Kalendarz hebrajski. Takim kalendarzem księżycowo-słonecznym posługiwali się Izraelici. Wskazuje na to okoliczność, że Jehowa Bóg ustalił początek roku religijnego na wiosenny miesiąc Abib i wyznaczył daty świąt związanych ze zbiorami różnych płodów. Skoro daty te miały się zbiegać z poszczególnymi żniwami, kalendarz musiał być zsynchronizowany z porami roku, czyli musiał istnieć system wyrównywania różnicy między rokiem księżycowym a słonecznym (Wj 12:1-14; 23:15, 16; Kpł 23:4-16).

Z Biblii nie wynika, jaką metodą początkowo się posługiwano, by ustalić, kiedy należy doliczyć dodatkowe dni albo dodatkowy miesiąc. Wydaje się jednak logiczne, że w czasie wiosennej lub jesiennej równonocy stwierdzano, czy trzeba już zmodyfikować kalendarz w stosunku do pór roku. Choć Pismo Święte o tym nie wspomina, 13 miesiąc dodawany przez Izraelitów był po niewoli babilońskiej znany jako We-Adar, czyli „drugi Adar”.

Pierwsze zapiski o ujednoliconym kalendarzu żydowskim pochodzą z IV w. n.e. (ok. 359 r.), kiedy to Hillel II zapisał, że 13 miesiąc będzie dodawany w każdym trzecim, szóstym, ósmym, jedenastym, czternastym, siedemnastym i dziewiętnastym roku 19-letniego okresu. Jest to tzw. cykl Metona, nazwany tak od greckiego astronoma żyjącego w V w. p.n.e., choć pewne dowody wskazują na to, że już wcześniej posługiwali się nim Babilończycy (zob. R. A. Parker i W. H. Dubberstein, Babylonian Chronology, 626 B.C.–A.D. 75, 1971, ss. 1, 3, 6). Cykl ten uwzględnia fakt, że po upływie 19 lat fazy Księżyca przypadają na te same dni roku słonecznego.