Rozdział 23

Drugie biada — oddziały konnicy

1. Co się wydarzyło wbrew wysiłkom kleru, usiłującego wytępić symboliczne szarańcze i z czym się wiąże zapowiedź dwóch następnych biada?

INWAZJA szarańczy, trwająca od roku 1919, przysporzyła klerowi chrześcijaństwa wielu udręk. Duchowni próbowali wytępić te szarańcze, one jednak przypuszczały coraz silniejszy atak (Objawienie 9:7). Ale to nie wszystko! Jan pisze: „Jedno biada przeminęło. Oto nadchodzą po tych rzeczach jeszcze dwa biada” (Objawienie 9:12). Chrześcijaństwo czekają więc dalsze plagi.

2. (a) Co się stało, gdy zatrąbił szósty anioł? (b) Co wyobraża „jeden głos od rogów złotego ołtarza”? (c) Dlaczego wspomniano o czterech aniołach?

² Skąd pojawia się drugie biada? Oto, co pisze Jan: „I zadął w trąbę szósty anioł. I usłyszałem jeden głos od rogów złotego ołtarza, który jest przed Bogiem, jak mówił do szóstego anioła mającego trąbę: ‚Rozwiąż czterech aniołów związanych nad wielką rzeką Eufrat’” (Objawienie 9:13, 14). Uwolnienie aniołów następuje na polecenie głosu dochodzącego od rogów złotego ołtarza. Chodzi tu o ołtarz kadzielny, a pochodzące z niego kadzidło w złotych czaszach już dwukrotnie powiązano z modlitwami świętych (Objawienie 5:8; 8:3, 4). Wspomniany głos symbolizuje zatem zjednoczone modlitwy świętych przebywających na ziemi. Błagają oni o uwolnienie, by dalej mogli energicznie pełnić służbę dla Jehowy w charakterze Jego „posłańców”, takie bowiem jest podstawowe znaczenie greckiego odpowiednika wyrazu „aniołowie”. Ale dlaczego aniołów jest czterech? Liczba ta zdaje się wskazywać na ich zorganizowanie w sposób umożliwiający objęcie głoszeniem całej ziemi (porównaj Objawienie 7:1; 20:8).

3. W jakim sensie czterej aniołowie zostali „związani nad wielką rzeką Eufrat”?

³ W jakim sensie aniołowie ci byli „związani nad wielką rzeką Eufrat”? W dawnych czasach Eufrat stanowił północno-wschodnią granicę krainy, którą Jehowa obiecał Abrahamowi (1 Mojżeszowa 15:18; 5 Mojżeszowa 11:24). Najwidoczniej więc zostali zatrzymani przy granicy kraju danego im przez Boga, czyli ich ziemskiej dziedziny działalności, i nie pozwolono im w pełni podjąć służby, którą dla nich przewidział Jehowa. Rzeka ta kojarzy się też mocno z Babilonem, gdzie po upadku Jeruzalem w roku 607 p.n.e. rodowici Żydzi spędzili w niewoli 70 lat, „związani nad wielką rzeką Eufrat” (Psalm 137:1). Podobnie skrępowani byli w roku 1919 Izraelici duchowi, którzy popadli w przygnębienie i błagali Jehowę o kierownictwo.

4. Jakie zadanie otrzymali czterej aniołowie i jak je wykonują?

⁴ Na szczęście Jan może teraz oznajmić: „I zostali rozwiązani czterej aniołowie, którzy są przygotowani na godzinę i dzień, i miesiąc, i rok, aby zabić trzecią część ludzi” (Objawienie 9:15). Jehowa jest bardzo precyzyjnym Dyspozytorem czasu. Ściśle się trzyma ustalonego przez siebie harmonogramu wydarzeń. Jego posłańcy dostępują więc uwolnienia dokładnie w wyznaczonej chwili, dzięki czemu będą mogli wykonać powierzone im zadanie. Spróbuj sobie wyobrazić, jaką tryskali radością, gdy w roku 1919 wychodzili z niewoli, gotowi do dzieła! Mieli nie tylko dręczyć, lecz także „zabić trzecią część ludzi”. Ma to związek z plagami, które zostały zapowiedziane dźwiękami pierwszych czterech trąb, a spadły na trzecią część ziemi, morza i stworzeń morskich, rzek i źródeł wód oraz świecących ciał niebieskich (Objawienie 8:7-12). Czterej aniołowie posuwają się jeszcze dalej i ‛zabijają’, a więc całkowicie obnażają martwy duchowo stan chrześcijaństwa. Czynią to przez publiczne obwieszczenia, które niczym trąby rozbrzmiewają od roku 1922 po dziś dzień.

5. Jak w roku 1927 rozległ się dźwięk szóstej trąby i jaki miał związek z chrześcijaństwem?

⁵ Jak pamiętamy, dopiero co zatrąbił szósty anioł. Odpowiedzią było szóste z serii dorocznych międzynarodowych zgromadzeń Badaczy Pisma Świętego. Zorganizowano je w kanadyjskim mieście Toronto. Program z niedzieli 24 lipca 1927 roku transmitowano za pośrednictwem 53 połączonych radiostacji — najrozleglejszej podówczas sieci radiowej. Orędzia tego mogły wysłuchać miliony osób. Najpierw odczytano śmiałą rezolucję, w której zdemaskowano duchową martwotę chrześcijaństwa, a następnie oświadczono: „W tym czasie zamieszania Jehowa Bóg zwraca się do wszystkich ludzi z wezwaniem, aby na zawsze opuścili organizację tego fałszywego chrześcijaństwa, czyli tak zwanego ‚zorganizowanego chrześcijaństwa’, [aby] zupełnie się od niej odwrócili (...) oraz aby ludzie z posłusznem i pokornem sercem zupełnie się zwrócili ku Jehowie Bogu, jego Królowi i jego Królestwu”. Później J. F. Rutherford, prezes Towarzystwa Strażnica, wygłosił wykład publiczny pod tytułem „Wolność dla ludzi”. Przedstawił go w charakterystycznym dla siebie, dynamicznym stylu, harmonizującym z „ogniem i dymem, i siarką”, które ujrzał w wizji apostoł Jan.

6. W jaki sposób Jan opisuje oddziały konnicy?

⁶ „A liczba wojsk konnicy dwa miriady miriadów — usłyszałem ich liczbę. A tak widziałem w wizji konie i tych, którzy na nich siedzieli: mieli napierśniki ognistoczerwone i hiacyntowoniebieskie, i siarkowożółte; a głowy koni były jak głowy lwów, a z ich pysków wydobywały się ogień i dym, i siarka. Przez te trzy plagi została zabita trzecia część ludzi — przez ogień i dym, i siarkę, które się wydobywały z ich pysków” (Objawienie 9:16-18).

7, 8. (a) Pod czyim kierownictwem odbywa się szarża konnicy? (b) Pod jakimi względami konnica przypomina poprzedzającą ją szarańczę?

⁷ Atakiem tej konnicy najwyraźniej kieruje czterech aniołów. Cóż za przerażające widowisko! Spróbuj sobie wyobrazić, jak byś zareagował, gdybyś stał się celem takiej szarży! Już sam wygląd tej kawalerii zatrwożyłby twe serce. Ale czy zauważyłeś, jak jest podobna do szarańczy, które ją poprzedzały? Szarańcze przypominały konie, tym razem zaś oglądamy właśnie te zwierzęta. W obu wypadkach chodzi więc o teokratyczny bój (Przypowieści 21:31). Ponadto szarańcze mają zęby jakby lwie, a konie — głowy jak głowy lwów. Oznacza to, że oba te zastępy mają związek z odważnym Lwem z plemienia Judy, Jezusem Chrystusem, który jest ich Wodzem, Rozkazodawcą i Wzorem (Objawienie 5:5; Przypowieści 28:1).

⁸ Zarówno szarańcze, jak i oddziały konnicy biorą udział w sędziowskim dziele Jehowy. Szarańcze wyszły z dymu, który zwiastował chrześcijaństwu nieszczęście i ognistą zagładę, konie zaś wypuszczają z pysków ogień, dym i siarkę. Szarańcze miały żelazne napierśniki, co oznaczało, że ich serc strzegło niezłomne oddanie dla sprawiedliwości. Kawalerzyści też noszą napierśniki: czerwono-niebiesko-żółte. Barwy te unaoczniają śmiercionośne orędzia wychodzące z końskich pysków (porównaj 1 Mojżeszową 19:24, 28; Łukasza 17:29, 30). Szarańcze mają ogony jak ogony skorpionów i zadają nimi katusze, natomiast ogony koni przypominają węże i mogą zabijać! Wszystko wskazuje na to, że kawaleria ma na większą skalę kontynuować dzieło rozpoczęte przez szarańczę, doprowadzając je do pomyślnego zakończenia.

9. Kogo wyobraża konnica?

⁹ Kogo więc wyobraża konnica? Namaszczona duchem klasa Jana, mająca władzę ‛kłucia i szkodzenia’, zaczęła donośnie niczym głosem trąby rozgłaszać wyrok Jehowy, zapowiadający pomstę na chrześcijaństwie. Można zatem oczekiwać, iż ta sama grupa otrzyma polecenie, by ‛zabijać’, to znaczy oznajmiać, że chrześcijaństwo ze swym klerem jest całkowicie martwe duchowo, że zostało odrzucone przez Jehowę i że czeka je wrzucenie do ‛ognistego pieca’ wieczystej zagłady. Babilon Wielki faktycznie musi zostać doszczętnie unicestwiony (Objawienie 9:5, 10; 18:2, 8; Mateusza 13:41-43). Najpierw jednak klasa Jana musi ukazać za pomocą „miecza Ducha, którym jest Słowo Boże”, iż chrześcijaństwo stało się martwe pod względem duchowym. Symbolicznym uśmiercaniem „trzeciej części ludzi” kierują czterej aniołowie oraz jeźdźcy dosiadający koni (Efezjan 6:17; Objawienie 9:15, 18). Wynika z tego, że ten wzbudzający grozę zastęp zwiastunów Królestwa wyrusza do boju jako armia odpowiednio zorganizowana i poddana teokratycznemu kierownictwu Pana Jezusa Chrystusa.

