Po stworzeniu Adama i Ewy Bóg umieścił ich w pięknym ogrodzie. Mieli tam pod dostatkiem jadalnych roślin i owocujących drzew. Nie wolno im było spożywać owoców tylko z jednego drzewa — „drzewa poznania dobra i zła”. Jako osoby obdarzone wolną wolą, mogli zadecydować, czy okażą Bogu posłuszeństwo, czy też nie. Adam otrzymał jednak następującą przestrogę: „W dniu, w którym z niego [z drzewa poznania] zjesz, z całą pewnością umrzesz” (Rodzaju 1:29; 2:17).

Rozsądne ograniczenie

To jedno ograniczenie absolutnie nie było uciążliwe; Adam z Ewą mogli jeść ze wszystkich innych drzew rosnących w ogrodzie (Rodzaju 2:16). Zakaz ten bynajmniej nie sugerował, jakoby pierwsi ludzie mieli skłonność do złego, nie uwłaczał też ich godności. Gdyby Bóg sformułował prawo zabraniające jakiegoś nikczemnego czynu, na przykład sodomii lub morderstwa, można by dojść do wniosku, że w doskonałych ludziach drzemały niewłaściwe pragnienia, które należało okiełznać. Tymczasem jedzenie było czymś najzupełniej naturalnym i stosownym.

A może, jak twierdzą niektórzy, zakazanym owocem było współżycie płciowe? Taki pogląd nie ma uzasadnienia w Piśmie Świętym. Po pierwsze, gdy Adam otrzymał ten zakaz, nie miał żony i najwyraźniej pozostawał sam jeszcze przez jakiś czas (Rodzaju 2:23). Po drugie, Bóg powiedział Adamowi i Ewie: „Bądźcie płodni i stańcie się liczni oraz napełnijcie ziemię” (Rodzaju 1:28). To oczywiste, że nie dawałby im przykazania, za którego spełnienie groziła kara śmierci! (1 Jana 4:8). Po trzecie, Ewa pierwsza zaczęła jeść owoc i dopiero potem dała trochę mężowi (Rodzaju 3:6). Tak więc zakazanym owocem z pewnością nie było współżycie seksualne.

Roszczenie do niezależności

„Drzewo poznania” było rzeczywiście istniejącym drzewem. Miało jednak symboliczną wymowę — wyobrażało Boskie prawo do orzekania, co dla człowieka jest dobre, a co złe. Zjedzenie owocu było więc nie tylko kradzieżą — przywłaszczeniem sobie czegoś, co należało do Boga — ale również zuchwałą próbą uzyskania niezależności. Kiedy Szatan oszukał Ewę, mówiąc, że po zjedzeniu owocu ‛z całą pewnością nie umrą’, zapewnił ją także: „Gdyż Bóg wie, że w tym samym dniu, w którym z niego zjecie, wasze oczy na pewno się otworzą i na pewno staniecie się podobni do Boga, będziecie znali dobro i zło” (Rodzaju 3:4, 5).

W ten sposób Adam z Ewą bezpowrotnie zerwali więź z Jehową; grzech wycisnął piętno na ich ciałach, a nawet na ich kodzie genetycznym. Co prawda żyli jeszcze setki lat, ale „w dniu, w którym” zgrzeszyli, zaczęli umierać, tak jak obumiera gałąź odcięta od drzewa (Rodzaju 5:5). Poza tym po raz pierwszy odczuli wewnętrzny niepokój. Uświadomili sobie, że są nadzy, i próbowali ukryć się przed Bogiem (Rodzaju 3:7, 8). Zaczęło ich dręczyć poczucie winy, niepewność i wstyd. Wyrzuty sumienia z powodu popełnionego grzechu zburzyły ich spokój.