ULICA

Wytyczona droga w mieście. Najczęściej używany hebrajski odpowiednik słowa „ulica” (chuc) dosłownie znaczy „na zewnątrz” (Iz 42:2, przyp. w NW; por. Bw). W starożytnych miastach krajów biblijnych ulice na ogół nie były brukowane (Ps 18:42; Iz 10:6; Lam 2:21). W Jerychu i Gezerze odkryto jednak kanały odprowadzające wodę z ulic.

Ulice były przeważnie wąskie i kręte. Istniały jednak także „szerokie ulice” (Łk 14:21; por. Obj 21:21). Po ulicach Niniwy jeździły rydwany (Nah 2:4). W Babilonie i Damaszku istniały szerokie aleje albo drogi procesyjne, a niektóre ulice miały swe nazwy. W okresie rzymskim w Damaszku „ulica zwana Prostą” była trzypasmową arterią o szerokości ok. 30 m (Dz 9:11; zob. PROSTA, ULICA).

W pobliżu bramy miejskiej zwykle znajdował się plac, na którym można było dokonywać transakcji lub urządzać spotkania służące przekazywaniu pouczeń (Rdz 23:10-18; Neh 8:1-3; Jer 5:1). Na placach bawiły się dzieci (Za 8:4, 5), a na ulicach zwykle panował gwar (Hi 18:17; Jer 33:10, 11; por. Iz 15:3; 24:11). Kwitła tam działalność handlowa, a sklepy lub warsztaty jednej branży często znajdowały się obok siebie, jak np. przy „ulicy piekarzy” w Jerozolimie (Jer 37:21). Kiedy Ben-Hadad zaproponował Achabowi, by wyznaczył sobie „ulice” w Damaszku, najwyraźniej chodziło o założenie targowisk lub bazarów, na których można by prowadzić handel w stolicy Syrii (1Kl 20:34). Nocami ulice niektórych miast prawdopodobnie patrolowali strażnicy (PnP 3:1-3).

Ponadto na ulicach obwieszczano wiadomości (2Sm 1:20; Jer 11:6). Tam też nauczał i uzdrawiał chorych Jezus Chrystus, który jednak ‛nie wykłócał się ani nie krzyczał głośno na szerokich ulicach’, co wprawdzie mogłoby wywoływać sensację i przysparzać mu rozgłosu, ale odwracałoby uwagę od Jehowy Boga i dobrej nowiny o Królestwie (Mt 12:13-19; Iz 42:1, 2; Łk 8:1). Jezus nie przypominał więc obłudników, których potępił za modlenie się „na rogach szerokich ulic, aby ich ludzie widzieli” (Mt 6:5).