Pokładaj nadzieję w Jehowie

„Pokładaj nadzieję w Jehowie i trzymaj się Jego drogi, a wywyższy ciebie, abyś objął w posiadanie ziemię. Kiedy niegodziwcy zostaną odcięci, będziesz to oglądał” (Ps. 37:34).

1, 2. W jakiej sytuacji znajduje się ludzkość? Jaką rolę odgrywa w tym ONZ?

W DZISIEJSZYCH czasach poziom wiedzy ludzkiej jest wyższy niż w którymkolwiek poprzednim okresie historii. Po uporczywych wysiłkach człowiek wkroczył w epokę rozbicia atomu. Zdawałoby się, że mając do dyspozycji olbrzymie ilości energii jądrowej, może realizować wspaniałe przedsięwzięcia w skali całego świata. Tymczasem jak na ironię wystawił siebie na straszliwe niebezpieczeństwo.

² Czemu to zawdzięczać, że nie doszło jeszcze do nuklearnej samozagłady ludzkości? Mogłoby się wydawać, że jest to zasługa Organizacji Narodów Zjednoczonych, która szczyci się tym, iż należy do niej 159 państw różniących się ustrojowo. Jednakże rządy tych państw nie zgadzają się ze sobą w kwestiach politycznych — każdy uważa swój sposób sprawowania władzy za lepszy, jeśli nie najlepszy. Toteż ONZ jest tworem skłóconym wewnętrznie. Wyraźnie zaznacza się w nim duma narodowa i dążenie do niezależności. Co więcej, część państw członkowskich odrzuca wiarę w Boga i opowiada się za ateizmem.

3. Pod jakim względem wyobrażenia chrześcijaństwa o Bogu rozmijają się z rzeczywistością?

³ Narody, które nie chcą uchodzić za bezbożne, noszą miano chrześcijaństwa. Głoszą wiarę w Jezusa Chrystusa łączonego w trójjedyne bóstwo z „Bogiem Ojcem” oraz duchem świętym uważanym za osobę. Twierdzą, że osoby wchodzące w skład tej „trójcy” są sobie równe. A przecież Ojciec Jezusa sam siebie przedstawił słowami zapisanymi przez proroka Izajasza: „Ja jestem Jehowa. Takie jest moje imię; i nikomu innemu nie będę dawał mojej chwały ani sławy mej rytym wizerunkom” (Izaj. 42:8). I właśnie Jehowa (lub Jahwe, według Biblii Tysiąclecia, wyd. II) dał o sobie w ciągu dziejów niezrównane świadectwo.

4. Od czego ONZ odwraca uwagę ludzkości?

⁴ Organizacja Narodów Zjednoczonych nie chce uznać doniosłości imienia Bożego ani otoczyć go należnym szacunkiem, co wcale nie przynosi jej chluby. Pomimo rozpaczliwej sytuacji, w jakiej znaleźli się obecnie mieszkańcy ziemi, nie nawołuje ich do pokładania nadziei w Tym, który nosi owo imię. A przecież słusznie nazwano Go „Bogiem nadziei”, gdyż Jego obietnice dają podstawę do jedynej uzasadnionej nadziei, jakiej człowiek może się dziś uchwycić (Rzym. 15:13, Biblia warszawska). Krzepi ona i podtrzymuje mnóstwo mężczyzn i kobiet.

NADZIEJA OD SAMEGO POCZĄTKU

5. Kiedy zostały położone podwaliny nadziei?

⁵ Podwaliny pod tę nadzieję położono na samym początku dziejów ludzkości, tuż przed wygnaniem naszych prarodziców z ich siedziby — ogrodu Eden na Bliskim Wschodzie. Doniesienie o tym parku, czyli o raju, napisane w języku hebrajskim, wcale nie jest bajką ani mitem o ludziach, którzy przestali oddawać cześć swemu Stwórcy (Rodz. 2:7 do 3:24).

