PIĘTA

Tylna część stopy człowieka. Biblia nierzadko wspomina o niej w sensie przenośnym. Chwycenie za piętę lub jej zranienie było próbą powstrzymania kogoś od jakiegoś działania, przeszkodzenia mu w czymś. Jakub trzymał za piętę Ezawa, swego brata bliźniaka, gdy wychodzili z łona matki (Rdz 25:26). Właśnie dlatego nadano mu imię Jakub („chwytający za piętę; ten, kto wypiera”), które miało znaczenie prorocze (Rdz 27:36; Oz 12:2, 3).

Niewierną Jerozolimę przyrównano w proroctwie do nieobyczajnej kobiety, która poniesie karę polegającą na ‛zadaniu gwałtu jej piętom’ — miała wędrować po nierównym terenie i cierpieć wskutek bólu pięt. Urzeczywistniło się to w 607 r. p.n.e., gdy mieszkańcy Jerozolimy poszli na wygnanie do Babilonu (Jer 13:22).

Król Dawid przenośnie powiedział o swym zdradzieckim towarzyszu Achitofelu: „Podniósł przeciw mnie swą piętę” (Ps 41:9). Słowa te spełniły się też na Judaszu Iskariocie, do którego Jezus zastosował powyższy werset: „Ten, który spożywał mój chleb, podniósł przeciw mnie swą piętę” (Jn 13:18). A zatem ‛podniesienie przeciw komuś pięty’ to podstępne działania na czyjąś szkodę.

Zgodnie z pierwszym zapisanym proroctwem, zawartym w Rodzaju 3:15, „wąż” miał rozgnieść piętę ‛potomstwu niewiasty’. Uszkodzenie pięty jest bolesne, nie musi jednak powodować trwałego kalectwa. Choć więc ziemskie narzędzia potężnego „węża”, Szatana Diabła (Obj 12:9), zgładziły Jezusa, „potomka” (Gal 3:16), to trzeciego dnia jego Ojciec, Jehowa, wskrzesił go i w ten sposób uleczył jego ‛rozgniecioną piętę’ (Dz 2:22-24; 10:40).