BEL

(z akad.: „właściciel; pan”).

Babilońskie bóstwo, które miało zostać upokorzone podczas klęski Babilonu (Iz 46:1; Jer 50:2; 51:44).

Początkowo Belem nazywano boga Enlila. Razem z Anem (Anu) i Enki (Ea) tworzył on pierwotną sumeryjską triadę. Gdy naczelnym bogiem babilońskim został Marduk (Merodach), również on otrzymał tytuł Bel (zob. BOGOWIE I BOGINIE [Bóstwa babilońskie]).

Kiedy się weźmie pod uwagę, jak wielką czcią otaczano Bela, jest oczywiste, dlaczego natchnieni duchem świętym prorocy Jehowy wymieniali go wśród bóstw, które z chwilą upadku Babilonu miały zostać upokorzone. Prawie 200 lat przed zdobyciem tego miasta przez Medów i Persów Izajasz zapowiedział, iż Bel się pochyli, a Nebo ugnie z powodu haniebnej porażki. Obwieścił, że bożki te przypadną dzikim zwierzętom; nie zdołają sobie pomóc i zostaną wywiezione na jucznych zwierzętach niczym zwykłe toboły. Bel i Nebo nie umkną. „Ich dusza [czyli oni sami] pójdzie w niewolę” (Iz 46:1, 2; zob. też Jer 50:2). Jehowa zmusi Bela do oddania „tego, co połknął” za sprawą swych czcicieli, którzy przypisywali mu swoje zwycięstwa. Przede wszystkim bożek ten wypuści uprowadzony lud Jehowy oraz zwróci święte sprzęty z Jego świątyni. Już nigdy więcej ludzie z narodów podbitych przez Babilon nie napłyną, by wielbić Bela, ani nie poddadzą się jego wyznawcom, jak gdyby był on najważniejszym bogiem na świecie (Jer 51:44; zob. MERODACH).