy i czasze z kadzidłem.a I tylko oni śpiewają teraz nową pieśń (Objawienie 5:9). Przypominają więc 144 000 członków świętego „Izraela Bożego”, którzy też trzymają harfy i śpiewają nową pieśń (Galacjan 6:16; Kolosan 1:12; Objawienie 7:3-8; 14:1-4). Ponadto 24 starszych przedstawiono jako niebiańskich kapłanów zajętych spełnianiem pewnej czynności. Wyobrażało ją zadanie powierzone starożytnym kapłanom izraelskim, którzy spalali w przybytku kadzidło dla Jehowy. Wykonywanie tej czynności na ziemi straciło znaczenie, gdy Bóg usunął Prawo Mojżeszowe, przybijając je do pala męki, na którym zmarł Jezus (Kolosan 2:14). Do jakiego wniosku prowadzą powyższe informacje? Otóż ukazano tu zwycięskich pomazańców, piastujących niezrównane stanowisko „kapłanów Boga i Chrystusa” i mających „z nim królować przez tysiąc lat” (Objawienie 20:6).

15. (a) Jedynie kto w starożytnym Izraelu mógł wejść w przybytku do Miejsca Najświętszego? (b) Dlaczego spalenie kadzidła przed wejściem do Miejsca Najświętszego było dla arcykapłana sprawą życia i śmierci?

¹⁵ W starożytnym Izraelu prawo wstępu do Miejsca Najświętszego i stanięcia przed symboliczną obecnością Jehowy przysługiwało tylko arcykapłanowi. Wniesienie kadzidła było dla niego sprawą życia i śmierci. Prawo Jehowy nakazywało: „[Aaron] weźmie pełną kadzielnicę rozżarzonych węgli z ołtarza, który jest przed Panem, i pełne garście miałkiego wonnego kadzidła i wniesie poza zasłonę, i nasypie kadzidła na ogień przed Panem, aby obłok z kadzidła okrył wieko, które jest ponad Świadectwem, i aby nie zginąć” (3 Mojżeszowa 16:12, 13). Gdyby arcykapłan po wejściu do Miejsca Najświętszego nie spalił kadzidła, przypłaciłby to życiem.

16. (a) Kto w chrześcijańskim systemie rzeczy wstępuje do pozaobrazowego Miejsca Najświętszego? (b) Dlaczego chrześcijańscy pomazańcy muszą ‛spalać kadzidło’?

¹⁶ W chrześcijańskim systemie rzeczy nie tylko Arcykapłan, Jezus Chrystus, lecz także każdy ze 144 000 podkapłanów wejdzie w końcu do pozaobrazowego Miejsca Najświętszego — do niebiańskiego miejsca, w którym przebywa Jehowa (Hebrajczyków 10:19-23). Kapłani ci, wyobrażeni przez 24 starszych, nie mogliby wejść do tego Miejsca Najświętszego, gdyby nie ‛spalali kadzidła’, to znaczy nie zanosili stale do Jehowy modlitw i błagań (Hebrajczyków 5:7; Judy 20, 21; porównaj Psalm 141:2).

Nowa pieśń

17. (a) Jaką nową pieśń śpiewa 24 starszych? (b) W jakim znaczeniu najczęściej występuje w Biblii wyrażenie „nowa pieśń”?

¹⁷ Rozbrzmiewa teraz melodyjna pieśń, którą śpiewa Barankowi grono jego współkapłanów, czyli 24 starszych: „I śpiewają nową pieśń, mówiąc: ‚Godzien jesteś wziąć zwój i otworzyć jego pieczęcie, ponieważ zostałeś zabity i swoją krwią kupiłeś Bogu ludzi z każdego plemienia i języka, i ludu, i narodu’” (Objawienie 5:9). Wyrażenie „nowa pieśń” występuje w Biblii kilka razy i odnosi się zazwyczaj do wysławiania Jehowy za wspaniałe akty wyzwolenia (Psalm 96:1; 98:1; 144:9). A zatem pieśń ta jest nowa, gdyż każdy ze śpiewających może teraz sławić dalsze cudowne czyny Jehowy i wyrażać jeszcze głębszy szacunek dla Jego chwalebnego imienia.

