Jehowa wie, jak wyzwolić swój lud

„Jehowa wie, jak ludzi przejawiających zbożne oddanie wyzwolić z doświadczenia” (2 PIOTRA 2:9).

DLACZEGO MOŻEMY UFAĆ, ŻE JEHOWA...

wie, kiedy mają się rozegrać wydarzenia związane z realizacją Jego woli?

użyje swojej mocy w obronie swego ludu?

wie, jak będzie się rozwijać sytuacja w trakcie wielkiego ucisku?

1. Jakie warunki zapanują w trakcie „wielkiego ucisku”?

WYROK Boży na szatański świat spadnie nagle jak grom z jasnego nieba (1 Tes. 5:2, 3). Gdy nadejdzie „wielki dzień Jehowy”, ludzkość pogrąży się w kompletnym chaosie (Sof. 1:14-17). Powszechne będą różne udręki. Nastanie taki ucisk, „jakiego nie było od początku świata aż dotąd” (odczytaj Mateusza 24:21, 22).

2, 3. (a) W obliczu jakiego zagrożenia stanie lud Boży podczas „wielkiego ucisku”? (b) Co pomoże nam przygotować się na nadchodzące wydarzenia?

² Kiedy „wielki ucisk” zbliży się do punktu kulminacyjnego, słudzy Boży staną się celem zaciekłego ataku „Goga z krainy Magog”. Nadciągnie przeciw nim „liczne wojsko” — „jak obłoki, by pokryć kraj” (Ezech. 38:2, 14-16). Ludowi Jehowy nie przyjdą z pomocą żadne człowiecze instytucje. Ocalenie będzie zależeć wyłącznie od Boga. Jak zareagują prawdziwi chrześcijanie w obliczu grożącej im zagłady?

³ Jeżeli jesteś sługą Jehowy, czy wierzysz, że On potrafi i naprawdę zamierza ocalić swój lud w wielkim ucisku? Apostoł Piotr napisał: „Jehowa wie, jak ludzi przejawiających zbożne oddanie wyzwolić z doświadczenia, a nieprawych zachować na dzień sądu, żeby zostali wytraceni” (2 Piotra 2:9). Rozmyślanie o dawnych Bożych aktach wybawienia przygotuje nas na to, co ma nadejść. Przeanalizujmy trzy przykłady, które pogłębią naszą ufność w to, że Jehowa potrafi wyzwolić swych sług.

OCALENIE Z OGÓLNOZIEMSKIEGO POTOPU

4. Czemu pewne rzeczy należało wykonać przed nadejściem potopu?

⁴ Najpierw rozważmy doniesienie o potopie. Aby wola Jehowy się wtedy wypełniła, pewne rzeczy musiały zostać wykonane w ściśle określonym czasie. Przed nadejściem kataklizmu należało ukończyć gigantyczne przedsięwzięcie — budowę arki. Trzeba było też bezpiecznie umieścić w niej zwierzęta. Relacja z Księgi Rodzaju pokazuje, że Jehowa nie czekał z wyznaczeniem daty potopu, aż arka będzie gotowa, jak gdyby musiał uwzględnić ewentualne opóźnienie prac budowlanych. Czas rozpoczęcia potopu ustalił na długo przed zleceniem Noemu budowy arki. Skąd o tym wiemy?

5. Czego dotyczyło oświadczenie Jehowy zanotowane w Rodzaju 6:3 i kiedy zostało złożone?

⁵ Jak donosi Biblia, Jehowa oznajmił w niebie swoją decyzję. Według Księgi Rodzaju 6:3 powiedział: „Duch mój nie będzie bez końca oddziaływał na człowieka, bo jest on też ciałem. Dlatego jego dni potrwają sto dwadzieścia lat”. Nie chodziło tu o przeciętną długość życia człowieka. Był to wyrok, w którym Jehowa określił, kiedy oczyści ziemię z wszelkiej bezbożnościa. Ponieważ potop rozpoczął się w 2370 roku p.n.e., wnioskujemy, że Jehowa wydał to oświadczenie w roku 2490. Noe miał wówczas 480 lat (Rodz. 7:6). Jakieś 20 lat później, w roku 2470, zaczęli przychodzić na świat jego synowie (Rodz. 5:32). Do potopu zostało około stu lat, lecz Jehowa wciąż nie wyjaśnił Noemu, jaką szczególną rolę odegra on w uratowaniu rodziny ludzkiej. Jak długo jeszcze czekał, zanim to wyjawił?

