Rozważmy przeżycia chrześcijańskiego starszego o imieniu Alex, którego żona wkrótce po ślubie nieoczekiwanie zmarła na nieuleczalną chorobę. Pewien przepełniony współczuciem nadzorca podróżujący postanowił pocieszyć Alexa. Sam również stracił żonę, a z czasem ożenił się ponownie. Nadzorca ten opowiedział, jak rozchwiane były jego emocje. W służbie i na zebraniach, w towarzystwie ludzi, dawał sobie radę. Gdy jednak wracał do domu i zamykał za sobą drzwi, przytłaczała go samotność. Alex wspomina: „Jakąż ulgę daje świadomość, że moje odczucia są normalne i że inni przechodzili to podobnie”. A zatem „słowo w słusznym czasie” może naprawdę pokrzepić osobę zgnębioną (Prz. 15:23).

Otuchy Alexowi postanowił też dodać inny starszy, który znał kilka osób cierpiących po stracie współmałżonków. Ze współczuciem i życzliwością wykazał mu, że Jehowa rozumie jego uczucia i potrzeby. Powiedział: „Jeśli w nadchodzących miesiącach lub latach odczujesz potrzebę posiadania towarzyszki życia, pamiętaj, że Jehowa w swej miłości daje możliwość ponownego zawarcia małżeństwa”. Oczywiście bywa i tak, że ktoś owdowiały pragnie znów wstąpić w związek małżeński, jednak z jakichś powodów nie może tego uczynić. Ale nawiązując do słów wspomnianego brata, Alex mówi: „Świadomość, że Jehowa dopuszcza taką możliwość, uwalnia cię od dręczących myśli, jakobyś zawierając nowy związek, okazał się nielojalny wobec dawnego partnera lub wobec Bożej instytucji małżeństwa” (1 Kor. 7:8, 9, 39).

Alex przyznaje: „Gdy tracisz współmałżonka, nie możesz się opędzić od negatywnych myśli”. Chrześcijanin ten pamięta, jak zadawał sobie pytania: „‚Czy nie powinienem był zrobić czegoś inaczej? Czy nie mogłem być bardziej taktowny i wyrozumiały?’ Nie chciałem być sam. Nie chciałem żyć w pojedynkę. Naprawdę ciężko jest oderwać się od takich refleksji, gdyż codziennie uświadamiasz sobie, że zostałeś sam”.

Na podstawie własnych przeżyć Alex przekonuje: „Jeśli ze swej strony zrobimy wszystko, by skorzystać z duchowego wsparcia od Jehowy, otrzymamy ‚moc wykraczającą poza to, co normalne’, i przetrwamy wszelkie trudności” (2 Kor. 4:7).