Narody zaznają błogosławieństw dzięki Potomkowi Abrahama

5, 6. Kto jest Potomkiem Abrahama w zasadniczym, duchowym spełnieniu przymierza Abrahamowego i który naród pierwszy dostąpił za jego pośrednictwem błogosławieństw?

⁵ Jehowa obiecał Abrahamowi: „Poprzez twoje potomstwo na pewno będą sobie błogosławić wszystkie narody ziemi” (Rodzaju 22:18). Gdy obowiązywało stare przymierze, wielu potulnie usposobionych cudzoziemców zaznało błogosławieństw dzięki przyłączeniu się do Izraela, narodu będącego potomstwem Abrahama. Jednakże zasadniczo, w sensie duchowym, Potomkiem Abrahama okazał się jeden doskonały człowiek. Paweł wyjaśnił to następująco: „Obietnice oznajmiono Abrahamowi i jego potomkowi. Nie mówi: ‚I potomkom’, jak o wielu, lecz jak o jednym: ‚I twemu potomkowi’, którym jest Chrystus” (Galatów 3:16).

⁶ A zatem Potomkiem Abrahama jest Jezus i to za jego pośrednictwem narody zaznają błogosławieństw znacznie większych niż cokolwiek, czego dostąpił Izrael cielesny. W gruncie rzeczy pierwszy skorzystał z nich sam naród izraelski. Wkrótce po dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku apostoł Piotr rzekł do grupy Żydów: „Wy jesteście synami proroków oraz przymierza, którym Bóg się sprzymierzył z waszymi praojcami, mówiąc do Abrahama: ‚I w potomstwie twoim będą błogosławione wszystkie rodziny ziemi’. Wskrzesiwszy swego Sługę, Bóg najpierw posłał go do was, aby wam błogosławił, odwracając każdego z was od waszych niegodziwych czynów” (Dzieje 3:25, 26).

7. Jakie narody zaznały błogosławieństw poprzez Jezusa, Potomka Abrahama?

⁷ Po niedługim czasie błogosławieństwa te zostały udostępnione Samarytanom, a następnie poganom (Dzieje 8:14-17; 10:34-48). Między rokiem 50 a 52 Paweł napisał do chrześcijan z Galacji w Azji Mniejszej: „Pismo, widząc naprzód, iż ludzi z narodów Bóg uzna za prawych dzięki wierze, zawczasu oznajmiło Abrahamowi dobrą nowinę, mianowicie: ‚Poprzez ciebie będą pobłogosławione wszystkie narody’. Toteż ci, którzy obstają przy wierze, są błogosławieni wraz z wiernym Abrahamem” (Galatów 3:8, 9; Rodzaju 12:3). Chociaż wielu chrześcijan w Galacji było „ludźmi z narodów”, dzięki wierze zaznali poprzez Jezusa błogosławieństw. W jaki sposób?

8. Co obejmowały błogosławieństwa udostępnione za pośrednictwem Potomka Abrahama chrześcijanom współczesnym Pawłowi i ile osób ma ostatecznie zaznać takich błogosławieństw?

⁸ Paweł wyjaśnił wszystkim chrześcijanom galackim, bez względu na ich pochodzenie: „Jeśli należycie do Chrystusa, to rzeczywiście jesteście potomstwem Abrahama, dziedzicami według obietnicy” (Galatów 3:29). Błogosławieństwa zlane na owych Galatów za pośrednictwem Potomka Abrahama wyraziły się między innymi w tym, że zostali uczestnikami nowego przymierza oraz współdziedzicami Jezusa — razem z nim zaliczają się do potomstwa Abrahama. Nie znamy liczby mieszkańców starożytnego Izraela. Wiemy tylko, że stali się „jak ziarnka piasku, których jest mnóstwo nad morzem” (1 Królów 4:20). Znamy natomiast ostateczną liczbę osób współtworzących z Jezusem duchowe potomstwo — 144 000 (Objawienie 7:4; 14:1). Owe 144 000 pochodzi „z każdego plemienia i języka, i ludu, i narodu” ludzkiego i bierze udział w zlewaniu na kolejne osoby błogosławieństw wynikających z przymierza Abrahamowego (Objawienie 5:9).

