Przymierze Abrahamowe — fundament wieczystych błogosławieństw

7, 8. Jakiego rodzaju przymierze Jehowa zawarł z Abrahamem? (1 Kronik 16:15, 16).

⁷ Patriarcha Abraham, „ojciec wszystkich wierzących”, był „przyjacielem Jehowy” (Rzymian 4:11; Jakuba 2:21-23). Bóg dał mu przyrzeczenie potwierdzone przysięgą, ustanawiając w ten sposób przymierze, które stało się podstawą przyszłych wieczystych błogosławieństw dla ludzkości (Hebrajczyków 6:13-18).

⁸ Abraham przebywał jeszcze w Ur, gdy Jehowa polecił mu wyruszyć do innego kraju, którym okazała się ziemia Kanaan. Obiecał wówczas Abrahamowi: „I uczynię z ciebie wielki naród, i będę ci błogosławił, a imię twe chcę uczynić wielkim; (...) i za twoim pośrednictwem stanowczo zjednają sobie błogosławieństwo wszystkie rodziny ziemskie” (Rodzaju 12:1-3).a Do przymierza tego, które słusznie możemy nazwać przymierzem Abrahamowym, Bóg później stopniowo dodawał różne szczegóły: nasienie Abrahama, czyli jego dziedzic, posiądzie Ziemię Obiecaną; nasienie to rozmnoży się w niezliczone potomstwo; od Abrahama i Sary będą się wywodzić królowie (Rodzaju 13:14-17; 15:4-6; 17:1-8, 16; Psalm 105:8-10).

9. Skąd wiadomo, że przymierze Abrahamowe może dotyczyć także nas?

⁹ Bóg nazwał je „przymierzem między mną a tobą [Abrahamem]” (Rodzaju 17:2). Całkiem słusznie możemy jednak sądzić, że odbije się ono również na naszym życiu, gdyż Bóg rozszerzył potem jego zakres, mówiąc: „Z całą pewnością będę ci błogosławił i z całą pewnością rozmnożę twoje nasienie jak gwiazdy na niebie i jak ziarnka piasku, które są na brzegu morskim; i nasienie twe posiądzie bramę swych nieprzyjaciół. A za pośrednictwem twojego nasienia stanowczo zjednają sobie błogosławieństwo wszystkie narody ziemi” (Rodzaju 22:17, 18). Należymy do tych narodów, toteż w perspektywie mamy przed sobą błogosławieństwa.

10. Jakie ważne wnioski nasuwa przymierze Abrahamowe?

¹⁰ Zastanówmy się chwilę nad tym, czego się dowiadujemy z przymierza Abrahamowego. Podobnie jak poprzedzające je przymierze zawarte w Edenie wskazuje ono na pojawienie się „nasienia”, sugerując zarazem, że „nasienie” to będzie się wywodziło z rodu ludzkiego (Rodzaju 3:15). Ta linia rodowa miała prowadzić przez Sema do Abrahama i dalej przez jego syna Izaaka. Ród ów miał też objąć dynastię królewską i w jakiś sposób udostępnić błogosławieństwa nie tylko jednej rodzinie, lecz mieszkańcom wszystkich krajów. Jak to przymierze zostało zrealizowane?

11. Jak doszło do literalnego spełnienia przymierza zawartego z Abrahamem?

¹¹ Potomkowie Abrahama z linii Jakuba, czyli Izraela, rozrośli się w wielki naród. Jako niezliczone, literalne nasienie Abrahama byli oddani czystemu wielbieniu Boga, którego czcił Abraham, Izaak i Jakub (Rodzaju 28:13; Wyjścia 3:6, 15; 6:3; Dzieje Apostolskie 3:13). Izraelici wprawdzie odwracali się nieraz od prawdziwego wielbienia, „Jehowa jednak okazywał im łaskę i litował się nad nimi (...) ze względu na swe przymierze z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem; nie chciał ich przywieść do zguby” (2 Królów 13:23; Wyjścia 2:24; Kapłańska 26:42-45). Bóg nawet po uznaniu zboru chrześcijańskiego za swój lud jeszcze przez jakiś czas przejawiał szczególne zainteresowanie narodem izraelskim, który stanowił literalne nasienie Abrahama (Daniela 9:27).

Duchowe nasienie Abrahama

12, 13. Z jakich względów Jezus okazał się głównym przedstawicielem tego nasienia, o które chodzi przy duchowym spełnieniu przymierza Abrahamowego?

¹² Przymierze Abrahamowe znalazło jeszcze inne spełnienie — tym razem w sensie duchowym. Spełnienie owo, o większym znaczeniu, nie było znane aż do czasów Jezusa, możemy jednak być szczęśliwi, że obecnie jest to sprawa zupełnie jasna. Wytłumaczenie jej znajdujemy w Słowie Bożym; apostoł Paweł pisze: „A obietnice były dane Abrahamowi i jego nasieniu. Nie powiedziano: ‛I nasieniom’, jak w wypadku wielu, ale jak o jednym: ‛I nasieniu twemu’ — którym jest Chrystus” (Galatów 3:16).

¹³ Nasienie to miało nadejść poprzez jedną tylko linię, czyli rodzinę; i zapowiedź ta sprawdziła się na Jezusie, który się urodził jako Żyd, cielesny potomek Abrahama (Mateusza 1:1-16; Łukasza 3:23-34). Ale wchodzi on też w skład niebiańskiej rodziny Większego Abrahama. Przypomnijmy sobie, że patriarcha Abraham pełen głębokiej wiary gotów był złożyć w ofierze swego syna Izaaka, gdyby Bóg tego zapragnął (Rodzaju 22:1-18; Hebrajczyków 11:17-19). Podobnie Jehowa posłał na ziemię swego jednorodzonego Syna, by oddał swe życie na okup za ludzi okazujących wiarę (Rzymian 5:8; 8:32). Zrozumiałe więc, dlaczego Paweł zgodnie z tym przymierzem uznaje Jezusa Chrystusa za głównego przedstawiciela nasienia Abrahama.

14. Kto stanowi drugorzędną część nasienia Abrahama i jaka kwestia wymaga jeszcze omówienia?

¹⁴ Następnie Paweł wskazuje, że w duchowym spełnieniu omawianego przymierza Bóg też postanowił ‛rozmnożyć nasienie Abrahama’. Napisał: „Jeśli należycie do Chrystusa, to jesteście rzeczywiście nasieniem Abrahama, dziedzicami w stosunku do obietnicy” (Rodzaju 22:17; Galatów 3:29). Chodzi tu o 144 000 chrześcijan namaszczonych duchem Bożym, którzy stanowią drugorzędną część nasienia Abrahamowego. Nie są oni przeciwwagą jego naczelnego reprezentanta, lecz ‛należą do Chrystusa’ (1 Koryntian 1:2; 15:23). Jak wiadomo, wielu z nich nie może się wykazać pochodzeniem od Abrahama, gdyż wywodzą się z narodów nieżydowskich. Niemniej w ramach duchowego spełnienia o wiele istotniejszy jest fakt, że z natury swej nie należą do rodziny Większego Abrahama, Jehowy; pochodzą z niedoskonałej rodziny grzesznika Adama. Dlatego z analizy przymierzy zawartych później dowiemy się, dzięki czemu będą się jednak nadawać do wejścia w skład „nasienia Abrahama”.