„Nie bój się, mała trzódko”

„Nie bój się, mała trzódko, gdyż wasz Ojciec uznał za dobre dać wam królestwo” (ŁUKASZA 12:32).

1. Dlaczego Jezus wypowiedział słowa: „Nie bój się, mała trzódko”?

‛STALE szukajcie królestwa Bożego’ (Łukasza 12:31). W słowach tych Jezus podał swym uczniom zasadę, która odtąd miała decydujący wpływ na sposób myślenia chrześcijan. Królestwo Boże musi zajmować w naszym życiu zdecydowanie pierwsze miejsce (Mateusza 6:33). Niemniej w myśl sprawozdania Łukasza zaraz potem Jezus dodał otuchy szczególnej grupie chrześcijan, mówiąc do nich ciepło: „Nie bój się, mała trzódko, gdyż wasz Ojciec uznał za dobre dać wam królestwo” (Łukasza 12:32). Jako Dobry Pasterz, Jezus wiedział, że jego umiłowanych uczniów czekają burzliwe czasy. Jeżeli jednak stale szukali Królestwa Bożego, nie mieli powodu do obaw. Toteż Jezus nie wydał surowego polecenia. Chodziło raczej o podyktowaną miłością obietnicę, która miała w nich wzbudzić ufność i odwagę.

2. Kto wchodzi w skład małej trzódki i dlaczego ta grupa jest szczególnie uprzywilejowana?

² W rozmowie z uczniami Jezus nazwał ich „małą trzódką”. Ponadto oświadczył, że Jehowa zamierza im ‛dać królestwo’. W porównaniu z licznymi rzeszami mającymi uznać Jezusa w późniejszych czasach stanowili oni rzeczywiście nieliczną grupkę. Poza tym zostali uznani za cennych jako wybrani, przed którymi otwierają się niezwykłe perspektywy usługiwania w roli królów. Ich Ojciec i Wielki Pasterz, Jehowa, powołuje to grono do niebiańskiego dziedzictwa w mesjańskim Królestwie Chrystusa.

„Mała trzódka”

3. Jaką chwalebną wizję małej trzódki ujrzał Jan?

³ Z kogo więc składa się owa mała trzódka, mająca tak cudowne perspektywy? Z namaszczonych duchem świętym naśladowców Jezusa Chrystusa (Dzieje 2:1-4). Apostoł Jan zobaczył ich jako niebiańskich śpiewaków z harfami w rękach, po czym tak to opisał: „I ujrzałem, a oto Baranek stojący na górze Syjon, a z nim sto czterdzieści cztery tysiące mających napisane na swych czołach jego imię i imię jego Ojca. Są to ci, którzy się nie skalali z niewiastami; w rzeczywistości są dziewicami. Ci stale podążają za Barankiem, dokądkolwiek idzie. Ci zostali kupieni spośród ludzi jako pierwociny dla Boga i dla Baranka, a w ich ustach nie znaleziono fałszu; są bez skazy” (Objawienie 14:1, 4, 5).

4. Jaką pozycję mała trzódka zajmuje obecnie na ziemi?

⁴ Od dnia Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. owe namaszczone i zrodzone z ducha osoby występują w charakterze ambasadorów Chrystusa na ziemi (2 Koryntian 5:20). Obecnie żyje ich tutaj zaledwie ostatek, usługujący jako klasa „niewolnika wiernego i roztropnego” (Mateusza 24:45; Objawienie 12:17). Szczególnie od roku 1935 przyłączają się do niej „drugie owce” — chrześcijanie mający nadzieję ziemską — których liczba sięga obecnie milionów. Wspierają oni ostatek w głoszeniu po całej ziemi dobrej nowiny (Jana 10:16).

5. Jakie nastawienie przejawiają członkowie małej trzódki przebywający jeszcze na ziemi i dlaczego nie muszą się niczego obawiać?

