Wspomniany wcześniej Paul tłumaczy, ile mu dało to, że inni starali się wyciągać go z domu: „Czasem nie ma się ochoty na żadne spotkania ani na opowiadanie o swojej sytuacji. Ale wieczór spędzony w towarzystwie bardzo poprawia samopoczucie; nie czujesz się tak strasznie samotny. Wiesz, że komuś na tobie zależy, i przynosi ci to ulgę”b.

Paul przekonał się, jak trudno jest przestać żyć przeszłością. Swe odczucia opisał tak: „Byliśmy z żoną jak dwa młode drzewka, które rosły splecione ze sobą. Ale gdy potem jedno drzewko znikło, drugie wyglądało na zdeformowane. Bez żony czułem się po prostu dziwnie”.

Herbert, owdowiały przed sześciu laty, mówi: „Najbardziej ceniłem sobie, gdy goście siedzieli i uważnie mnie słuchali, a ja mogłem snuć wspomnienia lub dzielić się przemyśleniami. Zdaję sobie sprawę, że przebywanie w moim towarzystwie nie zawsze było przyjemne, ale naprawdę odczuwałem wdzięczność za te przejawy empatii”. Dla Paula szczególnie dużo zrobił pewien dojrzały przyjaciel, który regularnie pytał go o samopoczucie. Paul opowiada: „Jego szczerość i łagodne podejście powodowały, że często mu się zwierzałem” (Przysłów 18:24).