Dwa miriady miriadów

10. Jak to rozumieć, że liczebność konnicy wynosi dwa miriady miriadów?

¹⁰ Jak to możliwe, by liczebność konnicy wynosiła dwa miriady miriadów? Literalne miriady to wielokrotności dziesięciu tysięcy. Wobec tego dwa miriady miriadów to 200 milionów.a Wprawdzie są już miliony głosicieli Królestwa, ale daleko jeszcze do setek milionów! Przypomnijmy sobie jednak słowa Mojżesza zapisane w Księdze Liczb (4 Mojżeszowej) 10:36 (NW): „Wróć, o Jehowo, do miriadów tysięcy Izraela” (porównaj 1 Mojżeszową 24:60). Dosłownie znaczyłoby to ‛wróć do dziesiątków milionów Izraela’. A przecież w owych czasach naród ten liczył tylko dwa — trzy miliony osób. Co więc Mojżesz miał na myśli? Zapewne nie chodziło mu o podanie konkretnej liczby, chciał raczej nawiązać do faktu, że Izraelici mieli stanowić rzeszę niezliczoną „jak gwiazdy na niebie i jak piasek na brzegu morza” (1 Mojżeszowa 22:17; 1 Kronik 27:23). Użył więc odpowiednika słowa „miriady”, by wskazać na wielką, lecz nie sprecyzowaną liczbę. Dlatego w Biblii warszawskiej oddano ten werset następująco: „Wróć, Panie, do niezliczonych tysięcy Izraela”. Jest to zgodne z drugim znaczeniem odpowiednika wyrazu „miriady”, podawanym w słownikach języka greckiego i hebrajskiego, a mianowicie: „bardzo liczny, niezliczony” (Słownik grecko-polski pod redakcją Z. Abramowiczówny; W. Gesenius, Hebräisches und Aramäisches Handwörtebuch über das Alte Testament).

11. Czego potrzebuje klasa Jana, by mogła liczyć miriady choćby w sensie przenośnym?

¹¹ Jednakże żyjących na ziemi członków klasy Jana jest już mniej niż 10 000. Jakże więc można ich przyrównywać do nieprzeliczonej konnicy? Jeżeli mieli się stać miriadami choćby w sensie symbolicznym, to czyż nie potrzebowali wsparcia? Owszem, i dzięki niezasłużonej życzliwości Jehowy otrzymali takie posiłki! Skąd one nadeszły?

12, 13. Jakie wydarzenia z lat 1918-1935 pokazały, skąd mają nadejść posiłki?

¹² W latach 1918-1922 klasa Jana zaczęła nieść udręczonej ludzkości uszczęśliwiającą nadzieję na to, że „miliony obecnie żyjących nigdy nie umrą”. W roku 1923 oznajmiono, iż owce wspomniane w Ewangelii według Mateusza 25:31-34 będą żyć na ziemi pod panowaniem Królestwa Bożego. Podobne perspektywy omówiono w broszurze Wolność dla ludzi, wydanej na zgromadzeniu międzynarodowym w roku 1927. Na początku lat trzydziestych wierną klasę Jonadaba oraz tych, którzy ‛wzdychają i jęczą’ nad żałosnym stanem duchowym chrześcijaństwa, utożsamiono z symbolicznymi owcami spodziewającymi się żyć na ziemi (Ezechiela 9:4; 2 Królewska 10:15, 16). Strażnica z 15 października 1934 roku kierowała takie osoby do nowożytnych „miast ucieczki”. W numerze tym podkreślono: „Słysząc głos trąby Bożej i przyjąwszy przestrogę przez wkroczenie do organizacji Bożej i złączenie się z ludem Bożym, ci z klasy Jonadaba muszą tam pozostawać” (Liczb 35:6, BT).

¹³ W roku 1935 członkowie klasy Jonadaba zostali specjalnie zaproszeni na kongres Świadków Jehowy zorganizowany w Waszyngtonie. Na zgromadzeniu tym J. F. Rutherford wygłosił w piątek 31 maja słynny wykład pod tytułem „Lud wielki”. Wyraźnie w nim wykazał, iż grupą wspomnianą w Księdze Objawienia 7:9 (Bg) są owce z Ewangelii według Mateusza 25:33 — oddani Bogu ludzie mający nadzieję ziemską. W trakcie tego kongresu ochrzczono 840 nowych Świadków, przeważnie należących do wielkiej rzeszy, co stanowiło zapowiedź przyszłych wydarzeń.b

14. Czy wielka rzesza miała uczestniczyć w szarży symbolicznej konnicy i jakiemu postanowieniu dano wyraz w roku 1963?

¹⁴ Czy ta wielka rzesza uczestniczy w szarży, którą rozpoczęto w roku 1922 i której poświęcono szczególną uwagę na kongresie w Toronto w roku 1927? Ależ tak — czyni to pod kierownictwem czterech aniołów, czyli klasy Jana! Podczas zgromadzeń pod hasłem „Wiecznotrwała dobra nowina”, zorganizowanych na całym świecie w roku 1963, wielka rzesza razem z klasą Jana przyjęła płomienną rezolucję. Oświadczono w niej, iż „świat stoi (...) przed powszechną klęską na podobieństwo trzęsienia ziemi, jakiego jeszcze nigdy nie przeżywał, a wszystkie jego polityczne urządzenia i dzisiejszy religijny Babilon zostaną tak wstrząśnięte, że legną w gruzach”. Powzięto też następujące postanowienie: „Chcemy nadal głosić wszystkim narodom bez różnicy ‚wiecznotrwałą dobrą nowinę’ o mesjańskim Królestwie Bożym i sprawiedliwych Jego wyrokach, które dla Jego nieprzyjaciół równe są plagom, a które jednak zostaną wykonane celem wyzwolenia wszystkich ludzi pragnących w sposób mający uznanie Boże wielbić Stwórcę duchem i prawdą”. Na 24 zgromadzeniach zorganizowanych dookoła naszego globu rezolucję tę entuzjastycznie przyjęło 454 977 uczestników, z których dużo ponad 95 procent należało do wielkiej rzeszy.

15. (a) Jaką część pracowników Jehowy stanowiła w roku 1988 wielka rzesza? (b) Jak modlitwa Jezusa z Jana 17:20, 21 uwypukla jedność wielkiej rzeszy i klasy Jana?

¹⁵ Grupa ta niezmiennie deklaruje bezwarunkową jedność z klasą Jana w wylewaniu plag na chrześcijaństwo. W roku 1988 członkowie wielkiej rzeszy stanowili ponad 99,7 procent pracowników wysłanych przez Jehowę na symboliczne pole. Działają oni w całkowitej zgodzie z pomazańcami, za których Jezus modlił się słowami zapisanymi w Ewangelii według Jana 17:20, 21: „Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy przez ich słowo uwierzą we mnie. Aby wszyscy byli jedno, jak Ty, Ojcze, we mnie, a Ja w tobie, aby i oni w nas jedno byli, aby świat uwierzył, że Ty mnie posłałeś”. Namaszczona duchem klasa Jana pod wodzą Jezusa podąża przodem, a wielka rzesza gorliwie uczestniczy z nią w tej najbardziej niszczycielskiej szarży w dziejach ludzkich!c

16. (a) Jak Jan opisuje pyski i ogony symbolicznych koni? (b) Jak usta sług Jehowy zostały przygotowane do służby? (c) Co oznacza fakt, że „ich ogony są podobne do węży”?

¹⁶ Kawaleria ta potrzebuje wyposażenia bojowego. W jakże cudowny sposób dostarczył go Jehowa! Jan pisze: „Władza koni bowiem jest w ich pyskach i w ich ogonach; bo ich ogony są podobne do węży i mają głowy, i nimi wyrządzają szkodę” (Objawienie 9:19). Jehowa ordynował swych oddanych, ochrzczonych czcicieli do pełnienia tej służby. Za pośrednictwem teokratycznej szkoły służby kaznodziejskiej oraz innych zebrań zborowych i kursów uczy ich głosić Słowo, dzięki czemu potrafią dobitnie przemawiać „językiem ludzi uczonych”. Wkłada w ich usta swoje słowa i rozsyła, by oznajmiali Jego wyroki „publicznie i od domu do domu” (2 Tymoteusza 4:2; Izajasza 50:4; 61:2; Jeremiasza 1:9, 10; Dzieje 20:20, NW). Członkowie klasy Jana i wielkiej rzeszy zostawiają u ludzi kłujące orędzie, będące odpowiednikiem „ogonów”, w ciągu minionych lat rozpowszechnili bowiem miliardy egzemplarzy Biblii, książek, broszur i czasopism. Przeciwnikom ostrzeganym przed „szkodą” ze strony Jehowy rzeczywiście się wydaje, iż ta konnica liczy dwa miriady miriadów (porównaj Joela 2:4-6).

17. Czy w krajach, w których działalność Świadków Jehowy oraz rozpowszechnianie literatury obłożono zakazem, mają oni jakiś udział w tej szarży konnicy? Objaśnij to szerzej.

