Chrześcijański pogląd na balsamowanie

Ostatnie życzenie wiernego patriarchy Jakuba brzmiało: „Pogrzebcie mnie z moimi ojcami w jaskini, która jest na polu Efrona Hetyty, w jaskini, która jest na polu Machpela, naprzeciw Mamre w ziemi Kanaan” (Rodzaju 49:29-31).

CHCĄC spełnić wolę ojca, Józef postąpił z jego ciałem według zwyczaju powszechnego wtedy w Egipcie. „Nakazał swym sługom, lekarzom, żeby zabalsamowali jego ojca”. Jak wynika z relacji zawartej w 50 rozdziale Księgi Rodzaju, trwało to wymagane 40 dni. Dzięki temu zabiegowi ciało Jakuba, wiezione przez wielką, wolno sunącą karawanę złożoną z członków rodziny i dostojników egipskich, mogło odbyć czterystukilometrową podróż do miejsca pochówku w Hebronie (Rodzaju 50:1-14).

Czy kiedyś uda się odnaleźć zmumifikowane ciało Jakuba? Szanse na to są w najlepszym razie nikłe. Z powodu wysokiej wilgotności, która panowała w Izraelu, do naszych czasów przetrwało niewiele tego typu szczątków (Wyjścia 3:8). Zachowało się mnóstwo przedmiotów z metalu i kamienia, ale znacznie mniej od nich trwałe tkaniny, skóry i zabalsamowane ciała uległy niszczącemu działaniu wilgoci i czasu.

Jakuba zabalsamowali ludzie nie podzielający jego poglądów religijnych. Trudno jednak sobie wyobrazić, żeby Józef, oddając ciało ojca w ręce egipskich lekarzy, prosił o zmówienie modlitw czy odprawienie rytuałów, które w tamtych czasach mogły towarzyszyć balsamowaniu. Jakub i Józef mieli mocną wiarę (Hebrajczyków 11:21, 22). Nigdzie w Piśmie Świętym nie znajdujemy negatywnej oceny takiego zabezpieczenia ciała Jakuba przed rozkładem, mimo że nie uczyniono tego na polecenie Jehowy. Ta mumifikacja nie miała stanowić jakiegoś precedensu dla Izraelitów czy członków zboru chrześcijańskiego. Słowo Boże nie zawiera żadnych wytycznych w tej sprawie. Poza jeszcze jedną wzmianką o zabalsamowaniu ciała Józefa, nigdzie więcej nie wspomina o tej praktyce (Rodzaju 50:26).