Większe błogosławieństwa dzięki nowemu przymierzu

„Jezus (...) jest też pośrednikiem odpowiednio lepszego przymierza” (HEBRAJCZYKÓW 8:6).

1. Kto się okazał Potomkiem, czyli głównym przedstawicielem ‛potomstwa niewiasty’, obiecanym w Edenie i jak ‛rozgnieciono mu piętę’?

KIEDY Szatan zwiódł Ewę, doprowadzając do grzechu naszych prarodziców, Jehowa wydał na niego wyrok: „Wprowadzę nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę i między twoje potomstwo a jej potomstwo. On rozgniecie ci głowę, a ty rozgnieciesz mu piętę” (Rodzaju 3:15). Potomek obiecany w Edenie pojawił się w 29 roku n.e., gdy Jezus został ochrzczony w Jordanie. A jego śmierć na palu męki w roku 33 spełniła część owego starożytnego proroctwa. Szatan ‛rozgniótł piętę’ Potomka.

2. Jaki pożytek, według słów samego Jezusa, miała odnieść ludzkość z jego śmierci?

² Na szczęście rana ta, choć ogromnie bolesna, nie była trwała. Jezus został wskrzeszony z martwych jako nieśmiertelna osoba duchowa i wstąpił do Ojca do nieba, gdzie przedstawił wartość swej przelanej krwi, stanowiącej „okup w zamian za wielu”. W ten sposób sprawdziły się jego własne słowa: „Tak musi być uniesiony w górę Syn Człowieczy, aby każdy, kto w niego wierzy, miał życie wieczne. Albowiem Bóg tak bardzo umiłował świat, że dał swego jednorodzonego Syna, aby nikt, kto w niego wierzy, nie został zgładzony, lecz miał życie wieczne” (Mateusza 20:28; Jana 3:14-16; Hebrajczyków 9:12-14). Kluczową rolę w spełnieniu tego proroctwa Jezusa odgrywa nowe przymierze.

Nowe przymierze

3. Co stanowiło pierwszy dowód wejścia w życie nowego przymierza?

³ Krótko przed śmiercią Jezus powiedział swym naśladowcom, że jego przelana krew jest „krwią [nowego] przymierza” (Mateusza 26:28; Łukasza 22:20). Wylanie ducha świętego na mniej więcej 120 uczniów zebranych w pewnej górnej sali w Jerozolimie dziesięć dni po wstąpieniu Jezusa do nieba stanowiło dowód wejścia w życie tego nowego przymierza (Dzieje 1:15; 2:1-4). Zawarcie go z owymi 120 uczniami wskazywało, iż „poprzednie” przymierze — przymierze Prawa — przestało obowiązywać (Hebrajczyków 8:13).

4. Czy stare przymierze było wadliwe? Objaśnij to szerzej.

⁴ Czy stare przymierze było wadliwe? Nic podobnego. To prawda, że odkąd zostało zastąpione nowym, Izrael cielesny przestał być wybranym ludem Bożym (Mateusza 23:38). Ale stało się tak wskutek nieposłuszeństwa Izraelitów i odrzucenia przez nich Pomazańca Jehowy (Wyjścia 19:5; Dzieje 2:22, 23). Zanim jednak Prawo zostało usunięte, wiele zdziałało. Przez stulecia umożliwiało przystęp do Boga i chroniło przed religią fałszywą. Różne jego aspekty stanowiły pierwowzór nowego przymierza, a wymaganie ciągłego składania ofiar uzmysławiało, iż ludzie rozpaczliwie potrzebują wykupienia z grzechu i śmierci. Prawo rzeczywiście okazało się „wychowawcą prowadzącym do Chrystusa” (Galatów 3:19, 24; Rzymian 3:20; 4:15; 5:12; Hebrajczyków 10:1, 2). Niemniej to właśnie dzięki nowemu przymierzu miały się w pełni urzeczywistnić błogosławieństwa obiecane Abrahamowi.

Narody zaznają błogosławieństw dzięki Potomkowi Abrahama

5, 6. Kto jest Potomkiem Abrahama w zasadniczym, duchowym spełnieniu przymierza Abrahamowego i który naród pierwszy dostąpił za jego pośrednictwem błogosławieństw?

⁵ Jehowa obiecał Abrahamowi: „Poprzez twoje potomstwo na pewno będą sobie błogosławić wszystkie narody ziemi” (Rodzaju 22:18). Gdy obowiązywało stare przymierze, wielu potulnie usposobionych cudzoziemców zaznało błogosławieństw dzięki przyłączeniu się do Izraela, narodu będącego potomstwem Abrahama. Jednakże zasadniczo, w sensie duchowym, Potomkiem Abrahama okazał się jeden doskonały człowiek. Paweł wyjaśnił to następująco: „Obietnice oznajmiono Abrahamowi i jego potomkowi. Nie mówi: ‚I potomkom’, jak o wielu, lecz jak o jednym: ‚I twemu potomkowi’, którym jest Chrystus” (Galatów 3:16).