6. Jak doszło do tego, że ludzkości stała się potrzebna nadzieja?

⁶ Ponad 4000 lat później chrześcijański apostoł Paweł napisał pod natchnieniem: „Przez jednego człowieka grzech wszedł na świat i śmierć przez grzech, a tak śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli” (Rzym. 5:12). W innym zaś liście wyjaśnił, kto jest tym „jednym” winowajcą: „W Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni” (1 Kor. 15:22). Lekarz imieniem Łukasz w trzecim rozdziale swej Ewangelii odtworzył rodowód Jezusa aż do Adama, który przed wyrzuceniem z Edenu słyszał, jak Jehowa ogłosił orędzie nadziei (Łuk. 3:23-38).

7. Co uczynił Bóg jeszcze za życia Adama, aby jego potomkom dodać otuchy?

⁷ Zapewne chciałbyś poznać treść tego orędzia. Najpierw jednak warto zwrócić uwagę na fakt, iż Jehowa od początku okazał się Dawcą nadziei. Adam był Jego ziemskim synem i Bóg pozwolił mu spłodzić potomstwo. Gdybyś przewidywał, że twoje dzieci czeka ponura przyszłość, to niewątpliwie chciałbyś im dodać otuchy, wzbudzić w nich nadzieję. Podobnie postąpił Bóg. Wydał na Adama wyrok skazujący, po którym wypowiedział słowa nadziei dla jego potomków.

8. Dlaczego Księga Rodzaju 3:15 daje podstawę do nadziei?

⁸ Co oznajmił ów Bóg, który wszczepia nadzieję? Zwracając się do węża, który się przyczynił do grzechu Adama, rzekł: „Ustanowię też nieprzyjaźń między tobą a niewiastą i między nasieniem twoim a nasieniem [potomstwem] jej. To rozgniecie tobie głowę, a ty mu rozgnieciesz piętę” (Rodz. 3:15). Może się zastanawiasz, co w tym oświadczeniu mogłoby budzić nadzieję. Przede wszystkim dowiadujemy się z niego, że kiedyś zostanie rozgnieciona głowa „węża”.

9. Kim jest „wąż”, wspomniany w Księdze Rodzaju 3:14, 15?

⁹ W Księdze Objawienia 12:9 czytamy: „Zrzucony więc został wielki smok, pierwotny wąż, nazywany Diabłem i Szatanem, który wprowadza w błąd całą zamieszkaną ziemię; zrzucony został na ziemię, a wraz z nim zostali zrzuceni jego aniołowie”. Tak więc „wężem” zamieszanym w wydarzenia w Edenie jest nikt inny, tylko niegodziwy duch, znany jako Szatan Diabeł. Ten symboliczny wąż oprócz aniołów w niebie ma także „nasienie” na ziemi, „nasienie”, które w odpowiednim czasie zostanie unicestwione razem z nim (Objawienie, rozdział 12).

10. Jak Jezus potwierdził tożsamość „węża”?

¹⁰ Słowa Jezusa Chrystusa, skierowane w pierwszym wieku n.e. do żydowskich przywódców religijnych, wyraźnie potwierdzają, że „wężem” odpowiedzialnym za upadek pierwszych rodziców jest Diabeł. Brzmią one: „Za ojca macie Diabła i chcecie spełniać pragnienia waszego ojca. Ten był zabójcą, gdy rozpoczynał, i nie trzymał się mocno prawdy (...). Kiedy mówi kłamstwo, wypowiada się zgodnie z własnym usposobieniem, ponieważ jest kłamcą i ojcem kłamstwa” (Jana 8:44). Swych przeciwników religijnych Jezus nazwał też „pomiotem żmijowym” (Mat. 12:34; 23:33).

