Wyjście z Egiptu

JEHOWA powiedział Mojżeszowi, by stanął przed faraonem i polecił mu w Jego imieniu: „Odpraw mój lud” (Wj 5:1). Faraon odmówił. Nie chciał stracić narodu niewolników. Co więcej, twierdził, że nie zna Jehowy — nie uznawał Go za prawdziwego Boga (Wj 5:2). Faraon czcił bóstwa Egiptu i nawet samego siebie uważał za boga! A zatem wyłoniła się kwestia: Kto jest prawdziwym Bogiem? Gdy za sprawą dziesięciu plag Jehowa wykonał wyrok „na wszystkich bogach Egiptu” i uwolnił Izraelitów, dowiódł, że to On jest prawdziwym, żywym Bogiem (Wj 12:12).

Izraelici wyruszyli liczną grupą z Rameses w Egipcie dnia 15 Nisan 1513 r. p.n.e. Podążali na wsch., a po drodze zapewne dołączali do nich ci, którzy mieszkali w ziemi Goszen. Kiedy dotarli do Etam, Jehowa nakazał im, aby „zawrócili i rozłożyli się obozem pod Pi-Hachirot (...) nad morzem”. Egipcjanom wydawało się, że Izraelici zabłądzili, że znaleźli się w pułapce między Morzem Czerwonym a górami (Wj 13:20; 14:1-3). Kiedy z tyłu zbliżyły się do nich egipskie rydwany wojenne, wyglądało na to, iż są zgubieni! Ale właśnie wtedy Jehowa ich ocalił, a faraona wraz z jego armią zgładził (Wj 14:13-31). W ten sposób okazał swą potężną moc i sprawił, że o Jego czynach na rzecz Izraelitów mówiono „po całej ziemi” (Wj 9:16; Joz 2:10; 9:9).