⁶ A zatem Potomkiem Abrahama jest Jezus i to za jego pośrednictwem narody zaznają błogosławieństw znacznie większych niż cokolwiek, czego dostąpił Izrael cielesny. W gruncie rzeczy pierwszy skorzystał z nich sam naród izraelski. Wkrótce po dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku apostoł Piotr rzekł do grupy Żydów: „Wy jesteście synami proroków oraz przymierza, którym Bóg się sprzymierzył z waszymi praojcami, mówiąc do Abrahama: ‚I w potomstwie twoim będą błogosławione wszystkie rodziny ziemi’. Wskrzesiwszy swego Sługę, Bóg najpierw posłał go do was, aby wam błogosławił, odwracając każdego z was od waszych niegodziwych czynów” (Dzieje 3:25, 26).

7. Jakie narody zaznały błogosławieństw poprzez Jezusa, Potomka Abrahama?

⁷ Po niedługim czasie błogosławieństwa te zostały udostępnione Samarytanom, a następnie poganom (Dzieje 8:14-17; 10:34-48). Między rokiem 50 a 52 Paweł napisał do chrześcijan z Galacji w Azji Mniejszej: „Pismo, widząc naprzód, iż ludzi z narodów Bóg uzna za prawych dzięki wierze, zawczasu oznajmiło Abrahamowi dobrą nowinę, mianowicie: ‚Poprzez ciebie będą pobłogosławione wszystkie narody’. Toteż ci, którzy obstają przy wierze, są błogosławieni wraz z wiernym Abrahamem” (Galatów 3:8, 9; Rodzaju 12:3). Chociaż wielu chrześcijan w Galacji było „ludźmi z narodów”, dzięki wierze zaznali poprzez Jezusa błogosławieństw. W jaki sposób?

8. Co obejmowały błogosławieństwa udostępnione za pośrednictwem Potomka Abrahama chrześcijanom współczesnym Pawłowi i ile osób ma ostatecznie zaznać takich błogosławieństw?

⁸ Paweł wyjaśnił wszystkim chrześcijanom galackim, bez względu na ich pochodzenie: „Jeśli należycie do Chrystusa, to rzeczywiście jesteście potomstwem Abrahama, dziedzicami według obietnicy” (Galatów 3:29). Błogosławieństwa zlane na owych Galatów za pośrednictwem Potomka Abrahama wyraziły się między innymi w tym, że zostali uczestnikami nowego przymierza oraz współdziedzicami Jezusa — razem z nim zaliczają się do potomstwa Abrahama. Nie znamy liczby mieszkańców starożytnego Izraela. Wiemy tylko, że stali się „jak ziarnka piasku, których jest mnóstwo nad morzem” (1 Królów 4:20). Znamy natomiast ostateczną liczbę osób współtworzących z Jezusem duchowe potomstwo — 144 000 (Objawienie 7:4; 14:1). Owe 144 000 pochodzi „z każdego plemienia i języka, i ludu, i narodu” ludzkiego i bierze udział w zlewaniu na kolejne osoby błogosławieństw wynikających z przymierza Abrahamowego (Objawienie 5:9).

Spełnione proroctwo

9. Co to znaczy, że osoby objęte nowym przymierzem mają w sobie prawo Jehowy?

⁹ Zapowiadając nowe przymierze, Jeremiasz napisał: „‚Takie jest przymierze, które zawrę z domem Izraela po owych dniach’ — brzmi wypowiedź Jehowy. ‚Włożę w nich moje prawo i napiszę je na ich sercu’” (Jeremiasza 31:33). Uczestnicy nowego przymierza charakteryzują się tym, że służą Jehowie z miłości (Jana 13:35; Hebrajczyków 1:9). Prawo Jehowy jest zapisane na ich sercach, toteż żarliwie pragną spełniać Jego wolę. To prawda, że w starożytnym Izraelu niektóre wierne jednostki z całego serca miłowały prawo Jehowy (Psalm 119:97). Ale niejeden tego nie robił, a mimo to pozostawał członkiem narodu wybranego. Tymczasem uczestnikiem nowego przymierza nie może być ktoś, kto nie ma prawa Bożego wypisanego na sercu.

10, 11. W jakim sensie Jehowa ‛jest Bogiem’ uczestników nowego przymierza i jak wszyscy oni będą Go znali?

¹⁰ Na temat osób objętych nowym przymierzem Jehowa powiedział dalej: „Będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem” (Jeremiasza 31:33). W starożytnym Izraelu wielu oddawało cześć bóstwom narodów, pozostając Izraelitami. Na podstawie nowego przymierza Jehowa utworzył naród duchowy, „Izrael Boży”, który zajął miejsce Izraela cielesnego (Galatów 6:16; Mateusza 21:43; Rzymian 9:6-8). Jednakże członkiem tego nowego narodu duchowego nie może być nikt, kto przestaje oddawać cześć wyłącznie Jehowie.

¹¹ Poza tym Jehowa oznajmił: „Wszyscy bowiem będą mnie znali, od najmniejszego z nich do największego z nich” (Jeremiasza 31:34). Wielu Izraelitów lekceważyło Jehowę, mówiąc niejako: „Jehowa nie będzie czynił dobrze ani źle” (Sofoniasza 1:12). W Izraelu Bożym nie ma miejsca dla osób, które ignorują Jehowę lub kalają czyste wielbienie (Mateusza 6:24; Kolosan 3:5). Izraelici duchowi są „ludem znającym swego Boga” (Daniela 11:32). Z ogromną przyjemnością ‛poznają jedynego prawdziwego Boga oraz Jezusa Chrystusa’ (Jana 17:3). Poznając Jezusa, pogłębiają swą wiedzę o Bogu, gdyż Chrystus w niezrównany sposób „dał co do niego [Boga] wyjaśnienie” (Jana 1:18; 14:9-11).