¹⁷ Jeden z najgorliwszych oddziałów tej kawalerii stanowią Świadkowie Jehowy mieszkający w krajach, w których ich działalność jest zakazana. Muszą niczym owce wśród wilków być „roztropni jak węże, a nieskazitelni jak gołębie”. Są posłuszni Jehowie, nie mogą więc przestać mówić o tym, co widzieli i słyszeli (Mateusza 10:16, BT; Dzieje 4:19, 20; 5:28, 29, 32). Czy okoliczność, iż nie mają literatury do rozpowszechniania lub posiadają jej bardzo niewiele, usprawiedliwiałaby wniosek, że nie uczestniczą w szarży symbolicznej konnicy? Ależ skąd! Mają przecież usta i upoważnienie od Jehowy do używania ich w głoszeniu prawdy biblijnej. Czynią to nieoficjalnie, umiejętnie zapoczątkowując studia biblijne i ‛wiodąc wielu do sprawiedliwości’ (Daniela 12:3). Chociaż więc nie kłują „ogonem”, nie mogą bowiem zostawiać literatury zawierającej dobitne orędzia, to jednak wypuszczają z ust symboliczny ogień, dym i siarkę, gdy taktownie i roztropnie świadczą, że bliski jest dzień oczyszczenia Jehowy z wszelkich zarzutów.

18. W ilu językach jest wydawane drukiem orędzie dręczące niczym plaga i jak wiele owych publikacji rozpowszechnia ta konnica?

¹⁸ W innych krajach literatura Królestwa nieustannie demaskuje babilońskie doktryny i praktyki chrześcijaństwa, wyrządzając mu w sensie przenośnym zasłużoną szkodę. W pięćdziesięcioleciu poprzedzającym rok 1987 ta ogromna konnica zdołała dzięki nowoczesnym technikom drukarskim rozpowszechnić w przeszło 200 językach astronomiczną liczbę 7 821 078 415 egzemplarzy Biblii, książek, czasopism i broszur, a więc znacznie więcej niż dosłowne dwa miriady miriadów. Jakże ostry ból zadają owe ogony!

19, 20. (a) Jak zareagowali niektórzy mieszkańcy dalekich krajów, mimo iż to dręczące orędzie skierowano głównie do chrześcijaństwa? (b) Jak Jan opisuje reakcję ogółu ludzi?

¹⁹ Jehowa postanowił, by za pomocą tego dręczącego orędzia „została zabita trzecia część ludzi”. Jest ono więc skierowane głównie do chrześcijaństwa. Ale dotarło również do krajów niechrześcijańskich, gdzie obłuda tego systemu religijnego jest nieraz dobrze znana. Czy tamtejsi mieszkańcy przybliżyli się do Jehowy, widząc plagi spadające na tę znikczemniałą organizację? Bardzo wielu tak postąpiło! Sporo potulnych, szczerych osób mieszkających na terenach nie objętych bezpośrednio wpływami chrześcijaństwa chętnie usłuchało głoszonego im orędzia. Jednakże reakcja ogółu pokrywa się z opisem podanym przez Jana: „Ale pozostali ludzie, których te plagi nie zabiły, nie okazali skruchy za dzieła swych rąk, tak by już nie oddawać czci demonom ani bożkom ze złota i srebra, i miedzi, i kamienia, i drewna, które nie mogą ani widzieć, ani słyszeć, ani chodzić; i nie okazali skruchy za swe morderstwa ani za swe praktyki spirytystyczne, ani za swą rozpustę, ani za swe kradzieże” (Objawienie 9:20, 21). Nie należy się więc spodziewać powszechnego nawrócenia takich zatwardziałych grzeszników. Wszyscy, którzy nie zechcą porzucić niegodziwych dróg, usłyszą niepomyślny wyrok Jehowy w wielkim dniu usprawiedliwienia Jego zwierzchnictwa. Natomiast „każdy, kto wzywa imienia Jehowy, ujdzie cało” (Joela 2:32, NW [3:5, Bw]; Psalm 145:20; Dzieje 2:20, 21).

²⁰ Wszystko, co tu omówiliśmy, wchodzi w zakres drugiego biada. Zanim ono przeminie, muszą jeszcze nastąpić inne wydarzenia. Dowiemy się o nich z kolejnych rozdziałów.

[Przypisy]

Rozdział 24

Słodko-gorzkie orędzie

Wizja 6 — Objawienie 10:1 do 11:19

Treść: Wizja małego zwoju, wydarzenia w świątyni, dźwięk siódmej trąby

Czas spełnienia: Od powołania Jezusa na tron w roku 1914 do wielkiego ucisku

1, 2. (a) Jakie były następstwa drugiego biada i dopiero kiedy zostanie ogłoszone jego zakończenie? (b) Jaką postać zstępującą z nieba widzi teraz Jan?

DRUGIE biada spowodowało wielkie spustoszenia. Dotknęło chrześcijaństwo i jego przywódców — „trzecią część ludzi” — demaskując ich martwotę duchową (Objawienie 9:15). Jan niewątpliwie zastanawiał się teraz, do czego doprowadzi trzecie biada. Ale przecież jeszcze nie ustało drugie biada, bo o jego zakończeniu jest mowa dopiero w Księdze Objawienia 11:14. Zanim do tego dojdzie, Jan ma być świadkiem wydarzeń, w których sam też weźmie udział. Najpierw jego oczom ukazuje się taki oto zdumiewający widok:

² „I ujrzałem innego silnego anioła zstępującego z nieba, przyobleczonego w obłok, a na jego głowie była tęcza, a jego oblicze było jak słońce, a jego nogi jak ogniste słupy” (Objawienie 10:1).

3. (a) Kto jest tym „silnym aniołem”? (b) Co oznacza tęcza na jego głowie?

³ Kto jest tym „silnym aniołem”? Zapewne chodzi o wyniesionego do chwały Jezusa Chrystusa, który występuje tu w innej roli. Jest przyobleczony w obłok niewidzialności, który nam przypomina wcześniejszą wypowiedź Jana o Jezusie: „Oto przychodzi z obłokami, a ujrzy go wszelkie oko oraz ci, którzy go przebili” (Objawienie 1:7; porównaj Mateusza 17:2-5). Tęcza na jego głowie przywodzi nam na pamięć wizję tronu Jehowy, który okalała „tęcza podobna z wyglądu do szmaragdu” (Objawienie 4:3; porównaj Ezechiela 1:28). Obrazowała ona niezmącony spokój panujący wokół tronu Bożego. Podobnie tęcza nad głową tego anioła utożsamia go ze specjalnym posłańcem zwiastującym pokój — z zapowiedzianym przez Jehowę „Księciem Pokoju” (Izajasza 9:5, 6).

4. Na co wskazuje okoliczność, że: (a) oblicze silnego anioła wyglądało „jak słońce”? (b) nogi anioła przypominały „ogniste słupy”?

⁴ Twarz owego potężnego anioła wyglądała „jak słońce”. We wcześniejszej wizji, w której ukazano Jezusa w świątyni Bożej, Jan zobaczył, że oblicze Chrystusa było „jak słońce, gdy świeci w swej mocy” (Objawienie 1:16). Jezus świeci jako „słońce sprawiedliwości”, które niesie na swych skrzydłach uzdrowienie bojącym się imienia Jehowy (Malachiasza 3:20). Nie tylko twarz, lecz także nogi tego anioła promienieją chwałą, wyglądają bowiem „jak ogniste słupy”. Zajął zdecydowaną postawę, stosowną dla tego, któremu Jehowa powierzył „całą władzę w niebie i na ziemi” (Mateusza 28:18, Wp; Objawienie 1:14, 15).

5. Co widzi Jan w ręce silnego anioła?

⁵ Jan kontynuuje relację słowami: „A w swej ręce miał otwarty mały zwój. I postawił swą prawą nogę na morzu, a lewą na ziemi” (Objawienie 10:2). Jeszcze jeden zwój? Owszem, ale tym razem nie zapieczętowany. Tak jak Jan, możemy się spodziewać wyjawienia dalszych fascynujących informacji. Najpierw jednak nakreślono ramy nadchodzących wydarzeń.

6. (a) Dlaczego Jezus słusznie postawił swe nogi na ziemi i morzu? (b) Kiedy całkowicie się spełnił Psalm 8:6-9?

⁶ Wróćmy do opisu przedstawiającego Jezusa. Swoje ogniste nogi postawił on na ziemi i morzu, nad którymi sprawuje teraz pełną władzę. Harmonizuje to z treścią proroczego psalmu: „Uczyniłeś go [Jezusa] niewiele mniejszym od istot niebieskich, chwałą i czcią go uwieńczyłeś. Obdarzyłeś go władzą nad dziełami rąk Twoich, złożyłeś to wszystko pod jego stopy: owce i bydło wszelakie, a nadto i polne stada, ptactwo powietrzne oraz ryby morskie, wszystko, co szlaki mórz przemierza” (Psalm 8:6-9, BT; zobacz też Hebrajczyków 2:5-9). Psalm ten znalazł całkowite spełnienie w roku 1914, gdy rozpoczął się czas końca, a Jezus został ustanowiony Władcą w Królestwie Bożym. Od tego zatem roku urzeczywistnia się wszystko, co Jan ogląda w tej wizji (Psalm 110:1-6; Dzieje 2:34-36; Daniela 12:4).

Siedem gromów

7. Co przypomina i co oznacza okrzyk silnego anioła?

⁷ Jan w skupieniu przypatruje się silnemu aniołowi, ale ten mu przerywa: „I zawołał donośnym głosem, tak jak lew, gdy ryczy. A gdy zawołał, odezwało się swoimi głosami siedem gromów” (Objawienie 10:3). Tak potężny okrzyk z pewnością przykuwa uwagę Jana i potwierdza, że Jezus to faktycznie „Lew, który jest z plemienia Judy” (Objawienie 5:5). Jan niewątpliwie pamięta też, że o Jehowie czasami powiedziano, iż ‛zaryczał’. Takim rykiem proroczo zapowiadał On ponowne zgromadzenie Izraela duchowego oraz nadejście niszczycielskiego „dnia Jehowy” (Ozeasza 11:10; Joela 3:14, 16, NW [3:19, 21, Bw]; Amosa 1:2, NW; 3:7, 8). A zatem okrzyk silnego anioła, donośny niczym ryk lwa, zwiastuje podobne nieszczęście morzu i ziemi. Wzywa, by się odezwało siedem gromów.

