TEŚĆ

W Pismach Hebrajskich ojciec męża jakiejś kobiety, czyli jej teść, jest określany słowem cham (Rdz 38:13, 25; 1Sm 4:19, 21), a żeńska forma tego wyrazu, chamòt, odnosi się do teściowej, czyli matki męża (Rut 1:14; Mi 7:6).

Czasownik chatán znaczy „spowinowacać się” (Pwt 7:3; 1Sm 18:20-27; 1Kl 3:1; 2Kn 18:1). Męską formą imiesłowu pochodzącego od tego czasownika określano teścia mężczyzny, czyli ojca jego żony, a żeńską — teściową (Pwt 27:23).

Ponieważ narzeczonych traktowano jak małżeństwo, zaręczoną kobietę jeszcze przed ślubem nazywano żoną (Sdz 14:20). A zatem mężczyznę określano mianem „zięcia” (rzeczownik pochodzący od słowa chatán) bez względu na to, czy małżeństwo zostało już zawarte (Sdz 19:5; 1Sm 22:14; Neh 6:18; 13:28), czy też było dopiero planowane, jak w wypadku „zięciów” Lota (Rdz 19:12, 14; por. Sdz 15:6). Córki Lota nie wyszły jeszcze za mąż, a jedynie się zaręczyły, gdyż w przeciwnym razie zapewne nie mieszkałyby z ojcem, lecz w domach swych mężów. Wspomniani w Biblii dwaj mężczyźni byli w gruncie rzeczy narzeczonymi tych dziewcząt, a więc nie faktycznymi, lecz przyszłymi zięciami Lota. Wskazuje na to także tekst hebrajski, który można przetłumaczyć: „Zięciowie, którzy mieli pojąć [czyli „zamierzali poślubić”] jego córki” (Rdz 19:14; zob. Bg, Bp, BT, Bw).

W Chrześcijańskich Pismach Greckich na „teść” tłumaczone jest słowo pentheròs (Jn 18:13), a jego żeńska forma, pentherá — na „teściowa” (Mt 8:14; 10:35; Mk 1:30; Łk 4:38; 12:53; zob. SYNOWA).