HAK, HACZYK

Zagięty pod kątem ostrym kawałek metalu lub innego materiału, czasami kolczasty.

W przybytku złote haczyki spinały dwie duże płachty haftowanego lnianego płótna, a miedziane łączyły dwie części tkaniny z koziej sierści (Wj 26:1, 5-7, 10, 11; 36:13, 18; 39:33). Zasłona dzieląca Miejsce Święte od Miejsca Najświętszego była zawieszona na haczykach, zapewne złotych (Wj 26:31-33), podobnie jak kotara u wejścia do przybytku (Wj 26:36, 37).

Haczykami posługiwali się też starożytni rybacy (Iz 19:1, 6-8; Hab 1:14, 15; Mt 17:24-27). Biblia wspomina ponadto o hakach rzeźniczych (Am 4:2). Haków, a być może cierni, używano również do kierowania zwierzętami, zwłaszcza dzikimi (Eze 19:3, 4, 6, 9; przyp. w NW).

Pojmanych ludzi prowadzono czasami za haki wbite w wargi, nos czy język. Na pewnym wizerunku asyryjskim widać króla, który trzyma sznury przywiązane do haków wbitych w wargi trzech jeńców, a jednemu z nich wyłupuje oczy włócznią. Król Asyrii Sancherib dobrze więc rozumiał przenośnię zawartą w wypowiedzi, którą za pośrednictwem Izajasza skierował do niego Jehowa: „Włożę swój hak w twoje nozdrza, a swoje wędzidło uzdy między twe wargi, i poprowadzę cię z powrotem drogą, którą przyszedłeś” (2Kl 19:20, 21, 28; Iz 37:29).

Starożytny Izrael niemądrze liczył na wsparcie Egiptu w konflikcie z Babilonem, ale Jehowa powiedział obrazowo do faraona: „Włożę haki w twoje szczęki (...). I spośród twych kanałów Nilu wyprowadzę ciebie (...). I porzucę cię na pustkowiu (...). I wszyscy mieszkańcy Egiptu będą musieli poznać, że ja jestem Jehowa, ponieważ jako podpora byli dla domu Izraela trzciną” (Eze 29:1-7). Użyta tu symbolika była bardzo trafna; historyk Herodot (Dzieje, II, 70) pisał, że Egipcjanie za pomocą haków chwytali i wyciągali z wody krokodyle. Jehowa zapowiedział też, że włoży haki w szczęki „Goga z krainy Magog” i przyprowadzi go, by przypuścił ostateczny atak na lud Boży, a potem sam został unicestwiony (Eze 38:1-4; 39:1-4).