Spełnione proroctwo

9. Co to znaczy, że osoby objęte nowym przymierzem mają w sobie prawo Jehowy?

⁹ Zapowiadając nowe przymierze, Jeremiasz napisał: „‚Takie jest przymierze, które zawrę z domem Izraela po owych dniach’ — brzmi wypowiedź Jehowy. ‚Włożę w nich moje prawo i napiszę je na ich sercu’” (Jeremiasza 31:33). Uczestnicy nowego przymierza charakteryzują się tym, że służą Jehowie z miłości (Jana 13:35; Hebrajczyków 1:9). Prawo Jehowy jest zapisane na ich sercach, toteż żarliwie pragną spełniać Jego wolę. To prawda, że w starożytnym Izraelu niektóre wierne jednostki z całego serca miłowały prawo Jehowy (Psalm 119:97). Ale niejeden tego nie robił, a mimo to pozostawał członkiem narodu wybranego. Tymczasem uczestnikiem nowego przymierza nie może być ktoś, kto nie ma prawa Bożego wypisanego na sercu.

10, 11. W jakim sensie Jehowa ‛jest Bogiem’ uczestników nowego przymierza i jak wszyscy oni będą Go znali?

¹⁰ Na temat osób objętych nowym przymierzem Jehowa powiedział dalej: „Będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem” (Jeremiasza 31:33). W starożytnym Izraelu wielu oddawało cześć bóstwom narodów, pozostając Izraelitami. Na podstawie nowego przymierza Jehowa utworzył naród duchowy, „Izrael Boży”, który zajął miejsce Izraela cielesnego (Galatów 6:16; Mateusza 21:43; Rzymian 9:6-8). Jednakże członkiem tego nowego narodu duchowego nie może być nikt, kto przestaje oddawać cześć wyłącznie Jehowie.

¹¹ Poza tym Jehowa oznajmił: „Wszyscy bowiem będą mnie znali, od najmniejszego z nich do największego z nich” (Jeremiasza 31:34). Wielu Izraelitów lekceważyło Jehowę, mówiąc niejako: „Jehowa nie będzie czynił dobrze ani źle” (Sofoniasza 1:12). W Izraelu Bożym nie ma miejsca dla osób, które ignorują Jehowę lub kalają czyste wielbienie (Mateusza 6:24; Kolosan 3:5). Izraelici duchowi są „ludem znającym swego Boga” (Daniela 11:32). Z ogromną przyjemnością ‛poznają jedynego prawdziwego Boga oraz Jezusa Chrystusa’ (Jana 17:3). Poznając Jezusa, pogłębiają swą wiedzę o Bogu, gdyż Chrystus w niezrównany sposób „dał co do niego [Boga] wyjaśnienie” (Jana 1:18; 14:9-11).

12, 13. (a) Na jakiej podstawie Jehowa przebacza grzechy osób podlegających nowemu przymierzu? (b) Jak pod względem przebaczania grzechów nowe przymierze przewyższa stare?