8. Czym są ‛głosy siedmiu gromów’?

⁸ Poprzednio Jan słyszał gromy wychodzące wprost z tronu Jehowy (Objawienie 4:5). Za dni Dawida literalne gromy nazywano niekiedy „głosem Jahwe” (Psalm 29:3, BT). A kiedy Jehowa podczas ziemskiej służby Jezusa obwieścił, że zamierza przysporzyć chwały swojemu imieniu, Jego głos zabrzmiał dla wielu jak grzmot (Jana 12:28, 29). Rozsądny wydaje się więc wniosek, iż ‛głosy siedmiu gromów’ to wypowiedzi samego Jehowy dotyczące Jego zamysłów. Okoliczność, że było ich „siedem”, wskazuje na zupełność tego, co usłyszał Jan.

9. Co nakazuje głos z nieba?

⁹ Ale posłuchajmy! Rozlega się inny głos. Nakazuje coś, co Janowi musi się wydawać dziwne: „Kiedy więc przemówiło siedem gromów, przystąpiłem do pisania; ale usłyszałem głos z nieba, mówiący: ‚Zapieczętuj to, co powiedziało siedem gromów, i tego nie zapisuj’” (Objawienie 10:4). Apostołowi musiało bardzo zależeć na wysłuchaniu i zapisaniu tych gromkich orędzi, tak jak w dobie obecnej klasa Jana z niecierpliwością czekała, by Jehowa wyjawił swe zamierzenie i by mogła je opublikować. Niemniej objawia On takie informacje dopiero w wyznaczonym przez siebie czasie (Łukasza 12:42; zobacz też Daniela 12:8, 9).

Dopełnienie się świętej tajemnicy

10. Na kogo przysięga silny anioł i co przyrzeka?

¹⁰ Na razie Jehowa przewidział dla Jana inne zadanie. Kiedy już się rozległo siedem gromów, silny anioł ponownie zabiera głos: „Anioł zaś, którego widziałem stojącego na morzu i na ziemi, podniósł ku niebu swą prawą rękę i przysiągł na Tego, który żyje na wieki wieków, który stworzył niebo i to, co w nim, i ziemię, i to, co w niej, i morze, i to, co w nim: ‚Nie będzie już zwlekania’” (Objawienie 10:5, 6). Na kogo przysiągł ten potężny anioł, czyli wyniesiony do chwały Jezus? Nie na samego siebie, lecz na najwyższy Autorytet, na Jehowę — nieśmiertelnego Stwórcę niebios i ziemi (Izajasza 45:12, 18). Przysięgą tą zapewnia Jana, że Bóg nie będzie już zwlekał.

11, 12. (a) Jak rozumieć zapewnienie, że „nie będzie już zwlekania”? (b) Co się dopełnia?

¹¹ Grecki odpowiednik użytego tu wyrazu „zwlekanie” brzmi chroʹnos i dosłownie znaczy „czas”. Dlatego niektórzy uważają, iż powyższe oświadczenie anioła należy oddać słowami: „nie będzie już czasu”, co miałoby oznaczać, że skończy się czas, jakim go dzisiaj znamy. Jednakże w wersecie tym chroʹnos występuje bez rodzajnika określonego. Nie oznacza zatem czasu w ogólności, lecz „pewien czas”, „odcinek czasu”. Inaczej mówiąc, Jehowa nie wyznaczy już żadnego dodatkowego okresu (a więc nie będzie żadnej zwłoki). Grecki czasownik wywodzący się od rzeczownika chroʹnos można też znaleźć w Liście do Hebrajczyków 10:37, gdzie Paweł, cytując Księgę Habakuka 2:3, 4, pisze: „Ten, który ma przyjść, (...) nie będzie zwlekał”.

¹² „Nie będzie już zwlekania” — jakąż radość sprawiają dziś te słowa sędziwym członkom klasy Jana! A pod jakim względem nie będzie już zwłoki? Jan informuje: „Ale w dniach głosu siódmego anioła, gdy będzie miał zadąć w trąbę, na pewno się dopełni święta tajemnica Boża według dobrej nowiny, którą on oznajmił swoim niewolnikom, prorokom” (Objawienie 10:7). Nastał czas, by Jehowa doprowadził swą świętą tajemnicę do wspaniałego finału, wieńcząc ją chwalebnym sukcesem!

13. Czego dotyczy święta tajemnica Boga?

¹³ O jaką świętą tajemnicę tu chodzi? Ma ona związek z nasieniem, które po raz pierwszy zapowiedziano w ogrodzie Eden, a którym okazał się przede wszystkim Jezus Chrystus (1 Mojżeszowa 3:15, Bg; 1 Tymoteusza 3:16). Dotyczy również tożsamości niewiasty, od której miało pochodzić owo Nasienie (Izajasza 54:1; Galacjan 4:26-28). Ponadto odnosi się ona do drugorzędnych członków klasy nasienia oraz do Królestwa, w którym Nasienie sprawuje władzę (Łukasza 8:10; Efezjan 3:3-9; Kolosan 1:26, 27; 2:2; Objawienie 1:5, 6). Dobra nowina o tym niezwykłym niebiańskim Królestwie musi być w dzisiejszym czasie końca głoszona po całej ziemi (Mateusza 24:14).

14. Dlaczego trzecie biada ma związek z Królestwem Bożym?

¹⁴ Nie ulega wątpliwości, iż jest to najlepsza z nowin! Jednakże w Księdze Objawienia 11:14, 15 powiązano sprawę Królestwa z trzecim biada. Dlaczego? Otóż rozgłaszana za pomocą symbolicznej trąby dobra nowina o dopełnieniu się świętej tajemnicy Bożej — a więc o nastaniu mesjańskiego Królestwa Bożego — jest nader niepomyślną wiadomością dla zwolenników szatańskiego systemu rzeczy (porównaj 2 Koryntian 2:16). Zapowiada rychłą zagładę systemu światowego, który tak miłują. W miarę zbliżania się wielkiego dnia pomsty Jehowy głosy siedmiu gromów, niosące tak złowieszcze ostrzeżenia przed nadciągającą zawieruchą, stają się coraz wyraźniejsze i donośniejsze (Sofoniasza 1:14-18).

Otwarty zwój

15. Co mówi Janowi głos z nieba oraz silny anioł i jak to podziałało na apostoła?

¹⁵ Jan czeka, aż zabrzmi siódma trąba i dopełni się święta tajemnica Boża, gdy nagle otrzymuje dalsze polecenie: „A głos, który usłyszałem z nieba, znowu odzywa się do mnie i mówi: ‚Idź, weź otwarty zwój, który jest w ręce anioła stojącego na morzu i na ziemi’. I odszedłem do anioła, i powiedziałem mu, żeby mi dał mały zwój. A on rzekł do mnie: ‚Weź go i zjedz, a napełni twój brzuch goryczą, lecz w twoich ustach będzie słodki jak miód’. I wziąłem z ręki anioła mały zwój, i zjadłem go, a w moich ustach był słodki jak miód, lecz gdy go zjadłem, mój brzuch napełnił się goryczą. I mówią mi: ‚Musisz znowu prorokować o ludach i narodach, i językach, i wielu królach’” (Objawienie 10:8-11).

16. (a) Jakie przeżycie proroka Ezechiela przypomina to, co się zdarzyło Janowi? (b) Dlaczego zwoik miał w ustach Jana słodki smak i dlaczego podczas trawienia okazał się gorzki?

¹⁶ Przeżycie Jana przypomina to, co się przydarzyło Ezechielowi, uprowadzonemu do Babilonii. Jemu również polecono zjeść zwój, który w ustach miał smak miodu, ale gdy wypełnił żołądek, zmusił Ezechiela do zwiastowania buntowniczemu domowi Izraela nader gorzkiego losu (Ezechiela 2:8 do 3:15). Otwarty zwój, podany Janowi przez wyniesionego do chwały Jezusa Chrystusa, też jest orędziem od Boga. Apostoł ma głosić o „ludach i narodach, i językach, i wielu królach”. Podczas spożywania tego zwoju odczuwa słodycz, pochodzi on bowiem z Boskiego źródła (porównaj Psalm 119:103; Jeremiasza 15:15, 16). Ale trawiąc go stwierdza, że jest gorzki, gdyż — tak jak zwój podany Ezechielowi — przynosi krnąbrnym ludziom nieprzyjemne wieści (Psalm 145:20).

17. (a) Kto kazał Janowi „znowu” prorokować i co to oznacza? (b) Kiedy miała się spełnić scena ukazana Janowi?

¹⁷ Osobistościami, które poleciły Janowi znowu prorokować, są niewątpliwie Jehowa Bóg i Jezus Chrystus. Wprawdzie Jan przebywa jako zesłaniec na wyspie Patmos, ale w spisanej dotąd części Księgi Objawienia już zawarł prorocze wypowiedzi dotyczące ludów, narodów, języków i królów. Słowo „znowu” oznacza, że musi spisać i ogłosić resztę informacji, które można dziś znaleźć w tej księdze. Pamiętajmy jednak, że sam Jan w gruncie rzeczy uczestniczy w proroczej wizji. Wszystko, co opisuje, jest w istocie proroctwem, które ma się spełnić po roku 1914, kiedy to silny anioł postawi jedną nogę na ziemi, a drugą na morzu. Co więc ta dramatyczna scena oznacza dla dzisiejszej klasy Jana?