NADZIEJA WCIĄŻ ŻYWA

11. Jaki jeszcze powód do żywienia nadziei można znaleźć w Księdze Rodzaju 3:15?

¹¹ Boska obietnica co do zmiażdżenia głowy symbolicznego węża w rzeczywistości niosła nadzieję wszystkim ludziom, którzy mieli się dopiero narodzić. Zrozumiemy to lepiej po dokładniejszym zapoznaniu się z wypowiedzią z Księgi Rodzaju 3:15. Jest tam mowa o „nasieniu” niewiasty. Tożsamość jego bardzo długo była okryta tajemnicą. Nie ulegało jednak wątpliwości, że Bóg Jehowa miał ustanowić nieprzyjaźń między tym jeszcze wówczas nieznanym „nasieniem” a symbolicznym wężem i jego potomstwem wrogim Bogu. ‛Nasieniu niewiasty’ przyrzeczono, wręcz zagwarantowano zwycięstwo! Wraz z tą obietnicą członkom rodziny ludzkiej zaświtała nadzieja. Wiązała się ona z przyjściem ‛nasienia niewiasty’.

12. Co jeszcze zostało z biegiem czasu objawione o ‛nasieniu niewiasty’?

¹² W późniejszych stuleciach Bóg wyjawił, że owym „nasieniem” jest Jego jednorodzony Syn, którego posłał na ziemię, aby się stał Mesjaszem i złożył swe życie na ofiarę okupu (Rodz. 22:17, 18; Gal. 3:16; 1 Jana 2:2; Obj. 5:9, 10). Dlatego Świadkowie Jehowy nie pokładają nadziei w Organizacji Narodów Zjednoczonych, lecz w żyjącym Jezusie Chrystusie, Głównym Rzeczniku Jehowy Boga. Możemy być pewni, że Chrystus żyje, ponieważ został wskrzeszony, aby zasiąść po prawicy Jehowy w niebie. Apostoł Paweł napisał: „Jeżeli tylko co do tego życia [także w XX wieku] pokładamy nadzieję w Chrystusie, jesteśmy najbardziej godni pożałowania ze wszystkich ludzi. Jednakże teraz Chrystus został wzbudzony z martwych jako pierwociny tych, którzy zasnęli w śmierci” (1 Kor. 15:19, 20). Z dowodów biblijnych przedstawianych na łamach niniejszego czasopisma wyraźnie wynika, że Jezus Chrystus już objął władzę jako niebiański Król (Obj. 11:15).

13, 14. W kim Świadkowie Jehowy pokładają nadzieję? Co w związku z tym robią?

¹³ Nie znaczy to oczywiście, jakoby nadzieje ludzkości miały się odtąd wiązać z Jezusem, a nie z Jehową. Wciąż aktualne jest wezwanie z Psalmu 37:34: „Pokładaj nadzieję w Jehowie i trzymaj się Jego drogi, a wywyższy ciebie, abyś objął w posiadanie ziemię. Kiedy niegodziwcy zostaną odcięci, będziesz to oglądał”. W dalszym ciągu trzeba pokładać nadzieję w Jehowie i zachęcać wszystkich, by przestali polegać na organizacjach utworzonych przez ludzi.

¹⁴ Właśnie dlatego Świadkowie Jehowy w 208 krajach i w 164 językach głoszą dobrą nowinę o Królestwie. Nie sposób ich powstrzymać od tej działalności. Chociaż czynniki polityczne, które usiłują tego dokonać, są wspierane i poduszczane przez religie, nie mają poparcia Bożego. Możemy dalej dawać świadectwo o Jehowie i pokładać w Nim nadzieję, jak to czynił Dawid z Betlejem, który napisał:

15. Co można powiedzieć o nadziei, jaką pokładał w Jehowie król Dawid?

¹⁵ „Jahwe jest moim pasterzem: nie brak mi niczego; pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach. Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć: orzeźwia moją duszę. Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach przez wzgląd na swoje imię. Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną. Twój kij i Twoja laska właśnie mnie pocieszają. Stół dla mnie zastawiasz wobec mych przeciwników; namaszczasz mi głowę olejkiem; mój kielich jest przeobfity. Tak, dobroć i łaska pójdą w ślad za mną przez wszystkie dni mego życia i zamieszkam w domu Jahwe po najdłuższe czasy” (Psalm 23, BT).