18. Za co 24 starszych wysławia Jezusa nową pieśnią?

¹⁸ Wprawdzie 24 starszych śpiewa tu nową pieśń Jezusowi, a nie Jehowie, ale zasada pozostaje ta sama. Wysławiają Jezusa za nowe rzeczy, których on — Syn Boży — dokonał dla ich dobra. Jako pośrednik nowego przymierza, uprawomocnił je swoją krwią i w ten sposób umożliwił powstanie nowego narodu, mającego stanowić szczególną własność Jehowy (Rzymian 2:28, 29; 1 Koryntian 11:25; Hebrajczyków 7:18-25). Członkowie tego nowego, duchowego narodu pochodzą z wielu literalnych ludów, ale Jezus ich zjednoczył, żeby stanowili jeden zbór, jeden naród (Izajasza 26:2; 1 Piotra 2:9, 10).

19. (a) Z jakiego błogosławieństwa nie skorzystał cielesny Izrael wskutek niewierności? (b) Jakiego przywileju dostępuje nowy naród utworzony przez Jehowę?

¹⁹ W czasach Mojżesza Jehowa uczynił z Izraelitów zorganizowany naród, a następnie zawarł z nimi przymierze i obiecał, że jeśli dotrzymają warunków tej umowy, to staną się dla Niego królestwem kapłanów (2 Mojżeszowa 19:5, 6). Oni jednak okazali się niewierni, toteż nigdy nie dostąpili spełnienia się tej obietnicy. Natomiast nowy naród, utworzony za pośrednictwem Jezusa na mocy nowego przymierza, dochował wierności. Jego członkowie mogą więc królować nad ziemią oraz usługiwać jako kapłani, pomagając prawym ludziom pojednać się z Jehową (Kolosan 1:20). Właśnie tego dotyczy nowa pieśń: „I uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami, i mają królować nad ziemią” (Objawienie 5:10). Z jakąż radością 24 starszych wysławia wyniesionego do chwały Jezusa nową pieśnią!

Niebiański chór

20. Jaka pieśń ku chwale Baranka rozbrzmiewa w dobie obecnej?

²⁰ Jak inni członkowie nieprzeliczonych zastępów niebiańskiej organizacji Jehowy reagują na tę nową pieśń? Przejęty zachwytem Jan jest świadkiem jednomyślnego oświadczenia: „I ujrzałem, i usłyszałem głos wielu aniołów wokół tronu, żywych stworzeń i starszych, a liczba ich była miriady miriadów i tysiące tysięcy, mówiących donośnym głosem: ‚Baranek, który był zabity, jest godzien przyjąć moc i bogactwo, i mądrość, i siłę, i szacunek, i chwałę, i błogosławieństwo’” (Objawienie 5:11, 12). Cóż za porywająca pieśń pochwalna!

21. Czy wysławianie Baranka ujmuje coś zwierzchnictwu lub pozycji Jehowy? Objaśnij to szerzej.

²¹ Czyżby to znaczyło, że teraz Jezus poniekąd zajął miejsce Jehowy Boga i że całe stworzenie zaczęło wysławiać jego zamiast Ojca? W żadnym wypadku! Ta pieśń chwały harmonizuje z następującą wypowiedzią apostoła Pawła: „Bóg wielce go [Jezusa] wywyższył i obdarzył go imieniem, które jest ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolano na niebie i na ziemi, i pod ziemią i aby wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem, ku chwale Boga Ojca” (Filipian 2:9-11, kursywa nasza). Jezus zasłużył na takie wysławianie za swój udział w rozstrzygnięciu wielkiej kwestii spornej, wobec której stoją wszystkie stworzenia — kwestii dotyczącej prawowitości zwierzchnictwa Jehowy. Ileż chwały przyniósł tym swojemu Ojcu!

Potężniejący hymn

22. Do jakiego hymnu przyłączają się głosy z dziedziny ziemskiej?

²² W scenie opisanej przez Jana niebiańskie zastępy melodyjnym śpiewem wysławiają Jezusa, uznając jego wierność i władzę powierzoną mu w niebie. Przyłączają się do nich głosy z dziedziny ziemskiej, które również sławią Ojca oraz Syna. Podobnie jak człowieczy syn może swymi osiągnięciami przynieść wielki zaszczyt rodzicom, tak Jezus swą lojalną postawą ‛przysparza chwały Bogu Ojcu’ w oczach wszystkich stworzeń. Dlatego Jan ciągnie dalej: „I usłyszałem, jak każde stworzenie, które jest w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i na morzu, i wszystko, co w nich, mówiło: ‚Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i szacunek, i chwała, i potęga na wieki wieków’” (Objawienie 5:13).