12, 13. (a) Na jakiej podstawie Jehowa przebacza grzechy osób podlegających nowemu przymierzu? (b) Jak pod względem przebaczania grzechów nowe przymierze przewyższa stare?

¹² Na koniec Jehowa obiecał: „Przebaczę ich przewinienie, a ich grzechu już więcej nie wspomnę” (Jeremiasza 31:34b). Prawo Mojżeszowe zawierało setki spisanych przykazań, których Izraelici mieli przestrzegać (Powtórzonego Prawa 28:1, 2, 15). Kto przekroczył Prawo, składał ofiary w celu zakrycia grzechów (Kapłańska 4:1-7; 16:1-31). Wielu Żydów nabrało przekonania, iż mogą zostać uznani za prawych dzięki własnym uczynkom zgodnym z Prawem. Niemniej chrześcijanie są w pełni świadomi, że nigdy nie zdołają zapracować na miano prawych swoim dobrym postępowaniem. Nie ustrzegą się wszelkich grzechów (Rzymian 5:12). Osoby objęte nowym przymierzem mogą osiągnąć prawość w oczach Bożych jedynie na podstawie ofiary Jezusa. Jednakże uzyskanie takiego miana jest darem, wyrazem niezasłużonej życzliwości Bożej (Rzymian 3:20, 23, 24). Nie zmienia to faktu, że Jehowa wymaga od swych sług posłuszeństwa. Jak powiada Paweł, uczestnicy nowego przymierza ‛podlegają prawu względem Chrystusa’ (1 Koryntian 9:21).

¹³ A zatem istnieje również ofiara za grzechy chrześcijan, ale mająca daleko większą wartość niż ofiary nakazane przymierzem Prawa. Paweł napisał: „Każdy kapłan [podlegający przymierzu Prawa] dzień w dzień staje na swoim miejscu, by pełnić publiczną służbę i często składać te same ofiary, jako że nigdy nie są one w stanie całkowicie usunąć grzechów. Ale [Jezus] (...) złożył na zawsze jedną ofiarę za grzechy i zasiadł po prawicy Boga” (Hebrajczyków 10:11, 12). Ponieważ chrześcijanie objęci nowym przymierzem dowodzą wiary w ofiarę Jezusa, Jehowa uznaje ich za prawych, bezgrzesznych, godnych namaszczenia na Jego duchowych synów (Rzymian 5:1; 8:33, 34; Hebrajczyków 10:14-18). Gdyby wskutek ludzkiej niedoskonałości zdarzyło im się zgrzeszyć, mogą błagać Jehowę o przebaczenie, a On udzieli im go na podstawie ofiary Jezusa (1 Jana 2:1, 2). Niemniej jeśli świadomie obierają drogę grzechu, to tracą miano prawych oraz przywilej uczestnictwa w nowym przymierzu (Hebrajczyków 2:2, 3; 6:4-8; 10:26-31).

Stare przymierze a nowe

14. Jakie obrzezanie było wymagane przez przymierze Prawa, a jakie obowiązuje osoby podlegające nowemu przymierzu?

¹⁴ Stare przymierze wymagało, by mężczyźni byli obrzezywani na znak podlegania Prawu (Kapłańska 12:2, 3; Galatów 5:3). Kiedy powstał zbór chrześcijański, niektórzy uważali, iż jego nieżydowscy członkowie również powinni się obrzezywać. Tymczasem apostołowie i starsi w Jerozolimie zrozumieli pod kierownictwem Słowa Bożego i ducha świętego, że nie jest to konieczne (Dzieje 15:1, 5, 28, 29). Kilka lat później Paweł napisał: „Nie ten jest Żydem, kto jest nim na zewnątrz, ani obrzezaniem nie jest to, które jest na zewnątrz, na ciele. Ale ten jest Żydem, kto jest nim wewnątrz, a jego obrzezaniem jest obrzezanie serca przez ducha, nie zaś przez spisany kodeks” (Rzymian 2:28, 29). Literalne obrzezanie, nawet w wypadku cielesnych Żydów, nie przedstawiało już wartości duchowej w oczach Jehowy. Osoby podlegające nowemu przymierzu mają obrzezać nie ciało, lecz serce. Wszystko, co w ich myślach, pragnieniach i pobudkach nie podoba się Jehowie lub jest dla Niego nieczyste, musi zostać usunięte.a Życie wielu ludzi stanowi niezbity dowód, że duch święty ma moc takiego przeobrażania wzorców myślowych (1 Koryntian 6:9-11; Galatów 5:22-24; Efezjan 4:22-24).

