RZĄD

Sprawowanie władzy, kierowanie poczynaniami społeczeństw i państw; rządzenie. Również osoby, organy lub instytucje sprawujące taką władzę.

W Chrześcijańskich Pismach Greckich określenie „rządy” jest odpowiednikiem różnych form słowa arché („początek”), które inni tłumacze oddają też przez „księstwa”, „Zwierzchności” czy „władze” (Bp, BT, Bw, NŚ). Wyrazy kybérnesis i kyriòtes, oddawane w niektórych przekładach przez „rządzenie” lub „panowanie”, znaczą ściślej: „sterowanie; kierowanie” i „zwierzchnictwo”. W Pismach Hebrajskich słowo memszaláh jest tłumaczone m.in. na „władza” lub „panowanie” (Iz 22:21; 39:2), a misráh na „władza książęca” (Iz 9:6).

Biblia wyjawia, że w dziedzinie niewidzialnej istnieją rządy dobre, ustanowione przez Boga (Ef 3:10), oraz rządy niegodziwe, pochodzące od Szatana i demonów (Ef 6:12). Wszystkie prawe rządy i władze — zarówno widzialne, jak i niewidzialne — zostały pierwotnie ustanowione przez Boga za pośrednictwem Jezusa Chrystusa (Kol 1:15, 16). Jego Ojciec, Jehowa, ustanowił go głową wszelkiego rządu (Kol 2:8-10) i ma on panować, dopóki wszystkie przeciwne mu rządy, widzialne i niewidzialne, nie zostaną obrócone wniwecz (1Ko 15:24). Apostoł Paweł dał do zrozumienia, że nadejdzie taki system rzeczy, w którym powstanie rząd podległy władzy Chrystusa (Ef 1:19-21).

Rządy światowe. W Biblii rządy światowe ukazano jako „bestie”, których władza pochodzi od Smoka, Szatana Diabła. Bóg pozwala im istnieć, ale stosownie do swego zamierzenia ogranicza czas i zakres ich panowania (Dn rozdz. 7, 8; Obj rozdz. 13, 17; por. Dn 4:25, 35; Jn 19:11; Dz 17:26; 2Ko 4:3, 4; zob. ZWIERZĘTA SYMBOLICZNE).

Chrześcijanie a rządy. Jezus Chrystus oraz pierwsi chrześcijanie w żaden sposób nie mieszali się w sprawy ówczesnych rządów ludzkich (Jn 6:15; 17:16; 18:36; Jak 1:27; 4:4). Rozumieli, że w społeczeństwie niezbędna jest jakaś forma władzy, i nigdy nie nawoływali do buntu przeciw niej ani do bojkotowania prawa (Rz 13:1-7; Tyt 3:1). Jezus podał prawdziwym czcicielom Boga ważną zasadę, której mieli się trzymać: „Spłacajcie więc to, co Cezara, Cezarowi, a co Boże, Bogu” (Mt 22:21). Dzięki niej chrześcijanom żyjącym w I w., jak też w późniejszych czasach, łatwiej było zachować równowagę między posłuszeństwem wobec dwóch rodzajów władzy: świeckiej i Bożej. Jezus podczas pobytu na ziemi pokazał również, że ani on sam, ani jego uczniowie nie zamierzali walczyć z rządami „Cezara”, wręcz przeciwnie — podporządkowywali się ich wymaganiom, o ile nie były sprzeczne z prawem Bożym. Przyznał to sam Piłat, mówiąc o Jezusie: „Ja nie znajduję w nim żadnej winy” (Jn 18:38). Apostołowie naśladowali przykład swego Mistrza (Dz 4:19, 20; 5:29; 24:16; 25:10, 11, 18, 19, 25; 26:31, 32; zob. KRÓLESTWO; WŁADZE ZWIERZCHNIE).