MISA

Biblia nie opisuje dokładnie, jak wyglądały misy używane w starożytności; na ogół były to naczynia gliniane, choć wykonywano też misy drewniane i metalowe. Niektóre z nich były przeznaczone do użytku domowego; zapewne właśnie takie misy przyniesiono razem z innymi rzeczami Dawidowi i jego ludziom, gdy uciekli przed Absalomem (2Sm 17:27-29). Tego rodzaju misy nazywano po hebrajsku saf. Tym samym słowem określano również naczynia, do których Izraelici w Egipcie wlali krew ofiary paschalnej (Wj 12:22), oraz naczynia świątynne, które Nebukadneccar zabrał do Babilonu (Jer 52:19). Wyraz ten można też tłumaczyć na „czara”; Jehowa oznajmił kiedyś proroczo: „Oto ja dla wszystkich ludów wokoło czynię z Jerozolimy czarę [saf] powodującą zataczanie się” (Za 12:1, 2).

Greckie słowo niptér, występujące w relacji o tym, jak Jezus umył uczniom nogi, tłumaczy się na „miednica” lub „misa” (Jn 13:5; por. Bw).

Czasze. Podobnie jak inne naczynia wymienione w Biblii, czasze robiono z gliny, drewna lub metalu. Hebrajskie określenie mizrák odnosi się do metalowego naczynia najwyraźniej używanego w związku ze składaniem ofiar (Wj 27:3; Lb 4:14; 7:13; 1Kl 7:50; 2Kn 4:8). Podczas posiłków używano większych naczyń, zwanych calláchat („czasza biesiadna”; Prz 26:15) i séfel („wielka czasza biesiadna”; Sdz 5:25). Wyraz gulláh również oznacza „czaszę” (Za 4:2), ale w opisie głowic kolumn stojących przed świątynią w czasach Salomona można go też przetłumaczyć na „w kształcie czasz” lub „okrągłe” (1Kl 7:41). Greckie słowa określające czasze to trýblion i fiále. Pierwsze z nich odnosi się do stosunkowo głębokiego naczynia, z którego jedzono podczas posiłku (Mt 26:23), a drugie oznacza „czaszę”, jakiej często używano do składania ofiar płynnych (Obj 16:2-17).