15. Porównaj Izrael cielesny i Izrael Boży pod kątem władzy królewskiej.

¹⁵ Na podstawie przymierza Prawa Jehowa był Królem Izraela, z czasem zaś zaczął sprawować władzę za pośrednictwem ludzkich przedstawicieli zasiadających na tronie w Jerozolimie (Izajasza 33:22). Jehowa jest też Królem Izraela Bożego, czyli duchowego, a od 33 roku n.e. reprezentuje Go Jezus Chrystus, który otrzymał „wszelką władzę w niebie i na ziemi” (Mateusza 28:18; Efezjan 1:19-23; Kolosan 1:13, 14). Obecnie Izrael Boży uznaje Jezusa za Władcę niebiańskiego Królestwa Bożego, ustanowionego w roku 1914. Jezus jest o wiele lepszym Królem niż nawet Ezechiasz, Jozjasz czy inni wierni władcy starożytnego Izraela (Hebrajczyków 1:8, 9; Objawienie 11:15).

16. Jakiego rodzaju kapłaństwem jest Izrael Boży?

¹⁶ Izrael cielesny nie był jedynie królestwem, ale miał też namaszczone kapłaństwo. W roku 33 n.e. zastąpił go Izrael Boży, który stał się „sługą” Jehowy, Jego ‛świadkiem’ (Izajasza 43:10). Od tamtej pory słowa wypowiedziane przez Jehowę do Izraelitów, a zanotowane w Księdze Izajasza 43:21 oraz Księdze Wyjścia 19:5, 6 odnoszą się do duchowego Izraela Bożego. Teraz ten duchowy naród Boży jest „rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem na szczególną własność”, odpowiedzialnym za ‛szerokie oznajmienie wspaniałych przymiotów’ Jehowy (1 Piotra 2:9). Wszyscy należący do Izraela Bożego, mężczyźni i kobiety, stanowią klasę kapłańską (Galatów 3:28, 29). Jako drugorzędna część potomstwa Abrahama, nawołują obecnie: „Weselcie się, narody, z jego ludem” (Powtórzonego Prawa 32:43). Członkowie Izraela duchowego, którzy pozostają jeszcze na ziemi, tworzą „niewolnika wiernego i roztropnego” (Mateusza 24:45-47). Jedynie współpracując z nimi, można pełnić świętą służbę dla Boga w sposób cieszący się Jego uznaniem.

Królestwo Boże — ostateczne spełnienie

17. Jakich narodzin doznają osoby podlegające nowemu przymierzu?

¹⁷ Izraelici urodzeni po roku 1513 p.n.e. zaczynali podlegać przymierzu Prawa z chwilą przyjścia na świat. Osoby, z którymi Jehowa zawiera nowe przymierze, także doświadczają narodzin — tyle że narodzin duchowych. Jezus wspomniał o tym w rozmowie z faryzeuszem Nikodemem: „Zaprawdę, zaprawdę ci mówię: Jeżeli ktoś nie narodzi się ponownie, nie może ujrzeć królestwa Bożego” (Jana 3:3). Do pierwszych niedoskonałych ludzi, którzy zaznali tych ponownych narodzin, należało 120 uczniów zgromadzonych w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku. Na mocy nowego przymierza zostali oni uznani za prawych i otrzymali ducha świętego, będącego „zadatkiem” ich królewskiego dziedzictwa (Efezjan 1:14). ‛Narodzili się z ducha’, stając się przybranymi synami Bożymi i braćmi Jezusa, a co za tym idzie „współdziedzicami z Chrystusem” (Jana 3:6; Rzymian 8:16, 17). ‛Ponowne narodzenie’ otworzyło przed nimi wspaniałe widoki na przyszłość.

18. Jakie wspaniałe perspektywy otwierają się przed ponownie narodzonymi uczestnikami nowego przymierza?

¹⁸ Jako pośrednik w nowym przymierzu, Jezus ustanowił dodatkowe przymierze między sobą a uczniami, mówiąc: „Zawieram z wami przymierze — tak jak mój Ojciec zawarł przymierze ze mną — co do królestwa” (Łukasza 22:29). Owo przymierze co do Królestwa położyło podwaliny pod spełnienie się niezwykłej wizji, zanotowanej w Księdze Daniela 7:13, 14, 22, 27. Prorok ujrzał, jak „ktoś podobny do syna człowieczego” otrzymał władzę królewską z rąk „Istniejącego od Dni Pradawnych”, Jehowy Boga. Następnie zobaczył, że „święci posiedli królestwo”. Tym kimś „podobnym do syna człowieczego” jest Jezus, któremu w roku 1914 Jehowa Bóg przekazał niebiańskie Królestwo. Razem z Jezusem udział w tym Królestwie mają „święci”, czyli jego namaszczeni duchem uczniowie (1 Tesaloniczan 2:12). Jak to rozumieć?

19, 20. (a) Jakie ostateczne, chwalebne spełnienie będzie miała dla osób objętych nowym przymierzem obietnica Jehowy dana Abrahamowi? (b) Jakie jeszcze pytanie wymaga rozważenia?

¹⁹ Po śmierci owi namaszczeni chrześcijanie są tak jak Jezus wskrzeszani jako nieśmiertelne stworzenia duchowe, by usługiwać z nim w niebie w charakterze królów i kapłanów (1 Koryntian 15:50-53; Objawienie 20:4, 6). Cóż za chwalebna nadzieja! „Mają królować nad ziemią”, a nie tylko nad Kanaanem (Objawienie 5:10). A czy ‛posiądą bramy swych nieprzyjaciół’? (Rodzaju 22:17). Oczywiście, i to w sposób rozstrzygający — gdy ujrzą zagładę wrogiej Bogu nierządnicy religijnej, Babilonu Wielkiego, gdy jako wskrzeszone osoby duchowe będą wraz z Jezusem paść narody „rózgą żelazną” i gdy zmiażdżą głowę Szatana. Przyczynią się wtedy do spełnienia ostatniego szczegółu z proroctwa zanotowanego w Księdze Rodzaju 3:15 (Objawienie 2:26, 27; 17:14; 18:20, 21; Rzymian 16:20).