23, 24. (a) Skąd wiadomo, kiedy miało się rozpocząć śpiewanie tego hymnu w niebie, a kiedy na ziemi? (b) Jak ów hymn potężnieje z biegiem lat?

²³ Od kiedy rozbrzmiewa ten niezrównany hymn? Zaczęto go śpiewać krótko po rozpoczęciu się dnia Pańskiego. Kiedy Szatan z demonami zostali zrzuceni z niebios, „każde stworzenie, które jest w niebie”, mogło się przyłączyć do chóru wznoszącego tę pieśń pochwalną. A jak wynika ze sprawozdań, od roku 1919 coraz więcej ludzi zespalało swe głosy w wysławianiu Jehowy — ich liczba wzrosła z kilku tysięcy do przeszło czterech milionów na początku lat dziewięćdziesiątych.b Po unicestwieniu ziemskiego systemu rzeczy podległego Szatanowi „każde stworzenie (...) na ziemi” będzie śpiewać ku chwale Jehowy i Jego Syna. A gdy w czasie wyznaczonym przez Jehowę zaczną wracać do życia niezliczone miliony zmarłych, do śpiewania tego hymnu będzie się mogło przyłączyć „każde stworzenie (...) pod ziemią”, zachowane w pamięci u Boga.

²⁴ Obecnie wespół z organizacją Jehowy śpiewają nową pieśń już miliony ludzi zamieszkujących ‛krańce ziemi, morza i wyspy’ (Izajasza 42:10; Psalm 150:1-6). Punkt kulminacyjny tego radosnego wysławiania nastąpi pod koniec Millennium, kiedy ród ludzki odzyska doskonałość. Potem w ramach całkowitego spełnienia zapowiedzi z Księgi Rodzaju 3:15 zostanie zniszczony pradawny Wąż i arcyzwodziciel, Szatan, a wszystkie żyjące stworzenia duchowe i ziemskie zaśpiewają wspólnie w tryumfalnym finale: „Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i szacunek, i chwała, i potęga na wieki wieków”. Nigdzie we wszechświecie nie zabrzmi już żaden odstępczy głos.

25. (a) Do czego nas pobudza sporządzona przez Jana relacja o tym wszechświatowym hymnie? (b) Jaki wspaniały przykład daje nam na końcu tej wizji czworo żywych stworzeń oraz 24 starszych?

²⁵ Jakże szczęśliwy będzie to czas! Wydarzenia opisane tu przez Jana z pewnością napełniają nasze serca radością i sprawiają, że pragniemy się przyłączyć do niebiańskich zastępów w szczerym wysławianiu Jehowy Boga i Jezusa Chrystusa. Czyż nie jesteśmy bardziej niż dotąd zdecydowani wytrwać w pełnieniu dobrych uczynków? Jeżeli tak, to możemy się spodziewać, iż z pomocą Jehowy osobiście doczekamy tego wzniosłego finału i przyłączymy swe głosy do wszechświatowego chóru chwały. Nie ulega wątpliwości, że czworo żywych stworzeń, wyobrażających cherubów, współpracuje w doskonałej harmonii ze wskrzeszonymi pomazańcami, gdyż wizja ta kończy się słowami: „A czworo żywych stworzeń mówiło: ‚Amen!’, starsi zaś upadli i oddali cześć” (Objawienie 5:14).

26. W czym powinniśmy pokładać wiarę i do czego się przygotowuje Baranek?

²⁶ Obyś więc pokładał wiarę w ofierze Baranka — tego, ‛który jest godzien’. Oby zostały pobłogosławione twe pokorne wysiłki związane ze służeniem i z oddawaniem czci Jehowie — „Zasiadającemu na tronie”. Korzystaj z pomocy klasy Jana, która daje należną miarę duchowej „żywności w odpowiednim czasie” (Łukasza 12:42, Bp). Ale oto Baranek przygotowuje się do otwarcia siedmiu pieczęci. Jakie pasjonujące sprawy zostaną nam teraz wyjawione?

[Przypisy]

[Całostronicowa ilustracja na stronie 86]