⁵ Jakie nastawienie przejawiają członkowie małej trzódki przebywający jeszcze na ziemi? Wiedzą, że mają otrzymać „królestwo, którym nie można wstrząsnąć”, pełnią więc swą świętą służbę ze zbożną bojaźnią i najgłębszym szacunkiem (Hebrajczyków 12:28). Z pokorą uznają fakt, że udostępniono im niezwykły przywilej, dający niewysłowioną radość. Znaleźli „perłę wysokiej wartości”, o której wspomniał Jezus, mówiąc o Królestwie (Mateusza 13:46). Pomazańcy Boży pozostają nieustraszeni w obliczu nadciągającego wielkiego ucisku. Bez względu na to, co ma spotkać ludzkość podczas „wielkiego i wspaniałego dnia Jehowy”, nie dręczy ich obawa przed przyszłością (Dzieje 2:19-21). Czegóż by się mieli lękać?

Malejące grono

6, 7. (a) Dlaczego członków małej trzódki przebywających jeszcze na ziemi jest obecnie niewielu? (b) Jak każdy powinien się zapatrywać na swą nadzieję?

⁶ W ostatnich latach mała trzódka przebywająca jeszcze na ziemi stała się dość nieliczna. Wyraźnie się to uwidoczniło w sprawozdaniu z uroczystości Pamiątki za rok 1994. Na całym świecie w około 75 000 zborów ludu Jehowy zaledwie 8617 osób spożywało emblematy, pokazując w ten sposób, że zaliczają siebie do ostatka (Mateusza 26:26-30). Dla porównania warto wspomnieć, że wszystkich obecnych na Pamiątce było 12 288 917. Namaszczeni chrześcijanie wiedzą, iż właśnie tego należało się spodziewać. Jehowa ograniczył wielkość małej trzódki do 144 000 osób i zaczął je zbierać w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku. Logika podpowiada, że powoływanie członków tego grona skończyło się wtedy, gdy było ono niemal kompletne, a fakty wskazują, iż zgromadzanie tych szczególnie błogosławionych osób w zasadzie dobiegło kresu w roku 1935. Natomiast zgodnie z proroczą zapowiedzią w czasie końca miała się rozrosnąć grupa drugich owiec, tworząc „wielką rzeszę, której żaden człowiek nie zdołał policzyć, ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków”. Od roku 1935 Jehowa przeprowadza ogólnoświatowe dzieło zgromadzania wielkiej rzeszy, spodziewającej się żyć wiecznie na rajskiej ziemi (Objawienie 7:9; 14:15, 16; Psalm 37:29).

⁷ Większość żyjących na ziemi członków małej trzódki ma obecnie 70, 80, 90, a niektórzy nawet ponad 100 lat. Bez względu na swój wiek każdy z nich jest przekonany, że zostanie wskrzeszony do życia w dziedzinie niebiańskiej i ostatecznie zjednoczy się z Jezusem Chrystusem, by wespół z nim panować w jego chwalebnym Królestwie. Członkowie wielkiej rzeszy będą ziemskimi poddanymi Chrystusa Króla. Niechaj każdy z nas raduje się tym, co Jehowa przygotował dla ludzi, którzy Go miłują. To nie my wybieramy rodzaj swej nadziei. Decyduje o tym Jehowa. Dlatego obie grupy mogą się radować swą nadzieją i wyczekiwać szczęśliwej przyszłości — czy to w Królestwie niebiańskim, czy też na rajskiej ziemi pod jego panowaniem (Jana 6:44, 65; Efezjan 1:17, 18).