¹² Na koniec Jehowa obiecał: „Przebaczę ich przewinienie, a ich grzechu już więcej nie wspomnę” (Jeremiasza 31:34b). Prawo Mojżeszowe zawierało setki spisanych przykazań, których Izraelici mieli przestrzegać (Powtórzonego Prawa 28:1, 2, 15). Kto przekroczył Prawo, składał ofiary w celu zakrycia grzechów (Kapłańska 4:1-7; 16:1-31). Wielu Żydów nabrało przekonania, iż mogą zostać uznani za prawych dzięki własnym uczynkom zgodnym z Prawem. Niemniej chrześcijanie są w pełni świadomi, że nigdy nie zdołają zapracować na miano prawych swoim dobrym postępowaniem. Nie ustrzegą się wszelkich grzechów (Rzymian 5:12). Osoby objęte nowym przymierzem mogą osiągnąć prawość w oczach Bożych jedynie na podstawie ofiary Jezusa. Jednakże uzyskanie takiego miana jest darem, wyrazem niezasłużonej życzliwości Bożej (Rzymian 3:20, 23, 24). Nie zmienia to faktu, że Jehowa wymaga od swych sług posłuszeństwa. Jak powiada Paweł, uczestnicy nowego przymierza ‛podlegają prawu względem Chrystusa’ (1 Koryntian 9:21).

¹³ A zatem istnieje również ofiara za grzechy chrześcijan, ale mająca daleko większą wartość niż ofiary nakazane przymierzem Prawa. Paweł napisał: „Każdy kapłan [podlegający przymierzu Prawa] dzień w dzień staje na swoim miejscu, by pełnić publiczną służbę i często składać te same ofiary, jako że nigdy nie są one w stanie całkowicie usunąć grzechów. Ale [Jezus] (...) złożył na zawsze jedną ofiarę za grzechy i zasiadł po prawicy Boga” (Hebrajczyków 10:11, 12). Ponieważ chrześcijanie objęci nowym przymierzem dowodzą wiary w ofiarę Jezusa, Jehowa uznaje ich za prawych, bezgrzesznych, godnych namaszczenia na Jego duchowych synów (Rzymian 5:1; 8:33, 34; Hebrajczyków 10:14-18). Gdyby wskutek ludzkiej niedoskonałości zdarzyło im się zgrzeszyć, mogą błagać Jehowę o przebaczenie, a On udzieli im go na podstawie ofiary Jezusa (1 Jana 2:1, 2). Niemniej jeśli świadomie obierają drogę grzechu, to tracą miano prawych oraz przywilej uczestnictwa w nowym przymierzu (Hebrajczyków 2:2, 3; 6:4-8; 10:26-31).

Stare przymierze a nowe

14. Jakie obrzezanie było wymagane przez przymierze Prawa, a jakie obowiązuje osoby podlegające nowemu przymierzu?

¹⁴ Stare przymierze wymagało, by mężczyźni byli obrzezywani na znak podlegania Prawu (Kapłańska 12:2, 3; Galatów 5:3). Kiedy powstał zbór chrześcijański, niektórzy uważali, iż jego nieżydowscy członkowie również powinni się obrzezywać. Tymczasem apostołowie i starsi w Jerozolimie zrozumieli pod kierownictwem Słowa Bożego i ducha świętego, że nie jest to konieczne (Dzieje 15:1, 5, 28, 29). Kilka lat później Paweł napisał: „Nie ten jest Żydem, kto jest nim na zewnątrz, ani obrzezaniem nie jest to, które jest na zewnątrz, na ciele. Ale ten jest Żydem, kto jest nim wewnątrz, a jego obrzezaniem jest obrzezanie serca przez ducha, nie zaś przez spisany kodeks” (Rzymian 2:28, 29). Literalne obrzezanie, nawet w wypadku cielesnych Żydów, nie przedstawiało już wartości duchowej w oczach Jehowy. Osoby podlegające nowemu przymierzu mają obrzezać nie ciało, lecz serce. Wszystko, co w ich myślach, pragnieniach i pobudkach nie podoba się Jehowie lub jest dla Niego nieczyste, musi zostać usunięte.a Życie wielu ludzi stanowi niezbity dowód, że duch święty ma moc takiego przeobrażania wzorców myślowych (1 Koryntian 6:9-11; Galatów 5:22-24; Efezjan 4:22-24).

