„Z Królestwem Niebios jest jak z gospodarzem, który wyszedł wcześnie rano nająć pracowników do swojej winnicy. Ustalił z nimi stawkę — po denarze za dzień — a następnie ich tam wysłał. Potem wyszedł około godziny 3 i zobaczył innych ludzi stojących bezczynnie na rynku. Odezwał się więc do nich: ‚Wy też idźcie do winnicy, a odpowiednio was wynagrodzę’. Wtedy oni poszli. A on wyszedł jeszcze około godziny 6 oraz 9 i uczynił tak jak wcześniej. W końcu wyszedł około godziny 11 i znalazł kolejnych, którzy tam stali, i zapytał ich: ‚Dlaczego stoicie tu cały dzień bezczynnie?’. Odrzekli: ‚Bo nikt nas nie najął’. Wtedy im powiedział: ‚Wy też idźcie do winnicy’” (Mateusza 20:1-7).

Kapłani i inni przywódcy religijni uważają, że zwykli Żydzi służą Bogu w mniejszym zakresie — jak ci, którzy przepracowali tylko część dnia w Bożej winnicy. W przypowieści Jezusa są to ci, którzy zostali zatrudnieni „około godziny 3” (czyli 9 rano) albo później — o godzinie 6, 9 i w końcu 11 (czyli 5 po południu).

Kobiety i mężczyźni, którzy podążają za Jezusem, są postrzegani jako „ludzie przeklęci” (Jana 7:49). Przez większość swojego życia byli rybakami albo zwykłymi robotnikami. Później, jesienią 29 roku n.e., „właściciel winnicy” posłał Jezusa, żeby powołał prostych ludzi na swoich uczniów mających pracować dla Boga. Są „ostatnimi”, o których wspomina Jezus — pracownikami z 11 godziny.