²⁰ Może jednak zapytasz: Czy przymierze Abrahamowe i nowe przymierze dotyczy tylko tych 144 000 wiernych osób? Bynajmniej — ci, którzy nie są bezpośrednimi uczestnikami owych przymierzy, również zaznają dzięki nim błogosławieństw, jak to wyjaśnia następny artykuł.

Drugie owce a nowe przymierze

„Cudzoziemców, (...) wszystkich, którzy przestrzegają sabatu, by go nie bezcześcić i trzymają się mego przymierza, tych też przyprowadzę na moją świętą górę” (IZAJASZA 56:6, 7).

1. (a) Co według wizji Jana udaje się osiągnąć w czasie powstrzymywania wiatrów sądu Jehowy? (b) Jaką niezwykłą rzeszę zobaczył Jan?

W CZWARTEJ wizji opisanej w Księdze Objawienia apostoł Jan ujrzał, jak powstrzymywano niszczycielskie wiatry sądu Jehowy, gdy dobiegało końca opieczętowywanie wszystkich członków „Izraela Bożego”. Oni pierwsi dostępują błogosławieństw za pośrednictwem Jezusa, będącego głównym przedstawicielem potomstwa Abrahama (Galatów 6:16; Rodzaju 22:18; Objawienie 7:1-4). W tej samej wizji Jan zobaczył „wielką rzeszę, której żaden człowiek nie zdołał policzyć, ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków”. Ludzie ci „wołają donośnym głosem, mówiąc: ‚Wybawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, i Barankowi’” (Objawienie 7:9, 10). Oznajmiając: „Wybawienie zawdzięczamy (...) Barankowi”, wielka rzesza pokazuje, że ona również zaznaje błogosławieństw dzięki Potomkowi Abrahama.

2. Kiedy pojawiła się wielka rzesza i czym się wyróżnia?

² Owa wielka rzesza została rozpoznana w roku 1935 i obecnie liczy przeszło pięć milionów członków. Otrzymali oni znak umożliwiający przeżycie wielkiego ucisku i gdy Jezus będzie oddzielał „owce” od „kóz”, zostaną postawieni po stronie nagrodzonych życiem wiecznym. Chrześcijanie tworzący wielką rzeszę zaliczają się też do „drugich owiec” z Jezusowej przypowieści o owczarniach. Mają nadzieję żyć wiecznie w raju na ziemi (Mateusza 25:31-46; Jana 10:16; Objawienie 21:3, 4).

3. Pod jakim względem namaszczeni chrześcijanie różnią się od drugich owiec w odniesieniu do nowego przymierza?

³ Osoby z grona 144 000 korzystają z błogosławieństw przymierza Abrahamowego dzięki nowemu przymierzu. Jako uczestnicy tego przymierza, są „pod niezasłużoną życzliwością” oraz podlegają „prawu względem Chrystusa” (Rzymian 6:15; 1 Koryntian 9:21). Słusznie więc tylko 144 000 członków Izraela Bożego spożywa emblematy podczas Pamiątki śmierci Jezusa, który jedynie z nimi zawarł swe przymierze co do Królestwa (Łukasza 22:19, 20, 29). Tworzący wielką rzeszę nie są uczestnikami nowego przymierza. Jednakże współpracują z Izraelem Bożym i mieszkają z nim w jego „kraju” (Izajasza 66:8). Rozsądny jest zatem wniosek, że oni również są pod niezasłużoną życzliwością Jehowy oraz podlegają prawu względem Chrystusa. Chociaż nowe przymierze nie zostało zawarte z nimi, odnoszą z niego pożytek.

„Cudzoziemcy” a „Izrael Boży”

4, 5. (a) Jaka grupa miała według Izajasza usługiwać Jehowie? (b) Jak słowa z Księgi Izajasza 56:6, 7 spełniają się na wielkiej rzeszy?

⁴ Prorok Izajasz napisał: „Cudzoziemców, którzy się przyłączyli do Jehowy, żeby mu usługiwać i żeby miłować imię Jehowy — aby zostać jego sługami — wszystkich, którzy przestrzegają sabatu, by go nie bezcześcić i trzymają się mego przymierza, tych też przyprowadzę na moją świętą górę i sprawię, że będą się radować w moim domu modlitwy. Ich całopalenia i ofiary będą godne przyjęcia na moim ołtarzu” (Izajasza 56:6, 7). W Izraelu „cudzoziemcy”, czyli nie-Izraelici, wielbili Jehowę — miłowali Jego imię, byli posłuszni nakazom przymierza Prawa, przestrzegali sabatu i składali ofiary w świątyni, Bożym „domu modlitwy” (Mateusza 21:13).

