Cierpliwość — dlaczego należy do rzadkości?

EMILIO miał ponad 60 lat.a Przybył do Oahu na Hawajach, aby wypełnić przykry obowiązek — pogrzebać swego dorosłego syna. Kiedy szedł spokojną ulicą biegnącą zboczem wzgórza, rozmawiając z kilkoma przyjaciółmi, nagle przestraszył się samochodu, który z dużą szybkością wyjechał tyłem z podjazdu. Auto nieomal go potrąciło, więc rozzłoszczony i zniecierpliwiony Emilio wrzasnął na kierowcę i uderzył dłonią w karoserię. Wybuchła sprzeczka. Kierowca prawdopodobnie popchnął Emilia, gdyż ten się przewrócił i uderzył głową o chodnik. Wskutek doznanych obrażeń głowy po kilku dniach zmarł. Jakże smutne zakończenie!

Żyjemy w świecie, w którym cierpliwość należy do rzadkości. Coraz więcej kierowców pędzi z nadmierną prędkością. Inni trzymają się tuż za samochodami, które jadą z maksymalną dozwoloną szybkością. Jeszcze inni ciągle zmieniają pas ruchu, ponieważ nie mogą znieść przed sobą żadnego pojazdu. W domu członkowie rodziny niekiedy wybuchają złością i zachowują się agresywnie. Nawet niektórzy chrześcijanie mogą się nadmiernie denerwować niedociągnięciami czy uchybieniami swych duchowych braci.

Dlaczego cierpliwość jest tak rzadką cechą? Czy kiedyś było inaczej? Dlaczego w naszych czasach tak trudno ją przejawiać?

Przykłady braku cierpliwości

Biblia mówi o kobiecie, która przed podjęciem ważkiej decyzji nie zapytała męża o zdanie. Była nią Ewa. Nie czekając na Adama, zapewne po części z powodu niecierpliwości, zaczęła jeść zakazany owoc (1 Mojżeszowa 3:1-6). A co powiedzieć o jej mężu? On chyba także okazał się niecierpliwy — zamiast najpierw poprosić o pomoc i kierownictwo swego niebiańskiego Ojca, Jehowę, poszedł za Ewą drogą grzechu. Ich chciwość, być może połączona z prowadzącą do grzechu niecierpliwością, przyniosła skutki zgubne dla nas wszystkich. Właśnie po Adamie i Ewie odziedziczyliśmy grzeszne skłonności, do których zalicza się wyniosłość i niecierpliwość (Rzymian 5:12).

Jakieś 2500 lat po grzechu naszych pierwszych rodziców uporczywy brak wiary oraz cierpliwości okazywał wybrany naród Boży, Izraelici. Chociaż dopiero co Jehowa w cudowny sposób wyzwolił ich z niewoli egipskiej, „szybko o dziełach Jego zapomnieli: na Jego radę nie czekali” (Psalm 106:7-14, BT). Wskutek braku cierpliwości raz za razem dopuszczali się poważnych uchybień. Sporządzili sobie złotego cielca i oddawali mu cześć, narzekali na mannę dostarczaną przez Jehowę, a wielu nawet buntowało się przeciw Mojżeszowi, którego On wyznaczył na swego przedstawiciela. Brakiem cierpliwości rzeczywiście ściągnęli na siebie zgryzotę i nieszczęście.

Pierwszy człowieczy król Izraela, Saul, zaprzepaścił dla swych potomków szanse na odziedziczenie tronu. Dlaczego? Ponieważ nie poczekał na proroka Samuela, który miał złożyć ofiarę Jehowie. Z powodu lęku przed ludźmi Saul sam to zrobił. Wyobraźmy sobie, jak się czuł, gdy Samuel przyszedł tuż po zakończeniu uroczystości! Wystarczyło zaczekać zaledwie kilka minut dłużej! (1 Samuela 13:6-14).

Gdybyż Ewa poczekała na Adama, zamiast pochopnie zrywać owoc! Gdyby Izraelici nie zapominali radzić się Jehowy! Dzięki cierpliwości istotnie mogliby oszczędzić sobie i nam wiele smutku i bólu.

Przyczyny niecierpliwości

Biblia pomaga nam zrozumieć, co jest główną przyczyną obecnego braku cierpliwości. W trzecim rozdziale Listu 2 do Tymoteusza napisano, iż nasze pokolenie żyje w „krytycznych czasach trudnych do zniesienia”. W wersecie drugim i trzecim czytamy, że „ludzie będą rozmiłowani w samych sobie, rozmiłowani w pieniądzach, zarozumiali, wyniośli, (...) nie panujący nad sobą, zajadli, nie miłujący dobroci”. Takie zachłanne, egocentryczne nastawienie skaża wiele serc i umysłów, przez co wszystkim, również prawdziwym chrześcijanom, nie jest łatwo przejawiać cierpliwość. Kiedy widzimy, jak ludzie ze świata przekraczają dozwoloną prędkość, wpychają się do kolejek albo obrzucają nas obelgami, może to wystawić naszą cierpliwość na poważną próbę. Moglibyśmy zechcieć naśladować takie osoby lub wziąć na nich odwet, czym zniżylibyśmy się do ich poziomu, okazując samolubną dumę.