8. Jak daleko posunęło się dzieło opieczętowywania 144 000 i co się stanie po jego zakończeniu?

⁸ Mała trzódka, licząca 144 000 osób, stanowi „Izrael Boży”, który w zamierzeniach Stwórcy zastąpił Izraela cielesnego (Galatów 6:16). A zatem jej ostatek obejmuje żyjących jeszcze na ziemi członków tego duchowego narodu. Otrzymują oni pieczęć świadczącą o ostatecznym uznaniu Jehowy. Apostoł Jan zobaczył to w jednej z wizji i zanotował: „I ujrzałem innego anioła, wstępującego od wschodu słońca i mającego pieczęć Boga żywego; i donośnym głosem zawołał do czterech aniołów, którym dano czynić szkodę ziemi i morzu, mówiąc: ‚Nie wyrządzajcie szkody ziemi ani morzu, ani drzewom, aż opieczętujemy niewolników Boga naszego na ich czołach’. I usłyszałem liczbę tych, których opieczętowano: sto czterdzieści cztery tysiące — opieczętowanych z każdego plemienia synów [duchowego] Izraela” (Objawienie 7:2-4). To dzieło opieczętowywania duchowego Izraela najwyraźniej dobiega kresu, co zwiastuje rychłe rozegranie się porywających wydarzeń. Przede wszystkim bardzo bliski musi być „wielki ucisk”, w czasie którego zostaną uwolnione i uderzą na ziemię cztery wichry zagłady (Objawienie 7:14).

9. Jaki jest stosunek małej trzódki do rozrastającej się wielkiej rzeszy?

⁹ Dotychczas zgromadzono już miliony członków wielkiej rzeszy. Jakąż radość sprawia to ostatkowi! Chociaż przedstawicieli małej trzódki jest na ziemi coraz mniej, zdążyli wyszkolić i przygotować zdolnych mężczyzn należących do wielkiej rzeszy, którzy mogą przejąć obowiązki związane z rozrastaniem się ziemskiej organizacji Bożej (Izajasza 61:5). Jak wynika ze słów Jezusa, niektórzy ludzie przeżyją wielki ucisk (Mateusza 24:22).

„Nie bój się”

10. (a) Jaki atak zostanie przypuszczony na lud Boży i do czego doprowadzi? (b) Jakie pytania musi każdy z nas rozważyć?

¹⁰ Szatan i jego demony zostali zrzuceni w pobliże ziemi. Wraz ze swymi hordami przygotowuje się on teraz do frontalnego ataku na lud Jehowy. W proroctwie biblijnym nazwano to atakiem Goga z Magog. A głównie przeciw komu wystąpi Diabeł? Czyż nie przeciwko ostatnim członkom małej trzódki, to znaczy duchowego Izraela Bożego, mieszkającym spokojnie „w środku świata”? (Ezechiela 38:1-12). Właśnie tak, ale wierny ostatek pomazańców oraz lojalnie mu towarzyszące drugie owce ujrzą, jak atak Szatana wywoła straszliwą w skutkach odpowiedź Jehowy Boga. Stanie On w obronie swego ludu, co będzie początkiem „wielkiego i przejmującego lękiem dnia Jehowy” (Joela 2:31, NW [3:4, Bw]). Aby ostrzec wszystkich przed nadciągającą interwencją Jehowy, wierny i roztropny niewolnik prowadzi dziś niezwykle ważną, życiodajną działalność (Malachiasza 3:23; 1 Tymoteusza 4:16). Czy aktywnie ją popierasz, głosząc dobrą nowinę o Królestwie Jehowy? Czy dalej będziesz w niej uczestniczyć, pozostając nieustraszonym głosicielem Królestwa?

11. Dlaczego w dzisiejszych czasach niezbędna jest odwaga?

¹¹ Obecna sytuacja na świecie wskazuje, iż namaszczeni chrześcijanie powinni wziąć sobie głęboko do serca słowa Jezusa: „Nie bój się, mała trzódko”! Taka odwaga jest wręcz niezbędna, zważywszy na obecny bieg wydarzeń, harmonizujący z zamierzeniem Jehowy. Każdy należący do małej trzódki zdaje sobie sprawę, że musi wytrwać do samego końca (Łukasza 21:19). Wzorem Jezusa Chrystusa, ich Pana i Mistrza, członkowie ostatka muszą okazywać wytrwałość i wierność aż do zakończenia swego ziemskiego biegu (Hebrajczyków 12:1, 2).

