1. (a) Co wspólnego mieli ze sobą Jefte i Anna? (Zobacz ilustracje tytułowe). (b) Na jakie pytania odpowiemy w tym artykule?

ON BYŁ odważnym wodzem; ona — uległą żoną. On był dzielnym wojownikiem; ona — skromną gospodynią. Oboje wielbili Jehowę. Co jeszcze wspólnego mieli ze sobą sędzia Jefte i żona Elkany Anna? Każde z nich złożyło Bogu ślub i wiernie go wypełniło. Są pod tym względem dobrym przykładem dla dzisiejszych sług Jehowy.

7. (a) Dlaczego Anna złożyła ślub, co obiecała i jaki był tego rezultat? (b) Co ślub Anny oznaczał dla Samuela? (Zobacz przypis).

⁷ Anna również wiernie spełniła swój ślub. Złożyła go Jehowie, gdy była nieszczęśliwa z powodu bezpłodności i nieustannych drwin Peninny (1 Sam. 1:4-7, 10, 16). Powiedziała Bogu, co jej leży na sercu, i obiecała: „Jehowo Zastępów, jeśli rzeczywiście spojrzysz na uciśnienie swej niewolnicy i wspomnisz na mnie, i nie zapomnisz swej niewolnicy, i dasz swej niewolnicy męskiego potomka, to ja oddam go Jehowie na wszystkie dni jego życia, a brzytwa nie tknie jego głowy” (1 Sam. 1:11)a. Jehowa wysłuchał tej prośby i Anna urodziła syna. Wyobraź sobie jej szczęście! Ale Anna nie zapomniała o ślubie, który złożyła. Kiedy urodziła Samuela, powiedziała: „Wyprosiłam go u Jehowy” (1 Sam. 1:20).

8. (a) Czego od Anny wymagało spełnienie ślubu? (b) Jak słowa z Psalmu 61 przywołują na myśl pozytywne nastawienie Anny?

⁸ Kiedy Samuel w wieku około trzech lat został odstawiony od piersi, Anna zrobiła to, co obiecała. Nawet przez myśl jej nie przeszło, żeby postąpić inaczej. Poszła razem z Samuelem do przybytku w Szilo i powiedziała arcykapłanowi Helemu: „To o tego chłopca się modliłam, żeby Jehowa spełnił moją gorącą prośbę, z którą się do niego zwracałam. A ja użyczam go Jehowie. Przez wszystkie swoje dni będzie tym, który został wyproszony dla Jehowy” (1 Sam. 1:24-28). Jak czytamy w Biblii, „chłopiec Samuel dorastał przy Jehowie” (1 Sam. 2:21). Całe dzieciństwo mieszkał w przybytku. Ale co musiała wtedy czuć Anna? Bardzo kochała swojego synka, jednak nie mogła już z nim spędzać każdego dnia. Pomyśl, jak bardzo za nim tęskniła — za tym, żeby go przytulić, pobawić się z nim i troszczyć się o niego. Chciała zaznawać tych miłych chwil, których doświadczają wszystkie kochające mamy. Mimo to nie żałowała złożonej obietnicy. Jej ‛serce radowało się w Jehowie’ (1 Sam. 2:1, 2; odczytaj Psalm 61:1, 5, 8).