15. Porównaj Izrael cielesny i Izrael Boży pod kątem władzy królewskiej.

¹⁵ Na podstawie przymierza Prawa Jehowa był Królem Izraela, z czasem zaś zaczął sprawować władzę za pośrednictwem ludzkich przedstawicieli zasiadających na tronie w Jerozolimie (Izajasza 33:22). Jehowa jest też Królem Izraela Bożego, czyli duchowego, a od 33 roku n.e. reprezentuje Go Jezus Chrystus, który otrzymał „wszelką władzę w niebie i na ziemi” (Mateusza 28:18; Efezjan 1:19-23; Kolosan 1:13, 14). Obecnie Izrael Boży uznaje Jezusa za Władcę niebiańskiego Królestwa Bożego, ustanowionego w roku 1914. Jezus jest o wiele lepszym Królem niż nawet Ezechiasz, Jozjasz czy inni wierni władcy starożytnego Izraela (Hebrajczyków 1:8, 9; Objawienie 11:15).

16. Jakiego rodzaju kapłaństwem jest Izrael Boży?

¹⁶ Izrael cielesny nie był jedynie królestwem, ale miał też namaszczone kapłaństwo. W roku 33 n.e. zastąpił go Izrael Boży, który stał się „sługą” Jehowy, Jego ‛świadkiem’ (Izajasza 43:10). Od tamtej pory słowa wypowiedziane przez Jehowę do Izraelitów, a zanotowane w Księdze Izajasza 43:21 oraz Księdze Wyjścia 19:5, 6 odnoszą się do duchowego Izraela Bożego. Teraz ten duchowy naród Boży jest „rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem na szczególną własność”, odpowiedzialnym za ‛szerokie oznajmienie wspaniałych przymiotów’ Jehowy (1 Piotra 2:9). Wszyscy należący do Izraela Bożego, mężczyźni i kobiety, stanowią klasę kapłańską (Galatów 3:28, 29). Jako drugorzędna część potomstwa Abrahama, nawołują obecnie: „Weselcie się, narody, z jego ludem” (Powtórzonego Prawa 32:43). Członkowie Izraela duchowego, którzy pozostają jeszcze na ziemi, tworzą „niewolnika wiernego i roztropnego” (Mateusza 24:45-47). Jedynie współpracując z nimi, można pełnić świętą służbę dla Boga w sposób cieszący się Jego uznaniem.

Królestwo Boże — ostateczne spełnienie

17. Jakich narodzin doznają osoby podlegające nowemu przymierzu?

¹⁷ Izraelici urodzeni po roku 1513 p.n.e. zaczynali podlegać przymierzu Prawa z chwilą przyjścia na świat. Osoby, z którymi Jehowa zawiera nowe przymierze, także doświadczają narodzin — tyle że narodzin duchowych. Jezus wspomniał o tym w rozmowie z faryzeuszem Nikodemem: „Zaprawdę, zaprawdę ci mówię: Jeżeli ktoś nie narodzi się ponownie, nie może ujrzeć królestwa Bożego” (Jana 3:3). Do pierwszych niedoskonałych ludzi, którzy zaznali tych ponownych narodzin, należało 120 uczniów zgromadzonych w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku. Na mocy nowego przymierza zostali oni uznani za prawych i otrzymali ducha świętego, będącego „zadatkiem” ich królewskiego dziedzictwa (Efezjan 1:14). ‛Narodzili się z ducha’, stając się przybranymi synami Bożymi i braćmi Jezusa, a co za tym idzie „współdziedzicami z Chrystusem” (Jana 3:6; Rzymian 8:16, 17). ‛Ponowne narodzenie’ otworzyło przed nimi wspaniałe widoki na przyszłość.

