Jaka będzie twoja przyszłość?

JEŻELI wszechmocny Bóg jest też wszechwiedzący, czyli zna całą przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, to czyż wszystko nie dzieje się dokładnie tak, jak On przewidział? A jeśli przewidział i ustalił los każdego człowieka, czy rzeczywiście można powiedzieć, że sami decydujemy o swym życiu, o swej przyszłości?

Pytania te od stuleci wywołują spory. Po dziś dzień dzielą one główne religie. Czy Boską zdolność przewidywania przyszłości można pogodzić z wolną wolą człowieka? Gdzie szukać odpowiedzi?

Miliony mieszkańców ziemi przyzna, iż Bóg podał ludziom informacje w swym Słowie, spisanym przez Jego rzeczników, proroków. Na przykład według Koranu istnieją następujące objawienia pochodzące od Boga: Taura (Tora, Prawo, czyli Pięcioksiąg Mojżesza), Az-Zabur (Psalmy) i Indżil (Ewangelia, Chrześcijańskie Pisma Greckie, inaczej „Nowy Testament”) oraz to, co wyjawiono prorokom Izraela.

W Chrześcijańskich Pismach Greckich czytamy: „Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauczania, do upominania, do prostowania” (2 Tymoteusza 3:16). Nie ulega wątpliwości, że wszelkie pouczenia i wskazówki najlepiej czerpać od samego Boga. Czy nie byłoby więc rozsądne zbadanie treści pism starożytnych proroków Bożych? Co mówią one o naszej przyszłości?

Przyszłość spisana naprzód

Kto czytał Pismo Święte, ten wie, że są w nim dosłownie setki proroctw. Szczegółowo przepowiedziały one różne wydarzenia historyczne, na przykład upadek starożytnego Babilonu, odbudowę Jerozolimy (w VI i V wieku p.n.e.) oraz pojawienie się i upadek starożytnych królów Medo-Persji i Grecji (Izajasza 13:17-19; 44:24 do 45:1; Daniela 8:1-7, 20-22). Spełnienie się tych proroctw stanowi jeden z najsilniejszych dowodów na to, że Pismo Święte naprawdę jest Słowem Boga, ponieważ tylko On potrafi przewidzieć i ustalić, co się wydarzy w przyszłości. W tym sensie Pismo Święte rzeczywiście zawiera historię spisaną naprzód.

Bóg sam oznajmia: „Ja jestem Boski i nie ma innego Boga ani nikogo podobnego do mnie; Tym, który od początku oznajmia zakończenie i od dawna — to, czego jeszcze nie uczyniono; Tym, który mówi: ‚Mój zamiar się ostoi i uczynię wszystko, w czym mam upodobanie’ (...) Ja to powiedziałem, ja też to urzeczywistnię. Ja nadałem temu kształt, ja też to uczynię” (Izajasza 46:9-11; 55:10, 11). Starożytnym prorokom Bóg dał poznać swe imię, Jehowa, które dosłownie znaczy: „On powoduje, że się staje” (Rodzaju 12:7, 8; Wyjścia 3:13-15; Psalm 83:18).a Objawił, iż staje się Tym, który spełnia swe słowo i zawsze urzeczywistnia swoje zamierzenia.

A zatem Bóg korzysta ze zdolności przewidywania do realizacji swych zamierzeń. Często posługiwał się nią, by ostrzec niegodziwych przed nadciągającym sądem, a swym sługom dać nadzieję na wybawienie. Ale czy korzysta z tej umiejętności w nieograniczonej mierze? Czy w Piśmie Świętym znajdujemy jakieś wzmianki o wydarzeniach, których Bóg postanowił nie przewidywać?

Czy Bóg przewiduje wszystko?

Cała argumentacja broniąca przeznaczenia opiera się na założeniu, że skoro Bóg bezsprzecznie potrafi przewidywać przyszłe wydarzenia i nimi kierować, to musi przewidywać wszystko, łącznie z postępowaniem każdej osoby. Czy jednak takie domysły są uzasadnione? Przeczą temu wypowiedzi Boga zawarte w Piśmie Świętym.

W Biblii czytamy między innymi, że „Bóg poddał Abrahama próbie”, nakazując mu, by złożył ofiarę całopalną ze swego syna Izaaka. Gdy Abraham miał już zadać Izaakowi śmiertelny cios, Bóg powstrzymał go i rzekł: „Teraz naprawdę wiem, że boisz się Boga, gdyż nie odmówiłeś mi swego syna, swego jedynaka” (Rodzaju 22:1-12). Czy Stwórca mógłby tak powiedzieć, gdyby z góry wiedział, że Abraham okaże Mu posłuszeństwo? Czy byłaby to uczciwa próba?

Ponadto z pism starożytnych proroków wiemy, że Bóg wielokrotnie mówił, iż ‛żałuje’ czegoś, co zrobił lub zamierzał uczynić. Na przykład „żałował [od hebrajskiego słowa nachám], że uczynił Saula królem nad Izraelem” (1 Samuela 15:11, 35; porównaj Jeremiasza 18:7-10; Jonasza 3:10). Ponieważ Bóg jest doskonały, więc słowa te nie mogą oznaczać, iż popełnił błąd, wybierając Saula na pierwszego króla Izraela. Wskazują raczej, że żałował, iż człowiek ten okazał się niewierny i nieposłuszny. Takie wyznanie nie miałoby sensu, gdyby Bóg przewidział postępki Saula.