Mały zwój w dobie obecnej

18. Jakie zainteresowanie Księgą Objawienia przejawiała klasa Jana w początkowym okresie dnia Pańskiego?

¹⁸ Wydarzenia oglądane przez apostoła znalazły zdumiewający odpowiednik w przeżyciach klasy Jana na początku dnia Pańskiego. Pomazańcy nie w pełni rozumieli wtedy zamierzenia Jehowy, włącznie ze znaczeniem siedmiu gromów. Mimo to bardzo się interesowali Księgą Objawienia, a Charles Taze Russell w ciągu swego życia skomentował sporo jej fragmentów. Kiedy zmarł w roku 1916, zebrano wiele napisanych przez niego artykułów i opublikowano je w książce Dokonana Tajemnica. Z czasem okazało się jednak, iż nie jest to zadowalające wyjaśnienie Objawienia. Ostatek braci Chrystusa musiał jeszcze trochę poczekać, aż zaczną się spełniać wizje opisane w owej księdze i będzie możliwe dokładne zrozumienie tego natchnionego sprawozdania.

19. (a) Jak Jehowa Bóg posługiwał się klasą Jana, zanim jeszcze dało się w pełni usłyszeć głosy siedmiu gromów? (b) Kiedy członkom klasy Jana wręczono otwarty mały zwój i co to dla nich oznaczało?

¹⁹ Niemniej jednak Jehowa posługiwał się nimi — podobnie jak niegdyś Janem — zanim jeszcze w pełni rozległy się głosy siedmiu gromów. Członkowie ostatka pilnie głosili przez 40 lat poprzedzających rok 1914 i usilnie starali się zachować aktywność również podczas pierwszej wojny światowej. Gdy przybył pan, dali dowód, że to oni rozdzielali czeladzi pokarm we właściwym czasie (Mateusza 24:45-47). Dlatego w roku 1919 właśnie im dano otwarty mały zwój — orędzie, które nakazano im otwarcie głosić ludzkości. Podobnie jak Ezechiel, mieli je zanieść do niewiernej organizacji — do chrześcijaństwa, które wbrew faktom twierdzi, iż służy Bogu. I tak samo jak Jan, musieli dalej głosić o „ludach i narodach, i językach, i wielu królach”.

20. Co wyobraża okoliczność, iż Jan zjadł otrzymany zwój?

²⁰ Jan zjadł wspomniany zwój i zgodnie z tym pierwowzorem bracia Jezusa przyjęli zlecone im zadanie. Stało się ono ich cząstką, i to tak dalece, że odtąd karmili się tym fragmentem natchnionego Słowa Bożego i byli z nim utożsamiani. Jednakże powierzone im orędzie zawierało sędziowskie orzeczenia Jehowy, których niejeden człowiek po prostu nie może strawić. Obejmowało między innymi plagi przepowiedziane w 8 rozdziale Księgi Objawienia. Ale dla tych szczerych chrześcijan było to słodkie orędzie, znali bowiem treść tych wyroków i wiedzieli, że Jehowa znów je rozgłasza za ich pośrednictwem (Psalm 19:10, 11).

21. (a) Jak orędzie zapisane na zwoiku stało się słodkie również dla wielkiej rzeszy? (b) Dlaczego dobra nowina jest bardzo złą wieścią dla przeciwników?

²¹ Z czasem orędzie zapisane na tym zwoju stało się słodkie również dla „wielkiej rzeszy (...) ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków”, składającej się z ludzi, którzy wzdychają nad obrzydliwościami popełnianymi w chrześcijaństwie (Objawienie 7:9; Ezechiela 9:4). Również oni energicznie rozgłaszają dobrą nowinę, używając słodkich, ujmujących słów, by opisać cudowne postanowienie powzięte przez Jehowę z myślą o chrześcijanach przyrównanych do owiec (Psalm 37:11, 29; Kolosan 4:6). Natomiast dla przeciwników jest to zła wiadomość. Dlaczego? Oznacza ona, że system, na którym polegali — i który może nawet dawał im chwilowe zadowolenie — musi zostać usunięty. Takim osobom dobra nowina zwiastuje zagładę (Filipian 1:27, 28; porównaj 5 Mojżeszową 28:15; 2 Koryntian 2:15, 16).

Rozdział 25

Przywrócenie życia dwom świadkom

1. Do czego wzywa Jana silny anioł?

ZANIM ostatecznie przeminie drugie biada, silny anioł wzywa Jana do wzięcia udziału w innej proroczej scenie, tym razem związanej ze świątynią (Objawienie 9:12; 10:1). Oto relacja Jana: „I dano mi trzcinę podobną do pręta, gdy powiedział: ‚Wstań i zmierz sanktuarium świątyni Boga i ołtarz, i tych, którzy tam oddają cześć’” (Objawienie 11:1).

Sanktuarium świątyni

2. (a) Jakie sanktuarium świątyni miało przetrwać aż do naszych czasów? (b) Kto jest Arcykapłanem tej świątyni i gdzie znajduje się Miejsce Najświętsze tego sanktuarium?

² Wspomniana tu świątynia nie może być żadną z literalnych świątyń jeruzalemskich, ponieważ ostatnią z nich zburzyli Rzymianie w roku 70 n.e. Niemniej apostoł Paweł zaznaczył, że jeszcze przed jej zniszczeniem powstało inne sanktuarium, które miało przetrwać aż do naszych czasów. Chodzi o wielką świątynię duchową, proroczo zobrazowaną przez przybytek i późniejsze świątynie w Jeruzalem. Ona to stanowi ‛prawdziwy przybytek, który zbudował Jehowa, a nie człowiek’. Arcykapłanem jest w niej Jezus, o którym Paweł mówi, że „usiadł po prawicy tronu Majestatu w niebie”. Miejsce Najświętsze tej świątyni znajduje się tam w niebie, gdzie przebywa Jehowa (Hebrajczyków 8:1, 2; 9:11, 24).

3. Co zostało zobrazowane w przybytku przez: (a) zasłonę oddzielającą Miejsce Najświętsze od Miejsca Świętego? (b) ofiary ze zwierząt? (c) ołtarz ofiarny?

³ Apostoł Paweł wyjaśnia, że zasłona przybytku, oddzielająca Miejsce Święte od Miejsca Najświętszego, wyobraża ciało Jezusa. Kiedy złożył w ofierze swe życie, zasłona ta rozdarła się na dwie części, co wskazywało, iż jego ciało nie było już przeszkodą uniemożliwiającą mu stawienie się przed osobą Jehowy w niebie. Na podstawie ofiary Jezusa również jego namaszczeni duchem podkapłani, którzy dochowali wierności do śmierci, mieli w odpowiednim czasie wstąpić do niebios (Mateusza 27:50, 51; Hebrajczyków 9:3; 10:19, 20). Paweł podkreśla ponadto, że ofiary ze zwierząt, stale składane w przybytku, kierowały uwagę na jednorazową ofiarę z doskonałego ludzkiego życia Jezusa. Ołtarz ofiarny na dziedzińcu przedstawiał środki, jakie zgodnie ze swą wolą przedsięwziął Jehowa, żeby zastosować ofiarę Jezusa na rzecz „wielu” — najpierw pomazańców, a potem drugich owiec — którzy mieli ‛pilnie go wyczekiwać dla swego zbawienia’ (Hebrajczyków 9:28, Bp; 10:9, 10; Jana 10:16).

4. Co symbolizuje: (a) Miejsce Święte? (b) dziedziniec wewnętrzny?

⁴ Z tej natchnionej przez Boga informacji wynika, że Miejsce Święte przybytku jest symbolem stanu świętości, który przypada w udziale najpierw Chrystusowi, a następnie namaszczonym 144 000 członkom królewskiego kapłaństwa podczas ich pobytu na ziemi, zanim przejdą „poza zasłonę” (Hebrajczyków 6:19, 20; 1 Piotra 2:9). Trafnie unaocznia też okoliczność, że Bóg adoptuje ich na swych duchowych synów, tak jak w roku 29 n.e. uznał Jezusa za swego Syna, kiedy ten dał się ochrzcić w Jordanie (Łukasza 3:22; Rzymian 8:15). A co można powiedzieć o dziedzińcu wewnętrznym, na którym składano ofiary i który stanowił jedyną część przybytku widoczną dla Izraelitów nie będących kapłanami? Obrazuje on doskonałą pozycję człowieka Jezusa, umożliwiającą mu złożenie życia w ofierze za ludzkość. Wyobraża także sprawiedliwość właściwą świętym, przypisywaną na mocy ofiary Jezusa jego namaszczonym naśladowcom, gdy jeszcze znajdują się na ziemia (Rzymian 1:7; 5:1).

Obmierzanie sanktuarium świątyni

5. Co w proroctwach Pism Hebrajskich oznaczało: (a) obmierzanie Jeruzalem? (b) mierzenie świątyni, którą ujrzał w wizji Ezechiel?

⁵ Janowi kazano ‛zmierzyć sanktuarium świątyni Boga i ołtarz, i tych, którzy tam oddają cześć’. Jak to rozumieć? W proroctwach Pism Hebrajskich czynność taka stanowiła rękojmię, że na podstawie doskonałych mierników Jehowy zostanie wymierzona sprawiedliwość. Za dni niegodziwego króla Manassesa prorocze obmierzanie Jeruzalem zwiastowało temu miastu nieodwracalny wyrok zagłady (2 Królewska 21:13; Treny 2:8). Natomiast mierzenie Jeruzalem oglądane w późniejszym czasie przez Jeremiasza potwierdzało zapowiedź odbudowy miasta (Jeremiasza 31:39; zobacz też Zachariasza 2:2-8). Również rozległe i szczegółowe obmierzanie świątyni, którą ujrzał w wizji Ezechiel, stanowiło dla żydowskich wygnańców w Babilonii gwarancję, że w ich ojczyźnie zostanie wznowione czyste wielbienie. Miało też przypominać, iż Izrael będzie musiał odtąd trzymać się świętych mierników Bożych, by nie powtórzyć dawnych występków (Ezechiela 40:3, 4; 43:10).