18. Jakie wspaniałe perspektywy otwierają się przed ponownie narodzonymi uczestnikami nowego przymierza?

¹⁸ Jako pośrednik w nowym przymierzu, Jezus ustanowił dodatkowe przymierze między sobą a uczniami, mówiąc: „Zawieram z wami przymierze — tak jak mój Ojciec zawarł przymierze ze mną — co do królestwa” (Łukasza 22:29). Owo przymierze co do Królestwa położyło podwaliny pod spełnienie się niezwykłej wizji, zanotowanej w Księdze Daniela 7:13, 14, 22, 27. Prorok ujrzał, jak „ktoś podobny do syna człowieczego” otrzymał władzę królewską z rąk „Istniejącego od Dni Pradawnych”, Jehowy Boga. Następnie zobaczył, że „święci posiedli królestwo”. Tym kimś „podobnym do syna człowieczego” jest Jezus, któremu w roku 1914 Jehowa Bóg przekazał niebiańskie Królestwo. Razem z Jezusem udział w tym Królestwie mają „święci”, czyli jego namaszczeni duchem uczniowie (1 Tesaloniczan 2:12). Jak to rozumieć?

19, 20. (a) Jakie ostateczne, chwalebne spełnienie będzie miała dla osób objętych nowym przymierzem obietnica Jehowy dana Abrahamowi? (b) Jakie jeszcze pytanie wymaga rozważenia?

¹⁹ Po śmierci owi namaszczeni chrześcijanie są tak jak Jezus wskrzeszani jako nieśmiertelne stworzenia duchowe, by usługiwać z nim w niebie w charakterze królów i kapłanów (1 Koryntian 15:50-53; Objawienie 20:4, 6). Cóż za chwalebna nadzieja! „Mają królować nad ziemią”, a nie tylko nad Kanaanem (Objawienie 5:10). A czy ‛posiądą bramy swych nieprzyjaciół’? (Rodzaju 22:17). Oczywiście, i to w sposób rozstrzygający — gdy ujrzą zagładę wrogiej Bogu nierządnicy religijnej, Babilonu Wielkiego, gdy jako wskrzeszone osoby duchowe będą wraz z Jezusem paść narody „rózgą żelazną” i gdy zmiażdżą głowę Szatana. Przyczynią się wtedy do spełnienia ostatniego szczegółu z proroctwa zanotowanego w Księdze Rodzaju 3:15 (Objawienie 2:26, 27; 17:14; 18:20, 21; Rzymian 16:20).

1. (a) Co według wizji Jana udaje się osiągnąć w czasie powstrzymywania wiatrów sądu Jehowy? (b) Jaką niezwykłą rzeszę zobaczył Jan?

W CZWARTEJ wizji opisanej w Księdze Objawienia apostoł Jan ujrzał, jak powstrzymywano niszczycielskie wiatry sądu Jehowy, gdy dobiegało końca opieczętowywanie wszystkich członków „Izraela Bożego”. Oni pierwsi dostępują błogosławieństw za pośrednictwem Jezusa, będącego głównym przedstawicielem potomstwa Abrahama (Galatów 6:16; Rodzaju 22:18; Objawienie 7:1-4).

3. Pod jakim względem namaszczeni chrześcijanie różnią się od drugich owiec w odniesieniu do nowego przymierza?

³ Osoby z grona 144 000 korzystają z błogosławieństw przymierza Abrahamowego dzięki nowemu przymierzu. Jako uczestnicy tego przymierza, są „pod niezasłużoną życzliwością” oraz podlegają „prawu względem Chrystusa” (Rzymian 6:15; 1 Koryntian 9:21). Słusznie więc tylko 144 000 członków Izraela Bożego spożywa emblematy podczas Pamiątki śmierci Jezusa, który jedynie z nimi zawarł swe przymierze co do Królestwa (Łukasza 22:19, 20, 29).