12. W jaki sposób Paweł wzorem Jezusa zachęcał namaszczonych chrześcijan, aby wyzbyli się obaw?

¹² Wszyscy pomazańcy muszą przejawiać takie nastawienie, jakie miał apostoł Paweł. Zwróćmy uwagę, w jaki sposób wypowiedź tego namaszczonego duchem zwiastuna zmartwychwstania pokrywa się z zachętą Jezusa, by się wyzbyć obaw. Apostoł napisał: „Pamiętaj, że Jezus Chrystus został wskrzeszony z martwych i był z potomstwa Dawidowego, zgodnie z dobrą nowiną, którą głoszę; w związku z nią cierpię zło aż do więzów więziennych jak złoczyńca. Niemniej słowo Boże nie jest związane. Dlatego dalej wszystko znoszę ze względu na wybranych, aby i oni mogli dostąpić wybawienia w jedności z Chrystusem Jezusem, wraz z wieczną chwałą. Wiarogodna jest wypowiedź: To pewne, że jeśli razem umarliśmy, razem też będziemy żyć; jeśli dalej trwamy, razem też będziemy królować; jeśli my się zaprzemy, on też się nas zaprze; jeśli my jesteśmy niewierni, on pozostaje wierny, nie może się bowiem zaprzeć samego siebie” (2 Tymoteusza 2:8-13).

13. W co niezachwianie wierzą członkowie małej trzódki i do czego ich to pobudza?

¹³ Podobnie jak apostoł Paweł, żyjący na ziemi członkowie namaszczonej małej trzódki są gotowi znosić cierpienia, gdy ogłaszają dobitne orędzie ze Słowa Bożego. Niezachwianie wierzą, że jeśli dochowają wierności do śmierci, to zgodnie z obietnicą Bożą zostaną zbawieni i otrzymają „koronę życia” (Objawienie 2:10). Po natychmiastowym zmartwychwstaniu i przemianie będą doprowadzeni do jedności z Chrystusem, by razem z nim królować. Jakiż tryumf odniosą ci trwający w nieskazitelności słudzy Boży, którzy zwyciężają świat! (1 Jana 5:3, 4).

Niezwykła nadzieja

14, 15. W jakim sensie nadzieja zmartwychwstania, którą żywi mała trzódka, jest wyjątkowa?

¹⁴ Zmartwychwstanie, którego spodziewa się mała trzódka, jest zupełnie wyjątkowe. W jakim sensie? Przede wszystkim poprzedza ono ogólne zmartwychwstanie „zarówno prawych, jak i nieprawych” (Dzieje 24:15). Pomazańcy są wskrzeszani w ramach pewnego porządku, wyraźnie przedstawionego w Liście 1 do Koryntian 15:20, 23: „Teraz jednak Chrystus jest wskrzeszony z martwych — pierwocina tych, którzy zapadli w sen śmierci. Ale każdy we własnym szeregu: Chrystus jako pierwocina, potem ci, którzy należą do Chrystusa, podczas jego obecności”. Członkowie małej trzódki, przejawiający wzorem Jezusa wytrwałość i wiarę, dobrze wiedzą, co ich czeka po zakończeniu ziemskiego biegu — zwłaszcza od roku 1918, kiedy to prawdziwy Pan przyszedł do świątyni na sąd (Malachiasza 3:1, NW).

¹⁵ Paweł podaje dodatkowy powód, dla którego należy to zmartwychwstanie uważać za wyjątkowe. W Liście 1 do Koryntian 15:51-53 napisał: „Oto wam mówię świętą tajemnicę: Nie wszyscy zapadniemy w sen śmierci, ale wszyscy będziemy przemienieni, w jednym momencie, w mgnieniu oka, podczas ostatniej trąby. (...) Albowiem to, co podlega skażeniu, musi się przyoblec w nieskażoność, a to, co śmiertelne, musi się przyoblec w nieśmiertelność”. Słowa te odnoszą się do tych członków małej trzódki, którzy umierają podczas obecności Chrystusa. Nie muszą się pogrążyć w długim śnie śmierci, lecz przyoblekają się w nieśmiertelność „w jednym momencie, w mgnieniu oka”.