6. Czego oznaką jest dany Janowi nakaz obmierzenia sanktuarium oraz kapłanów czczących tam Boga? Objaśnij to szerzej.

⁶ Tak więc dany Janowi nakaz zmierzenia sanktuarium świątyni i kapłanów oddających tam cześć Bogu stanowi znak, że nic nie zdoła pokrzyżować zamierzeń Jehowy odnoszących się do tej świątyni oraz osób z nią związanych i że urzeczywistnianie tych zamysłów zbliża się do punktu kulminacyjnego. Teraz, kiedy wszystko położono pod stopy silnego anioła Jehowy, nadszedł czas, by „góra domu Jehowy” została „trwale umocniona na wierzchu gór” (Izajasza 2:2-4, NW). Po stuleciach odstępstwa praktykowanego przez chrześcijaństwo nadeszła pora na wywyższenie czystego wielbienia Jehowy. Nastał również czas, żeby wierni do śmierci bracia Jezusa zostali wskrzeszeni i wstąpili do „Świętego Świętych” (Daniela 9:24, Bp; 1 Tesaloniczan 4:14-16; Objawienie 6:11; 14:4). Ostatni opieczętowani „niewolnicy Boga naszego”, znajdujący się jeszcze na ziemi, muszą zostać „obmierzeni” podług Jego kryteriów, aby byli godni zajęcia stałego miejsca w świątyni w charakterze zrodzonych z ducha synów Bożych. Dzisiejsza klasa Jana dobrze zna te duchowe mierniki i jest zdecydowana ich przestrzegać (Objawienie 7:1-3; Mateusza 13:41, 42; Efezjan 1:13, 14; porównaj Rzymian 11:20).

Deptanie dziedzińca

7. (a) Dlaczego Janowi nie pozwolono mierzyć dziedzińca? (b) Kiedy miasto święte było deptane przez 42 miesiące? (c) Jak w okresie 42 miesięcy kler chrześcijaństwa dowiódł, że nie przestrzega sprawiedliwych mierników Jehowy?

⁷ Dlaczego Janowi zakazano mierzyć dziedziniec? Wyjaśniają to następujące słowa: „Ale co do dziedzińca, który jest na zewnątrz sanktuarium świątyni, odrzuć go precz i nie mierz, bo został dany narodom, a one będą deptać święte miasto przez czterdzieści dwa miesiące” (Objawienie 11:2). Stwierdziliśmy już, że ten wewnętrzny dziedziniec wyobraża sprawiedliwy stan, jakim się radują na ziemi chrześcijanie zrodzeni duchem. Jak jeszcze zobaczymy, chodzi tu o literalne 42 miesiące — od grudnia 1914 roku do czerwca roku 1918 — kiedy to wszystkich uważających się za chrześcijan poddano ciężkiej próbie. Czy w tym wojennym okresie będą się trzymać sprawiedliwych mierników Bożych? Większość zawiodła pod tym względem. Ogólnie rzecz biorąc, kler chrześcijaństwa przedkładał nacjonalizm nad posłuszeństwo wobec przykazań Boga. W trakcie owej wojny, prowadzonej głównie w obrębie chrześcijaństwa, duchowieństwo po obu stronach frontu wygłaszało kazania zagrzewające młodych mężczyzn do walki. Miliony z nich poległy na polu bitwy. Zanim od domu Bożego rozpoczął się sąd (rok 1918), do tej krwawej rzezi przyłączyły się również Stany Zjednoczone, a duchowieństwo całego chrześcijaństwa zdążyło się obciążyć winą krwi, która w dalszym ciągu woła o pomstę do nieba (1 Piotra 4:17). Kler został na zawsze i nieodwołalnie odrzucony (Izajasza 59:1-3, 7, 8; Jeremiasza 19:3, 4).

8. Z czego zdawało sobie sprawę podczas pierwszej wojny światowej wielu Badaczy Pisma Świętego, ale czego jeszcze nie w pełni rozumieli?

⁸ A co powiedzieć o małej grupce Badaczy Pisma Świętego? Czy ich przywiązanie do zasad Bożych miało być mierzone od razu w roku 1914? Nie. Musieli zostać wypróbowani, tak samo jak pozorni chrześcijanie. ‛Odrzucono ich i dano narodom’, co oznaczało ciężkie próby i prześladowania. Wielu z nich zdawało sobie sprawę, że nie wolno iść na wojnę i zabijać bliźnich, lecz nie pojmowali jeszcze w pełni, na czym polega chrześcijańska neutralność (Micheasza 4:3; Jana 17:14, 16; 1 Jana 3:15). Pod naciskiem narodów niektórzy poszli na kompromis.

9. Czym jest święte miasto deptane przez narody i kto je reprezentuje na ziemi?

⁹ Ale w jaki sposób święte miasto było deptane przez te narody? Oczywiście nie chodzi tu o Jerozolimę, którą zburzono 25 lat przed spisaniem Objawienia. Tym świętym miastem jest Nowe Jeruzalem, opisane w dalszej części Objawienia, a reprezentowane dziś na ziemi przez ostatek namaszczonych chrześcijan przebywających na dziedzińcu wewnętrznym świątyni. Z czasem i oni staną się częścią świętego miasta. A zatem deptanie ich jest równoznaczne z deptaniem tego miasta (Objawienie 21:2, 9-21).

Dwaj świadkowie

10. Co mieli czynić wierni świadkowie na rzecz Jehowy, gdy ich deptano?

¹⁰ Owi lojalni słudzy Boży nie przestają być wiernymi świadkami na rzecz Jehowy nawet wtedy, gdy są deptani. Toteż w proroctwie powiedziano dalej: „‚I sprawię, że dwaj moi świadkowie będą prorokować tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni, ubrani w płótno workowe’. Ci są symbolizowani przez dwa drzewa oliwne i dwa świeczniki i stoją przed Panem ziemi” (Objawienie 11:3, 4).

11. Co oznacza dla wiernych chrześcijańskich pomazańców prorokowanie „w płótnie workowym”?

¹¹ Ci wierni chrześcijanie namaszczeni duchem musieli przejawiać wytrwałość, ponieważ mieli prorokować „ubrani w płótno workowe”. Co to oznacza? W czasach biblijnych wory często wyobrażały żałobę. Nałożenie ich oznaczało, że dana osoba jest pogrążona w bólu i rozpaczy (1 Mojżeszowa 37:34; Joba 16:15, 16; Ezechiela 27:31). Wory miały też związek z posępnym orędziem proroków Bożych, zwiastującym zagładę bądź głęboki smutek (Izajasza 3:8, 24-26; Jeremiasza 48:37; 49:3). Prócz tego noszenie worów mogło wyrażać pokorę lub skruchę po usłyszeniu Boskiego ostrzeżenia (Jonasza 3:5). Okoliczność, że dwaj świadkowie są ubrani w płótno workowe, zdaje się wskazywać na ich pokorną wytrwałość w ogłaszaniu sądów Jehowy. Byli świadkami obwieszczającymi Jego dzień pomsty, który okryje narody żałobą (5 Mojżeszowa 32:41-43).

12. Dlaczego można sądzić, że czas deptania miasta świętego należy rozumieć dosłownie?

¹² Klasa Jana miała głosić to orędzie przez czas ściśle określony: 1260 dni, czyli 42 miesiące, a więc tyle samo, ile wyznaczono na deptanie świętego miasta. Wydaje się, że okres ten należy brać dosłownie, ponieważ wyrażono go na dwa różne sposoby, najpierw w miesiącach, a później w dniach. Ponadto po rozpoczęciu się dnia Pańskiego faktycznie nastał znamienny trzyipółletni okres, w którym ciężkie przeżycia sług Bożych pokrywały się z przepowiedzianymi tu wydarzeniami — trwał on od grudnia 1914 roku do czerwca roku 1918 (Objawienie 1:10). Głosili oni żałobne orędzie, zwiastujące sąd Jehowy nad chrześcijaństwem i światem.

13. (a) Na co wskazuje okoliczność, iż namaszczeni chrześcijanie zostali wyobrażeni przez dwóch świadków? (b) Do jakiego proroctwa Zachariasza nawiązuje Jan, nazywając dwóch świadków „dwoma drzewami oliwnymi i dwoma świecznikami”?

¹³ Chrześcijanie ci zostali wyobrażeni przez dwóch świadków, co potwierdza, iż ich orędzie jest dokładne i oparte na mocnych podstawach (porównaj 5 Mojżeszową 17:6; Jana 8:17, 18). Jan nazywa ich „dwoma drzewami oliwnymi i dwoma świecznikami” i mówi, że „stoją przed Panem ziemi”. Najwyraźniej nawiązuje do proroctwa Zachariasza, który ujrzał siedmioramienny świecznik i dwa drzewa oliwne. O drzewach tych powiedziano, że wyobrażają „dwóch pomazańców”, to jest namiestnika Zorobabela i arcykapłana Jozuego, „którzy stoją przed Panem całej ziemi” (Zachariasza 4:1-3, 14).

14. (a) Na co wskazywały dwa drzewa oliwne oraz świecznik, oglądane w wizji przez Zachariasza? (b) Czego mieli doświadczyć namaszczeni chrześcijanie podczas pierwszej wojny światowej?

