Anna składa ślub

Ofiary współuczestnictwa spożywano w sanktuarium Jehowy. Po wyjściu z sali jadalnej Anna zwraca się do Boga w żarliwej modlitwie: „Jehowo Zastępów, jeśli rzeczywiście spojrzysz na uciśnienie swej niewolnicy i wspomnisz na mnie, i nie zapomnisz swej niewolnicy, i dasz swej niewolnicy męskiego potomka, to ja oddam go Jehowie na wszystkie dni jego życia, a brzytwa nie tknie jego głowy” (1 Samuela 1:9-11).

Modlitwa ta jest bardzo konkretna. Anna prosi o męskiego potomka i obiecuje, że przez całe życie będzie on służył Jehowie jako nazirejczyk (Liczb 6:1-5). Takie ślubowanie musi jeszcze zaakceptować jej mąż, a późniejsze poczynania Elkany wskazują, że aprobuje obietnicę ukochanej żony (Liczb 30:6-8).

Anna z pewnością uczy malutkiego Samuela o Jehowie. Ale nie zapomina o złożonym ślubie! „Gdy tylko chłopiec zostanie odstawiony od piersi, zaprowadzę go i stawi się przed obliczem Jehowy, i zamieszka tam po czas niezmierzony” — mówi. I tak też czyni — kiedy Samuel zostaje odstawiony od piersi, prawdopodobnie w wieku około trzech lat, Anna zgodnie ze swym ślubem oddaje go do sanktuarium Jehowy (1 Samuela 1:21-24; 2 Kronik 31:16).

Po złożeniu ofiary Jehowie Anna i jej mąż prowadzą Samuela do Helego. Anna zapewne trzyma synka za rękę, gdy zwraca się do arcykapłana: „Wybacz, mój panie! Na życie twej duszy, mój panie, ja jestem tą kobietą, która stała przy tobie na tym miejscu, by się modlić do Jehowy. To o tego chłopca się modliłam, żeby Jehowa spełnił moją gorącą prośbę, z którą się do niego zwracałam. A ja użyczam go Jehowie. Przez wszystkie swoje dni będzie tym, który został wyproszony dla Jehowy”. W ten sposób Samuel rozpoczyna specjalną służbę dla Boga, którą będzie pełnić przez resztę życia (1 Samuela 1:25-28; 2:11).