6. Kiedy Jehowa zlecił Noemu budowę arki?

⁶ Najwyraźniej upłynęły jeszcze dziesięciolecia, zanim Jehowa oznajmił Noemu, co zamierza uczynić. Na jakiej podstawie wyciągamy taki wniosek? Natchnione sprawozdanie nadmienia, że gdy Noe otrzymał polecenie zbudowania arki, jego synowie byli już dorośli i żonaci. Bóg powiedział mu: „Ustanawiam moje przymierze z tobą; wejdź więc do arki, ty i z tobą twoi synowie, i twoja żona, i żony twoich synów” (Rodz. 6:9-18). Niewykluczone zatem, że Jehowa zlecił Noemu budowę arki dopiero 40 lub 50 lat przed potopem.

7. (a) Jak Noe i jego domownicy dowiedli swej wiary? (b) Kiedy Bóg poinformował Noego o dokładnym czasie rozpoczęcia się potopu?

⁷ Wznosząc arkę, Noe i jego domownicy zapewne się zastanawiali, jak Bóg zrealizuje swoje zamiary i kiedy rozpocznie się potop. Ale chociaż nie znali tych szczegółów, nie przestali budować. W Biblii czytamy: „Noe zaczął czynić zgodnie ze wszystkim, co mu Bóg nakazał. Tak właśnie uczynił” (Rodz. 6:22). Dopiero na siedem dni przed zesłaniem wód potopu Jehowa podał Noemu konkretny termin. Uczynił to jedynie z takim wyprzedzeniem, by Noe wraz z rodziną zdążył wprowadzić zwierzęta do arki. Kiedy więc „w sześćsetnym roku życia Noego, w miesiącu drugim, w siedemnastym dniu tego miesiąca” otworzyły się upusty niebios, wszystko było gotowe (Rodz. 7:1-5, 11).

8. Jak relacja o potopie upewnia nas, że Jehowa wie, kiedy przyjść z pomocą swemu ludowi?

⁸ Relacja o potopie wyraźnie poświadcza, że Jehowa jest nie tylko Dyspozytorem Czasu, lecz także Wyzwolicielem. W miarę zbliżania się końca tego systemu rzeczy możemy być pewni, że wszystko, co zamierzył, spełni się w wyznaczonym przez Niego terminie — co do ‛dnia i godziny’ (Mat. 24:36; odczytaj Habakuka 2:3).

WYZWOLENIE NAD MORZEM CZERWONYM

9, 10. Jak Jehowa wykorzystał swój lud, by zwabić armię egipską w pułapkę?

⁹ Przekonaliśmy się już, że Jehowa doskonale kontroluje bieg wydarzeń związanych z urzeczywistnieniem Jego zamierzenia. Omówmy teraz drugą relację biblijną. Uwypukli ona jeszcze jeden powód, dla którego możemy ufać, że Jehowa zapewni nam wyzwolenie — otóż użyje On swej nieograniczonej mocy, aby dopilnować realizacji swojej woli. To, że Jehowa potrafi wyzwolić swoich sług, jest tak pewne, że czasami używał ich jako przynęty, by zwabić wrogów w pułapkę. Tak właśnie było, gdy wyswobodził Izraelitów z niewoli egipskiej.

¹⁰ Izraelitów wychodzących z Egiptu mogło być około trzech milionów. Jehowa polecił Mojżeszowi poprowadzić ich tak, by faraon myślał, że bezładnie się błąkają (odczytaj Wyjścia 14:1-4). Nie mogąc oprzeć się „przynęcie”, faraon ze swoim wojskiem rzucił się w pościg za byłymi niewolnikami, którzy w rezultacie znaleźli się w potrzasku nad Morzem Czerwonym. Wydawało się, że nie ma już dla nich ratunku (Wyjścia 14:5-10). Ale tak naprawdę Izraelitom nie groziło żadne niebezpieczeństwo. Dlaczego? Ponieważ Jehowa właśnie miał podjąć działania w ich obronie.