16. Pod jakim względem Jezus był podobny do Dawida?

¹⁶ Król Dawid został wyznaczony przez Jehowę na duchowego pasterza plemion izraelskich. Założył on stolicę swego państwa w Jeruzalem, gdzie przez 40 lat panował potem jego syn, Salomon. Jezusa Chrystusa nie bez podstaw nazywano „synem Dawida” (Łuk. 1:31; 18:39; 20:41). Miał on — podobnie jak jego ziemski przodek — pokładać nadzieję w Jehowie Bogu. I rzeczywiście tak było.

17. Co dowodzi, że Jezus pokładał nadzieję w Jehowie?

¹⁷ Nie ulega wątpliwości, że Jezus Chrystus, najsłynniejszy potomek Dawida, kierował się radą z Psalmu 37:34; świadczą o tym jego ostatnie słowa, wyrzeczone na palu męki: „Ojcze, w ręce twoje polecam ducha mego” (Łuk. 23:46, Bw). Przytoczył wtedy wypowiedź, którą Dawid skierował do Boga w Psalmie 31:6; jednocześnie spełnił zawarte w niej proroctwo: „W ręce twoje polecam ducha mego” (Bw). Jezus, podobnie zresztą jak król Dawid, nie zawiódł się w swej nadziei. Trzeciego dnia został wskrzeszony. W czterdzieści dni później powrócił do swego Ojca niebiańskiego. A kiedy w roku 1914 n.e. upłynęły Czasy Pogan, Jehowa wywyższył swego Syna i ustanowił go Władcą ziemi.

CZAS PIELĘGNOWAĆ NADZIEJĘ

18. Dlaczego słusznie można żywić nadzieję?

¹⁸ Żyjemy w kolejnym, 6014 roku historii człowieka. Z czym ludzkość może dziś wiązać swe nadzieje? Pytanie to jest jak najbardziej stosowne, minęło bowiem prawie 1900 lat od skompletowania całej Biblii. Jeszcze więcej czasu upłynęło, odkąd Dawid napisał słowa, które można dziś znaleźć w Psalmie 37:34.

19. Co Jehowa uczynił dla Jezusa, tym samym utwierdzając nas w nadziei?

¹⁹ Bóg Wszechmocny Jehowa, który wskrzesił Jezusa, wyznaczył mu nieporównanie świetniejszą rolę, niż to się wydaje krótkowzrocznym ludziom. Wzbudzeniem z martwych jednorodzonego Syna i przyznaniem mu miejsca po swej prawicy w niebie utwierdza nas w przeświadczeniu, że możemy pokładać w Nim głęboką, uzasadnioną nadzieję. Z natchnionej wypowiedzi Pawła wynika, że od tego zależy nasze szczęśliwe, wieczne życie; czytamy: „W tej bowiem nadziei zostaliśmy wybawieni” (Rzym. 8:24).

20. Dlaczego możemy mówić, że Jehowa w dalszym ciągu jest „Bogiem nadziei”?

²⁰ Apostoł wyjaśnia dalej: „Lecz nadzieja, którą się ogląda, nie jest nadzieją, bo gdy człowiek coś widzi, czy ma na to dopiero nadzieję? A jeśli mamy nadzieję na coś, czego nie widzimy, w dalszym ciągu wytrwale na to czekamy” (Rzym. 8:24, 25). A zatem ta pierwotna nadzieja wciąż jest żywa, co więcej, zbliża się chwila, gdy rodzaj ludzki doczeka się jej chwalebnego spełnienia (2 Piotra 3:13; Obj. 21:4, 5). Dotyczy ona wszystkich ludzi i dlatego zasługuje, by ją poznali. Tak sobie życzy nasz „Bóg nadziei”.

21, 22. Jakiego działania ze strony narodów można się spodziewać w niedalekiej przyszłości?

²¹ Nadeszła wyznaczona przez Niego pora, by to urzeczywistnić. W obecnej epoce, gdy zdobycze naukowe umożliwiły niektórym państwom członkowskim ONZ zgłębienie tajników jądra atomowego, ich przywódcy nie czują potrzeby zawierzenia w rozwiązaniu swych problemów jakiemuś wyższemu umysłowi (por. Rodz. 11:6).

