Na przykład w marcu 2011 roku trzęsienie ziemi i tsunami zniszczyły część wschodniej Japonii, zmiatając z powierzchni ziemi całe miasta. Ponad 15 000 ludzi poniosło śmierć. Wprawdzie tamtejsi Świadkowie Jehowy ucierpieli tak jak ich sąsiedzi, ale wykorzystywali każdą okazję, by z pomocą Biblii pocieszyć osoby będące w żałobie. Wiele z nich wyznawało buddyzm i wcale lub prawie wcale nie znało nauk biblijnych. Nasi bracia uznali, że okres zaraz po tsunami nie jest najlepszy na mówienie pogrążonym w żalu ofiarom o nadziei zmartwychwstania. Daru mowy użyli raczej do tego, by udzielić wsparcia emocjonalnego i wyjaśnić na podstawie Biblii, dlaczego takie straszne rzeczy spotykają niewinnych ludzi.

Świadkowie we wschodniej Japonii poszli za jego przykładem. Dwa i pół roku po tsunami wzięli udział w ogólnoświatowej kampanii rozpowszechniania Wiadomości Królestwa nr 38 zatytułowanych „Czy umarli mogą ożyć?”. W tamtym czasie więcej osób było gotowych na pocieszenie płynące z nadziei zmartwychwstania i wielu domowników chętnie przyjęło ten traktat.