11, 12. (a) Jak Jehowa działał w obronie swego ludu? (b) Jaki był wynik działań Jehowy i czego ta relacja nas o Nim uczy?

¹¹ „Słup obłoku”, który prowadził Izraelitów, przeniósł się na ich tyły, zagradzając dostęp wojsku faraona i pogrążając je w ciemności. Izraelitom natomiast słup ten w nadprzyrodzony sposób rozświetlał noc (odczytaj Wyjścia 14:19, 20). Następnie Jehowa zaczął rozdzielać morze silnym wiatrem wschodnim i „zamieniać basen morza w suchą ziemię”. Bez wątpienia zajęło to sporo czasu, gdyż sprawozdanie donosi, że ‛wiatr wiał całą noc’. „W końcu synowie Izraela przeszli środkiem morza po suchej ziemi”. W porównaniu z wojennymi rydwanami faraona Izraelici poruszali się bardzo powoli. Ale Egipcjanie nie mieli szans ich dogonić, ponieważ to Jehowa walczył za swój lud. „Wywołał zamieszanie w obozie Egipcjan. I sprawił, że odpadały koła od ich rydwanów, tak iż z trudem nimi powozili” (Wyjścia 14:21-25).

¹² Kiedy już Izrael przeszedł bezpiecznie na drugi brzeg, Jehowa polecił Mojżeszowi: „Wyciągnij rękę nad morze, żeby wody wróciły na Egipcjan, ich rydwany wojenne i jeźdźców”. Gdy żołnierze próbowali umknąć przed powracającymi wodami, „Jehowa wtrącił Egipcjan w środek morza”. Nie było dla nich ratunku. „Ani jeden z nich nie pozostał” (Wyjścia 14:26-28). Bóg pokazał w ten sposób, że dysponuje mocą potrzebną do wyzwolenia swoich sług z każdej opresji.

UCIECZKA PRZED ZAGŁADĄ JEROZOLIMY

13. Jakie wskazówki podał Jezus i nad czym mogli się zastanawiać jego naśladowcy?

¹³ Jehowa dokładnie wie, jak potoczą się wydarzenia związane z realizacją Jego woli. Podkreśla to trzeci przykład: oblężenie Jerozolimy w I wieku n.e. Poprzez Syna Jehowa przekazał, co dla ratowania życia mieli zrobić chrześcijanie, którzy przed zagładą Jerozolimy w roku 70 mieszkali w tym mieście lub w innych rejonach Judei. Jezus oznajmił: „Kiedy więc ujrzycie obrzydliwość, która sprowadza spustoszenie, jak powiedziano przez proroka Daniela, stojącą w miejscu świętym (...), niech potem ci w Judei zaczną uciekać w góry” (Mat. 24:15, 16). Ale jak naśladowcy Jezusa mieli poznać, że to proroctwo się spełnia?

14. Jak rozwój sytuacji rzucił światło na wskazówki Jezusa?

¹⁴ W miarę rozwoju sytuacji słowa Jezusa stawały się coraz bardziej zrozumiałe. W roku 66 armia rzymska pod wodzą Cestiusza Gallusa przybyła do Jerozolimy, by stłumić powstanie żydowskie. Gdy buntownicy, znani jako zeloci, schronili się w warowni przylegającej do świątyni, Rzymianie zaczęli podkopywać świątynny mur. Czujni chrześcijanie doskonale pojęli sens tych wydarzeń — pogańska armia z bałwochwalczymi sztandarami, czyli „obrzydliwość”, znalazła się pod samym murem świątyni, w „miejscu świętym”. Nadszedł więc moment, by ‛zaczęli uciekać w góry’. Ale jak mogli zbiec z miasta, które było oblężone? Otóż sprawy miały przybrać niespodziewany obrót.

15, 16. (a) Jakie konkretne wskazówki podał Jezus i dlaczego niezwykle ważne było ich usłuchanie? (b) Od czego będzie zależało nasze wybawienie?