²² Wielkie religie jak jeszcze nigdy muszą się bronić, będąc niejako przyparte do muru. Przebrały miarę w sianiu niezgody. Z Biblii wynika, że czynniki rządzące zademonstrują swoją przewagę i wezmą z nimi rozbrat, aby już nie mogły pasożytować na światowym systemie rzeczy, z którego od tak dawna usiłują wysysać wszystko, co się tylko da. Nic więc dziwnego, że żywioły polityczne tak postąpią. Ponieważ ów atak na religię ujdzie im bezkarnie, dojdą do wniosku, że nie ma Boga, który jest godzien tego, by Go czcić i Mu służyć. Wówczas, jak na to wskazują proroctwa biblijne, zaatakują ocalałą z tego pogromu społeczność świadków Bożych. Będą pewni, że ich bogoburczą kampanię uwieńczy bardzo łatwe zwycięstwo nad Świadkami Jehowy (Obj. 17:12-17; Ezech. 38:10-23).

23, 24. Jak Jehowa postąpi, gdy narody zaatakują Jego lud?

²³ W ostateczności jednak narody poznają smak sromotnej porażki, jaką musi ponieść każdy, kto się waży występować do walki z Jehową zastępów, który nie przegrał żadnej bitwy. Wyraźnie wyjdzie wówczas na jaw, iż posługuje się nimi „wąż”, Szatan, „bóg tego systemu rzeczy” — największy przeciwnik jedynego prawdziwego Boga (2 Kor. 4:4).

²⁴ Cóż za upokorzenie! Ich niewczesne zapędy okażą się szczytem bezczelności i wywołają sprawiedliwe oburzenie samego Boga nieba i ziemi. Słusznie mógł On powiedzieć do marnych ludzi: „‛Wasze myśli bowiem to nie myśli moje ani drogi moje nie są waszymi drogami’, brzmi wypowiedź Jehowy; ‛bo jak niebiosa przewyższają ziemię, tak moje drogi są wyższe od dróg waszych i myśli moje od waszych myśli. Tak bowiem jak deszcz ulewny i śnieg pada z niebios, a nie wraca tam, dopóki naprawdę nie nasączy ziemi oraz nie użyźni jej i nie uczyni urodzajną, rzeczywiście dając siewcy nasienie, a jedzącemu chleb, takie się okaże słowo, które wychodzi z mych ust. Nie wróci do mnie bez skutków, ale niezawodnie wykona to, co mi się spodobało, i odniesie pewny sukces w tym, po co je posłałem’” (Izaj. 55:8-11).

25. Dlaczego mamy teraz wszelkie powody do polegania na Jehowie, Bogu nadziei?

²⁵ Stwórca zaszczepił ludziom wrażliwość, jaką sam się odznacza. „Tak bowiem mówi Jahwe Zastępów — który posłał mnie dla swej chwały — o narodach, co was złupiły: ‛Kto was dotyka, dotyka źrenicy oka mego’” (Zach. 2:12, Biblia poznańska). Świadkowie Jehowy muszą więc nadal pokładać nadzieję w swoim Bogu, a On ich nie zawiedzie, czym przyda wspaniałego blasku swemu wszechświatowemu zwierzchnictwu. Wykaże raz na zawsze, iż jest najwyższym, wszechmocnym i wiecznym Bogiem, który spełnia najśmielsze oczekiwania swych stworzeń w niebie i na ziemi. Alleluja! (Ps. 150:6).

Jak odpowiesz:

◼ Dlaczego nadzieje narodów są złudne?

◼ Jak w Księdze Rodzaju 3:15 Bóg dał podstawę do nadziei?

◼ Jak Jezus zapatrywał się na radę z Psalmu 37:34?

◼ Dlaczego możemy dziś żywić nadzieję?

[Ilustracja na stronie 8]

Jak owce idą za pasterzem, tak Dawid polegał na Jehowie i w Nim pokładał nadzieję