¹⁴ Zachariasz żył w okresie odbudowy, a jego wizja dwu drzew oliwnych oznaczała, iż Zorobabel i Jozue zostaną pobłogosławieni duchem Jehowy, by mogli zachęcać lud do pracy. Wizja świecznika przypominała Zachariaszowi, żeby nie ‛gardził dniem małych początków’, ponieważ zamierzenie Jehowy będzie urzeczywistnione, a stanie się to „nie dzięki mocy ani dzięki sile, lecz dzięki mojemu Duchowi (...) — mówi Pan Zastępów” (Zachariasza 4:6, 10; 8:9). Grupka chrześcijan, która podczas pierwszej wojny światowej wytrwale zanosiła ludzkości światło prawdy, również miała się zająć pewnym dziełem odbudowy. Miała też być źródłem zachęty, a ponieważ była nieliczna, musiała się nauczyć polegania na sile Jehowy i nie gardzić dniem małych początków.

15. (a) O czym jeszcze przypomina nam fakt, że namaszczeni chrześcijanie zostali zobrazowani przez dwóch świadków? Objaśnij to szerzej. (b) Do czynienia jakich znaków upoważniono owych dwóch świadków?

¹⁵ Okoliczność, że tych chrześcijan opisano jako dwóch świadków, przywodzi nam także na pamięć scenę przemienienia. W wizji tej trzech apostołów oglądało Jezusa w chwale Królestwa, a wraz z nim Mojżesza i Eliasza. Była to prorocza zapowiedź faktu, iż w roku 1914 Jezus zasiądzie na swym chwalebnym tronie, by przeprowadzić dzieło wyobrażone przez tych dwóch proroków (Mateusza 17:1-3). Całkiem słusznie widzimy teraz, jak dwaj świadkowie dokonują znaków przypominających te, które czynili Mojżesz i Eliasz. Jan mówi o nich na przykład: „A jeśli ktoś chce wyrządzić im szkodę, z ich ust wydobywa się ogień i pożera ich nieprzyjaciół; i jeśliby ktoś chciał wyrządzić im szkodę, ten musi zostać w taki sposób zabity. Ci mają władzę zamknąć niebo, aby nie padał deszcz w dniach ich prorokowania” (Objawienie 11:5, 6a).

16. (a) Jak znak związany z ogniem przypomina nam czasy, gdy w Izraelu zakwestionowano autorytet Mojżesza? (b) Jak w okresie pierwszej wojny światowej kler chrześcijaństwa urągał i przysparzał trudności Badaczom Pisma Świętego i jak się oni bronili?

¹⁶ Opis ten przywodzi nam na myśl czasy, gdy w Izraelu podano w wątpliwość autorytet Mojżesza. Prorok ten płomiennymi słowami potępił buntowników, a Jehowa zniszczył 250 z nich literalnym ogniem z nieba (4 Mojżeszowa 16:1-7, 28-35). Podobnie przywódcy chrześcijaństwa wysuwali przeciw Badaczom Pisma Świętego szydercze zarzuty, że nie ukończyli uczelni teologicznych. Ale ci słudzy Boży mieli o wiele ważniejsze listy polecające: łagodnie usposobionych ludzi, którzy przyjęli ich orędzie biblijne (2 Koryntian 3:2, 3). W roku 1917 Badacze Pisma Świętego wydali książkę Dokonana Tajemnica, będącą dobitnym komentarzem do Objawienia i Księgi Ezechiela. Wkrótce potem rozpowszechnili 10 000 000 egzemplarzy czterostronicowego traktatu Miesięcznik Badaczy Pisma Świętego, którego główny artykuł zatytułowano: „Upadek Babilonu: Dlaczego chrześcijaństwo musi teraz cierpieć — jak się to skończy”. W USA rozwścieczone duchowieństwo wykorzystało histerię wojenną, by doprowadzić do zakazania publikacji wspomnianej książki. W innych krajach została ona ocenzurowana. Jednakże słudzy Boży bronili się płomiennymi argumentami z czterostronicowego traktatu Wiadomości Królestwa. W dalszej części dnia Pańskiego kolejne publikacje jasno wykazywały duchową martwotę chrześcijaństwa (porównaj Jeremiasza 5:14).

17. (a) Jakie wydarzenia z czasów Eliasza miały związek z suszą i ogniem? (b) Jaki ogień wyszedł z ust tych dwóch świadków i na jaką suszę kierowali uwagę?

¹⁷ A co można powiedzieć o Eliaszu? Żył on w czasach królów Izraelskich i zapowiedział, że Jehowa da wyraz swemu oburzeniu na tamtejszych czcicieli Baala przez zesłanie suszy. Trwała ona trzy i pół roku (1 Królewska 17:1; 18:41-45; Łukasza 4:25; Jakuba 5:17). Później niewierny król Achazjasz wysłał żołnierzy, by siłą ściągnęli Eliasza przed jego oblicze, ale ten sprowadził z nieba ogień, który ich strawił. Dopiero gdy pewien dowódca okazał należne poszanowanie dla jego godności proroka, Eliasz zgodził się pójść z nim do króla (2 Królewska 1:5-16). Podobnie w latach 1914-1918 namaszczony ostatek śmiało zwracał uwagę na duchową suszę panującą w chrześcijaństwie i ostrzegał przed nadejściem ognistego sądu w „wielkim i strasznym dniu Pana [Jehowy, NW]” (Malachiasza 3:19, 23; Amosa 8:11).

18. (a) Jakiej mocy udzielono dwom świadkom i jak dalece przypomina to władzę daną Mojżeszowi? (b) Jak ci dwaj świadkowie demaskowali chrześcijaństwo?

¹⁸ W dalszych słowach Jan tak opisuje tych dwóch świadków: „I mają władzę nad wodami, aby je obrócić w krew, i aby uderzyć ziemię wszelkiego rodzaju plagą, ilekroć zechcą” (Objawienie 11:6b). Jehowa za pośrednictwem Mojżesza skłonił faraona do wypuszczenia Izraela, zsyłając na ciemięski Egipt różne plagi, między innymi zamieniając wodę w krew. Jeszcze setki lat później Filistyni, wrogowie Izraela, doskonale pamiętali, co Jehowa uczynił Egiptowi, toteż wołali: „Kto nas wyrwie z ręki tego potężnego Boga. To jest bowiem ten Bóg, który uderzył Egipcjan wszelką plagą na pustyni” (1 Samuela 4:8; Psalm 105:29). Mojżesz wyobrażał Jezusa, który został upoważniony do ogłaszania sądów Bożych nad współczesnymi sobie przywódcami religijnymi (Mateusza 23:13; 28:18; Dzieje 3:22). A w okresie pierwszej wojny światowej bracia Chrystusa, czyli dwaj świadkowie, demaskowali śmiercionośne właściwości „wód”, którymi chrześcijaństwo poi swe trzody.

Uśmiercenie dwóch świadków

19. Co według opisu z Objawienia zdarzyło się, gdy dwaj świadkowie dokończyli świadczenia?

¹⁹ Plaga ta tak bardzo dała się we znaki chrześcijaństwu, że gdy upłynęły 42 miesiące prorokowania dwóch świadków odzianych w wory, użyło ono swych świeckich wpływów, by ich ‛uśmiercić’. Jan pisze: „A gdy zakończą swoje świadczenie, bestia występująca z otchłani stoczy z nimi wojnę i zwycięży ich, i ich zabije. A ich zwłoki będą na szerokiej ulicy wielkiego miasta, które w sensie duchowym jest nazywane Sodomą i Egiptem, gdzie również ich Pan został upalowany. A ci z ludów i plemion, i języków, i narodów będą patrzeć na ich zwłoki przez trzy i pół dnia i nie dadzą złożyć ich zwłok w grobowcu. A mieszkający na ziemi radują się nad nimi i cieszą, i poślą jedni drugim dary, ponieważ ci dwaj prorocy dręczyli katuszami mieszkających na ziemi” (Objawienie 11:7-10).

20. Czym jest „bestia występująca z otchłani”?

²⁰ Jest to pierwsza z 37 wzmianek o różnych bestiach pojawiających się w Księdze Objawienia. W odpowiednim miejscu omówimy szczegółowo zarówno to, jak i inne dzikie zwierzęta. Na razie wystarczy wspomnieć, że „bestia występująca z otchłani” to polityczny system rzeczy utworzony przez Szatana.b (Porównaj Objawienie 13:1; Daniela 7:2, 3, 17).

21. (a) Jak wrogowie religijni dwóch świadków wykorzystali to, że trwała wojna? (b) Na co wskazuje okoliczność, iż zwłok świadków nie pochowano? (c) Jak należy rozumieć okres trzech i pół dnia? (Zobacz przypis).

²¹ W latach 1914-1918 narody były uwikłane w pierwszą wojnę światową. Rozgorzały nastroje nacjonalistyczne, co wykorzystali wiosną roku 1918 wrogowie religijni owych dwóch świadków. Manipulując aparatem prawnym państwa, doprowadzili do uwięzienia czołowych przedstawicieli Towarzystwa Strażnica na podstawie fałszywych oskarżeń o działalność wywrotową. Wierni współpracownicy owych sług Bożych byli tym oszołomieni. Dzieło Królestwa prawie ustało. Służba kaznodziejska niemal zamarła. W czasach biblijnych niepochowanie kogoś w grobowcu pamięci stanowiło straszliwą zniewagę (Psalm 79:1-3; 1 Królewska 13:21, 22). Pozostawienie dwóch świadków bez pogrzebu oznaczało więc niezmierną hańbę. W upalnym klimacie palestyńskim zwłoki leżące trzy i pół dnia na ulicy istotnie zaczęłyby cuchnąć.c (Porównaj Jana 11:39). Ten szczegół proroctwa wskazuje więc na upokorzenie, jakie musieli znosić dwaj świadkowie. Kiedy sprawę wspomnianych kaznodziejów skierowano do sądu apelacyjnego, odmówiono im nawet zwolnienia za kaucją. Byli wystawieni na publiczne pośmiewisko wystarczająco długo, by się stać jakby smrodem dla mieszkańców „wielkiego miasta”. Ale o jakie „wielkie miasto” tu chodzi?

