ELIHU

(„moim Bogiem jest on”).

1. „Syn Barachela Buzyty z rodziny Rama”. Jako potomek Buza, najwyraźniej był dalekim krewnym Abrahama (Hi 32:1, 2, 6; Rdz 22:20, 21). Wygląda na to, że uważnie się przysłuchiwał całej dyskusji między Hiobem a jego trzema „pocieszycielami”. Ale z szacunku dla ich wieku milczał, dopóki wszyscy nie skończyli. Choć współcześni krytycy nazwali go gadułą, uznając jego wystąpienie za rozwlekłe, w rzeczywistości nie były to wypowiedzi impertynenckiego młodzieńca. Elihu doskonale zdawał sobie sprawę, że mądrość niekoniecznie idzie w parze z wiekiem, lecz że prawdziwej mądrości udziela duch Boży. Dlatego sam całkowicie na nim polegał. Dzięki temu dostrzegł, że Hiob zupełnie przeoczył fakt, iż oczyszczenie Jehowy z zarzutów jest o wiele ważniejsze od przywrócenia dobrej opinii jakiemukolwiek człowiekowi; zrozumiał też, że trzej „przyjaciele” Hioba w gruncie rzeczy obwiniali Boga (Hi 32:2-9, 18).

Elihu okazał się bezstronny i nikomu nie próbował schlebiać. Przyznał, że tak samo jak Hiob został ukształtowany z gliny, stworzony przez Wszechmocnego. Nie chciał przerazić Hioba, lecz rozmawiał z nim jak prawdziwy przyjaciel i w przeciwieństwie do Elifaza, Bildada i Cofara zwracał się do niego po imieniu (Hi 32:21, 22; 33:1, 6).

Elihu pod każdym względem wywyższał prawdziwego Boga: Wszechmocny jest sprawiedliwy i nagradza poszczególne jednostki według ich postępowania. Sądzi bezstronnie i dokładnie zna nasze poczynania. Słyszy wołanie pokrzywdzonych. Jest Nauczycielem, który czyni ludzi mądrzejszymi od zwierząt. I nie słucha kłamstw. Dlatego Elihu zachęcił Hioba, by czekał na Boga. Co więcej, upewnił go, że Bóg jest z nim i że nie zachowa przy życiu niegodziwych; natomiast słudzy Boży „zakończą swe dni w tym, co dobre” (Hi 36:11). Następnie Elihu przypomniał Hiobowi, żeby sławił poczynania tego Wielkiego Żywiciela, który daje pokarm w obfitości. A zwróciwszy uwagę na Jego potężne czyny i umiejętność kontrolowania sił natury, rzekł do Hioba: „Zważaj na zdumiewające dzieła Boże” (Hi 37:14). Elihu zakończył swe wystąpienie uroczystymi słowami o Wszechmocnym: „Wzniosły jest w mocy, a nie zlekceważy sprawiedliwości i obfitej miary prawości. Niechaj więc boją się go ludzie” (Hi 37:23, 24; rozdz. 34-37).

Jedynie dzięki oddziaływaniu ducha świętego Elihu mógł trafnie ocenić sytuację i wypowiedzieć słowa, które spełniły się na Hiobie, gdy wyzdrowiał: „Zwolnij go od zejścia do dołu! Znalazłem okup! Niech jego ciało stanie się jędrniejsze niż w młodości; niech powróci do dni swego młodzieńczego wigoru” (Hi 33:24, 25).

2. Przodek proroka Samuela; syn Tochu (1Sm 1:1). Najwyraźniej został też nazwany Eliabem i Elielem (1Kn 6:27, 34).

3. Książę plemienia Judy utożsamiany z najstarszym bratem króla Dawida, Eliabem (1Sm 16:6; 1Kn 27:18, 22; zob. ELIAB 4).

4. Jeden z siedmiu „dowódców tysięcy należących do Manassesa”, którzy zbiegli do Dawida do Ciklag (1Kn 12:20).

5. Korachita z rodu Obed-Edoma; był odźwiernym w domu Bożym za panowania Dawida (1Kn 26:1, 4, 7, 8).