⁵ W naszych czasach „cudzoziemcami, którzy się przyłączyli do Jehowy”, są członkowie wielkiej rzeszy. Usługują oni Jehowie u boku Izraela Bożego (Zachariasza 8:23). Składają takie same ofiary godne przyjęcia (Hebrajczyków 13:15, 16). Oddają cześć Bogu w Jego duchowej świątyni, „domu modlitwy” (porównaj Objawienie 7:15). Czy przestrzegają cotygodniowego sabatu? Nie wymaga się tego ani od pomazańców, ani od drugich owiec (Kolosan 2:16, 17). Jednakże Paweł napisał do namaszczonych chrześcijan pochodzenia hebrajskiego: „Pozostaje odpoczynek sabatowy dla ludu Bożego. Bo człowiek, który wszedł do odpoczynku Bożego, sam też odpoczął od swoich dzieł, tak jak Bóg od swoich” (Hebrajczyków 4:9, 10). Owi Hebrajczycy weszli do „odpoczynku sabatowego”, gdy podporządkowali się „prawości Bożej” i zaniechali prób usprawiedliwiania siebie na podstawie uczynków Prawa (Rzymian 10:3, 4). Pomazańcy wywodzący się z pogan korzystają z tego samego odpoczynku dzięki podporządkowaniu się prawości Jehowy. Przyłącza się w tym do nich wielka rzesza.

6. W jaki sposób drugie owce trzymają się dziś nowego przymierza?

⁶ Poza tym drugie owce trzymają się nowego przymierza, tak jak w starożytności cudzoziemcy trzymali się przymierza Prawa. Na czym to polega? Nie stają się wprawdzie uczestnikami tego przymierza, ale przestrzegają związanych z nim praw i odnoszą pożytek z jego postanowień (porównaj Jeremiasza 31:33, 34). Tak jak ich namaszczeni duchem towarzysze, mają ‛na swym sercu’ napisane prawo Jehowy. Gorąco kochają Jego przykazania i zasady i ich przestrzegają (Psalm 37:31; 119:97). Wzorem namaszczonych chrześcijan nabywają wiedzy o Jehowie (Jana 17:3). A co powiedzieć o obrzezaniu? Mniej więcej 1500 lat przed tym, jak zostało zawarte nowe przymierze, Mojżesz nawoływał Izraelitów: „Obrzezajcie napletek swych serc” (Powtórzonego Prawa 10:16; Jeremiasza 4:4). Chociaż obowiązek obrzezania na ciele przeminął razem z Prawem, zarówno pomazańcy, jak i drugie owce muszą „obrzezać” swe serca (Kolosan 2:11). Ponadto Jehowa przebacza błędy drugich owiec na podstawie „krwi przymierza” przelanej przez Jezusa (Mateusza 26:28; 1 Jana 1:9; 2:2). Co prawda członków tej grupy nie czyni swymi duchowymi synami, jak w wypadku 144 000, niemniej uznaje ich za prawych w takim sensie, w jakim Abraham został poczytany za prawego jako przyjaciel Boga (Mateusza 25:46; Rzymian 4:2, 3; Jakuba 2:23).

7. Jakie perspektywy otwierają się dziś przed drugimi owcami, które zostają uznane za prawe tak jak Abraham?

⁷ Kiedy należący do 144 000 zostają uznani za prawych, otwierają się przed nimi perspektywy panowania z Jezusem w niebiańskim Królestwie (Rzymian 8:16, 17; Galatów 2:16). Dla drugich owiec poczytanie za prawych oraz przyjaciół Boga jest równoznaczne z nadzieją na życie wieczne w raju na ziemi — dzięki ocaleniu z Armagedonu jako członkowie wielkiej rzeszy albo dzięki ‛zmartwychwstaniu prawych’ (Dzieje 24:15). Jakiż to przywilej mieć taką nadzieję i być przyjacielem Władcy Wszechświata oraz ‛gościem w Jego namiocie’! (Psalm 15:1, 2). Chrześcijanie namaszczeni duchem i drugie owce rzeczywiście zaznają cudownych błogosławieństw za pośrednictwem Jezusa, Potomka Abrahama.

Większy Dzień Przebłagania

8. Co obrazowały wymagane przez Prawo ofiary składane podczas Dnia Przebłagania?

⁸ Omawiając nowe przymierze, Paweł przywiódł swym czytelnikom na pamięć doroczny Dzień Przebłagania obchodzony z nakazu przymierza Prawa. Tego dnia składano oddzielne ofiary — jedną za kapłańskie plemię Lewiego, a drugą za pozostałe 12 plemion. Już od dłuższego czasu rozumiemy, że wyobrażały one doniosłą ofiarę Jezusa, z której miało skorzystać 144 000 osób żywiących nadzieję niebiańską, a także miliony ludzi z nadzieją ziemską.a Paweł wykazał, iż w sensie duchowym dobrodziejstwa ofiary Jezusa są udostępniane dzięki większemu Dniowi Przebłagania na mocy nowego przymierza. Jako Arcykapłan usługujący podczas tego większego dnia, Jezus złożył swe doskonałe życie na ofiarę przebłagalną, aby uzyskać dla ludzi „wiecznotrwałe wyzwolenie” (Hebrajczyków 9:11-24).