Czasami tracimy cierpliwość na skutek wyciągania opacznych wniosków. Zauważmy, jak mądry król Salomon wskazał na związek pochopnego, błędnego rozumowania z niepohamowanym, gniewnym zachowaniem: „Lepszy jest człowiek cierpliwy niż pyszałek. Nie bądź w swym duchu porywczy do gniewu, bo gniew mieszka w piersi głupców” (Kaznodziei 7:8, 9). Jeżeli poświęcimy czas na uzyskanie całkowitego, dokładnego obrazu sytuacji, a dopiero później podejmiemy działanie, najprawdopodobniej okażemy innym więcej zrozumienia, życzliwości i cierpliwości. Z drugiej strony przejawianie ducha wyniosłości oraz egoizmu może sprawić, że staniemy się nietolerancyjni, niecierpliwi i zawzięci niczym utyskujący, zatwardziali Izraelici, którzy nękali Mojżesza (4 Mojżeszowa 20:2-5, 10).

Kolejną przyczyną braku cierpliwości w dzisiejszym świecie jest jego beznadziejne położenie, będące wynikiem odwrócenia się od Jehowy. O potrzebie pokładania nadziei w Jehowie Dawid tak powiedział: „Tylko w Bogu szukaj spokoju, duszo moja, od Niego bowiem pochodzi cała moja nadzieja” (Psalm 62:6, Biblia poznańska). Ludzie nie znający Jehowy mają mgliste, ponure widoki na przyszłość i dlatego niejeden z nich dopóki żyje, próbuje wykorzystać każdą okazję do zaznania przyjemności lub ciągnięcia zysków. Wzorem swego duchowego ojca, Szatana Diabła, często nie przejmują się tym, że swym postępowaniem mogą krzywdzić drugich (Jana 8:44; 1 Jana 5:19).

Nic więc dziwnego, iż dziś tak rzadko spotyka się cierpliwość. Obecny niegodziwy, samolubny system rzeczy i jego bóg — Szatan — oraz złe skłonności naszego grzesznego ciała utrudniają zachowanie cierpliwości wszystkim ludziom, nawet jeśli są szczerze usposobieni. Ale Biblia zachęca nas do ‛okazywania cierpliwości’, zwłaszcza jeśli chodzi o urzeczywistnianie się zamierzeń Bożych (Jakuba 5:8). Dlaczego ta cecha jest tak cenna? Jakich dobrodziejstw może nam przysporzyć?

Dlaczego cierpliwość jest tak cenna

„Kto stoi tylko i czeka, również pełni służbę”. Tak napisał przeszło 300 lat temu angielski poeta John Milton w sonecie zatytułowanym „Niewidomemu”. We wcześniejszych wersach wyraził żal i zatroskanie spowodowane odczuciem, że nie jest w stanie w pełni służyć Bogu, ponieważ w wieku czterdziestu kilku lat stracił wzrok. Ale jak wynika z zacytowanej tu ostatniej linijki tego sonetu, w końcu uświadomił sobie, iż można oddawać cześć Bogu przez cierpliwe znoszenie prób i spokojne wyszukiwanie sposobności do pełnienia dla Niego służby. Milton dostrzegł wartość cierpliwego polegania na Bogu.

Większość z nas cieszy się dobrym wzrokiem, ale wszyscy mamy jakieś ograniczenia, które nas drażnią lub niepokoją. Jak zatem możemy wykształcić i okazywać cierpliwość?

Zachęcające przykłady

W Biblii znajdujemy szereg wspaniałych przykładów okazywania cierpliwości. Cierpliwość Jehowy umożliwia niezliczonym milionom ludzi dostąpienie życia wiecznego (2 Piotra 3:9, 15). Ten cudowny przymiot swego Ojca doskonale odzwierciedla Jezus i dał temu wyraz w zaproszeniu, byśmy wzięli jego jarzmo i ‛znaleźli pokrzepienie dla swych dusz’ (Mateusza 11:28-30). Rozmyślanie nad wzorem ustanowionym przez Jehowę i Jezusa może nam pomóc w większej mierze okazywać cierpliwość.

Józef, syn Jakuba, najwyraźniej miał uzasadniony powód do gniewu, rozgoryczenia czy wywierania pomsty. Największej niesprawiedliwości zaznał od własnych braci, którzy zamierzali go zabić, ale w końcu sprzedali go do niewoli. W Egipcie Józef sumiennie i lojalnie służył Potyfarowi, a mimo to został fałszywie oskarżony i uwięziony. Cierpliwie znosił wszystkie te udręki, gdyż najprawdopodobniej rozumiał, iż takie próby mogą służyć urzeczywistnieniu zamierzeń Jehowy (1 Mojżeszowa 45:5). Józef pielęgnował wiarę w Jehowę i pokładał w Nim nadzieję, a także odznaczał się pokorą i wyrozumiałością, dzięki czemu potrafił okazywać cierpliwość nawet w bardzo uciążliwych warunkach.

