¹⁸ Z nakazu Nebukadneccara królem Judy został Sedekiasz, kolejny syn Jozjasza. Miał on być ostatnim ziemskim władcą z dynastii Dawida. Jego panowanie dobiegło końca w roku 607 p.n.e. wraz ze zburzeniem Jerozolimy i świątyni (2 Król. 24:17). Podczas 11-letnich rządów Sedekiasza sytuacja społeczna i polityczna w Judzie była bardzo napięta.

OSTATNIE LATA DYNASTII

20. Dlaczego okres rządów Sedekiasza był dla Jeremiasza szczególnie trudny? (Zobacz ramkę na stronie 29).

²⁰ Chyba najtrudniejsze lata służby Jeremiasza przypadły na okres, w którym panował Sedekiasz. Podobnie jak wielu jego poprzedników król ten ‛czynił to, co złe w oczach Jehowy’ (Jer. 52:1, 2). Był lennikiem Babilończyków i Nebukadneccar zmusił go do złożenia przysięgi na imię Jehowy, że pozostanie lojalny wobec Babilonu. Mimo to Sedekiasz się zbuntował. W tym czasie przeciwnicy wywierali na Jeremiasza wielką presję, by poparł ten bunt (2 Kron. 36:13; Ezech. 17:12, 13).

21-23. (a) Na jakie przeciwne obozy podzieliła się Juda za panowania Sedekiasza? (b) Co spotkało Jeremiasza i dlaczego powinno nas to interesować?

²¹ Wygląda na to, że na początku panowania Sedekiasza do Jerozolimy przybyli posłańcy od władców Edomu, Moabu, Ammonu, Tyru i Sydonu. Prawdopodobnie zamierzali namówić Sedekiasza, by przyłączył się do koalicji przeciw Nebukadneccarowi. Tymczasem Jeremiasz usilnie zachęcał króla, żeby pozostał uległy. A na znak, że tamte narody też powinny służyć Babilończykom, wręczył posłańcom drążki jarzma (Jer. 27:1-3, 14)c. Nie było to popularne stanowisko, a dodatkowo służbę utrudniał Jeremiaszowi Chananiasz. Ów fałszywy prorok, rzekomo występując w imieniu Boga, publicznie obwieścił, iż jarzmo babilońskie zostanie złamane. Jednakże Jehowa zapowiedział poprzez Jeremiasza, że w ciągu roku ten oszust umrze. I rzeczywiście tak się stało (Jer. 28:1-3, 16, 17).

²² Juda podzieliła się na dwa przeciwne obozy — zwolenników uległości wobec Babilonu i tych, którzy nawoływali do buntu. W roku 609 p.n.e. Sedekiasz zwrócił się o pomoc militarną do Egiptu i w ten sposób sprzeniewierzył się Babilończykom. Jeremiasz musiał wówczas stawić czoła nacjonalistycznej histerii zwolenników buntu (Jer. 52:3; Ezech. 17:15). Armia babilońska pod wodzą Nebukadneccara wkroczyła do Judy, zdobyła wszystkie miasta i ponownie obległa Jerozolimę. W tym krytycznym momencie Jeremiasz oznajmił Sedekiaszowi i jego poddanym, że Jerozolima wpadnie w ręce wrogów. Przebywających w mieście czekała śmierć. Aby ocaleć, trzeba było wyjść do Babilończyków (odczytaj Jeremiasza 21:8-10; 52:4).

²³ Książęta Judy oskarżyli Jeremiasza, że chce przejść na stronę wroga. Nie przyjęli wyjaśnień proroka, lecz pobili go i osadzili w areszcie (Jer. 37:13-15). Mimo to on nie rozwadniał orędzia Jehowy. Dlatego książęta przekonali Sedekiasza, że Jeremiasz zasługuje na śmierć. Wrzucili proroka do cysterny z błotem, sądząc, że tam zginie. Ale Ebed-Melech, Etiopczyk usługujący w domu króla, ocalił Jeremiasza (Jer. 38:4-13). Również wielu dzisiejszych sług Jehowy znalazło się w niebezpieczeństwie ze względu na podyktowaną sumieniem neutralność w sporach politycznych. Przeżycia Jeremiasza z pewnością dodadzą nam sił potrzebnych do przetrwania prób.

24. Jak potoczyły się wypadki w 607 roku p.n.e.?

²⁴ W roku 607 p.n.e. żołnierze babilońscy zrobili wyłom w murach Jerozolimy. Po zdobyciu miasta spalili świątynię Jehowy, zburzyli mury i pozabijali dostojników judzkich. Sedekiasz usiłował uciec, został jednak schwytany i postawiony przed Nebukadneccarem. Ten kazał na oczach króla zabić jego synów, a następnie oślepić go i zaprowadzić w kajdanach do Babilonu (Jer. 39:1-7).