ASFALT

Czarna lub brunatna substancja, w odniesieniu do której używa się trzech hebrajskich słów. Dwa z nich oznaczają formy o różnej twardości: zéfet („smoła”) to postać płynna, a chemár („asfalt”) to forma stała. Trzecie słowo, kòfer, tłumaczone na „smoła”, wskazuje na sposób użycia — do pokrywania drewna (zob. SMOŁA). Wodoodporne właściwości asfaltu były znane już przed potopem, gdyż Noemu polecono w związku z budową arki ‛powlec ją smołą wewnątrz i na zewnątrz’ (Rdz 6:14).

Skrzynka z papirusu, w której umieszczono Mojżesza wśród trzcin nad brzegiem Nilu, była powleczona „asfaltem oraz smołą” (Wj 2:3). Budowniczowie Babilonu wiedzieli, że asfalt nie tylko jest wodoodporny, ale też ma dobre właściwości spajające, toteż używali go jako zaprawy łączącej wypalane cegły (Rdz 11:3).

Na nizinie Siddim, położonej w okolicy Morza Martwego niedaleko Sodomy i Gomory, było kiedyś „wiele dołów z asfaltem” (Rdz 14:10). Nawet dziś morze to wyrzuca czasem na brzeg bryły asfaltu, co może wskazywać, iż Siddim znajduje się obecnie pod jego wodami. Asfalt jest substancją palną i dlatego Izajasz prorokował, że ziemia edomska „będzie jak płonąca smoła” (Iz 34:9).