9. Czego mogli się uchwycić chrześcijanie pochodzenia hebrajskiego, skoro podlegali nowemu przymierzu?

⁹ W I wieku wielu chrześcijan pochodzenia hebrajskiego było wciąż „gorliwych względem Prawa” Mojżeszowego (Dzieje 21:20). Słusznie więc Paweł przypomniał im: „[Jezus] jest (...) pośrednikiem nowego przymierza, żeby powołani mogli otrzymać obietnicę wiecznotrwałego dziedzictwa, gdyż nastąpiła śmierć, by na podstawie okupu zostali uwolnieni od występków popełnionych pod poprzednim przymierzem” (Hebrajczyków 9:15). Nowe przymierze wyzwoliło chrześcijan narodowości żydowskiej spod starego przymierza, które obnażało ich grzeszny stan. Dzięki temu nowemu przymierzu mogli się uchwycić „obietnicy wiecznotrwałego [niebiańskiego] dziedzictwa”.

10. Za co namaszczeni chrześcijanie i drugie owce dziękują Bogu?

¹⁰ Z ofiary okupu może skorzystać każdy, „kto wierzy w Syna” (Jana 3:16, 36). Paweł oznajmił: „Chrystus został ofiarowany raz na zawsze, żeby ponieść grzechy wielu; a drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem, i to tym, którzy go pilnie wypatrują ku swemu wybawieniu” (Hebrajczyków 9:28). Obecnie do osób pilnie wypatrujących Jezusa należą pozostali przy życiu namaszczeni chrześcijanie tworzący Izrael Boży oraz miliony członków wielkiej rzeszy, których również czeka wiecznotrwałe dziedzictwo. Obie te grupy są wdzięczne Bogu za nowe przymierze i związane z nim życiodajne błogosławieństwa, między innymi za większy Dzień Przebłagania i służbę pełnioną w niebiańskim Miejscu Najświętszym przez Arcykapłana Jezusa.

Zajęci świętą służbą

11. Co z radością czynią zarówno pomazańcy, jak i drugie owce, mając sumienia oczyszczone dzięki ofierze Jezusa?

¹¹ W swym liście do Hebrajczyków Paweł podkreślił nadrzędną wartość ofiary Jezusa, uprawomocniającej nowe przymierze, w stosunku do darów ofiarnych za grzech, obowiązujących pod starym przymierzem (Hebrajczyków 9:13-15). Lepsza ofiara Jezusa ma moc ‛oczyścić nasze sumienia z martwych uczynków, abyśmy mogli pełnić świętą służbę dla Boga żywego’. Dla hebrajskich chrześcijan „martwe uczynki” obejmowały „występki popełnione pod poprzednim przymierzem”. Dla chrześcijan żyjących obecnie są nimi dawne grzechy, za które okazali prawdziwą skruchę i które Bóg im przebaczył (1 Koryntian 6:9-11). Mając oczyszczone sumienia, namaszczeni duchem chrześcijanie pełnią „świętą służbę dla Boga żywego”. Podobnie ma się rzecz z członkami wielkiej rzeszy. Ponieważ oczyścili swe sumienia na mocy „krwi Baranka”, znajdują się w wielkiej duchowej świątyni Boga i „dniem i nocą pełnią dla niego świętą służbę” (Objawienie 7:14, 15).

12. Jak możemy pokazać, że mamy „zupełną pewność wiary”?

¹² Paweł dodał też: „Przystąpmy z sercami prawdziwymi w zupełnej pewności wiary, mając serca przez pokropienie oczyszczone od złego sumienia, a ciała obmyte wodą czystą” (Hebrajczyków 10:22). Jak możemy pokazać, że mamy „zupełną pewność wiary”? Paweł zachęcał chrześcijan pochodzenia hebrajskiego: „Trzymajmy się mocno publicznego oznajmiania naszej nadziei, bez wahania, bo wierny jest ten, który obiecał. I zważajmy jedni na drugich, żeby się pobudzać do miłości i do szlachetnych uczynków, nie opuszczając naszych wspólnych zebrań, jak to niektórzy mają w zwyczaju, ale zachęcając się nawzajem, i to tym bardziej, gdy widzicie przybliżanie się dnia” (Hebrajczyków 10:23-25). Jeśli nasza wiara jest żywa, my również nie będziemy ‛opuszczać naszych wspólnych zebrań’. Z ogromną radością będziemy wraz z naszymi braćmi pobudzać się nawzajem do miłości i szlachetnych uczynków oraz czerpać siły do prowadzenia doniosłego dzieła publicznego oznajmiania naszej nadziei — czy to ziemskiej, czy niebiańskiej (Jana 13:35).

„Wiecznotrwałe przymierze”

13, 14. Pod jakim względem nowe przymierze jest wiecznotrwałe?

¹³ A co się stanie, gdy ostatni ze 144 000 dostąpią urzeczywistnienia swej nadziei niebiańskiej? Czy nowe przymierze przestanie obowiązywać? Na ziemi nie będzie już wówczas ani jednego członka Izraela Bożego. Wszyscy uczestnicy przymierza będą z Jezusem ‛w królestwie jego Ojca’ (Mateusza 26:29). Pamiętamy jednak o słowach Pawła zawartych w Liście do Hebrajczyków: „Bóg pokoju (...) dzięki krwi wiecznotrwałego przymierza wyprowadził spośród umarłych wielkiego pasterza owiec” (Hebrajczyków 13:20; Izajasza 55:3). W jakim sensie nowe przymierze jest wiecznotrwałe?

