EWA

(„żyjąca”; najwyraźniej spokrewnione z hebr. czasownikiem chajáh: „żyć”).

Pierwsza kobieta i ostatnie wymienione dzieło stwórcze Jehowy na ziemi.

Jehowa, jako Stwórca, wiedział, że człowiekowi nie byłoby dobrze pozostawać samemu. Zanim jednak przystąpił do stworzenia kobiety, przyprowadzał do niego różne zwierzęta lądowe i stworzenia latające. Adam nadawał im nazwy, ale wśród nich nie znalazł żadnej pomocy dla siebie. Wtedy Jehowa zesłał na Adama głęboki sen, wyjął z jego boku żebro i zasklepił ciało, a z wyjętego żebra ukształtował niewiastę. Adam niewątpliwie dowiedział się bezpośrednio od Boga, swego Stwórcy i Ojca, jak powstała kobieta. Z radością ją przyjął jako swoją żonę, mówiąc: „To wreszcie jest kość z moich kości i ciało z mego ciała”. Stanowiła jego uzupełnienie, dlatego nazwał swą żonę ʼiszszáh („kobieta; niewiasta”, dosł. „żeński człowiek”), „gdyż wzięta została z mężczyzny” (Rdz 2:18-23). Następnie Bóg wypowiedział do obojga ojcowskie błogosławieństwo: „Bądźcie płodni i stańcie się liczni oraz napełnijcie ziemię i opanujcie ją”. Mieli też podporządkować sobie zwierzęta (Rdz 1:28). Jako dzieło Bożych rąk, kobieta była doskonale przygotowana, by być uzupełnieniem swego męża, Adama, a także matką.

Zostaje zwiedziona, okazuje nieposłuszeństwo. Pewnego dnia kobieta była z dala od męża i znalazła się w pobliżu drzewa poznania dobra i zła. Tam ostrożny i niepozorny wąż, użyty jako widzialne narzędzie mówcze przez niewidzialną istotę duchową, zadał niewinnie brzmiące pytanie: „Czy Bóg rzeczywiście powiedział, iż nie z każdego drzewa ogrodu wolno wam jeść?” Kobieta odpowiedziała zgodnie z prawdą, gdyż niewątpliwie otrzymała stosowne pouczenia od męża, który był jej głową i z którym stanowiła jedno ciało. Ale gdy wąż zanegował wypowiedź Stwórcy i oznajmił, że dzięki złamaniu Jego zakazu będą tak jak Bóg znać dobro i zło, kobieta spojrzała na to drzewo inaczej. Zauważyła, że „drzewo to jest dobre, by mieć z niego pokarm, i że jest czymś upragnionym dla oczu — tak, to drzewo miało ponętny wygląd”. Poza tym wąż powiedział, że jeśli z niego zje, to stanie się podobna do Boga (por. 1Jn 2:16). Została całkowicie zwiedziona przez węża i zaczęła tak mocno pragnąć korzyści płynących ze zjedzenia zakazanego owocu, że złamała prawo Boże (1Tm 2:14). Następnie podeszła do męża i namówiła go, by przyłączył się do niej w nieposłuszeństwie wobec Boga. Adam posłuchał jej głosu (Rdz 3:1-6).

Bezpośrednim skutkiem ich grzechu było poczucie wstydu. Dlatego oboje sporządzili sobie z liści figowych okrycia bioder. Usłyszawszy głos Jehowy, ukryli się wśród drzew ogrodu. Kiedy Bóg zapytał kobietę o jej postępek, odparła, że jadła, ponieważ została zwiedziona przez węża. Oznajmiając wyrok na nią, Jehowa zapowiedział jej wzmożone boleści związane z ciążą i wydawaniem na świat dzieci; uprzedził ją też, że będzie pożądać swego męża, a on będzie nad nią panował (Rdz 3:7-13, 16).

Według relacji biblijnej po złamaniu prawa Bożego Adam nadał swej żonie imię Ewa, „gdyż miała się stać matką wszystkich żyjących” (Rdz 3:20). Zanim Jehowa wypędził Adama i Ewę z ogrodu Eden, by poznali trud życia na przeklętej ziemi, w dowód niezasłużonej życzliwości dał im długie szaty ze skóry (Rdz 3:21).

Czy Ewa miała rację, mówiąc, że wydała na świat swego syna Kaina „z pomocą Jehowy”?

Po urodzeniu poza rajem pierwszego syna, Kaina, Ewa powiedziała: „Wydałam mężczyznę z pomocą Jehowy” (Rdz 4:1). Ewa jest pierwszą osobą opisaną w Biblii, która użyła imienia Bożego, co świadczy o tym, że imię Jehowa było znane już pierwszym ludziom. Później urodziła Abla, jak również innych synów i córki. Gdy Adam miał 130 lat, Ewa urodziła syna, którego nazwała Set, mówiąc: „Bóg dał mi innego potomka w miejsce Abla, jako że Kain go zabił”. Jej wypowiedzi przy narodzinach Kaina oraz Seta były zupełnie stosowne, gdyż mogła wydać na świat dzieci dzięki zdolnościom rozrodczym, jakie ona i Adam otrzymali od Boga, oraz dzięki Jego niezasłużonej życzliwości, która się uwidoczniła w tym, że Jehowa nie uśmiercił jej natychmiast po złamaniu Jego zakazu. Informacja o narodzinach Seta to ostatnia wzmianka o Ewie w Księdze Rodzaju (Rdz 4:25; 5:3, 4).

Postać historyczna. To, że Ewa naprawdę istniała i nie była postacią fikcyjną, potwierdził sam Chrystus Jezus. Kiedy faryzeusze pytali go o kwestię rozwodu, zwrócił uwagę na relację z Księgi Rodzaju o stworzeniu mężczyzny i kobiety (Mt 19:3-6). Poza tym apostoł Paweł napisał do Koryntian, że obawia się, by ich umysły nie zostały w jakiś sposób skażone, „jak wąż swą przebiegłością obałamucił Ewę” (2Ko 11:3). A omawiając stosowne miejsce kobiet w zborze chrześcijańskim, Paweł oznajmił, iż nie pozwala „kobiecie nauczać ani sprawować władzy nad mężczyzną”, ponieważ Adam został ukształtowany pierwszy i nie został zwiedziony, „lecz kobieta została całkowicie zwiedziona i popadła w występek” (1Tm 2:12-14).