16, 17. Jakiego szczególnego błogosławieństwa dostępują w dobie obecnej namaszczeni chrześcijanie w związku ze swą nadzieją zmartwychwstania?

¹⁶ W świetle tego wyjaśnienia możemy teraz uchwycić sens słów apostoła Jana zapisanych w Księdze Objawienia 14:12, 13: „‚Tutaj ma znaczenie wytrwałość świętych, tych, którzy zachowują przykazania Boga i wiarę w Jezusa’. I usłyszałem głos z nieba mówiący: ‚Napisz: Szczęśliwi są umarli, którzy umierają w jedności z Panem — począwszy od tego czasu. Tak, mówi duch, niech odpoczną od swych trudów, bo to, co czynili, idzie wraz z nimi’”.

¹⁷ Jakąż wyjątkową nagrodę otrzymują członkowie ostatka małej trzódki! Są wskrzeszani z martwych natychmiast, tuż po zapadnięciu w sen śmierci. Cóż za niezwykłej przemiany doświadczają, przyjmując swe zadania w dziedzinie duchowej! Trwające już wynoszenie do chwały małej trzódki oraz spełnianie się proroctw biblijnych daje jej wszelkie podstawy do usłuchania słów: „Nie bój się”. Z kolei nieustraszona postawa ostatka stanowi zachętę dla wielkiej rzeszy, która również powinna bez lęku oczekiwać wyzwolenia z największego ucisku, jaki kiedykolwiek spadł na ziemię.

18, 19. (a) Dlaczego czasy, w których żyjemy, wymagają zdecydowanego działania? (b) Dlaczego zarówno pomazańcy, jak i drugie owce nie mają powodu do obaw?

¹⁸ Pamiętanie o zadaniach zleconych małej trzódce pozwala zarówno jej samej, jak i wielkiej rzeszy bezustannie okazywać bojaźń wobec prawdziwego Boga. Zbliża się godzina Jego sądu, toteż czas, który nas od niej dzieli, jest niezwykle cenny. Innym ludziom rzeczywiście pozostało niewiele czasu na działanie. Ale my nie obawiamy się, że zamierzenie Boże się nie spełni. Ono z całą pewnością odniesie tryumf!

¹⁹ Już teraz rozlegają się w niebie donośne głosy: „Królestwo świata stało się królestwem naszego Pana i jego Chrystusa, i będzie królował na wieki wieków” (Objawienie 11:15). Nie ulega wątpliwości, że Wielki Pasterz — Jehowa — wiedzie wszystkie swe owce „ścieżkami sprawiedliwości ze względu na imię swoje” (Psalm 23:3). Małą trzódkę prowadzi wprost do nagrody niebiańskiej. Drugie owce zaś zostaną bezpiecznie przeprowadzone przez wielki ucisk i będą się rozkoszować życiem wiecznym w ziemskiej dziedzinie chwalebnego Królestwa Bożego podległego władzy Chrystusa Jezusa. Toteż wszyscy słudzy Boży żyjący na ziemi z pewnością mają uzasadniony powód, by wziąć sobie do serca słowa, które Jezus skierował do małej trzódki: „Nie bój się”.

Czy potrafisz wyjaśnić?

◻ Dlaczego należy się spodziewać, iż liczba członków ostatka małej trzódki będzie malała?

◻ Jak wygląda dziś sytuacja namaszczonego ostatka?

◻ Dlaczego chrześcijanie nie powinni się bać mimo zbliżania się ataku Goga z Magog?

◻ Dlaczego nadzieja zmartwychwstania, jaką żywi grono 144 000, jest wyjątkowa, zwłaszcza obecnie?