7. Co musi robić każdy namaszczony duchem chrześcijanin, by otrzymać nagrodę w niebie?

⁷ Czy chrześcijanin, który otrzymuje ten zadatek, ma zagwarantowaną przyszłość w niebie? Nie. Taka osoba jest pewna swego zaproszenia. Ale to, czy ostatecznie otrzyma nagrodę niebiańską, zależy od tego, czy dochowa wierności swemu powołaniu. Piotr tak to wyjaśnił: „Dlatego, bracia, tym bardziej róbcie wszystko, co możecie, aby utwierdzić swe powołanie i wybranie, bo jeśli będziecie to czynić, na pewno nie upadniecie. Tak bowiem zostanie wam szczodrze udostępnione wejście do wiecznotrwałego królestwa naszego Pana i Wybawcy, Jezusa Chrystusa” (2 Piotra 1:10, 11). Każdy namaszczony chrześcijanin musi zatem wysilać się, by pozostać wierny. W przeciwnym wypadku jego niebiańskie powołanie, czyli zaproszenie, na nic mu się nie przyda (Hebr. 3:1; Obj. 2:10).

Wkrótce tłumnie zebrali się wokół nich ludzie, którym apostoł Piotr wyjaśnił znaczenie tego, co się wydarzyło, po czym rzekł do nich: „Okażcie skruchę i niech każdy z was da się ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa ku przebaczeniu waszych grzechów, a otrzymacie wspaniałomyślny dar ducha świętego”. Z tego zaproszenia skorzystało wtedy około 3000 osób, które dały się ochrzcić i otrzymały obiecanego ducha świętego (Dzieje 2:37, 38, 41).

Tenże duch świadczy wespół z naszym duchem, że jesteśmy dziećmi Bożymi” (Rzym. 1:7; 8:15, 16). Krótko mówiąc, taka osoba wie, że została zaproszona w charakterze przyszłego dziedzica Królestwa, ponieważ Bóg daje jej to do zrozumienia przez swego świętego ducha (1 Tes. 2:12).

10. Jak rozumieć wypowiedź z 1 Jana 2:27, że namaszczeni chrześcijanie nie potrzebują, by ktoś ich nauczał?

¹⁰ Ci, którzy otrzymali od Boga to specjalne zaproszenie, nie potrzebują potwierdzenia z innego źródła. Nie muszą prosić, żeby ktoś jeszcze to zweryfikował. Jehowa nie pozostawia w ich umysłach i sercach żadnych wątpliwości.

¹² Ten, kto otrzymał takie zaproszenie, może się zastanawiać: „Dlaczego wybrano właśnie mnie, a nie kogoś innego?”. Może nawet powątpiewać, czy na to zasługuje. Ale nie kwestionuje faktu, że został zaproszony. Jego serce przepełnia radość i wdzięczność. Takie osoby czują się jak Piotr, który napisał pod natchnieniem: „Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec naszego Pana, Jezusa Chrystusa, gdyż stosownie do swego wielkiego miłosierdzia dał nam — przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa spośród umarłych — nowe zrodzenie do żywej nadziei, do dziedzictwa niezniszczalnego i nieskalanego, i niewiędnącego. Jest ono w niebiosach zachowane dla was” (1 Piotra 1:3, 4). Czytając te słowa, pomazańcy nie mają najmniejszych wątpliwości, że ich Ojciec niebiański zwraca się właśnie do nich.

Nie zrezygnowali z nadziei ziemskiej, bo nagle uznali, że życie wieczne na ziemi byłoby męczące bądź nudne; albo dlatego, że po prostu zapragnęli zbadać dziedzinę niebiańską. Tej odmiany doznali w wyniku działania ducha Bożego, który nie tylko ich powołał, czyli zaprosił, lecz także zmienił ich sposób myślenia oraz nadzieję.

15. Co samo w sobie nie dowodzi, że ktoś został namaszczony duchem świętym?

¹⁵ Być może się zastanawiasz, czy nie otrzymałeś tego wspaniałego zaproszenia. Jeśli odnosisz takie wrażenie, rozważ kilka ważnych pytań. Czy uważasz, że wykazujesz ponadprzeciętną gorliwość w służbie? Czy pilnie badasz Biblię i lubisz wnikać w „głębokie sprawy Boże”? (1 Kor. 2:10). Czy dostrzegasz, że Jehowa błogosławi twojej służbie w wyjątkowy sposób? Czy gorąco pragniesz spełniać Jego wolę? Czy odczuwasz wewnętrzną potrzebę niesienia innym duchowej pomocy? Czy widzisz dowody kierownictwa Jehowy w swoim życiu? Jeżeli odpowiadasz na te pytania twierdząco, czy to znaczy, że masz powołanie niebiańskie? Wcale nie. Dlaczego? Ponieważ takie odczucia mają nie tylko pomazańcy. Duch Jehowy w takim samym stopniu oddziałuje również na osoby mające nadzieję ziemską. Już sam fakt, że się zastanawiasz, czy otrzymałeś powołanie niebiańskie, wskazywałby, iż tak nie jest. Osoby powołane przez Jehowę nie mają co do tego żadnych wątpliwości! Po prostu to wiedzą!