Kolejną ważną pomocą jest święty duch Jehowy. Ktoś, kto na przykład ma żywy temperament i skłonność do kąśliwych uwag, może się modlić o wsparcie ducha świętego, by potrafił pielęgnować jego owoce. Rozmyślanie o każdym z tych przymiotów, chociażby o panowaniu nad sobą, pomoże nam dostrzec, jak ściśle się one wiążą z cierpliwością (Galatów 5:22, 23).

Dobrodziejstwa płynące z cierpliwości

Okazywanie cierpliwości może nam przynieść wiele korzyści. Dzięki niej kształtujemy swą osobowość, jesteśmy też chronieni przed lekkomyślnymi i niemądrymi czynami. Któż z nas nie popełnił bolesnych błędów na skutek pochopnego działania w trudnej lub napiętej sytuacji? Mogliśmy się nieuprzejmie wypowiedzieć bądź szorstko zachować. Albo dopuściliśmy, by jakaś błaha sprawa dała początek ostrej sprzeczce z ukochaną osobą. Kiedy minął gniew, żal i rozgoryczenie, mogliśmy ubolewać: „Gdybym choć trochę poczekał”. Przejawianie cierpliwości może oszczędzić nam wielu różnych zgryzot. Już samo to powoduje, że prowadzimy dużo spokojniejsze i bardziej zrównoważone życie oraz czerpiemy z niego więcej zadowolenia (Filipian 4:5-7).

Cierpliwość pomoże też w zachowaniu spokojnego, ufnego serca. Dzięki temu będziemy mogli się cieszyć lepszym zdrowiem fizycznym, psychicznym i duchowym (Przypowieści 14:30). Niepohamowany, srogi gniew bywa przyczyną zaburzeń emocjonalnych, kłopotów zdrowotnych, a nawet śmierci. Natomiast okazywanie cierpliwości pozwoli wyrobić sobie lepsze nastawienie względem drugich, zwłaszcza względem naszych duchowych braci oraz członków rodziny. Będziemy wówczas bardziej skłonni do wyrozumiałości i służenia pomocą niż do złości i krytykanctwa. A to z kolei spowoduje, że inni chętniej i z większą przyjemnością będą przebywać w naszym towarzystwie.

Cierpliwość powinni przejawiać zwłaszcza starsi w zborze chrześcijańskim. Niekiedy współwyznawcy przychodzą do nich z poważnymi problemami. Takie szczere osoby często bywają zmieszane, wytrącone z równowagi lub przygnębione, starsi zaś mogą być zmęczeni lub pochłonięci swoimi kłopotami osobistymi czy rodzinnymi. Ale jakież to ważne, by w tego rodzaju nie sprzyjających okolicznościach uzbroili się w cierpliwość! Dzięki niej „będą się czule obchodzić z trzodą”, pouczając „z łagodnością” (2 Tymoteusza 2:24, 25; Dzieje 20:28, 29). Chodzi przecież o coś drogocennego — o życie. Jakimż błogosławieństwem dla zboru są życzliwi, kochający i cierpliwi starsi!

Również głowy rodzin mają traktować domowników z cierpliwością, zrozumieniem i serdecznością. Powinny też oczekiwać, że pozostali członkowie rodziny będą przejawiać te przymioty, i mają ich do tego zachęcać (Mateusza 7:12). W znacznym stopniu przyczyni się to do zachowania w rodzinie atmosfery miłości i pokoju.

Dzięki okazywaniu cierpliwości podczas służby polowej chrześcijanie mogą w niej zaznawać więcej radości. Łatwiej im będzie znosić obojętność czy sprzeciw. Zamiast wdawać się w spory z zagniewanymi domownikami, cierpliwi głosiciele potrafią udzielić łagodnej odpowiedzi albo spokojnie odejść, zachowując w ten sposób pokój i radość (Mateusza 10:12, 13). Co więcej, jeżeli chrześcijanie będą do wszystkich odnosić się cierpliwie i życzliwie, osoby o usposobieniu owiec przyjmą orędzie Królestwa. Jehowa błogosławi takie cierpliwe i wytrwałe starania podejmowane na całym świecie, gdyż co roku do Jego przepełnionego miłością zboru przychodzą setki tysięcy poszukiwaczy prawdy.

Przejawianie cierpliwości rzeczywiście przyniesie nam wspaniałe dobrodziejstwa. Unikniemy wielu przykrych sytuacji i problemów wynikających ze zbyt pochopnych czynów lub słów. Będziemy szczęśliwsi, spokojniejsi i może też zdrowsi. Zaznamy więcej radości i pokoju w służbie, zborze i domu. Ale co najważniejsze, będziemy się cieszyć ściślejszą więzią z Bogiem. A zatem czekajmy na Jehowę. Okazujmy cierpliwość!

[Przypis]

[Ilustracje na stronie 10]

W jakiej mierze na co dzień przejawiasz cierpliwość?