¹⁴ Po pierwsze, w przeciwieństwie do przymierza Prawa nigdy nie zostanie zastąpione innym. Po drugie, rezultaty jego działania są trwałe — równie trwałe jak królowanie Jezusa (porównaj Łukasza 1:33 z 1 Koryntian 15:27, 28). A niebiańskie Królestwo ma swoje miejsce w zamierzeniu Jehowy po wieczne czasy (Objawienie 22:5). I po trzecie, z postanowień nowego przymierza nie przestaną korzystać drugie owce. Podczas Tysiącletniego Panowania Chrystusa wierni ludzie nadal będą ‛dniem i nocą pełnić dla Jehowy świętą służbę w jego świątyni’, jak to czynią obecnie. Jehowa nie wspomni ich dawnych grzechów, które zostały przebaczone na podstawie Jezusowej „krwi przymierza”. Ludzie ci dalej będą cieszyć się mianem prawych jako przyjaciele Jehowy, mając Jego prawo stale wypisane na sercach.

15. Opisz więź, jaka będzie łączyła Jehowę z Jego ziemskimi sługami w nowym świecie.

¹⁵ Czy Jehowa będzie mógł wówczas powiedzieć o tych człowieczych sługach: ‛Jestem ich Bogiem, a oni są moim ludem’? Owszem. „Będzie przebywać z nimi, a oni będą jego ludami. I będzie z nimi sam Bóg” (Objawienie 21:3). Staną się „obozem świętych”, ziemskimi przedstawicielami „miasta umiłowanego” — niebiańskiej oblubienicy Jezusa Chrystusa (Objawienie 14:1; 20:9; 21:2). Wszystko to będzie możliwe dzięki ich wierze w „krew przymierza” przelaną przez Jezusa oraz dzięki podporządkowaniu się niebiańskim królom i kapłanom, którzy podczas pobytu na ziemi tworzyli Izrael Boży (Objawienie 5:10).

16. (a) Jakie perspektywy otworzą się przed osobami wskrzeszonymi do życia na ziemi? (b) Jakie błogosławieństwa zostaną zlane pod koniec tysiąclecia?

¹⁶ A co z umarłymi wskrzeszonymi do życia na ziemi? (Jana 5:28, 29). Również przed nimi stanie otworem możliwość ‛błogosławienia sobie’ za pośrednictwem Jezusa, Potomka Abrahama (Rodzaju 22:18). Będą też musieli miłować imię Jehowy, usługując Mu, składając godne przyjęcia ofiary oraz pełniąc świętą służbę w Jego domu modlitwy. Kto tak uczyni, wejdzie do odpoczynku Bożego (Izajasza 56:6, 7). Pod koniec tysiąclecia wszyscy wierni Bogu osiągną ludzką doskonałość dzięki usługiwaniu Jezusa Chrystusa i 144 000 jego współkapłanów. Wtedy rzeczywiście będą prawymi, a nie jedynie uznanymi za takich jako przyjaciele Boga. ‛Ożyją’ — zostaną całkowicie wyswobodzeni z grzechu i śmierci, odziedziczonych po Adamie (Objawienie 20:5; 22:2). Cóż to będzie za błogosławieństwo! Z naszego dzisiejszego punktu widzenia wydaje się, że kapłańska rola Jezusa i 144 000 wówczas się skończy. W pełni zostaną udostępnione błogosławieństwa większego Dnia Przebłagania. Poza tym Jezus „przekaże królestwo swemu Bogu i Ojcu” (1 Koryntian 15:24). Ludzkość przejdzie ostateczną próbę, po której Szatan i jego demony zostaną raz na zawsze unicestwieni (Objawienie 20:7, 10).

17. Na co powinien być zdecydowany każdy z nas ze względu na czekającą nas radość?

¹⁷ Czy „wiecznotrwałe przymierze” odegra jakąś rolę w fascynującym okresie, który się wówczas rozpocznie, a jeśli tak, to jaką? Nie nam o tym decydować. W chwili obecnej wystarczy to, co Jehowa objawił do tej pory. Już samo to budzi w nas zachwyt. Pomyśl tylko — będziemy mogli żyć wiecznie, wchodząc w skład „nowych niebios i nowej ziemi”! (2 Piotra 3:13). Oby nic nie osłabiło naszego pragnienia skorzystania z tej obietnicy. Zachowywanie niezłomności może nie być łatwe. Paweł napisał: „Potrzeba wam wytrwałości, abyście po wykonaniu woli Bożej dostąpili spełnienia obietnicy” (Hebrajczyków 10:36). Pamiętaj jednak, iż wszelkie problemy lub sprzeciwy, które przyszłoby nam pokonać, są nieporównywalne z czekającą nas radością (2 Koryntian 4:17). Niech zatem nikt z nas nie należy do „tych, którzy się wycofują ku zagładzie”. Okażmy się raczej jednymi „z tych, którzy wierzą ku zachowaniu duszy przy życiu” (Hebrajczyków 10:39). Obyśmy wszyscy pokładali zupełną ufność w Jehowie, Bogu zawierającym przymierza, tak by każdy mógł osobiście zaznać wiecznotrwałych błogosławieństw.