Teraz Jezus podaje inną przypowieść. Tym razem ukazuje, że niedopisanie tych przywódców religijnych to coś więcej niż tylko zaniedbania, których się dopuścili w służbie dla Boga. Ci ludzie są po prostu niegodziwi. Jezus opowiada: „Pewien człowiek zasadził winnicę, ogrodził ją, wykuł kadź do tłoczni, zbudował wieżę, a potem wydzierżawił tę winnicę hodowcom i wyjechał za granicę. W porze zbiorów wysłał do hodowców niewolnika, żeby odebrać od nich część owoców z winnicy. Ale oni chwycili go, pobili i odprawili z niczym. Wysłał więc do nich innego niewolnika, a oni rozbili mu głowę i go znieważyli. Wtedy wysłał kolejnego, lecz tego zabili. Wysłał też wielu innych, ale niektórych pobili, a niektórych zabili” (Marka 12:1-5).

Czy słuchacze Jezusa zrozumieją tę przypowieść? Być może przypominają sobie słowa krytyki zapisane przez proroka Izajasza: „Winnicą Jehowy, Boga Zastępów, jest dom Izraela, mieszkańcy Judy są uprawą, którą pokochał. Spodziewał się sprawiedliwości, lecz zapanowała niesprawiedliwość” (Izajasza 5:7). Podobnie jest w przypowieści Jezusa. Właścicielem ziemskim jest Jehowa, a winnicą naród izraelski, który jest niejako ogrodzony, czyli chroniony przez Prawo Boże. Jehowa posyłał proroków, żeby pouczali Jego lud i pomagali mu wydawać dobre owoce.

W ten sposób przywódcy religijni mimowolnie wydają na siebie wyrok, bo należą do „hodowców” opiekujących się „winnicą” Jehowy, czyli narodem izraelskim. Do owoców, których Jehowa słusznie od nich oczekuje, należy wiara w Jego Syna, który jest Mesjaszem. Jezus patrzy na przywódców religijnych i mówi: „Czy nigdy nie czytaliście tego fragmentu Pism: ‚Kamień odrzucony przez budowniczych stał się głównym kamieniem narożnym. Pojawił się za sprawą Jehowy i jest cudowny w naszych oczach’?” (Marka 12:10, 11). Jezus stawia sprawę jasno: „Właśnie dlatego wam mówię: Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wydaje jego owoce” (Mateusza 21:43).