Gdy Abraham dowiedział się, że Sara również urodzi syna, od którego będą się wywodzić „królowie ludów”, prosił Boga: „Oby Ismael żył przed obliczem twoim!” Bóg oznajmił mu, że dziedzicem przymierza zostanie jego przyszły syn Izaak, oraz dodał: „A co do Ismaela, wysłuchałem cię. Oto pobłogosławię mu i uczynię go płodnym, i bardzo, bardzo go rozmnożę. Na pewno wyda dwunastu naczelników i rozkrzewię go w wielki naród” (Rdz 17:16, 18-20). Potem 13-letni Ismael został obrzezany razem ze swym ojcem i z jego sługami (Rdz 17:23-27).

Zgodnie ze znaczeniem imienia Ismael „Bóg usłyszał” jego wołanie o pomoc, dostarczył niezbędnej wody i pozwolił mu żyć dalej i zostać łucznikiem. Ismael stał się koczownikiem i zamieszkał na pustkowiu Paran, przez co spełniło się proroctwo: „On zaś stanie się zebrą człowieczą. Jego ręka będzie przeciw każdemu, a ręka każdego będzie przeciw niemu; i przed obliczem wszystkich swych braci będzie obozował” (Rdz 16:12; 21:17-21). Hagar dała mu za żonę Egipcjankę i z czasem Ismael został ojcem 12 synów, naczelników obiecanego „wielkiego narodu” Ismaelitów. Miał też co najmniej jedną córkę, Machalat, którą poślubił Ezaw (Rdz 17:20; 21:21; 25:13-16; 28:9; zob. ISMAELITA).