⁵ W naszych czasach „cudzoziemcami, którzy się przyłączyli do Jehowy”, są członkowie wielkiej rzeszy. Usługują oni Jehowie u boku Izraela Bożego (Zachariasza 8:23). Składają takie same ofiary godne przyjęcia (Hebrajczyków 13:15, 16). Oddają cześć Bogu w Jego duchowej świątyni, „domu modlitwy” (porównaj Objawienie 7:15). Czy przestrzegają cotygodniowego sabatu? Nie wymaga się tego ani od pomazańców, ani od drugich owiec (Kolosan 2:16, 17). Jednakże Paweł napisał do namaszczonych chrześcijan pochodzenia hebrajskiego: „Pozostaje odpoczynek sabatowy dla ludu Bożego. Bo człowiek, który wszedł do odpoczynku Bożego, sam też odpoczął od swoich dzieł, tak jak Bóg od swoich” (Hebrajczyków 4:9, 10). Owi Hebrajczycy weszli do „odpoczynku sabatowego”, gdy podporządkowali się „prawości Bożej” i zaniechali prób usprawiedliwiania siebie na podstawie uczynków Prawa (Rzymian 10:3, 4). Pomazańcy wywodzący się z pogan korzystają z tego samego odpoczynku dzięki podporządkowaniu się prawości Jehowy. Przyłącza się w tym do nich wielka rzesza.

6. W jaki sposób drugie owce trzymają się dziś nowego przymierza?

⁶ Poza tym drugie owce trzymają się nowego przymierza, tak jak w starożytności cudzoziemcy trzymali się przymierza Prawa. Na czym to polega? Nie stają się wprawdzie uczestnikami tego przymierza, ale przestrzegają związanych z nim praw i odnoszą pożytek z jego postanowień (porównaj Jeremiasza 31:33, 34). Tak jak ich namaszczeni duchem towarzysze, mają ‛na swym sercu’ napisane prawo Jehowy. Gorąco kochają Jego przykazania i zasady i ich przestrzegają (Psalm 37:31; 119:97). Wzorem namaszczonych chrześcijan nabywają wiedzy o Jehowie (Jana 17:3). A co powiedzieć o obrzezaniu? Mniej więcej 1500 lat przed tym, jak zostało zawarte nowe przymierze, Mojżesz nawoływał Izraelitów: „Obrzezajcie napletek swych serc” (Powtórzonego Prawa 10:16; Jeremiasza 4:4). Chociaż obowiązek obrzezania na ciele przeminął razem z Prawem, zarówno pomazańcy, jak i drugie owce muszą „obrzezać” swe serca (Kolosan 2:11). Ponadto Jehowa przebacza błędy drugich owiec na podstawie „krwi przymierza” przelanej przez Jezusa (Mateusza 26:28; 1 Jana 1:9; 2:2). Co prawda członków tej grupy nie czyni swymi duchowymi synami, jak w wypadku 144 000, niemniej uznaje ich za prawych w takim sensie, w jakim Abraham został poczytany za prawego jako przyjaciel Boga (Mateusza 25:46; Rzymian 4:2, 3; Jakuba 2:23).

7. Jakie perspektywy otwierają się dziś przed drugimi owcami, które zostają uznane za prawe tak jak Abraham?

⁷ Kiedy należący do 144 000 zostają uznani za prawych, otwierają się przed nimi perspektywy panowania z Jezusem w niebiańskim Królestwie (Rzymian 8:16, 17; Galatów 2:16). Dla drugich owiec poczytanie za prawych oraz przyjaciół Boga jest równoznaczne z nadzieją na życie wieczne w raju na ziemi — dzięki ocaleniu z Armagedonu jako członkowie wielkiej rzeszy albo dzięki ‛zmartwychwstaniu prawych’ (Dzieje 24:15). Jakiż to przywilej mieć taką nadzieję i być przyjacielem Władcy Wszechświata oraz ‛gościem w Jego namiocie’! (Psalm 15:1, 2). Chrześcijanie namaszczeni duchem i drugie owce rzeczywiście zaznają cudownych błogosławieństw za pośrednictwem Jezusa, Potomka Abrahama.