Ten sam zwrot pojawia się w najstarszym fragmencie Pisma Świętego, gdzie o dniach Noego powiedziano: „Jehowa żałował, że uczynił ludzi na ziemi, i bolał w swym sercu. Toteż Jehowa rzekł: ‚Zetrę z powierzchni ziemi ludzi, (...) gdyż żałuję, że ich uczyniłem’” (Rodzaju 6:6, 7). Tak więc Bóg nie przesądza z góry o postępowaniu człowieka. Odczuwał żal, smutek, a nawet ból, nie dlatego, że popełnił błąd, lecz z powodu wielkiej niegodziwości ludzi. Stwórca żałował, iż musiał zniszczyć całą ludzkość, zachowując przy życiu tylko Noego z rodziną. Zapewnia nas: „Nie mam upodobania w śmierci niegodziwego” (Ezechiela 33:11; porównaj Powtórzonego Prawa 32:4, 5).

Czy zatem Bóg przewidział lub wręcz zaplanował grzech Adama oraz zgubne następstwa tego występku dla rodzaju ludzkiego? Bynajmniej, a wynika to chociażby z powyższych rozważań. Co więcej, gdyby Bóg przewidział to wszystko, stałby się inicjatorem grzechu już podczas stwarzania człowieka i tym samym ponosiłby odpowiedzialność za całe zło i cierpienie ludzi. Oczywiście byłoby to nie do pogodzenia ze wszystkim, co wyjawia o sobie w Piśmie Świętym. Jest On przecież Bogiem miłości i sprawiedliwości, a zarazem nienawidzi zła (Psalm 33:5; Przysłów 15:9; 1 Jana 4:8).

Dwa możliwe losy człowieka

Pismo Święte nie naucza, jakoby Bóg z góry określał przyszłość poszczególnych osób. Ukazuje natomiast, iż przewidział dla ludzi dwa możliwe losy. Każdemu człowiekowi pozwala wybrać któryś z nich. Dawno temu prorok Mojżesz obwieścił starożytnemu narodowi izraelskiemu: „Położyłem przed tobą życie i śmierć, (...) wybierz więc życie, abyś mógł pozostać przy życiu, ty i twoje potomstwo — miłując Jehowę, swego Boga, słuchając jego głosu i lgnąc do niego; bo on jest twoim życiem i długością twoich dni” (Powtórzonego Prawa 30:19, 20). Prorok Boży Jezus ostrzegł: „Wchodźcie przez ciasną bramę; gdyż szeroka i przestronna jest droga prowadząca do zagłady i wielu jest tych, którzy nią wchodzą, natomiast ciasna jest brama i wąska droga prowadząca do życia i niewielu jest tych, którzy ją znajdują” (Mateusza 7:13, 14). Są więc dwie drogi, dwa możliwe losy. Nasza przyszłość zależy od tego, jak postępujemy. Posłuszeństwo wobec Boga oznacza życie, a nieposłuszeństwo — śmierć (Rzymian 6:23).

Bóg „mówi ludziom, żeby wszyscy wszędzie okazali skruchę. Ustalił bowiem dzień, w którym zamierza w prawości sądzić zamieszkaną ziemię” (Dzieje 17:30, 31). Podobnie jak za dni Noego większość ludzi nie chciała słuchać Boga i zginęła, tak dzisiaj przeważająca część ludzkości nie przestrzega przykazań Bożych. Niemniej Bóg jeszcze nie zadecydował, kto zginie, a kto dostąpi wybawienia. W swym Słowie oznajmił wręcz, iż „nie pragnie, żeby ktokolwiek został zgładzony, ale pragnie, żeby wszyscy doszli do skruchy” (2 Piotra 3:9). Nawet bardzo niegodziwi ludzie mogą okazać skruchę, nauczyć się posłuszeństwa wobec Boga i dokonać zmian niezbędnych do zaskarbienia sobie Jego uznania (Izajasza 1:18-20; 55:6, 7; Ezechiela 33:14-16; Rzymian 2:4-8).

Posłusznym ludziom Bóg obiecuje życie wieczne w raju, w którym zapanuje niezmącony spokój, na ziemi oczyszczonej z wszelkiego zła, przemocy i wojen, w świecie uwolnionym od głodu, cierpień, chorób i śmierci (Psalm 37:9-11; 46:9; Izajasza 2:4; 11:6-9; 25:6-8; 35:5, 6; Objawienie 21:4). Nawet umarli powrócą do życia i będą mieli sposobność służenia Bogu (Daniela 12:2; Jana 5:28, 29).

„Przyglądaj się nienagannemu i patrz na prostolinijnego”, zachęca psalmista, „bo przyszłość takiego męża będzie spokojna. Lecz występni zostaną razem unicestwieni; przyszłość niegodziwców zostanie zniweczona” (Psalm 37:37, 38). A jaka będzie twoja przyszłość? Wszystko zależy od ciebie. Wydawcy niniejszego czasopisma z radością udzielą ci dalszych informacji, dzięki którym może być ona szczęśliwa i spokojna.

[Przypis]

[Napis na stronie 6]

Bóg korzysta ze zdolności przewidywania do realizacji swych zamierzeń

[Napis na stronie 8]

Bóg „nie pragnie, żeby ktokolwiek został zgładzony, ale pragnie, żeby wszyscy doszli do skruchy” (2 Piotra 3:9)

[Ilustracja na stronie 7]

Czy próba, której został poddany Abraham, byłaby uczciwa, gdyby Bóg z góry wiedział, że będzie on gotów złożyć swego syna na ofiarę?