¹⁵ Bez wyraźnej przyczyny Cestiusz Gallus ze swoim wojskiem odstąpił od Jerozolimy i ruszył w drogę powrotną. Zeloci rzucili się w pościg. Walczące strony oddaliły się od miasta i naśladowcy Jezusa nagle zyskali sposobność ucieczki. Jezus wyraźnie polecił im zostawić dobra materialne i niezwłocznie opuścić okolicę (odczytaj Mateusza 24:17, 18). Czy naprawdę trzeba było działać natychmiast? Odpowiedź wkrótce stała się jasna. Po kilku dniach zeloci wrócili i zaczęli zmuszać mieszkańców Jerozolimy i całej Judei do udziału w powstaniu. Warunki w mieście gwałtownie się pogorszyły, gdyż różne frakcje żydowskie walczyły o władzę. Ucieczka była coraz trudniejsza. A gdy w roku 70 znów nadciągnęli Rzymianie, stała się niemożliwa (Łuk. 19:43). Każdy, kto się ociągał, znalazł się w pułapce! Dla chrześcijan, którzy uciekli w góry, usłuchanie wskazówek Jezusa oznaczało ocalenie życia. Zobaczyli oni na własne oczy, że Jehowa wie, jak wyzwolić swój lud. Jaką lekcję możemy wyciągnąć z tej relacji?

¹⁶ Otóż w miarę rozwoju wydarzeń podczas wielkiego ucisku naśladowcy Chrystusa będą musieli zwracać baczną uwagę na wskazówki pochodzące z Biblii i od organizacji Jehowy. Na przykład polecenie Jezusa, by ‛zacząć uciekać w góry’, ma również współczesne zastosowanie. Na czym dokładnie będzie polegała nasza ucieczka, to się jeszcze okażeb. Jednak możemy być pewni, że Jehowa wyjaśni znaczenie tych wskazówek, gdy przyjdzie czas, aby się do nich zastosować. Ponieważ nasze wybawienie będzie zależało od posłuszeństwa, warto zapytać siebie: „Jak już teraz reaguję na wskazówki od Jehowy? Czy wprowadzam je w czyn bezzwłocznie, czy może się ociągam?” (Jak. 3:17).

PRZYGOTOWANI NA TO, CO MA NADEJŚĆ

17. Co proroctwo Habakuka wyjawia o zbliżającym się ataku na lud Boży?

¹⁷ Powróćmy do zaciekłego ataku Goga, o którym wspomnieliśmy na wstępie. O wydarzeniu tym Habakuk prorokował: „Usłyszałem i zadrżał mój brzuch; na ten odgłos zatrzęsły się moje wargi; zgnilizna wstąpiła w moje kości; w mej sytuacji zostałem pobudzony do tego, żeby spokojnie czekać na dzień udręki, aż [Bóg] nadejdzie na ten lud [wrogie wojska narodów], by dokonać na nich najazdu” (Hab. 3:16). Już sama wieść o zbliżającym się ataku na lud Boży wywołała u proroka mdłości, drżenie warg i niemoc. Reakcja Habakuka pokazuje, jak poważna będzie się wydawać nasza sytuacja, gdy hordy Goga przypuszczą atak. Ale prorok gotowy był spokojnie czekać na wielki dzień Jehowy, ufając, że Bóg wyzwoli swój lud. Możemy żywić takie samo przekonanie (Hab. 3:18, 19).

18. (a) Dlaczego nie musimy się obawiać nadchodzącego ataku? (b) Co omówimy w następnym artykule?

¹⁸ Omówione tu trzy przykłady dobitnie potwierdzają, że Jehowa wie, jak wyzwolić swój lud. Jego zamierzenie niezawodnie się spełni — zwycięstwo jest pewne. Żeby jednak mieć udział w tym chwalebnym tryumfie, musimy pozostać wierni do końca. Jak obecnie Jehowa pomaga nam zachowywać nieskazitelność? Zagadnienie to jest tematem następnego artykułu.

[Przypisy]

[Ilustracja na stronie 24]

Czy Izraelitom kiedykolwiek naprawdę groziło niebezpieczeństwo ze strony armii faraona?