Jednakże zapowiedź, że „sługa” Jehowy zostanie ‛ustanowiony przymierzem dla ludu’ (Iz 49:8), a także ‛światłem narodów, by wybawienie Boże sięgało po kraniec ziemi’ (Iz 49:6), ma wyraźnie mesjański charakter i odnosi się do Chrystusa Jezusa (por. Iz 42:1-4, 6, 7 z Mt 12:18-21). Skoro Jehowa miał ‛odpowiedzieć’ i ‛pomóc’ swemu słudze w „czasie dobrej woli”, więc musi chodzić o czas ziemskiego życia Jezusa, kiedy to „zanosił [on] błagania oraz gorące prośby do Tego, który mógł go wybawić od śmierci, i ze względu na swą zbożną bojaźń został łaskawie wysłuchany” (Heb 5:7-9; por. Łk 22:41-44; 23:46; Jn 12:27, 28; 17:1-5). A zatem był to dla Syna Bożego „dzień wybawienia”, okres, w którym miał dogodną sposobność dowieść swej doskonałej lojalności wobec Boga, dzięki czemu „stał się odpowiedzialny za wiecznotrwałe wybawienie wszystkich, którzy są mu posłuszni” (Heb 5:9).

Z kolei rodowitym Żydom, którzy nie dostrzegli, iż jest to „czas dobrej woli”, i nie skorzystali ze sposobności wejścia w skład Izraela duchowego, Paweł oznajmił, że zwraca się do narodów nieżydowskich, i uzasadnił to cytatem z Izajasza 49:6, wyjaśniając: „Przecież Jehowa nałożył na nas przykazanie tymi słowy: ‚Ustanowiłem cię światłem narodów, abyś był wybawieniem aż po kraniec ziemi’” (Dz 13:47). Ponieważ określenia „czas” i „dzień” wskazują na coś przejściowego, użycie ich zachęca do natychmiastowego działania i robienia mądrego użytku z owej dogodnej pory, tzn. skorzystania z miłosierdzia Bożego i sposobności wybawienia, zanim czas dobrej woli dobiegnie końca (Rz 13:11-13; Ef 5:15-20; 1Ts 5:6-11).