„Po świątyniach pozostał tylko proch i pył, posągi zniszczono, święte księgi strawił ogień, ale starożytne bóstwa nadal żyją w sercach Indian” (Walter Krickeberg, Altmexikanische Kulturen).

Na tym samym wzgórzu, na którym Aztekowie oddawali cześć Tonantzin, w roku 1531 pewnemu Indianinowi rzekomo ukazała się postać Matki Boskiej. Według relacji tego człowieka miała ona ciemną karnację i przemówiła w języku nahuatl. Bardzo przyśpieszyło to proces katolicyzacji Azteków. Na fundamentach świątyni Tonantzin wzniesiono katolicką bazylikę Matki Bożej z Guadalupe. Co roku 12 grudnia miejsce to odwiedzają setki tysięcy pobożnych Meksykanów, z których wielu mówi językiem nahuatl.

Indianie ci, żyjący w dalekich górskich osadach, obchodzą mnóstwo świąt poświęconych różnym patronom. Niektóre z nich trwają kilka dni lub nawet tygodni. Jak napisał w swej książce antropolog Jacques Soustelle, tamtejsza ludność „łączy kult katolickich świętych z ceremoniami praktykowanymi jeszcze przed Cortezem” (L’universe des Aztèques). W środowisku tym szerzy się również okultyzm. Kiedy ktoś zachoruje, idzie do uzdrowiciela, który go rytualnie oczyszcza i składa ofiary ze zwierząt.