22. (a) Czym jest wielkie miasto? (b) Jak prasa przyłączyła się do duchowieństwa w wyrażaniu radości z uciszenia dwóch świadków? (Zobacz tekst w ramce).

²² Jan udziela nam pewnych wskazówek w tej sprawie. Mówi, że właśnie tam stracono na palu Jezusa. Zaraz więc przychodzi nam na myśl Jeruzalem. Ale Jan wspomina również, iż to wielkie miasto nazywane jest Sodomą i Egiptem. Otóż literalne Jeruzalem zostało kiedyś określone mianem Sodomy z powodu swych nieczystych praktyk (Izajasza 1:8-10; porównaj Ezechiela 16:49, 53-58). Jeśli zaś idzie o Egipt, pierwsze mocarstwo światowe, to niekiedy występuje on jako symbol obecnego systemu rzeczy (Izajasza 19:1, 19; Joela 3:24). A zatem owo wielkie miasto wyobraża skalane „Jeruzalem”, które twierdzi, że czci Boga, ale stało się nieczyste i grzeszne niczym Sodoma, a ponadto tak jak Egipt wchodzi w skład szatańskiego systemu rzeczy. Przedstawia chrześcijaństwo, współczesny odpowiednik niewiernego Jeruzalem. Członkowie tej organizacji mieli niemało powodów do radości, gdy udało się im uciszyć dokuczliwe głoszenie dwóch świadków.

Przywróceni do życia!

23. (a) Co się przydarzyło dwom świadkom po upływie trzech i pół dnia i jak to podziałało na ich nieprzyjaciół? (b) Kiedy nastąpiło nowożytne spełnienie słów z Objawienia 11:11, 12, jak również proroctwa Ezechiela o dolinie suchych kości, w które Jehowa tchnął ożywczy dech?

²³ Do rozsiewania oszczerstw rzucanych na lud Boży przez duchowieństwo dołączyła prasa. W pewnej gazecie oznajmiono: „Dokonana Tajemnica dokonała żywota”. Nic dalszego od prawdy! Dwaj świadkowie nie pozostali martwi. Czytamy: „A po trzech i pół dnia wstąpił w nich duch życia od Boga i stanęli na swych nogach, i wielka bojaźń padła na tych, którzy na nich patrzyli. I usłyszeli donośny głos z nieba mówiący do nich: ‚Wstąpcie tutaj’. I wstąpili do nieba w obłoku, a ich nieprzyjaciele patrzyli na nich” (Objawienie 11:11, 12). Przeżycia te przypominały wydarzenia z doliny suchych kości, odwiedzonej w wizji przez Ezechiela. Jehowa swym tchnieniem sprawił, że kości te ożyły, co wyobrażało odrodzenie narodu izraelskiego po 70-letniej niewoli babilońskiej (Ezechiela 37:1-14). Oba te proroctwa — z Księgi Ezechiela i z Objawienia — spełniły się w sposób imponujący w roku 1919, kiedy to Jehowa przywrócił swym „zmarłym” świadkom życie i pełnię energii.

24. Jak przywrócenie życia dwom świadkom podziałało na ich prześladowców religijnych?

²⁴ Ich prześladowcy wprost osłupieli! Zwłoki dwóch świadków nagle ożyły i znów stali się aktywni. Była to gorzka pigułka dla duchowieństwa, tym bardziej że uwięzieni wskutek jego knowań chrześcijańscy słudzy Boży wyszli na wolność, a później zostali całkowicie oczyszczeni z zarzutów. Kler przeżył zapewne jeszcze większy szok, gdy we wrześniu 1919 roku Badacze Pisma Świętego spotkali się na zgromadzeniu w Cedar Point w stanie Ohio. Prezes Towarzystwa Strażnica J. F. Rutherford, który krótko przedtem wyszedł z więzienia, wygłosił płomienne przemówienie „Zwiastowanie Królestwa”, oparte na Objawieniu 15:2 oraz na Księdze Izajasza 52:7. Członkowie klasy Jana zaczęli znowu „prorokować”, czyli głosić publicznie. Ze wzmożoną siłą demaskowali śmiało obłudę chrześcijaństwa.

25. (a) Kiedy powiedziano dwom świadkom: „Wstąpcie tutaj” i jak do tego doszło? (b) Jakiego wstrząsu doznało wielkie miasto, gdy dwóch świadków ożyło?

²⁵ Później chrześcijaństwo kilkakrotnie próbowało powtórzyć swój tryumf z roku 1918. Imało się różnych sposobów — były wśród nich akcje motłochu, sztuczki prawne, wyroki więzienia, a nawet egzekucje — wszystko na darmo! Od roku 1919 duchowa dziedzina dwóch świadków znalazła się poza zasięgiem chrześcijaństwa. W roku tym Jehowa rzekł do nich: „Wstąpcie tutaj” i zostali wyniesieni do takiego stanu duchowego, że wrogowie mogą ich oglądać, ale nie potrafią im zaszkodzić. Wielkie miasto było wstrząśnięte przywróceniem życia dwom świadkom, co wynika z dalszej części relacji Jana: „I w owej godzinie nastąpiło wielkie trzęsienie ziemi, i upadła dziesiąta część miasta; i siedem tysięcy osób zostało zabitych przez trzęsienie ziemi, a pozostali przestraszyli się i oddali chwałę Bogu nieba” (Objawienie 11:13). Dziedzina religijna rzeczywiście doznała silnych wstrząsów. Gdy grono przywróconych do życia chrześcijan zabrało się do dzieła, przywódcom kościołów ziemia zaczęła się usuwać spod nóg. A symboliczne 7000 osób — dziesiątą część ich miasta — dotknęło to tak głęboko, że zostały niejako zabite.

26. Kogo przedstawia „dziesiąta część miasta” oraz „siedem tysięcy” z Objawienia 11:13? Objaśnij to szerzej.

²⁶ Wyrażenie „dziesiąta część” przypomina nam prorocze wypowiedzi Izajasza dotyczące starożytnego Jeruzalem, którego dziesiąta część miała ocaleć podczas zburzenia miasta i stanowić święte nasienie (Izajasza 6:13, BT). Natomiast liczba 7000 przywodzi nam na pamięć pewne zdarzenie z czasów Eliasza: Kiedy mu się zdawało, że tylko on sam pozostał wierny w Izraelu, Jehowa oznajmił mu, iż jeszcze 7000 osób nie pokłoniło się Baalowi (1 Królewska 19:14, 18). Jak napisał w I wieku apostoł Paweł, owe 7000 wyobraża ostatek Żydów, którzy przyjęli dobrą nowinę o Chrystusie (Rzymian 11:1-5). Wersety te pomagają nam zrozumieć, że „siedem tysięcy” oraz „dziesiąta część miasta” z Objawienia 11:13 to ludzie, którzy usłuchali ożywionych dwóch świadków i opuścili grzeszne wielkie miasto. Dla chrześcijaństwa stali się jakby martwi. Ich imiona zostały wykreślone z rejestrów kościoła. Przestali dla niego istnieć.d

27, 28. (a) W jaki sposób ‛pozostali oddali chwałę Bogu nieba’? (b) Co musiało przyznać duchowieństwo chrześcijaństwa?

²⁷ A jak doszło do tego, że „pozostali [z chrześcijaństwa] (...) oddali chwałę Bogu nieba”? Z pewnością nie przez porzucenie swej odstępczej religii i przyłączenie się do sług Bożych. Uczynili to raczej w sposób opisany przez M. R. Vincenta w książce Word Studies in the New Testament (Studia nad słownictwem Nowego Testamentu), gdzie o zwrocie „oddali chwałę Bogu nieba” czytamy: „Zdanie to nie oznacza ani nawrócenia, ani skruchy, ani wdzięczności, lecz uznanie jakiegoś faktu, w takim bowiem znaczeniu występuje zazwyczaj w Piśmie Świętym. Porównaj Joz. vii. 19 (Sept.); Jana ix. 24; Dzieje xii. 23; Rzym. iv. 20”. Chrześcijaństwo musiało z niechęcią przyznać, że Bóg Badaczy Pisma Świętego dokonał wielkiego czynu, pozwalając im odzyskać chrześcijańską aktywność.

²⁸ Całkiem możliwe, że duchowni zrobili to tylko w myślach. W każdym razie o żadnym z nich nie wiadomo, by publicznie uznał Boga dwóch świadków. Jednakże proroctwo Jehowy dane przez Jana pomaga dostrzec, co czuli w głębi serca i jakiego upokorzenia doznali w roku 1919. Chociaż chrześcijaństwo zaciekle starało się zatrzymać swych wiernych, wspomniane „siedem tysięcy” zaczęło od tamtej pory opuszczać jego szeregi, toteż duchowni musieli przyznać, iż Bóg klasy Jana jest potężniejszy od ich boga. W późniejszych latach fakt ten stał się tym wyraźniej widoczny, że odchodziło od nich jeszcze więcej osób, powtarzając słowa wypowiedziane przez lud, gdy Eliasz na górze Karmel odniósł tryumf nad czcicielami Baala: „Jehowa jest prawdziwym Bogiem! Jehowa jest prawdziwym Bogiem!” (1 Królów 18:39, NW).

29. Co według Jana nadchodzi szybko i jakie dalsze wstrząsy czekają chrześcijaństwo?

²⁹ Zwróćmy jednak uwagę, co Jan mówi dalej: „Drugie biada przeminęło. Oto szybko nadchodzi trzecie biada” (Objawienie 11:14). Jeżeli dotychczasowe wydarzenia wstrząsnęły chrześcijaństwem, to cóż ono pocznie, gdy po ogłoszeniu trzeciego biada zatrąbi siódmy anioł i ostatecznie dopełni się święta tajemnica Boża? (Objawienie 10:7).

[Przypisy]