NOGI

Kończyny człowieka lub zwierzęcia, na których wspiera się ciało i które służą do chodzenia. Na „ofiarę kołysaną” związaną z ustanowieniem kapłaństwa składał się m.in. prawy udziec — najwyraźniej najlepsza część tylnej nogi — „barana do ofiarowania podczas uroczystego wprowadzenia na urząd” (Kpł 8:22, 25-27). W wypadku pewnych ofiar prawy udziec stanowił święty dział usługującego kapłana (Kpł 7:32-34; 10:12, 14, 15). Według Powtórzonego Prawa 18:3 i Liczb 6:19 dla kapłanów przeznaczona była też część przedniej nogi zwierzęcia — łopatka.

Owady mające „odnóża skoczne” (hebr. keraʽájim) jako jedyne spośród „rojących się skrzydlatych stworzeń” były w Prawie Mojżeszowym uznane za czyste i nadające się do jedzenia (Kpł 11:21). W innych miejscach Biblii tym samym terminem hebrajskim określono „golenie” zwierząt (zob. GOLEŃ).

Jehowa proroczo rzekł do Babilonu: „Podciągnij dół sukni. Odsłoń nogę. Przepraw się przez rzeki” (Iz 47:1, 2). Zgodnie z tą zapowiedzią potęga babilońska przestała przypominać rozpieszczoną królową, której inni usługiwali. Mówiąc symbolicznie, stała się podobna do wleczonej przez zwycięzców niewolnicy, która by pokonać rzekę, musi odsłonić nogi aż po biodra.

W sensie przenośnym nogi oznaczały też potęgę albo szybkość i siłę człowieka. Jak wyjaśniono w Psalmie 147:10, Jehowa „nie lubuje się w potędze konia ani nie ma upodobania w nogach męża”. A w Przysłów 26:7 nogi kulawego są symbolem bezużyteczności, niezdolności do działania.

Rzymianie przypuszczalnie mieli zwyczaj łamać nogi przestępcom skazanym na śmierć na palu, aby skrócić ich cierpienia. Na prośbę Żydów żołnierze postąpili tak z mężczyznami wiszącymi obok Jezusa Chrystusa. Jemu samemu jednak nie połamali nóg, ponieważ już nie żył. W ten sposób spełniło się proroctwo z Psalmu 34:20 (Jn 19:31-36; por. Wj 12:46; Lb 9:12).

Zobacz też hasło STOPA.